Het bloed kruipt....

'Gaat het?' Het klinkt wat bezorgd uit de mond van de prikdame. De mevrouw antwoordt: 'Ja hoor.' 'U krijgt al weer iets meer kleur op het gezicht', zegt een collega prikker, die ondertussen bezig is om een meneer van een infuus te voorzien. Ik lig net op de bank en ik zie mijn bloed gestaag richting het zakje stromen terwijl ik af en toe in het kussentje knijp wat in mijn hand ligt. 

Het is op dit tijdstip bijzonder rustig bij de bloedbank. Ik kon deze keer zo doorlopen naar de 'Sanquin' truck nadat ik de korte vragenlijst met vragen over mijn gezondheid en levensstijl had ingevuld. Voordat het echte werk begon werd deze lijst, naast het prikken van mijn Hb,  het meten van de bloeddruk en de hartslag, zoals bij elk bezoek, nog even langsgelopen. 'Hebt u seksueel contact gehad met een man die seksueel contact met een man had?' klonk het zonder blikken of blozen door de dame vanachter het beeldscherm. Toen ik enigszins verbouwereerd ontkennend antwoordde, keek ze me breed lachend aan en zei: 'Die vraag was u vergeten in te vullen.'

Mijn bloed 'loopt' snel. Naast mij is inmiddels een man in een motorpak komen liggen. De prikdame die hem aansluit is vol lof over het mooie zonnige weer. 'Die wind is nog verraderlijk en als die uit net noorden komt kun je flink verkouden worden', zegt ze, en zet haar opmerking kracht bij met een spreekwoord. 'Oh', zegt de motorpak. Ik vermoed dat hij deze informatie voor kennisgeving aanneemt. 

'Gaat het?' Het is minstens de vierde keer dat het aan de mevrouw, die nog steeds gestrekt ligt, gevraagd wordt. 'Het gaat wel en ik wil graag naar huis, ik ben erg moe', zegt ze. 'U moet eerst nog even koffie drinken en wij lopen met u mee!' zeggen de prikdames resoluut. Begeleid door de twee en enigszins onder protest loopt ze de trap af.

Het alarm gaat af, wat betekent dat ik een halve liter bloed lichter ben. Een kale meneer ontdoet mij van de naald. Met een watje en een verband om mijn arm loop ik richting de sporthal voor de koffie. Als ik naar binnen ga struikel ik bijna over de mevrouw die onder escorte naar buiten werd geleid en nu op de grond ligt met een doek onder haar hoofd, een dame met een witte jas gehurkt aan haar zijde. Tijdens de koffie hoor ik dat ze zo beroerd werd dat ze over moest geven en plat ging. Als ik even later vertrek zie ik haar in een kamertje op een bed liggen. 'Zal ik haar vragen of het gaat?', schiet het kort door me heen. Nee, toch maar niet.