Een fantastisch jaar

Ondanks mijn grieperige lijf, dat gelukkig wel iets aan het herstellen is, doe ik een poging om kort terug te blikken op het afgelopen jaar. Want in tegenstelling tot 2015 verliep dit jaar voor mij voorspoedig. Ik weet niet zo goed aan wie ik dat te danken heb maar ik draag alle mensen die daartoe een bijdrage hebben geleverd een warm hart toe. Want wie ben je zonder een goed vangnet om je heen?

Begin dit jaar pakte ik, na een zorgvuldige opbouw, mijn werkzaamheden bij mijn werkgever weer volledig op. Ik kreeg alle ruimte die ik hiervoor nodig had en dat maakte, dankzij de support van lieve collega's, dat ik al snel het goede ritme te pakken had.

Wat ook zeker een vermelding waard is, is dat ik in januari samen met mijn moeder en zusje naar de voorstelling 'Anne' ging in Theater Amsterdam. Samen beleefden we een indrukwekkende middag en het feit dat we dit met zijn drieën mochten doen was heel bijzonder. Mijn zusje en ik waren beiden het jaar daarvoor erg ziek geweest, mijn moeder had uiteraard veel zorgen om ons en nu we dit samen deden werd het cliché dat gezondheid niet iets vanzelfsprekends is weer eens bevestigd.

Verder organiseerde ik dit jaar een (verjaardags)etentje met goede vriendinnen. Een bijzonder gezelschap want een aantal had elkaar nog nooit ontmoet en ik vond dat daar eens verandering in moest komen. Het was een fijne avond, er werd lekker Mexicaans gegeten en ik vond het mooi om ze allemaal eens bij elkaar te hebben.

Guus Meeuwis en de Dijk werden bewonderd in de Oosterpoort, Night of the Proms in de Martiniplaza en Edwin Evers met zijn band in het Geert Teis theater in Stadskanaal. Tijdens alle optredens werd ik vergezeld door lieve mensen. Zonder hen was het niet geworden wat het was, een onvergetelijke en plezierige happening. 

Het Retropopfestival in Emmen werd intens beleefd, een bijna volmaakte dag onder een blauwe hemel met een stralende zon. Bij gebrek aan een kleedje zaten we op de overbodige regencape en mijn spijkerjasje te genieten van alles wat er om ons heen gebeurde en dat was veel. Wij gaven onze ogen goed de kost en lieten ons inspireren door mensen van allerlei pluimage.

In Lemmer maakten we Glemmerbeach mee waar Kensington de hoofdact was. Ook nu werden we weer verwend met mooi weer wat uiteraard meehelpt om het allemaal nog iets intenser te beleven.

De zomer brachten we door in het mooie Italië. Uniek, omdat het hele gezin,  en hoogstwaarschijnlijk voor het laatst dit jaar,  tijdens een vakantie verenigd was. Samen met zus, zwager en hun meiden maakten we een rondrit met een camper en kwamen via Pisa, Bolsena, Rome, Pompei, bij Napels uit.
Op de terugweg pikten we nog een tipje van Milaan mee. 

Alle drie zoons sloten dit jaar succesvol een schoolperiode af en maakten elders, hetzij op een nieuwe opleiding, hetzij in een nieuwe werkkring, een frisse start. Ik werd in oktober van dit jaar voor de zoveelste keer tante maar nu van een tweeling, een jongetje en een meisje, beiden gezond, een unieke ervaring!

En ik vergeet de wandeltochtjes niet die ik samen met mijn dierbare vriendinnen maakte. Altijd is er wel iets te bespreken maar ook momenten van stilte zijn fijn en nooit pijnlijk zoals je ze soms wel kunt beleven.

In november van dit jaar maakte mijn moeder  op de respectabele leeftijd van 87 een nieuwe start. Ze verhuisde naar een prachtige plek in een prachtig dorp in het mooie Drenthe. De dagen van de verhuizing hebben we intens beleefd. We namen afscheid van het ouderlijk huis met alle herinneringen die dat opriep en we brachten samen het nieuwe huis op orde waarin mijn moeder altijd de regie had. Zij is een van mijn grootse inspiratiebronnen en voorbeeld voor de vele zaken die op mijn levenspad zijn gekomen en hét bewijs dat ouder worden niet hoeft te betekenen dat je vastroest.

In december sloot ik het 'vriendinnenjaar' af met een bezoek aan de film 'De zevende hemel' . In een eerdere blog schetste ik al hoe we dit samen beleefden. Eén van de hoogtepunten van dit jaar. Ik zou het kunnen omschrijven als ongekunstelde verbondenheid.

Ook geweldig om te merken dat nieuwe vriendschappen sluiten op elke leeftijd en in elke fase van je leven mogelijk is. Dit heb ik aan den lijve ondervonden in het afgelopen jaar.

Ik wens al mijn dierbaren een fijn 2017 en hoop dat zij er allemaal opnieuw in alle puurheid bij zijn het komende jaar!

Het oliebollentoernooi

Het principe van het oliebollentoernooi is dat de verschillende teams door elkaar gehusseld worden en met ongeveer 5 jongens en een enkel meisje een team vormen. Alle teams krijgen een landennaam toegewezen en zo kan het gebeuren dat Nederland tegen Brazilië moet spelen.

Onze jongste doet mee en om die reden zitten wij als ouders op de tribune te kijken naar het voetbalspelletje wat zich voor onze ogen voltrekt. Wellicht is de sluimerende griep de oorzaak maar ik kan me maar moeilijk concentreren op het spel en als ik naast me hoor dat hij, dat is mijn zoon, zich niet steeds om moet draaien in zijn doel, realiseer ik mij dat mij totaal ontgaat dat hij dit doet. 

Hoewel ik het nog nooit met zoveel woorden gehoord heb is er, door het ontbreken van enig spelinzicht van mijn kant, waarschijnlijk geen moer aan om samen met mij een potje voetbal te bekijken. Het kost mij vanmiddag sowieso al moeite om eerst uit te vogelen wie bij wie hoort (dat zijn de hesjesdragende spelers) laat staan dat ik kan beoordelen wie er een goeie voorzet geeft en wie dit verzaakt. Ik laat me door van alles inspireren en niet perse door het spel. Ik kijk naar de jongens, waarbij mij opvalt dat ze bijna allemaal hetzelfde kapsel dragen. Ik vang een gesprek op van de twee dames achter ons, die vermoedelijk door wat ze beiden doorgemaakt hebben lotgenoten zijn geworden en ik zie een -  doorlopend kauwgomkauwende - broer van een vriendin die tevens toeschouwer is van zijn zoon. 

Toch zal ik regelmatig mijn gezicht blijven laten zien op het sportveld en in dit geval de sporthal. Gewoonweg omdat het leuk is om belangstelling te tonen en hem in de weer te zien met de anderen. Waardering krijg ik terug want als het spelletje na twaalf minuten eindigt komt hij blij en verrast, waarschijnlijk omdat ik er ook ben, naar ons toe om ons een warme hand te schudden. Hij verloor het spel, dat kreeg ik nog wel mee. Of dat nou kwam omdat hij zich te veel omdraaide of dat dit een andere reden heeft zal in het midden blijven. 

Ik ga me er ook maar niet in verdiepen, verstand heb ik er toch niet van.

Walk down memorylane met de top 2000

De top 2000 is aan! Bij vrijwel elk liedje ploppen er, net als bij velen met mij, herinneringen op. 

Bijvoorbeeld Fats Domino's 'Blueberry hill'.  Het was zo ongeveer mijn eerste kennismaking met de popmuziek, half jaren 70. Wij waren die zomer op vakantie in Zwolle en mijn vader was helemaal gek van dit liedje. We hadden een cassetterecorder mee en het bandje werd keer op keer teruggespoeld. Google leert mij dat dit nummer twintig jaar eerder ook al een hit was. Hetzelfde geldt voor 'Lola' van de Kinks. Hoewel ik toen nog maar weinig van de tekst begreep zong ik het bijna woordelijk mee.

Ik vond het wel bijzonder dat mijn vader,  die eigenlijk niet zoveel met popmuziek had,  van bepaalde nummers echt kon genieten. Ik denk hierbij aan 'Woman in love' van Barbara Streisand. Op de elpee, die mijn zus had,  stond Barbara innig afgebeeld met niemand minder dan Barry Gibb -   beiden in het wit -  met wie ze het nummer Guilty van de gelijknamige elpee zong. 'Nikita' van Elton John (dit komt vast ook door de mooie videoclip),  'Daar gaat ze' van Clouseau en Herman van Veens 'Hilversum 3' waren ook favoriet bij hem. Rustige, gevoelige liedjes konden zijn waardering blijkbaar wegdragen want de stevige nummers betitelde hij als herrie of stampmuziek.

Niet gehinderd door dit feit draaide ik alles wat maar voor handen was. Uren kon ik in de weer zijn met cassettebandjes en legde een heel dossier aan van elk opgenomen liedje en op welk bandje deze te beluisteren was. Hier ging het ook wel eens fout want soms was ik er niet zeker van hoe je de titel van een nummer (er was nog geen internet) spelde en gokte ik bij het uitschrijven ervan. Zo 'betitelde ik 'Avalon' van Roxy Music als 'Ever long'. Toen ik het bandje uitleende aan een vriendin en haar broer het onder ogen kreeg werd er smakelijk om mijn fout gelachen. Ik vrees dat ze dit nog steeds doen als het ter sprake komt. 

Tevens hilarische herinneringen als ik het zinnetje 'Is it me you looking for'  uit 'Hello' van Lionel Richie hoor. Het eerste vriendje van mijn zusje zong 'I love you' in plaats van bovengenoemde tekst. Het was in de paasvakantie van 1984 en ik zat vlak voor mijn mavo examen. 

'Gimme, gimme, gimme' van ABBA brengt mij onmiddellijk terug naar de slaapkamer van een schoolvriendinnetje die naar mijn idee alle nummers,  maar dan in cassettevorm, van deze Zweedse popgroep had. Met bewondering voor Frida en Agneta, zij was mijn idool, werden de liedjes daar tot in den treure gedraaid.

Bij 'Listen to the music', Paradise by the dashbordlight' en 'Don't stop thinking about tomorrow' word ik terug geslingerd naar de 'niks aan de hand' schuurfeesten op het platteland. Tussen de stropakken werd er gedanst tot in de late uurtjes.

En niet te vergeten Nena en Kim Wilde. Wat was ik verknocht aan de muziek en de performance van deze dames in de jaren 80. Wat was er mooier dat ze 20 jaar na dato verenigd werden en het prachtige 'Anyplace, anywhere, anytime' maakten.
  
Spargo, Kool & the gang, Talk Talk, Doe Maar, Wham, the Police, ik zou nog uren door kunnen gaan. Ook over een dregnummer als  'The firestarter' van The Prodigy en een kwijlnummer als 'I will always love you' van Dolly Parton is nog van alles te zeggen. 
Dat ga ik nu niet doen. Ik zit klaar voor 'Peter Gunn' van Emerson Lake and Palmer.


.

George

Toen ik vandaag even na middernacht hoorde dat George Michael niet meer onder ons was, had ik nog net geen tranen maar was toch behoorlijk geschokt en in de war. Bizar dat het letterlijk de last Christmas werd voor George die samen met Andrew Ridgeley begin jaren 80 en daarna hit na hit scoorde met tegendraadse nummers als 'Young guns' en 'Bad boys'. Dat recalcitrante was naast het hoge swinggehalte van de nummers,  denk ik,  de kracht van de populariteit van de twee heren. Ik herinner mij maar al te goed hoe ik de eerste elpee van Wham, die eigenlijk van mijn zusje was, grijs draaide.


Wie wilde niet kerst vieren,  zoals hij dat deed,  met vrienden in een huis in de sneeuw? De videoclip van dit nummer maakt het liedje helemaal af en elke keer als je het hoort, zo tegen het einde van het jaar,  kom je gegarandeerd in kerstsfeer.

Toen hij solo ging was, als ik het mij goed herinner, 'Careless Whisper' zijn eerste nummer. 'Guilty feet have got no rhythm' kwam vanuit zijn tenen en de videoclip gaf treffend weer hoeveel ellende er veroorzaakt kan worden met één misstap. 

Ook prachtige duetten als met Aretha Franklin en Elton John staan in mijn geheugen gegrift. Zijn overlijden is voor mij een goeie reden om al zijn nummers samen met de bijbehorende videoclips weer eens goed te beluisteren en te bekijken. Het geeft mij een 'Edge of heaven' gevoel maar dat hoef ik niemand van mijn generatie en die van ver daarbuiten te vertellen. Wat was ik graag nog een keer naar een liveoptreden van hem gegaan. Helaas gaat dit niet meer. Des te meer reden om, als dit ook maar enigszins mogelijk is, te doen bij de helden uit de jaren 80 die nog wel in leven zijn. Een goed voornemen voor 2017 en de jaren erna.

Het is mij vroeger overigens nooit opgevallen dat hij op mannen viel. Toen hij eind jaren 90 uit de kast kwam was dit best een verrassing.  Maar als ik naar de danspasjes in de videoclip van 'Wham Rap' en -  weliswaar in iets mindere mate - van 'Wake me up before you go go' kijk, kan ik mij niet meer voorstellen dat ik toen niet door had dat hij van de herenliefde was. 

George, rest in peace <3

Een avond in Drachten

In onze vriendinnengroep waren we het er al gauw over eens dat we de muziekfilm 'De Zevende hemel' moesten gaan zien. Aangezien Assen een goeie bioscoopzaal heeft,  waar je languit kunt relaxen en niet in de benen hoeft om passanten de ruimte te geven, was die keuze eveneens snel gemaakt. Nadat we een datum hadden geprikt was het regelen van de bioscoopkaartjes nog maar een fluitje van een cent. Maar daar diende de bekende kink in de kabel zich aan. Want op de datum die wij gepland hadden had Assen bedacht de film juist dan niet te vertonen. Vrijwel direct na deze constatering ging het los op Whatsapp want we moesten op zoek naar een plan B. Een andere film? Een andere datum? Of toch dezelfde maar dan elders?  We gingen voor dit laatste en kwamen in onze zoektocht uit in het Friese Drachten. De kaartjes werden opgehaald door de aardige man van één van ons, de pizzeria werd geregeld en niets stond meer in de weg voor een leuke ladysnight out.

In het centrum bleek het zoeken naar een parkeerplaats best een uitdaging. Na wat rondjes rijden om uit te komen op een doodlopende dubieuze parkeerplaats waar,  heel toepasselijk in deze kersttijd,  geen plaats voor ons was, vonden we een plekje in de straat waar de pizzeria zich bevond. Onze BOB voor vanavond  werd beloond door een barmhartige Drachteriaan die haar zijn parkeerkaartje, dat nog een uur geldig was, vol overgave aanbood.  Volgens haar eigen zeggen was haar inzet van een zo dom mogelijk  gezicht de aanleiding voor dit gebaar. Ik hou het erop dat hij vanuit de kerstgedachte zijn daad verrichtte.

Nadat we een plekje kregen toegewezen ontvingen we de kaart waarop de keuze in pizza's - as always -  veel te groot was. De serveerster tipte ons de aanbieding: een pizza naar keuze, twee drankjes en een nagerecht of koffie voor veertien euro.  Daar hoefden we niet lang over na te denken en namen het aanbod met acht handen aan. Tijdens het nuttigen van onze pizza werden we minstens vier keer gevraagd of alles naar wens was. Door deze enigszins drammerige controle en onderbreking in onze gesprekken over gewicht en andere wezenlijke levenszaken kregen we bijna de indruk dat er aan het veertien euro arrangement een soort van tijdslimiet gebonden was. Vrouwen boven de veertig laten zich echter niet zo snel uit het veld slaan dus namen we de tijd die we nodig hadden. Maar ook weer niet te lang want het hoofdprogramma van deze avond kwam in zicht. Nadat we hadden afgerekend liepen we in een nat en onstuimig weertype richting de bioscoop.

De bioscoopzaal was nagenoeg leeg. Ietwat verbaasd over dit feit bood dit ook perspectief. We konden kiezen waar we wilden zitten en hadden de mogelijkheid om onze,  al dan niet van schoenen ontdane,  voeten op de stoelen voor ons neer te leggen.  Nadat we werden overladen door de gebruikelijke reclame,  voorafgaand aan de film,  kon het genieten beginnen. Onze verwachtingen werden zeker niet beschaamd. Mooie scenes werden afgewisseld met gevoelige liedjes waardoor het goede verhaal in de film uitstekend tot uiting kwam. De tranen vloeiden rijkelijk, niet alleen op het doek maar ook over de wangen van een aantal van ons. Een feest van herkenning en zeker een bezoek waard. Met enige tegenzin verlieten we na de aftiteling de zaal, min of meer gedwongen door de sympathieke schoonmakers die hun werk moesten doen voor het volgende bezoek. Met een smile op onze gezichten gingen we de buitenlucht weer in.

De nazit werd gehouden in een hippe tent, genaamd de 'Swetser'. Hoewel deze naam doet vermoeden dat de zaak wat over de top is, wordt, zodra je binnenstapt,  het tegendeel de waarheid. Goeie muziek, aardige, vlotte bediening en gezelligheid. Afgezien van een opdringerige enkeling,  die het behoorlijk druk had met het (lekker belangrijk)  schatten van onze leeftijd,  en zich tevens vereenzelvigde met de benaming van dit Grand café  klopte alles in deze zaak. Lachend, pratend, observerend, analyserend, af en toe liplezend als gevolg van de harde muziek,  vloog de tijd voorbij in deze zaak,  die in de nabije toekomst verzekerd is van een bezoekje van onze kant.

En zo kwam er een eind aan een supermooie avond met uitstekend gezelschap die het begin werd van het kerstweekend van 2016.
Kerst of geen kerst, vriendschap, verbondenheid en onvoorwaardelijke liefde zijn drie van de belangrijkste zaken die de basis vormen voor een waardevol leven.

Fijne dagen!

Pennenleed

Hoe moeilijk kan het zijn om gewoon inkt te produceren als daar om gevraagd wordt? Ik heb het over de frustratie van pennen die het niet doen. Voordat ik met een pen iets op papier wil zetten check ik altijd of hij het doet door eerst een streepje te zetten. Een pen heeft blijkbaar ook wel eens zijn dag niet of in een recalcitrante bui gewoonweg geen zin om te doen waar hij voor is gemaakt.  Want - uitzonderingen daar gelaten -  of hij weigert of hij heeft opstartproblemen.

Onder de pennensoorten is er naast de genoemde ook nog de pen die het in eerste instantie alleen plaatselijk doet. Je wilt iets opschrijven en hij bedankt voor de eer. Als je vervolgens met hetzelfde exemplaar een plekje op het papier zoekt om te testen of hij echt leeg is, doet hij op wonderbaarlijke wijze opeens wel. Als je daarna weer wilt schrijven op de oorspronkelijke plek weigert hij opnieuw. Een aantal keren herhalen resulteert meestal wel in het feit dat hij zijn taak uiteindelijk gaat uitvoeren. Deze pen wil waarschijnlijk weten of je echt 100% voor hem gaat en wil je op deze manier testen.

Dan is er ook nog de soort die het direct doet maar waarbij het schrijfgedeelte los in de -  meestal plastic -  houder zit. Als je begint te schrijven vliegt hij alle kanten op waardoor een fatsoenlijke tekst op papier krijgen een hopeloze missie wordt. Het zal in dit geval een goedkoop soort zijn dat je per 20 of meer tegelijk koopt.

Gelukkig zijn er ook nog pennen die gewillig zijn en direct doen wat je van ze verwacht.

Het blijkt in de praktijk vaak moeilijk om pennen weg te gooien die het pertinent - ze bestaan zeker- niet meer doen. Je weet het maar doet ze,  al dan niet met het volle bewustzijn,  terug in het bakje met soortgenoten om de keren dat je wilt gaan schrijven bedrogen uit te komen.  Als je ze dan toch, om wat voor reden dan ook,  niet weg wilt gooien zou je dus eigenlijk drie bakjes moeten maken met op het ene bakje de tekst 'Pennen die het doen'  op het tweede bakje : 'Pennen die het niet doen' en op het laatste bakje ' Pennen met opstartproblemen'. Dan grijp je nooit mis en heb je een keuze, tenzij je ze in de verkeerde bakjes stopt.  Twee laatstgenoemde zullen overigens niet vaak ter hand genomen worden  maar je houdt zo wel het overzicht.Ik moet hierbij denken aan een oud-collega, die in haar keukenkast twee trommeltjes had met op de ene de tekst 'Lekkere koffie' en op de andere 'Vieze koffie'. Ik heb me altijd afgevraagd wanneer zij laatstgenoemde nuttigde en vooral aan wie ze deze voorschotelde.

Als ze dit leest zal ze dit onmiddellijk herkennen en mij wellicht uit de droom kunnen helpen.

De jongens van Cool Blue

' Ze zijn er over 10 minuten!' Het is half 10 in de ochtend op mijn vrije dag. Deze telefonische mededeling van mijn eega komt keihard binnen want ik scharrel rond in mijn joggingbroek en heb nog geen badkamer van binnen gezien.
'Nu al? Ik ben nog niet aangekleed!' Terwijl ik het zeg realiseer ik me vrijwel onmiddellijk dat ik helemaal niks in te brengen heb. Als een speer vlieg ik naar boven en schiet in mijn kleren, spuit hier en daar een luchtje en haal snel een borstel door mijn haar.  
De nieuwe wasmachine is onderweg. De huidige heeft het van de week begeven en na wat research  kwamen we tot de conclusie dat Cool Blue ons aan een nieuwe moest helpen.

De mannen houden woord. Exact 10 minuten na het telefoontje staat er een grote blauwe vrachtauto in de straat. Als ik de voordeur open zie ik twee jongens. De ene staat in de auto, de andere treedt mij vriendelijk tegemoet. Na een korte kennismaking en de vraag of ze het overleden exemplaar retour moeten nemen (ja graag!) geleid ik de heren naar boven. Het lijkt of deze klus een feestje is en de mannen maken de slogan op de achterkant van hun poloshirt  'Alles voor een glimlach' meer dan waar. De hartelijk -,  en  vrolijkheid  straalt bijna letterlijk van beide gezichten af. Met de complimenten voor mijn mooie badkamer en de goeie plek hierin voor de wasmachine gaan de heren aan de slag.

Het oude ding wordt door de ene jongeman gedemonteerd en onder het lawaai wat dit met zich meebrengt krijg ik van de andere instructies over een waterstop -  dan zijn we altijd verzekerd tegen eventuele waterschade -  transportbuizen en dopjes.
De collegialiteit tussen de twee komt goed uit de verf als ze de afgeschreven wasmachine uitgeleide moeten doen. Behoedzaam en met grote zorgvuldigheid, ook naar elkaar,  wordt het apparaat naar beneden getransporteerd om dit daarna met de nieuwe aanwinst in omgekeerde richting te doen. Als deze aangesloten is krijg ik uitleg over hoe de zogenaamde 'ecobubbles' hun ding doen, dat is water besparen en om die reden goed voor het milieu. 

De taak voor de 'Coolblue heren' zit er op maar niet voordat ik een handtekening met de platte vinger op het display van een apparaat moet zetten als bewijs dat ik akkoord ben gegaan met de levering. Een kop koffie slaan de heren vriendelijk maar resoluut af want er is nog meer te doen vandaag. Na een warme handdruk bedank ik ze voor de goeie service. Als ik ze vertel dat ik een stukje wil schrijven over de goeie dienstverlening en dat wil delen op de Facebookpagina van hun werkgever gaan de mondhoeken, hoewel dit vrijwel onmogelijk is, nog iets verder omhoog. Dit debuut gun ik ze van harte. Aschwin en Jeffrey van Cooblue bedankt! Ook voor het feit dat ik eens vroeg in de kleren ben als ik de deur niet perse uit hoef.


 

 



 

Verjaardag 2

Om half 5  ' s middags gaan de lichtjes aan en om 10 uur 's ochtends gaan ze weer uit want zo staat de timer ingesteld. De broer van mijn vriendin - bij wie we zijn om de verjaardag van haar zoon te vieren - is zojuist buiten zijn boekje gegaan door ongevraagd op een knopje te drukken waardoor het lichtproces best wel eens helemaal verstoord zou kunnen raken. Mannen en knopjes, een soort van magnetische aantrekkingskracht en een patroon wat maar moeilijk te doorbreken is. 

Er volgt nu een kort betoog over de inschakeling van de timer;  wanneer de lichtjes in het leuke glazen potje aan en weer uit horen te gaan. Daarbij worden ook tijdstippen genoemd die ik niet zo snel op kan slaan en het tijdstip van half 5 en 10 uur is om die reden een blinde gok. Hoe dan ook ook, de lichtjes branden nu en zijn een onderdeel van een gezellig sfeertje. Het zusje en mijn vriendin hebben oogcontact. De broer heeft namelijk door het timerincident ook nog een slinger aan het potje gegeven waardoor de lichtjes niet meer in het juiste perspectief staan en daar kunnen beide dames - it runs in the family -  absoluut niet tegen. Dus de zus schuift en de vriendin geeft aanwijzingen totdat ze beiden zien dat het goed is en elkaar tevreden toeknikken.

Ondertussen is het kroost boven aan het stoeien, tenminste zo klinkt het in mijn oren. Het gaat er flink aan toe en juist als ik - als ervaringsdeskundige met moeder van 3 jongens - met enige nonchalance uitbreng  dat het allemaal wel mee valt en het goed zal gaan dendert er eentje van de trap naar beneden. Het luide gehuil verraadt dat het menens is en terwijl ik quasi schaamteloos aan mijn roseetje nip snellen de ouders richting het ongeval. Het jongetje is flink geschrokken en wordt getroost door zijn vader die met een koud washandje het aangetaste hoofdje dept. 

De kerstwandeling in ons dorp is het volgende onderwerp van gesprek. Want hoe zat het vorig jaar ook al weer? Werd hij nu wel of niet gelopen of was het al weer twee jaar geleden en op welke dag? De ouders van de vriendin maken er nog net geen halszaak van en ik geniet volop van het tafereel wat zich voor mijn ogen afspeelt. Want gelijk hebben over wanneer iets wel of niet gebeurd is, is iets wat ik ook vaak tot op het bot uitgezocht wil hebben. Als wandelende agenda - zoals ik genoemd word door één van mijn vriendinnen - zit ik er gek genoeg bijna nooit naast. De jaartallen, seizoenen, in sommige gevallen zelfs data én welke personen er allemaal bij het gebeuren aanwezig zijn geweest kan ik klakkeloos oplepelen. 

Maar gelukkig ben ook ik niet perfect. Dat blijkt wel uit het feit dat ik de weg kwijt geraakt ben in het timerverhaal én dat ik in het begin van de middag een gebruikt theezakje in mijn kopje met heet water hengelde. De gastvrouw gaf mij een berisping in de vorm van: 'Wat doe jij nou?' en ik kreeg prompt een nieuw exemplaar aangeboden uit de doos. De kleur van mijn thee werd er inderdaad beter van en de smaak waarschijnlijk ook.

Ze had gelijk.

 

Op weg naar kerst

De kerstkitch komt ons in alle zaligheid tegemoet als we het met lichtjes en dennentakken omklede pand binnentreden. De kerstman en Charles Dickens verwelkomen ons met een warme handdruk en in een sfeer van kerstliederen die gezongen worden door een koortje dat net niet de tweede ronde van Idols heeft gehaald vervolgen we onze weg langs het eerste kraampje. De echtgenote van Charles Dickens - gehuld in multifunctionele jurk,  die op onderdelen gebruikt kan worden als picknickkleed -  heeft ons in het vizier en sluit ons blij verrast in haar armen. Haar hoofddeksel van het type 'bakkersvrouw', maar dan in het zwart, beweegt speels mee met elke manoeuvre die haar hoofd maakt.  

Deze passende entree is het begin van een veelbelovende middag die het kerstgevoel van 2016 in ons aan moet wakkeren. De gevulde stalletjes met allerhande versiering voor in, op en rond de boom wordt ons -  vergezeld met de geur van gebakken hamburgers - in rap tempo aangeboden. Overweldigd door deze 'donkere dagen voor kerst opleuksensatie' slenteren we langs de houten bordjes met ingebrande quotes die zeker de moeite waard zijn om onze pas nog verder te doen afremmen.  Einsteins  'Everybody is a genius' spreuk vertaald in het Nederlands steekt er met kop en schouders bovenuit, hoewel de Engelse variant de voorkeur geniet.

Op naar de volgende ruimte lopen we tegen tweede, derde en vierdehands kleding aan maar ook schalen, kopjes, en theeglazen uit onze jaren 70 jeugd passeren de revue. Op de terugweg komen we langs een tafel met boeken uit verschillende jaartallen. We snuffelen, pakken, kijken, voelen en komen terecht bij een boek van niemand minder dan Fred Oster. Met de vraag of hij de broer van Annemarie is besluiten we om iets te gaan eten. Het worden frieten die we op een theaterbankje met genot naar binnen werken. Ondertussen laten we ons vermaken door het charmante langstrekkende volk.

Tijd voor een handmassage. De handen worden, alvorens ze het gekneed ondergaan, in een bakje met warm water gelegd. Daarna worden de gedroogde ringloze vingers op zachte, haast sensuele wijze met een welriekende olie ingewreven. Ook de handpalmen en de bovenkant worden met een grote zorgvuldigheid meegenomen. Pure verwennerij voor een kwartier lang. De tijd wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Niet door de aardige masseuse maar door een ongeduldige klant die ook een behandeling wil ondergaan en maar lastig op haar beurt kan wachten. Niet gehinderd door deze interruptie vervolgt ze stug haar sessie die ze met de groots mogelijke passie uitvoert. 

Aan het einde van de middag verlaten we niet met een volle tas maar wel met een blij gevoel deze gezellige kerstmarkt, die gehouden werd in een theaterzaal. Voor zover we iets zeker kunnen weten in dit leven is een bezoek voor volgend jaar een absolute garantie.

Trouwens, Fred is de neef van Annemarie.

(December) bezinning

'Als onze regels je niet bevallen, ga je maar terug naar je eigen land.'  Deze weliswaar gekuiste versie -  als uiting van geïrriteerdheid -  en de laatste tijd vaak te horen in de (sociale) media maar ook op feestjes en andere sociale gelegenheden, zal niemand ontgaan zijn.
Nu het Sinterklaasfeest achter de rug is en daarmee de zwarte piet discussie op zijn retour zal deze uitspraak wellicht minder vaak ten gehore worden gebracht. Goed beschouwd betekent het iets als het monddood maken van iemand die, bijvoorbeeld vanuit achtergrond, verdieping of levenservaring,  een ander licht op een, voor het oog vaststaand gegeven, gebruik of gewoonte wil laten schijnen. Het feit dat hij of zij in Nederland woont en er misschien zelfs geboren is wordt voor het gemak vergeten. Want 'onze' tradities moeten blijven bestaan.

Nu wil ik het niet over de zwarte piet discussie hebben maar wel over tolerantie en empathie in het bijzonder. Waarom voelen sommige mensen zich zo snel aangevallen en gaan ze direct op hun strepen staan? Een interessante vraag hierbij is waarom er zoveel waarde gehecht wordt aan een uitspraak of mening van een ander. Je zou het toch ook voor kennisgeving aan kunnen nemen en naast je neer kunnen leggen? Daar is natuurlijk van alles over te zeggen maar nog mooier zou zijn als je gaat onderzoeken waarom iemand bepaalde denkbeelden heeft ontwikkeld. Vanuit een soort compassie of nieuwsgierigheid,  als in belangstelling.  Het lijkt misschien wat eng omdat je bang bent dat je daarmee je eigen identiteit op moet geven. Want, 'wie ben je als je eigen overtuiging niet (meer) klopt?'  Deze uitspraak van een hele goede bekende sprak mij aan omdat daar wellicht de basis ligt voor de defensieve houding van sommige mensen. 

Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het feit dat je niets zeker weet je leven kan verrijken. Als je niets zomaar voor waarheid aanneemt en blijft twijfelen kun je jezelf blijven ontwikkelen op allerlei vlakken. Ook wordt, door deze houding, het contact met de mensen om je heen intenser en kan de relatie meer diepgang krijgen. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn of te worden maar met begrip kom je heel ver. Met de uitspraak waarmee ik dit stukje begon timmer je alles dicht en is er geen gesprek meer mogelijk. Jammer en ook helemaal niet nodig.
'Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede' is een hele mooie tekst in dit verband.


Het gedicht dat ik schreef sluit hier op aan

Het hele eiereneten

He jakkes, als ik iets vies vind.....' Ik zit met mijn collega's aan de lunch en ben bezig een ei van zijn schaal te ontdoen. Ik stuit daarbij op een vochtig goedje dat verdacht veel lijkt op vloeibaar eiwit. 'Mijn ei is nat!' Het klinkt desperaat maar zeker teleurstellend. 'Nee, je ei is niet nat, dat is water wat er uitstroomt', zegt een collega. Er zat waarschijnlijk een gaatje in de schaal en tijdens het koken is er water in gekomen' , gaat ze verder. Een andere collega die naast me zit is het roerend met haar eens. In de hoop dat ze gelijk hebben piel ik verwachtingsvol verder. Inmiddels heb ik, ter inspectie,  een mes ter hand genomen.  Hoe verder ik tot het geval doordring, hoe meer ik er van overtuigd raak dat dit ei niet is wat ik ervan verwacht had. De zachte wittige vloeistof gaat naadloos over in een gelig vocht. 'Als je nog even doorgaat komt er een embryo te voorschijn',  geint de collega die recht tegenover me zit. Als een enigszins verwend kind schuif ik het halfzachte afgepelde exemplaar ter zijde. 

Dit - voor mij althans - kansloze ei vormt de aanleiding van een mooie discussie over onze voorkeuren voor het beste ei. Waar ik ga voor de keiharde variant,  dat ik minstens tien minuten laat koken,  kiezen anderen voor medium of helemaal zacht. De gevulde versie komt ook nog even ter sprake. Lekker en hartig, daar zijn we het over eens.  Verder valt er over de smaak weinig te stoeien, ook niet nodig overigens en weinig zinvol.

Echter, de nattigheid die ik in het begin voelde werd onbetwist bewaarheid.

 

Verjaardag

'Dat doet ie nou altijd.' Ze zegt het met enige schaamte terwijl ze haar hoofd naar me toedraait alsof ze mij een geheim moet vertellen. Haar man scharrelt rond de bakjes met overgebleven Chinees en zijn ogen kijken hoopvol naar de jarige in de verwachting dat zij hem bevestigend antwoord zal geven op zijn vraag of het de bedoeling is dat restjes in de kliko verdwijnen. In dat geval neemt hij ze graag mee naar huis. Zijn verwachtingsvolle blik verandert in een grijns van oor tot oor als ze 'Ja hoor, neem maar mee' zegt.

'Altijd eten en aankomen ho maar!' klinkt het naast me met terechte en zeer te begrijpen jaloezie. 'Oh, hij heeft vast een snelle stoelwisseling' , verdedig ik hem. Ik wijt deze 'slip of the tongue' maar aan de drie overheerlijke roseetjes die ik voorgeschoteld kreeg. Maar bij toeval klopt die stoelwisseling nog ook want hij zetelde deze middag op verschillende stoelen. 

Gezelligheid rond de tafel van een jarige vriendin. Ik vermaak me kostelijk als ze -  haar roots niet verloochenend - met haar moeder op zijn Gronings zit te keuvelen. Haar vader doet hetzelfde met de zwager van zijn dochter. De zwager, die mij overigens tot twee keer toe een hand gaf, moet erg zijn best doen om de vader te verstaan. Hij probeert iets meer op zijn articulatie te letten en de zwager buigt naar voren om hem beter te kunnen horen. Het lukt heel aardig want er ontstaat zeker iets van een onderhoudend gesprek over motorrijden, een gezamenlijke passie van de beide heren.

In de tussentijd word ik,  door de zoon van de andere vriendin van de jarige,  geschoold in de 'zesjescultuurapp' op zijn smartphone. De vriendin en ik concluderen dat wij vroeger natuurlijk precies hetzelfde deden.  We hadden alleen geen app die dat voor ons kon uitrekenen. Via mindfulnesskaartjes, gaat het gesprek verder van gewichtsverliesstrijd, geloofsovertuiging en het talent om je ogen - bij opgehoogde emotie - in een andere kleur te laten veranderen, over op opvoeding en facebookcultuur. 

Aan het eind van de avond gunt de gastvrouw ons blijkbaar zoveel dat de geserveerde koffie bijna in slurpvorm moet worden genuttigd. Vast een teken dat ze erg blij is met het bezoek van vanmiddag. Ze was vandaag zo goed voor ons in de weer en deed braaf - al dan niet door haar moeder aangespoord -  de deur open als de bel ging. Het spijt mij om die reden destemeer dat ik bij het verzitten een aantal keren met mijn hakken tegen haar voeten stootte. Ik hoop dat ze er vandaag een beetje mee in de pas kan lopen en met plezier terug kan denken aan de viering van haar geboortedag.

(Ont)haasten

Op hakken en met snelle passen bewegen mijn voeten zich op het trottoir op het Damsterdiep In Groningen, over het zebrapad en weer verder het trottoir op. Het begint al iets te schemeren als ik voor mij de gestalte van een jongen, met grote en langzame stappen, zie opdoemen. Onder zijn halflange zwarte jas draagt hij een wijde spijkerbroek met gympen, zijn benen iets uit elkaar, zijn handen losjes in de zakken. 'Zo, jij loopt snel!', klinkt het relaxt als ik hem passeer. Onze blikken kruisen, een glimlach om zijn mond, een frons van onder zijn witte petje. 'Ik heb haast, ik moet de bus halen', zeg ik lachend als ik door mijn gejakker een verzwikte enkel ternauwernood kan voorkomen. 'Ik dacht dat ik snel liep, de meeste mensen halen mij niet in', hoor ik hem nog zeggen.
Ik loop verder met de laatste zonnestralen op mijn gezicht.

Hijgend plof ik neer op het bankje in de bushalte op het Gedempte Zuiderdiep als ik lijn 3 voor mijn neus zie wegrijden. ‘Het is toch belachelijk, vier minuten te vroeg!'
beklaag ik mij bij een grijzende meneer die staat te wachten. ‘Ach maar nu heb je even de tijd om naar dat gebouw te kijken.’ Hij wijst naar de overkant en mijn blik valt op het karakteristieke pand waar de fraaie okerkleurige letters 'Nieuwsblad van het Noorden' op prijken. 'Nog helemaal in tact, niet plat gebombardeerd in de oorlog. Prachtig hè?'

We kijken en zwijgen en het brandende, kloppende gevoel in mijn voeten verdwijnt als hoofdpijn na het nemen van paracetamol.

 ‘Maar ik snap wel dat het vervelend is hoor', zegt hij na een tijdje als hij in lijn 11 verdwijnt. Lijn 3 komt aanrijden. Ik kom pas omhoog als de laatste persoon is ingestapt.

Ik kan nog net mee.