Een schier dagje

Sinds gisteren weet ik waar de naam Schiermonnikoog vandaan komt. Schier is grijs(van de grijze pijen) , oog is eiland. In de Middeleeuwen waren er veel monniken op het eiland, die een paar eeuwen later door protestantse fanaten werden weggebonsjourd. Maar blijkbaar is de monnikengeest sterk want sinds dit jaar zijn er weer monniken op Schier die hun intrek hebben genomen in de voormalige herberg Rijsbergen, nu Klooster Schiermonnikoog.

Gisteren werd ik samen met oud-collega's en nieuwe aanwas door een eilander langs de mooiste plekjes van het eiland gevoerd. Over kleine huisjes en lange tuinen. Hoewel het eiland bij Friesland hoort wordt er geen Fries gesproken. Het is het enige Nationale park in Nederland waar geen hekken om heen staan. De natuur gaat hier zoveel mogelijk haar eigen gang.

De hele dag was het weer ons goed gezind. Alleen tijdens het laatste ritje naar de boot werden we overvallen door een plensbui waardoor we als verzopen katjes aan boord wandelden. Maar dat mocht de eilandpret niet drukken. Met een schat aan nieuwe kennis en een waardevolle herinnering gingen we richting het vaste land.

Het feestje was nog niet voorbij. Op Fraeylemaborg in Slochteren stond een voortreffelijk buffet voor ons klaar. Tijdens dit gezellige samenzijn werd collega Jose in het zonnetje gezet met mooie woorden en een prachtig samengesteld boek door haar collega's. Al eerder werd haar een weekendje weg aangeboden. Na 33 jaar trouwe dienst bij het bedrijf geniet ze nu inmiddels een paar weken van haar welverdiende pensioen. Ook scheidend collega Margreet kreeg een mooie toespraak, een theaterbon en een verjaardagskalender met foto's van collega's als mooie herinnering. Zij maakte de switch van secretaresse/webredacteur naar verpleegkundige.

Er waren ook mooie woorden voor mij. Na 12 jaar verliet ik dit schip. De nieuwe stap voelt goed maar ik kijk met plezier terug naar mijn ELANN tijd. Deze dag met oud-collega's maar ook met de reeds nieuw aangetrokken mensen was fantastisch en een prachtige afsluiting van een tijdperk. Ook ik kreeg een fotokalender,  een welnessbon en nog een paar persoonlijke cadeautjes. Geweldig!

Ik bedank al mijn lieve collega's voor een mooie en leerzame tijd. Ik zal de gezelligheid missen en kom zeker nog eens langs op het nieuwe pand aan de Paterswoldseweg.

Deze dag is er één om in te lijsten❤️

Genieten als bevel

Genieten. Dat moeten we doen. Geniet ervan! Geniet! Lekker genieten! Pluk de dag!

Het kan zo maar de laatste dag zijn. Dus moet je zoveel mogelijk genieten wordt er gezegd. Maar hoe doe je dat op commando? En is je stemming om te slaan door te pas en te onpas de genietmodus aan te zetten?

Momenteel hoor ik in mijn omgeving veel ellende door ziekte of andere gezondheidsproblemen. Natuurlijk mag je dan blij of opgelucht zijn dat jij dan wel gezond bent. Maar om die reden genieten is nog weer een station verder. Want hoe kun jij genieten als er mensen in jouw kring vechten om hun leven of weten dat ze niet lang meer hebben? Juist dan wil je misschien verdrietig zijn omdat de mensen om wie je geeft dat ook zijn. En sta je stil bij de pijn van een ander en dat iedereen dit kan overkomen.

Helaas hoort verdriet en pijn bij het leven. Het overkomt je en je zult er mee moeten dealen. En ook blijdschap en geluk horen daarbij. Ook dat overkomt je, net als pijn en sores. Dus geniet je soms met volle teugen of huil je tot je tranen op zijn.

We zijn dus blij of verdrietig met alle nuances die daar tussenin zitten. Afhankelijk van de omstandigheden en stemming van het moment. En dat kan nooit op commando.

Snot in een kneiterhete zon

Vandaag begint de Tour de France. Slaperige beelden van renners die op eenzame hoogte naar hun doel werken. Dat is hoe ik het mij herinner van vroeger. Geen etappe werd gemist door mijn broer Dickjan die dus ook uren lang voor de buis hing. Als we op vakantie waren en er geen tv voor handen was, was er gelukkig de transistoradio die op schoot lag. De storingen op de zender werden verholpen door af en toe de antenne zo te draaien dat het commentaar toch nog een beetje fatsoenlijk doorkwam. Een dagtaak op zich.

Hoewel ik niks met wielrennen in het algemeen en de Tour in het bijzonder heb hadden die vakanties toch ook iets gezelligs en vertrouwds. Het hoorde er gewoon bij, een vanzelfsprekendheid, je wist niet beter en doping was nog geen issue.

Wat er nou precies leuk aan is weet ik niet. Je zit toch de meeste tijd tegen zwoegende renners, die constant dezelfde beweging maken, aan te kijken. Maar misschien is het juist dat. Van alle sporten is deze toch wel één van de zwaarste. Alles geven en helemaal stuk gaan tot het snot uit de neus loopt. Weinig ruimte voor kapsones in de kneiterhete zon. 

Maar of dit inzicht mij vanmiddag voor de buis krijgt?