Klitten op een kluitje

Zondagmiddag 22 maart halverwege de middag. De jaren 80 hits van Radio 10 schallen uit mijn IPad op een zonovergoten terras in mijn achtertuin. De slaapzak over mijn benen houdt de schrale oostenwind op afstand. De koolmeesjes vliegen af en aan en trekken zich geen bal aan van de 1,5 meter afstandsregel, laat staan van een samenscholingsverbod.

Alles lijkt in de tuin bij het oude maar niets is meer hetzelfde. De berichten over de ernst van deze Coronacrisis worden steeds herhaald, soms grimmiger en de roep om een totale lockdown luidt steeds harder.

Onzekerheid over wat nog wel en niet kan of verantwoord is lijkt te groeien.

Ik lag twee weken geleden met griep op bed, ben weer opgeknapt maar nog licht verkouden. Mag ik mijn kerngezonde moeder nu bezoeken mits ik op afstand blijf, niet nies en niet hoest? Mag ik mijn zoon, die uit voorzorg in thuisquarantaine zit, wel even naar de winkel sturen omdat hij zijn energie ook af en toe kwijt moet? Ik overdenk en peins en houd, zoals velen, de berichtgeving van deskundigen in de gaten. In deze tijd de enige personen met terechte autoriteit. 

De beelden van volle parken en bootcamps roepen ergernis op en leiden vanzelf naar een totaalverbod. Blijkbaar kan het niet anders en komt Rutte een dezer dagen met nog strengere maatregelen om het virus te vertragen.

Ondertussen gaat het thuiswerken door. Menig huiskamer is een plek geworden waar nu kantoor wordt gehouden. Waar de eettafel vol staat met laptops, die rond etenstijd weer verplaatst moeten worden. Waar partners plots een soort van collega's zijn geworden en waar ouders tussen het werk door hun kinderen moeten begeleiden met huiswerk. We zitten vaker op elkaars lip en moeten nog meer dan anders rekening houden met elkaar. Soms is dat goed voor een milde clash die even daarna weer wordt bekoeld.

Dat is dan maar even zo. 

Dat pubers schoppen tegen het thuisblijfverbod snap ik wel. Dat we uitgemaakt worden voor ouders die moeilijk doen kan ik ook nog hebben. Waar ik  moeite mee heb zijn de ouders, die lak hebben aan de maatregelen en schouderophalend hun kroost op zaterdagavond laten gaan om ze lekker met elkaar te laten chillen. Als ze de 1,5 meter in acht nemen is er toch geen vuiltje aan de lucht? Dat chillen in de praktijk niet veel anders is dan klitten op een kluitje zijn ze voor het gemak dan maar even vergeten. Het hamsteren van pleepapier is hier kinderspel bij. 

Dus helaas.... Een totale lockdown ? Kwestie van tijd 😪

Reacties in diarreekleur

De Coronacrsis betekent voor veel collega’s thuiswerken. Nu we elkaar steeds minder fysiek kunnen benaderen wordt er nog meer dan anders gebruik gemaakt van de e-mail. Soms verloopt dat een beetje stroef. Tja, iedereen staat onder druk en dan worden de  lontjes wat korter, de tenen wat langer en de adem iets sneller. Iets met een kat in het nauw.  Zo gaat het nou eenmaal bij plotselinge veranderingen. Is ook niet zo erg. We begrijpen dat van elkaar en maken dat later met een charmante mail weer helemaal in orde als in ‘Sorry voor kort onpersoonlijk berichtje, super druk ….Hoe voel je je nu trouwens?’

Soms is het ook best gezellig, zo’n e-mailwisseling in crisistijd. Originele en sfeer verhogende  aanheffen als: ‘ Ha, voormalig grieppatiënt die uit voorzorg vanuit huis werkt…’. Of diep empathische reacties als: ‘Wat vervelend man. De gewone griep?’ Om vervolgens over te gaan in lichte ergernis: ‘ Was vandaag op het werk maar daar wil je ook niet zijn. Gestress en weinig mensen.’

En misschien ken je ze wel, vragen in een bepaalde kleur, waarop geantwoord wordt in een andere kleur. Om vooral controle en overzicht te houden. Nu er steeds meer over en weer gemaild wordt raken de standaardkleuren rood en blauw op en krijg je conversaties als: ’ Ik heb mijn antwoord hieronder geplakt en met deze diarreekleur aanvullende antwoorden gegeven’, ‘ Zie mijn reacties op jouw diarree kleur in het donkerrood’ en ‘ dan antwoord ik in iets roze, paars achtig’. 

Of de serieuze vraag : ‘En jij, druk met alle Corona perikelen?’ die uiteindelijk verzandt in ‘Ik denk zelfs dat ik het heb, ik ben op dit moment iedereen aan het besmetten.’  En na ‘Oh, maar dat schijnt weer goed te zijn voor de groepsimmuniteit’, valt het akelig stil. 

Het Whatsappje van mijn meest directe collega ‘Heel onwerkelijk, het soort film waar ik eigenlijk nooit naar durfde kijken’ typeert de ernst van deze Coronasituatie. Ernst is het zeker. Daarom gooi ook ik ‘m er ook maar eens in, het oprecht gemeende: ‘Pas goed op jezelf’.
Al dan niet donkerrood, roze, paarsachtig of vooruit, in diarreekleur.