zondag 26 november 2017

Koude regen in november

November loopt op zijn eind. Een maand die al meer dan twintig jaar tegenstrijdige gevoelens bij mij oproept. In onze verkeringstijd maakte ik nader kennis met de muziek van rockgroep Guns n' roses, die veelvuldig gedraaid werd door mijn partner Peter. Ik had er tot dan toe weinig mee maar het nummer 'November rain' sloot ik vrijwel onmiddellijk in mijn hart. Over loslaten, elkaar nodig hebben, niets zeker weten, ruimte geven, dingen die voorbij gaan en liefde. De liefde die onverwachts in ons leven kwam door verdieping in elkaar. 'November rain' werd ons liedje.

Peter en ik besloten te trouwen in november, op de 29e. We leefden toe naar de datum en het ging ons beiden voor de wind. We waren gelukkig, blij met elkaar en met ons zelf. Alles was geregeld voor onze bijzondere dag. Onze wereld stortte in toen mijn vader tien dagen voor onze dag er plotseling niet meer was. Een tijd van verwarring en verdriet. Beslissen of en hoe we gingen trouwen, ondertussen de begrafenis met broers en zussen voorbereiden en mijn moeder proberen tot steun te zijn. Op de begraafplaats regende het pijpenstelen. 'De hemel huilt', zei mijn oudste broer.

Het trouwen ging door, zonder feest, slechts een ceremonie in het gemeentehuis met een selecte groep en een ambtenaar die weinig compassie toonde en het vooral erg druk had met zichzelf. Verdrietig en toch blij dat we samen waren. Nog dichter tot elkaar komen en letterlijk beseffen hoe betrekkelijk het leven en de liefde kan zijn. Veel tranen en intense liefde , nog meer tranen maar ook hoop voor de toekomst met elkaar. 

Nog lang niet opgekrabbeld overleed veertien dagen na onze trouwdag de moeder van Peter.  Op de vraag hoeveel een mens kan hebben krijg je uiteindelijk wel een antwoord op het moment dat je breekt. En gelukkig lieten we dat gebeuren en kon dat in volledig vertrouwen door onze liefde voor elkaar.

Onze begintijd werd een goeie vuurdoop om onze relatie te testen op houdbaarheid. Garanties zijn er uiteraard nooit maar de basis werd gelegd in die verdrietige periode in november en december van 1996.

'November rain' staat symbool voor ons en onze liefde, in het bijzonder in deze tijd van het jaar met dubbele gevoelens. Verdrietig maar ook intens mooi. En fijn om te ervaren dat verdriet en blijdschap elkaar altijd zullen blijven afwisselen. En dat niks eeuwig zal duren, zelfs de koude regen in november niet.



vrijdag 24 november 2017

Zie ginds komt de schimmel

Laatst ving ik een conversatie op tussen twee mensen. De vrouw vertelde hoe ze een pan bami bereidde. Dat ging ongeveer zo: 'Ik pleur de kip in de pan, daarna pleur ik er zo'n groentepakket bij en dan de gekookte bami’. Het onderwerp kwam daarna op de versheid van eieren en de penetrante geur die loskomt als ze verrot zijn.
Dit deed mij denken aan de tijd dat wij nog vla aten, iets uit het tijdperk van voor 2012. Het wilde wel eens voorkomen dat de datum op het pak niet spoorde met de datum van consumptie. Zelfs als de vla één dag over de datum was weigerden alle mannen hier in huis die te eten . Met tegenaanvallen als ‘kortzichtig’, ‘stel je niet aan’ en ‘zonde’ met als afsluiter ‘zolang er nog geen paddenstoelen of aanverwante schimmels op drijven en de smaak goed is’ kon ik de heren niet overtuigen met als gevolg dat ik demonstratief  in mijn eentje een bakje naar binnen zat te werken.

Dat met de smaakpillen van mijn partner niks mis is blijkt uit de proef die ik ooit deed door een goedkoop merk cola over te  gieten in een fles Coca Cola en hij na één slok onmiddellijk doorhad dat hij genept werd.
Afgelopen weekend had ik zin in een dipje bij de nachochips. Toen ik het dekseltje van het blikje guacamole haalde en er een wit zwammetje fraai afstak tegen de groene achtergrond twijfelde ik even maar besloot ik snel dat weggooien altijd nog kon. Ik schepte het ding eraf, mikte het in de prullenbak, roerde even in het blikje, rook even, nam een likje en oordeelde dat er niks mis was met de smaak. Ik genoot in stilte toen mijn partner, in onwetendheid, samen met mij de nacho's in het blikje doopte en met smaak nuttigde. Nog steeds prima smaakpapillen en zeker geen reden meer voor datumstress. Wellicht heb ik na deze onthulling wel een relatieprobleem maar dat los ik dan wel weer op met een kakelvers ontbijtje.









dinsdag 21 november 2017

Gekkenwerk op Dennenoord

Zingende dames in jaren zestig jurkjes. Ze doen het vol overgave op het podium van theater de Kimme op het Dennenoord terrein in Zuidlaren. Het optreden maakt onderdeel uit van de voorstelling ‘Gekkenwerk?’ die daar deze maand twee keer vertoond wordt. Het publiek krijgt een kijkje in de geschiedenis van de psychiatrie in het algemeen en van Dennenoord in het bijzonder.  De aanleiding van de theatervoorstelling is dat het 120 jaar geleden is dat Dennenoord werd opgericht door de ‘Vereniging tot Christelijke Verzorging van Krankzinnigen en Zenuwlijders.

De spreuk prijkt nog steeds op één van de gebouwen op het terrein.
Een gesticht met meerdere paviljoens in de bossen bij Zuidlaren voor mensen met een steekje los, mensen die niet spoorden en/ of van het padje waren. Ze werden in de begintijd verplicht opgenomen en met harde hand onder barre omstandigheden verzorgd. Een wereld met een systeem van strenge regels waar afgedwaalde mensen in een gezinssetting weer bij zinnen moesten worden gebracht. Omdat de patiënten niet van het terrein af mochten werd er voorzien in een keuken, een wasserette en zo meer. De mensen droegen speciale kleding, zodat bij 'ontsnapping' ze gemakkelijk teruggevonden konden worden. 

De voorstelling schetst de ontwikkeling in de psychiatrie. Werden de behandelde patiënten eerst nog ‘gek' genoemd, na 1950 werd die term verruild voor 'ziek' en kwam er een omslag in de benadering, behandelwijze en medicatie. De hekken verdwenen, men mocht vrij in en uitlopen en er werd voor werkkleding en nette kleding gezorgd. 'De mens zien' als uitgangspunt, kijken wat er nodig is en van daaruit de eventuele behandeling starten. Lossere regels zorgden er voor dat het voor de mensen prettiger werd om op het terrein te verblijven. Maar om de 'geestelijke gezondheidszorgtent' draaiende te houden kwamen er weer andere regels om de hoek kijken. Het gezonde verstand werd veelal vervangen door protocollen en alle handelingen, voortkomend uit vaststaande regels, moesten ook nog eens op schrift vastgelegd en verantwoord worden.

Helaas is dat nog steeds de realiteit. Op een manier dat het systeem doorslaat en men verzandt in een moeras van registratiedruk met als gevolg dat de zorg voor de cliënt ondergeschikt raakt. De mens wordt nog wel gezien maar dan vanachter een computer of door een zorgverlener met een IPad. Om gek van te worden. Dat is de boodschap die duidelijk klinkt in de theatervoorstelling 'Gekkenwerk.' Om het tij te keren is de campagne 'Minder regelgekte meer zorg' gestart waarvan Lentis, GGZ Nederland maar ook  andere GGZ instellingen in Nederland deel uit maken. Een mooi initiatief om weer terug te gaan naar de basis. Dat is luisteren naar de hulpvraag van de cliënt en de zorg daarop aanpassen.  En dat kan in veel gevallen prima met ongeschreven regels.

Informatie over de campagne is te lezen op http://www.regelgekte.nl




woensdag 15 november 2017

Multifunctionele schaal

Afgelopen zomer kreeg ik van een vriendin een zak stoofperen uit eigen tuin. Diezelfde middag stond ik achter mijn fornuis om ze in rode wijn, sinaasappelsap, bosbessensap met kruidnagelen, laurierblad en kaneelstokjes te bereiden tot een culinair hoogstandje. Meestal lukt dat maar in dit geval was het eindproduct toch ietwat teleurstellend en kon ik tijdens het eten tegen een paar zure gezichten aankijken. Ik had inmiddels een schaaltje apart gezet voor de gulle geefster, die de dag daarna kwam om ze te halen. Vol trots liet ik het kunstwerk zien en het water liep haar nog net niet uit de mond. Ik zweeg over de zuurtegraad en besloot haar reactie gewoon af te wachten. 

De dagen daarna bleef het angstvallig stil. Eerst liet ik dat zo maar toen ze in alle toonaarden bleef zwijgen informeerde ik toch maar eens naar de gastronomische smaakbeleving van de peren. Door het sociaal-wenselijke antwoord, waarmee ze om de hete brij heen draaide, viel ze redelijk snel door de mand. 
Het schaaltje zou ik wel eens terug krijgen. Tijdens het koken miste ik het met regelmaat omdat ik het vaak gebruik voor salade of andere bijgerechten. Een fraai, Noord-Afrikaans exemplaar, dat ik eens op Sinterklaasavond mocht ontvangen. Desondanks vergat ik het steeds mee terug te nemen. Mijn vriendin idem dito maar sinds kort weet ik haar achterliggende motief. Toen ik bij haar was en op een helder moment om het schaaltje vroeg nam ze me mee naar haar slaapkamer waar ze de schaal, gevuld met allerhande sfeerkaarsjes en schitterend op haar nachtkastje, met een schaamteloze smile aan mij toonde. Die tomaten en gehaktballetjes die er normaliter in prijken werden acuut een ver van mijn bed show. Haar tip dat het schaaltje na een beetje spiritus gewoon weer te gebruiken was deed ik vriendelijk maar resoluut van de hand. Eigenlijk had haar moeder de aanzet gegeven. Die had er namelijk kastanjes in gedaan en ja toen was het hek van de dam. 

'Het bloed kruipt......'





zaterdag 11 november 2017

Openbaar is toch voor iedereen?

Genderneutraal plassen. Er zouden aparte openbare toiletten moeten komen voor mensen die zich niet helemaal man maar ook niet helemaal vrouw voelen. De transgenders voelen zich namelijk ongemakkelijk als ze bij hoge nood niet weten voor welk toilet ze moeten kiezen. Keuzestress bij het plassen dus. 

Ik maakte laatst de keuze om in het toeristische park waar ik was het herentoilet binnen te stappen. Voor het damestoilet stond namelijk een enorme rij terwijl je bij de heren zo door kon lopen. De mannen die voor de urinoirs stonden negeerde ik en ik verdween in één van de hokjes met zittoilet.

Ik heb overigens nooit begrepen waarom er überhaupt onderscheid gemaakt moet worden tussen heren- en damestoiletten. Thuis deel ik ook al jaren het toilet met vier heren. Ik heb ze ooit geleerd om ook bij een kleine boodschap te gaan zitten. Dat ze dat tot nu toe ook allemaal braaf doen blijkt wel uit het feit dat ik nooit spetters op en rond de pot en de bril opmerk. 

Die keuzestress die transgenders ervaren zou volgens mij dus ook niet nodig hoeven zijn. Maak de toiletten in openbare ruimtes gewoon toegankelijk voor iedereen. Desnoods maak je een ruimte met zittoiletten en een ruimte met urinoirs maar verwijder de plaatjes van het mannetje en het vrouwtje. Hang er plastuitjes naast voor de liefhebber en het probleem is opgelost. Een gore bende blijft het vaak toch wel in een openbaar toilet tenzij er heel regelmatig wordt schoongemaakt zoals bij het toilet van een Mc Donalds in Amsterdam dat na elk individueel bezoek gereinigd wordt. Daar betaal je dan ook iets van €1,50 voor maar je kunt dan in ieder geval met een gerust hart plaats nemen op een schone bril. 

Iedereen blij met een uniseks toilet. Geen ongemakkelijkheid door keuzestress. En gelijkheid voor iedereen die moet ontlasten. Geen etiketjes meer, slechts eentje, die van 'Toilet'. En het woord 'openbaar' klopt dan in dit geval ook weer.








vrijdag 10 november 2017

Punt uit!

De term ‘accreditatie’ is vaak op mijn werk te horen. Accreditatie is het behalen van punten door professionals, die een scholing, een cursus of een symposium hebben bijgewoond. Die professionals kunnen bijvoorbeeld huisartsen, praktijkondersteuners of praktijkassistentes van een huisartsenpraktijk zijn maar ook overige zorgverleners, die tot de doelgroep van ons bedrijf behoren.  Mijn collega’s van de nascholingsafdeling hebben als taak de zogenaamde accreditatiepunten, na deelname, in een systeem bij te schrijven.

Van de week kwam er een collega van de genoemde afdeling bij mijn bureau staan met de vraag: ‘Is het de accreditatiepunt of het accreditatiepunt?’ Ja, toen had ze mij even stil. Natuurlijk wisten we allebei dat punt zowel met het als met de aangeduid kan worden. De punt als een leesteken, de punt als een stip en de taartpunt. Het punt als in‘het punt aansnijden’ of ‘ik sta op het punt te vertrekken.’ Maar zeg je: ‘Ik schrijf het accreditatiepunt of de accreditatiepunt bij?’ Google werd ingeschakeld. Wat we ook probeerden, het werd ons niet duidelijker. Op de website ‘Welklidwoord.nl’ krijg je na het intypen van ‘accreditatiepunt’ de melding: ‘Helaas, we zijn nog niet zo slim, is het wel een zelfstandig naamwoord?’ in beeld. 

Mijn collega besloot dit punt, in het bericht wat ze hierover aan de desbetreffende mensen moest sturen, maar te omzeilen. Ze zou haar vader, die dit soort dingen vaak weet, wel eens vragen hoe het zit. De kwestie had mij de hele dag in haar greep, om een punthoofd van te krijgen. Steeds als ik langs het kantoor van mijn collega liep werd het punt aangestipt.  

Wat zijn woorden als spits, display en cluster dan een verademing. Poot er een willekeurig lidwoord voor en het is goed. Mijn hoop is gevestigd op de vader van mijn collega om er daarna voor eens en voor altijd een punt achter te zetten.


zaterdag 4 november 2017

De ballen!

'Kom je ook kijken mam?'
'Wil je dat graag?' 
'Ja, ik vind het wel leuk'
'Oké, dan kom ik!'

Zo gebeurde het dat ik op zaterdagochtend langs de lijn stond om naar de keeperskwaliteiten van mijn jongste te kijken. Zijn vader moest als grensrechter fungeren en stond aan de andere kant van het veld. Ik had een plekje dicht bij het doel gezocht en stond in mijn eentje het spel te bekijken. Het duurde maar even en er werd een punt gescoord in 'ons' voordeel. Af en toe hoorde ik de coachende woorden van mijn zoon en ook die van één van zijn teamgenoten in een oproep om gewoon te gaan voetballen in plaats van zinloos commentaar te geven op de scheidsrechter, die volgens de mopperaars in het voordeel van de tegenpartij zou fluiten. Na een tijdje kwam er een tweede bal in het net van de tegenstander. De regen die inmiddels uit de lucht viel maakte het er niet gezelliger op maar ik hield vol. Ik reageerde een paar keer adequaat op een bal die over de lijn in mijn richting werd geschoten door er een trap tegen aan te geven zodat het spelletje door kon gaan. De blik van verstandhouding, die ik daarna met mijn zoon in het doel uitwisselde, was bijzonder en hij was zichtbaar onder de indruk van de traptechnieken van zijn moeder. Ook ik was onder de indruk maar dan in het kwadraat toen ik een tegenspeler aan een teamgenoot van mijn zoon - volledig doordacht - een keiharde schouderduw zag uitdelen, zo erg dat hij op de grond terecht kwam. Het scheelde maar weinig of deze speler had met hersenletsel naar het ziekenhuis gemoeten want tijdens zijn val knalde hij bijna met zijn hoofd tegen de dug-out. Net als ik schrokken zijn coaches ook en riepen ze de scheidsrechter op om maatregelen te nemen. Het enige wat deze man deed was in algemeenheden spreken door: 'Kom op een beetje respect voor elkaar, anders stoppen we er mee,' te zeggen. Ik hoorde de jongen zonder op te kijken een verplicht 'Sorry' zeggen en hij kon gewoon weer door.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik weinig van deze sport begrijp. Na vanochtend is dat begrip nog weer iets minder geworden. Ik snap sowieso niets van het fanatisme op het veld. Als dat uit de hand loopt, zoals dit, lijkt het mij niet meer dan logisch dat zo'n jongen uit het spel wordt gehaald of op zijn minst stevig wordt aangesproken op zijn daad.

Na de eerste helft hield ik het voor gezien. Ik heb even de tijd nodig om me te herpakken voor een eventueel volgend bezoekje aan het voetbalveld. En zolang mijn zoon dat leuk vindt komt dat moment ook wel weer. Voorlopig speel ik de bal even door. 





donderdag 2 november 2017

Van het kastje....

' We willen hem graag kwijt.' 'Ja, ik begrijp het maar helaas. Ik wens jullie in ieder geval succes met de verdere verkoop.'

Het zal niet veel mensen zijn ontgaan dat we onze wandkast graag willen slijten. Tot vervelends toe plaatste ik hem op verschillende social media kanalen in de hoop een koper te kunnen vinden. Van de week hadden we twee potentiële kandidaten. De eerste was een mevrouw. Aan de telefoon was zij erg enthousiast en ze wilde hem het liefst dezelfde avond nog ophalen. Omdat zij hiervoor een kar moest regelen spraken we af voor de volgende dag. Tien minuten later ging de telefoon opnieuw. Het was haar man die informeerde of de soort hout massief of, zoals hij dat noemde, 'vol' was. Aangezien dit soort vragen al snel te inhoudelijk voor mij zijn gaf ik het toestel aan mijn partner, die hem verder te woord stond. Om zijn vraag goed te kunnen beantwoorden zou de kast van de wand moeten en dat is een klus die je niet zo even doet. Ze spraken af dat hij dit de volgende dag nader zou komen inspecteren. Op de dag zelf, een uur voor de afgesproken tijd, belde de meneer weer met de mededeling van de koop af te zien omdat de kast te groot zou zijn. Wel bijzonder dat hij dat wist omdat ik in de advertentie de maten niet specifiek genoemd had.
Maar er was nog een gegadigde. 'Kat in het bakkie' ging er door me heen toen er een veelbelovende bestelbus voor kwam rijden. Deze meneer kwam voor zijn broer, die serieuze belangstelling had. Na telefonisch overleg met die broer meldde hij dat het niet door ging omdat de staanders te smal zouden zijn. Vanaf de bank sprak ik mijn teleurstelling uit en hij moet vast aan mijn lichaamstaal gezien hebben dat ik verre van blij was.
Over ' Iemand op de kast jagen' gesproken.