woensdag 3 mei 2017

Het recht van de sterkste

'Even een auto laten stoppen, dat vind ik altijd zo leuk', zegt één van mijn wandelmaatjes als we op straat lopen en een auto, die het zebrapad nadert, aan zien komen. Ik volg haar richting de oversteekplaats en zodra we een voet op de witte strepen hebben gezet komt haar wens in vervulling als de automobilist zijn voertuig tot stilstand brengt. 

Ik moet lachen. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Ik wacht altijd braaf tot ik voorrang krijg in plaats van het te nemen. Soms is het wel handig om tijdens dat wachten oogcontact te zoeken met een aankomende bestuurder om hem of haar, al dan niet met een opgeheven hand, tot stoppen te manen want het is helaas niet vanzelfsprekend dat er voor je geremd wordt als je staat te wachten. Op de Petrus Campersingel in Groningen word ik wel eens tot wanhoop gedreven als ik overgeleverd ben aan de goedheid van de langskomende rijders. Er is daar namelijk geen zebrapad dus hoeven ze ook niet te stoppen. Toch vind ik het enigszins van lichtelijk autistisch gedrag getuigen als men mij met de meest hoopvolle blik die ik tevoorschijn kan toveren op de vluchtheuvel laat staan. Maar ook hier zijn gelukkig weer de bekende uitzonderingen die ik uiteraard uitgebreid bedank met een glimlach en een duim. 

Wellicht moet ik als niet gemotoriseerde weggebruiker iets vrijpostiger worden maar ik ben waarschijnlijk veel te bang dat er niet voor mij gestopt wordt als ik een poging doe om de regie te nemen in het verkeer. Misschien moet ik dat gewoon wel eens gaan proberen. Al was het alleen maar om ook een keer hetzelfde 'guilty pleasure' gevoel te krijgen tussen de lange rij met auto's.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten