Agendagate

''Ik kan er wel een blog over schrijven', zei ik vorige week tegen collega S. 'Ja, doe dat!' was zijn reactie.

Nou komt ie:

Onderwerp: agendagate

Stukje context:

Zo half oktober begint het te broeien. Dan komt de vraag uit het team of ik bureau agenda's wil bestellen. Dat lijkt simpel maar voor die bestelling de deur uit kan ben je een paar weken verder.

Namelijk dit:
Wie wil er eentje maar vooral wie wil welke en wie wil welke vooral niet.

Dat gaat ongeveer zo:

Ik wil er een met 1 dag op 1 pagina. Hadden we vroeger ook en was heel handig.

Ik wil er een met de week over 2 pagina's verdeeld, dus bijvoorbeeld maandag, dinsdag en woensdag op de linkerpagina en donderdag en vrijdag op de rechterpagina. Weekend hoeft niet hoor.

Ik wil er een met kolommen. Hoeft niet per se heel groot hoor maar mag wel.

En de rest is van het type: maakt mij niks uit, een agenda is een agenda.

Half november de bestelling gedaan.
Ik krijg direct te horen dat alleen de agenda's met 1 dag op 1 pagina direct leverbaar zijn. Na wat heen en weer mailen en bellen wordt 14 december als leverdatum voor de andere agenda's doorgegeven. Nog op tijd dus.

Collega S (van team agenda met kolommen) houdt consequent de vinger aan de pols. We hoeven elkaar alleen maar te zien en we weten waar we het over hebben. En als we elkaar niet direct zien zorgt hij wel dat dit gebeurt. Dan komt hij op mijn kantoor. 'Zeg euh...die agenda's, zijn ze er al?' Ook bij het kopieerapparaat, bij zijn werkplek, in de keuken en de kantine wordt dezelfde vraag zowel verbaal als non-verbaal gesteld. En elke keer moet ik hem teleurstellen. 'Alsof jij er persoonlijk verantwoordelijk voor bent hè?', grijnst hij dan.

Het wordt 14, 15, 16, 17 en 18 december. Nog steeds geen agenda te zien. Wat blijkt? De krengen zijn niet leverbaar. Dus? Ja, dus dan maar aan iedereen melden dat ze zelf kunnen kopen en het geld kunnen declareren. Kan het weer van mijn lijstje af.

S laat er geen gras over groeien en bestelt direct bij Bol.com. Vol trots toont hij zijn nieuwe aanwinst via een foto op WhatsApp. Maar het was toch nog even spannend. Hij had er namelijk ook eentje voor zijn schoonvader besteld als kerstcadeau. De vriendin van S had zijn eigen agenda ingepakt omdat zij dacht dat deze voor haar vader was. Snappen we het nog? Ik citeer S: 'Was heel grappig... ik had een agenda voor mijn schoonvader gekocht. Met 2 dagen op een pagina. Mijn eigen agenda was al ingepakt door mijn vriendin. Ze dacht al waarom 2 agenda's? Ik dacht dus dat ik de verkeerde had besteld.' Einde citaat.

Pffffff, hoe agendagate uiteindelijk toch nog goed kwam.

Writer's block bij kerstboodschappen

'Echt, ik kan het niet aan hoor zoveel zondagen.'

Noodkreet van collega M op mijn telefoon, vanochtend rond de klok van 11. Daarbij een foto van een blanco boodschappenlijstje met onderschrift: ben om 9:00 begonnen🤣.

Druk in haar kop maar er komt niks uit.

Herkennen we toch allemaal? Die ellenlange boodschappenlijst die je moet maken voor een megalang kerstweekend komt niet lekker van de grond. En zeker niet na een drukke werkweek waarin je van hot naar her vliegt.

Dus als je het efficiënt wilt aanpakken moet je er toch voor gaan zitten. Maar was het maar zo'n feest. Je begint vol goeie moed te bedenken wat er op die lijst moet komen en het gelazer begint. Heb ik nou nog wel of geen maïzena, cacaopoeder of rijst in huis? Dus moet je weer opstaan om de kastjes te checken op voorraad.

'Doe het dan sowieso staand met een kladblok in de hand', hoor ik denken. Tja, maar dat is niet het idee van lekker gaan zitten voor een lijstje (LIJST in dit geval).

Dus we rommelen maar wat aan maar de lijst krijgt op den duur toch inhoud. Bij mij dan.

Bij M loopt het nog wat stroef. Ze heeft last van een writer's block maar is toch van de stoel gekomen om in het kastje te kijken. Ik krijg opnieuw een foto van haar  boodschappenlijstje en ze heeft iets op papier staan: koffie. 

Precies wat we nu nodig hebben.

Sorrycultuur bij 40+ party's

Korte lontjes.

Schelden.

Agressieve uitingen.

De verhuftering lijkt alleen maar toe te nemen.

Maar er is best een beetje hoop. Ga eens (of vaker) dansen op een 40 + party. Iedereen die daar komt is blij, ontspannen, positief en niet te beroerd om excuses te maken. Daar gunnen we elkaar de ruimte nog en zo vanzelfsprekend is dat  helemaal niet. Want man man man, een plekje veroveren op een drukke dansvloer zoals gisteravond bij de Club 40+ Christmasparty in the Palace ( Groningen) is een taak op zich.

Een stomp in je rug wordt onmiddellijk goed gemaakt met een lief aaitje op de schouder. Een klap op je hoofd (tot twee keer toe door dezelfde man) wordt rechtgetrokken met een 'het spijt me enorm' gezicht, minstens vier keer sorry horen als je steeds door dezelfde meid wordt aangestoten, tja waar moet je dan nog naartoe met je korte lontje? Helemaal nergens. Dan ga je gewoon weer verder met waar je gebleven was. Abba met Lay all your love on me en Don't you want me baby (The Human league) lenen zich daar uitstekend voor. Maar ook als je totaal geen idee hebt op welk nummer je eigenlijk staat te hossen komt er geen agressie naar boven, hooguit verbazing.

Je danst door, ondanks dat je zere voeten je je eraan herinneren dat je geen 18 meer bent. Je wilt door als je weg moet om de laatste bus te halen. Je tikt subtiel met je vingers op de toonbank als het te lang duurt voordat je je jas uit de garderobe terugkrijgt. Maar korte lontjes zijn voor losers, je blijft lachen. Ook om de glitterbroeken die je zo hier en daar tegenkomt als je naar beneden kijkt. Het is één groot feest.

Dus, wil je ontsnappen aan verruwing en negativiteit? 40 + party's bieden die escape.
Sorry, meer kan ik er niet van maken.

Vinger op de zere plek

Gisteren was het onze trouwdag. Een doordeweekse dag en we hadden geen plannen om er iets bijzonders aan te doen. Daar kwam nog bij dat de griepverschijnselen die ik al een paar dagen op voelde komen zich doorzetten en ik voor een groot deel op bed lag.

Gisterochtend, tegen half 8, stond Peter naast mijn kant van ons bed. Het was nog donker, ik moest nog wakker worden en deed het licht aan. In zijn handen een pakketje met heerlijke Dove verwennerij. Heel lief! 

Vanavond bekeek hij wat hij voor mij had gekocht nog eens beter. 'Ruikt wel lekker he?', zei hij, terwijl hij de artikelen onder zijn neus hield. Daarna op de typische Peter manier: 'Maar euh, waar blijft mijn pakketje?' Een inkoppertje, succes verzekerd, want hij weet dat ik ga happen. Dat deed ik ook. 'Ja, ik ben toch ziek, ik kon de deur toch niet uit?' Hij half grijnzend: 'Het kan toch online? Daar heb je anders ook geen moeite mee!' (Ik bestelde deze week 3 paar schoenen online en 3 keer gingen ze weer retour. Niet mooi of te klein).

'Rotzak!', bromde ik en we moesten beiden lachen.

Peter met big smile: 'Sterke reactie maar die van mij was ook leuk!'

Ja ja, de vinger op de zere plek. Maar wel grappig.

Geert, Pieter, Caroline en de anderen

Geert wil heel graag. Zo graag dat hij zijn strijd tegen de islamisering daarom even staakt. Zijn droomcoalitie ziet hij samen met Dilan, Caroline, eventueel Joost en Pieter natuurlijk.

Maar Pieter ligt dwars. Hij wil niet met Geert. Echt niet. Gelukkig is daar Caroline. Zij geeft nog niet op. Zij wil Pieter op andere gedachten brengen om de deur open te zetten naar Geert.

Tussen Caroline en Geert zit het ook wel snor. En als Dilan een beetje meebeweegt wil Caroline ook wel samen regeren met Dilan. Dilan schopt nog wat tegen Geert maar flirt ergens ook met hem. Dat komt wel goed. Dilan is er immers om te dienen en staat aan ieders kant. Dus ook aan Geerts kant, hoewel dat de laatste tijd niet heel moeilijk is want Geert is zo mak als een lammetje. Behalve bij Frans, want die moet hij niet. Die pakt hij wel even aan door te scoren met een grap over Frans zijn (over)gewicht. Lachen man.

Even terug naar Pieter. En Caroline
Als ze het goed speelt is die formatie zo rond. Dan kan Joost er eventueel ook nog wel bij en desnoods Chris van de SGP. Ach, waarom ook niet?

Ooh ja, Pieter ziet het (net als Geert) ook niet zitten met Frans als moeilijke partner. En Pieter heeft de sleutel in handen. Dankzij de partij van Dilan en Mark, die hém juist als moeilijke partner zagen. Daarom is Pieter nu verheven tot held en rust er een hele zware taak op zijn schouders als redder van Nederland. Precies zoals een half jaar geleden Caroline als heldin op het schild werd gehesen. Maar nu is Pieter de held en Caroline de bemiddelaar. En Geert? Die is de lachende derde.

.

Wat nou bestaanszekerheid?

Bestaanszekerheid 

Het politieke thema van deze verkiezingen.

Ik krijg jeuk van dat woord.

Ik snap heus wel wat er mee bedoeld wordt en ik ben ook niet de eerste of laatste persoon die hier iets over zegt of kriegelig van wordt. Maar toch.

Zo praat je toch niet?

Dit:

Hoe zit het tegenwoordig met jouw bestaanszekerheid? Nou, mijn  bestaanszekerheid was vorig jaar nog niet echt je van het maar is nu een stuk hoger of  beter of prettiger(of hoe zeg je dat eigenlijk?) dan het was of ooit geweest is. Oh wat heb ik toch een goede bestaanszekerheid. Wat fijn dat jij zo veel bestaanszekerheid hebt. Of: wat erg dat jij minder bestaanszekerheid hebt dan Pietje of Jantje.

Nee, zo praat niemand.
Behalve politici.

Het zal ook best lastig zijn om een ander woord te gebruiken of zelfs te bedenken, zeker voor politici die iets uit moeten dragen in één woord wat alles moet omvatten. Misschien dat ze er zelf ook wel eens of twee of drie keer klaar mee zijn. Zo van: 'Kom ik weer aan met mijn stokpaardje.'

Blijft staan dat ik het een stom woord vind. En nee, ik heb ook geen goed alternatief.

Misschien komt het ook omdat mijn eerste gedachte bij het woord bestaanszekerheid is dat bestaanszekerheid helemaal niet bestaat. Namelijk, niemand is zeker van zijn of haar bestaan. Wat nou bestaanszekerheid? We gaan allemaal een keer immers? Neeheee, dat wordt er natuurlijk niet mee bedoeld. Weet ik ook wel. Maar toch. 

De jeuk is er niet minder om.

What's in a name?

We hebben goed netgewerkt

Taalkundig klopt hier geen ruk van, ik weet het. En toch ontglipte deze uitspraak mij. Eigenlijk moeiteloos. Toen ik op het punt stond om naar mijn hotelkamer te gaan.

Kwam het van de wijn? Het goede gezelschap van mijn collega Saskia of van de sigaret die ik weer eens opstak, ruim 5 jaar nadat ik mijn laatste uitdoofde? Menthol, maar dat proefde ik niet eens.

Wat een netwerkborrel al niet kan doen. Ik leerde van collega Saskia hoe ik de mailbox en agenda van mijn manager(s) op mijn werktelefoon kan installeren en hoe ik mijn digitale handtekening ( ook op mijn werktelefoon)automatisch onder mijn emails kan plaatsen. Gewoon met een Chardonnay bij het haardvuur in hotel de Heerlickheijd in Ermelo. En met Anko, de ober die ons het laatste glas inschonk, in extra grote bellen, gewoon omdat hij dat leuk vond. Het was zijn eerste dag en hij ritselde ook nog een bak pinda's voor ons.

Vandaag een landelijke dag met alle managementassistenten van het COA in hetzelfde hotel. Hartstikke leuk. Maar de voorovernachting met borrel is evenzo leuk. Goed netgewerkt dus. Of hoe je het ook wilt noemen. Ach, what's in a name?

Oogappels

Net als de rest van half Nederland ben ook ik fan. Vooruitkijken kan maar doe ik niet. Woensdagavond is Oogappelavond en ik smul ervan.

Kleine impressie van aflevering 7, seizoen 2023.

Je kunt er op wachten. Volgende week of de week erna gaat Tim voor de bijl. Dan is hij zo schijtziek van het gezeik van Dina waardoor hij niet anders kan dan in de armen van collega Jasmijn belanden. Wedden?

Fabie is al voor de bijl gegaan. Nou ja, bijna. Ze heeft een date met haar yogaleraar. Hij is eigenlijk veel te jong maar ze is gezwicht voor z'n manipulatieve praatjes. Kostte hem niet heel veel moeite trouwens. Heeft ie natuurlijk vaker gedaan en nu heeft hij weer beet. Fabie laat zich volledig inpakken. Heeft helemaal geen argwaan maar straalt alleen maar als de jonge knul haar vol overtuiging vertelt dat hij direct wist dat Fabie dé vrouw voor hem is. Dit gaat natuurlijk falikant fout. Tot die tijd is die arme Fabie in de wolken terwijl die yogaleraar haar volledig kaalplukt. 

En dan Danny. Die wil je het liefst een dikke knuffel geven. Vader Marcel woont in een caravan en zit bij de vuurkorf te bazelen over afstand nemen van spullen en mensen. Asociaal, volgens Danny, dat zijn vader zijn moeder en hem voor dit nieuwe inzicht in de steek moest laten. Ik ben voor team Danny. Marcel voelt dat ie weer aan het aarden is door het campingleven. Maar wat koopt Danny daarvoor? Helemaal niks.

Ook Mees verdient beter. Hij hoopte dat het weer iets kon worden tussen Nina en hem maar zij is gevallen voor de charmes van haar collega van het hotel waar ze werkt. Mees trekt dat niet. Ik ook niet. Mees is toch duizendmaal leuker dan die hotelgast? Kom op Nina, gebruik je verstand.

Merel is nog steeds lekker op dreef. Is quasi ontdaan maar geniet er natuurlijk stiekem van dat dochter Hansje nu ook niet meer bij haar ex Tim wil wonen. Lekker puh. De therapie die Merel volgt heeft blijkbaar nog niet het beoogde effect. En 'wijnen' doet ze ook weer. Lekker bezig Merel. Gewoon mooi zo doorgaan. Merel in het gareel zou supersaai zijn.

Fantastische aflevering,  zoals altijd. En nu heb ik Carola, Pip, Lieke, Erik, Max , de opa's en oma's nog niet eens gehad. Volgende week woensdag weer verder. Heerlijk!

 Helaas nog maar 3 afleveringen te gaan.

Een veer is mooi zat

Vanavond op het Nos Journaal was er een item over het omstreden standbeeld van missionaris Petrus Donders in Tilburg. (De linkerhand van de missionaris rust op het hoofd van een zwarte, halfnaakte man, die op zijn knieën zit). Er is een bordje bij het standbeeld geplaatst met uitleg over de oorsprong van het beeld.

De discussie laait regelmatig op over wat we moeten met dergelijke dubieuze standbeelden. De vrouw, (commisielid omstreden monumenten) die geïnterviewd werd bij het beeld, vond het bordje niet afdoende en was van mening dat het beeld beter tot zijn recht kwam in een museumpark waar het hele verhaal kan worden verteld.

Ik ben van mening dat ze sowieso nooit zogenaamde helden als Michiel de Ruyter,  Winston Churchill en zo kan ik nog wel even doorgaan, op een voetstuk hadden moeten zetten. Dat ze geweldig waren is subjectief. Vaststaat dat het gewone mensen zijn geweest zoals jij en ik dat zijn. Met goede maar ook zwarte kanten. En die donkere kanten komen bijna altijd aan het licht, omdat die er doodgewoon ook zijn. Complimentjes maken is prima, af en toe een veer of desnoods een eerbetoon kan ook nog maar laat het verder. En daarbij: Wie wil er nu een beeld van zichzelf waar mensen tegenop kijken? Nou ja,  ze zijn er vast maar vaak al niet meer in leven als hun beeld er staat.

Maar laat de standbeelden die er nog zijn voor mijn part staan. Als symbool voor de absurditeit van heldenverering, als uitgangspunt voor een discussie hierover.

Om de beelden nou weg te halen en hier een museumpark voor op te tuigen? Tja, volgende discussie.

Lekker direct is niet lelijk

Sinds kort heb ik een nieuwe taak op mijn werk. Ik moet het rooster maken voor één van de teams die ik ondersteun.

Inplannen van dagdiensten, late diensten en weekenddiensten. Turen naar het beeldscherm en puzzelen met de wensen. Zorgen dat er genoeg mensen op het rooster staan, ervoor zorgen dat iedereen genoeg, niet te veel of te weinig uren werkt.

Ga er maar aan staan.

't is dus nog best een klusje maar we houden de moed erin. Gelukkig kan ik terugvallen op een ervaren collega die graag met mij meekijkt en mij oppept: 'Komt goed Ineke, ik zat ooit net zo als jij, maak je niet druk' en meer van dat soort heerlijkheden.
Ik geloof haar.

Afgelopen week was het zover, mijn eerste rooster was een feit. Nu was het wachten op de reacties van het team. Ik kreeg een paar suggesties via de mail waar ik nog even goed naar moet kijken.

De meest directe reactie kreeg ik gisteren,  face to face. Die klonk zo:

'Ik vind het een kutrooster maar het komt uit een goed hart.' (ze bedoelde: jij hebt echt je best gedaan)

Bam!

Ook haar geloof ik.

Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.

Adieu Paris?

'Adieu Paris aan de Seine, wat gaat zo'n vakantie toch snel...'

Het is het begin van een liedje uit de musical Adieu Paris.

Het is 1983. De derde klas van de mavo in Loppersum mag deze musical opvoeren en laat ik nu net in deze klas zitten. De verhaallijn weet ik niet exact meer. Als ik het mij goed herinner kijkt een schoolklas terug op een reisje naar Parijs. Er is een clochard en we zitten op de trappen van de Sacré-Coeur.

Afgelopen week was ik voor de eerste keer in Parijs. De items waar we veertig jaar geleden over zongen in de musical zag ik nu eindelijk in het echt.

De boekenstalletjes langs de Seine, de wijk Montmartre waar de kunstenaars leefden en werkten op Place du Tertre nabij de Sacré-Coeur, het Louvre, de Notre-Dame (nog steeds in de steigers na de brand in 2019), de Arc de Triomphe, de schattige straatjes; het was één grote sensatie.

Maar ook veel bedelaars, zwervers, politie met mitrailleurs, Japanse bruidsparen en obers die om fooi vragen horen bij het dagelijkse straatbeeld. 'Balletje, balletje' bestaat nog steeds. Als je niet oppast ben je binnen een paar minuten 150 euro lichter. Zo'n dertig jaar geleden overkwam dit mij en mijn zusje in Athene. Daar trapt deze boomer in ieder geval nooit meer in. Franse charmeurs doen het goed bij mij maar er zijn grenzen.

En dan de Bœuf bourguignon, de Franse specialiteit, rundvlees gestoofd in rode wijn. Eerlijk gezegd viel mij dat een beetje tegen. Misschien niet het juiste restaurant, misschien had de kok zijn/haar dag niet. Het was niet slecht maar ik maak het echt beter.

Maar daar gaan we verder natuurlijk niet moeilijk over doen.

Adieu Paris? Dat klinkt zo definitief. Alsof je de stad nooit meer zult terugzien. Misschien is dat zo, rien n'est sûr maar voorlopig houd ik het op Au revoir Paris! 

Spinnetje is peanuts

Er liep vanochtend een spin op onze slaapkamer. Ik pakte 'm op, hij spartelde tussen mijn duim en wijsvinger en ik gooide 'm uit het raam.

Ik moest denken aan mijn buurvrouw, van een paar jaar geleden, die al panisch werd als ze alleen maar een spin zag. 'Heb je mij niet horen gillen?', vroeg ze dan.

Ik ben niet bang, als het om spinnen gaat. 'Wat kunnen ze nou helemaal klaarmaken?' denk ik altijd. Meer dan een beetje gekriebel is het niet.

Waar ik wel bang van word is de dame in het zwembad die borstcrawlt alsof haar leven ervan afhangt. Niet zozeer bang voor haar uitstraling met donkere zwembril en ribbelbadmuts maar voor die armen die geen genade kennen. Als je niet uitkijkt heb je in no time een blauw oog, een gekneusde schouder of een hoofdwond te pakken. 'Ze klapt er gewoon op ook al zwem je voor haar', klaagde een andere zwemster vorige week haar nood.

Vanochtend was ze er weer. Met haar imponerende armen, die ik zo langzamerhand haat. Kom ik aan met mijn bescheiden schoolslag. Het is constant scherp zijn, zigzaggen en me ergeren aan dat haantjesgedrag. Oogcontact met haar zoeken is onmogelijk door die zwembril en daarbij is ze zo in trance dat contact maken überhaupt geen optie is.

Ergens anders een plekje zoeken is lastig want er zijn er meer van haar soort. De jonge mannen met speedo's kunnen er ook wat van maar zijn toch iets socialer in hun zwemgedrag. Ik snak zo zachtjes aan naar de dames die voor de gezelligheid komen zwemmen en na elk baantje elkaar nieuwtjes moeten vertellen over hun kleinkinderen, de was of dat leuke winkeltje.

Dus. Die armen van die vrouw. Nachtmerriewaardig.
Angstaanjagend.
Een echte reden voor gegil.

Zo'n lief spinnetje is daar toch peanuts bij?

De kleur van?

Ik lees het boek 'Omringd door idioten' van Thomas Erikson. Het gaat over de vier persoonlijkheidstypes, rood, geel, groen en blauw. Het is een bekende theorie die gebruikt wordt bij ondermeer teambuildings.

In het kort komt het hierop neer:
Rood staat voor dominant, extravert, direct en niet houden van inactiviteit.  Rode mensen vinden dat hun idee uitgevoerd moet worden.

Gele mensen zijn inspirerend, haastig in hun reacties, impulsief en houden niet zo van routine. Weten pas wat ze gaan zeggen als ze al aan het praten zijn.

Als je groen bent ben je evenwichtig, conflictvermijdend,  een goede luisteraar en een ondersteuner. Je vergeet niemands verjaardag.

Blauwe types zijn correct, voorzichtig, zetten zich maximaal in. Lezen eerst de gebruiksaanwijzing dertig keer voordat ze de tv gaan gebruiken.

De meeste mensen hebben een combinatie van twee kleuren in zich die hun gedrag bepaalt. Het is interessant om te lezen en te herkennen welk kleurtype bij jezelf en bij de ander overheerst en waarom het zo hier en daar kan botsen of juist erg klikt met anderen.

Ik herken in alle kleuren wel iets van mezelf en zal vast niet de enige hierin zijn. Het hangt in sommige gevallen toch ook van de omstandigheden en de mensen om je heen af welke kleur wel of niet goed uit de verf komt? (Leuke woordspeling, niet van tevoren bedacht trouwens. Dit neigt naar geel😁).

Vanochtend begon de zon te schijnen toen ik bezig was in het boek. Ik zocht mijn zonnebril. Ik had 'm toch in mijn tas gedaan toen ik eergisteren uit de auto stapte?  Ik keek in alle vakjes maar zag 'm niet. Ook in de auto lag ie niet. Op de wc, de slaapkamer en in de keuken? Nergens. 'In je kleine tasje?', riep Peter vanuit de tuin. 'Nee, ook niet!' riep ik vanuit de hal. Nog één keer keek ik in mijn tas. Wat denk je? 'Ik heb ' m hoor!' riep ik weer.

Terug in de tuin vroeg ik aan Peter: ben ik nu groen, blauw, geel of rood?
Zijn antwoord: blind.

Lekker in onze boomerkracht

Een collega van begin 30 vraagt mij of ik haar kan leren hoe zij whatsappberichten moet kopiëren.

Hoe doe jij dat kopiëren zo? Leer mij dat is even.

Aan 'is' kun je zien dat dit niet door een vijftigplusser is geschreven. Maar anders?

Even hoor...'ìk ben hier toch de boomer?' vroeg ik.

Senior boomer moet uitleg geven aan de junior boomer. Hoe mooi is dat?

'Veel vriendenstellen om me heen zijn 25 jaar getrouwd, ik voel me zo oud!', zuchtte een andere collega vandaag door de telefoon. 'Hmm, ja, ik ook als ik in de spiegel kijk', jammerde ik terug.

Maar wij boomers moeten niet meer in opstand komen.

Omarm de cactus.
Ga in je kracht staan, lief mensenmens.
Voel het stromen.
Het mag er gewoon allemaal zijn.
Wat een rijkdom.

Spiritueel geneuzel helpt ook niet hè?

Het zit zo:

Boomergezeik is onze guilty boomerpleasure dus laat ons boomermensen maar gewoon lekker in onze boomerkracht staan.

Eigenlijk is het niet zo spannend.
.

Snurkscheiding

Zondagnacht, uur of 3.

Zo ongeveer 23 keer heb ik mijn wederhelft een duw gegeven in een poging zijn gesnurk te laten stoppen. Elke keer als ik wegzeil word ik opgeschrikt en bij elke keer groeit de irritatie. Bij elke irritatie ook de hoop dat het nu klaar is en dat ik nog even een paar uurtjes slaap mee kan pakken.

Maar de hoop blijkt vals. Bij de 24e snurkuithaal verlies ik de controle. 'Ik ben he-le-maal klaar met dat gesnurk van jou!' roep ik. Met een slaapdronken kop grijp ik mijn kussen en mijn telefoon en stiefel ik naar de logeerkamer. Ik struikel daarbij bijna over het wasrek maar wat kan mij dat nou nog schelen? Nijdig trek ik het gordijn dicht en laat me vallen in het comfortabele Ikea uitschuifbed, wat overigens nu niet uitgeschoven is. Wie doet me wat?
Ik val als een blok in een diepe slaap en word pas weer wakker als de wekker afgaat.

Twee nachten eerder was het andersom. Toen kreeg ik het om mijn oren. 'Stop nou es met dat gesnurk! klonk het naast me
Ik schrok er wakker van. 'Ik doe het toch ook niet met opzet? Aardig hoor', was mijn verweer. Met mijn getergde kop vol zelfmedelijden liep ik naar de wc, want ik moest.

De pot verwijt de ketel en vice versa.

Maar hoe nu verder? Oordopjes helpen niet echt. Apart slapen kan maar is niet gezellig. Maar gesnurk is dat evenmin.

Naar de huisarts? Nee, zo erg is het ook weer niet. 

Wachten tot 't weer overwaait? 

Op internet vind ik een snurkbeugel met de naam Mr. Anti snurk, anti snurktape, magnetische anti snurk neusclip, anti snurk neusstrips, apparaatje tegen snurken, anti snurk kinband en ja echt: Droomsap. Voor een gezonde nachtrust.

Nou, zo ver zijn we nog niet.

Vanavond gaan we 't dus weer proberen. Misschien is het de lichte verkoudheid die we de schuld kunnen geven. Dat gaat weer over.

En anders toch maar een paar van die middeltjes uitproberen.

Hoewel...

Droomsap.
Mr. Anti Snurk?
Anti snurk kinband? Heb een plaatje gezien en erg vrolijk word ik er nog niet van.

Dan dus toch maar af en toe het logeerbed.
Ligt heerlijk. Zal het wasrek uit voorzorg  toch maar vast aan de kant zetten.🙃

Dolce Vita

Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd gaat. 

Een belegen cliché volgens actrice Lies Visschedijk. In haar laatste podcast die ze samen met Aaf Brandt Corstius maakt werd dit even aangestipt. 'Het is nu grote vakantie, je knippert een keer met je ogen en het is Kerst. Hoe kan dit?' vroegen de dames zich af.

'Ik denk altijd dat 'de jaren 80' twintig jaar geleden is', zei mijn zusje laatst.

Dolce Vita van Ryan Paris, vanochtend op de radio, was in 1983 een leuke zomerhit. Ik was 16. Anno 2023 zit ik dichterbij de 60 dan de 50.

Collega T is volgend jaar 25 jaar getrouwd. Vindt ze wel een ding. Niet het feit op zich maar dat het zo snel is gegaan en omdat het zo oud klinkt. 'Dat wil je niet hè? Maar wat doe je eraan?', vroeg ik. 'Ja niks. Of scheiden.'
Was een grapje van T. 

Maar goed, lang verhaal kort: Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat (lijkt te gaan). Hoe dat kan? Check internet. Iets met interne klok en beleving.

Anyway:

25 jaar getrouwd zijn lijkt lang maar is voor mensen die de 60 jaar aangetikt hebben een schijntje.

De jaren 80 is een tijdje terug maar nou ook weer niet zooooooo lang geleden hè? 

En het mooiste: Dolce Vita blijft leuk. Ook over 40 jaar.🎊

Slagboomsoap

Locatie: Leeuwarden, nabij WTC, parkeerterrein voor COA personeel.

Je moet er zo dicht mogelijk op rijden, dan gaat ie omhoog. Dat is wat ze mij vertelden de laatste keer, een maand geleden.

De keren daarvoor was ik steeds een tikkeltje gefrustreerd als de slagboom niet omhoog ging als ik aan kwam rijden.

De eerste keer ging het zo:  Uit de auto, op de knop van het kastje naast de slagboom drukken, de paal gaat omhoog, ik snel weer in de auto en de paal gaat weer naar beneden zonder dat ik erdoor ben. Echt gebeurd. De keren daarna moest ik nog steeds uit de auto om op de knop te drukken maar de slagboom ging (en bleef) in ieder geval wel open zodat ik door kon.

Dan vanochtend. Vol goede moed rijd ik bijna tegen de slagboom aan. Want ja, dat was mij immers verteld. 'Moatst tichterby ride!', adviseert de automobiliste achter mij. 'Nog dichter?' vraag ik. Dus ik rijd maar zo ver ik kan. Geen beweging. 'Wat is dat nou?' De Friezin achter mij schakelt van verbazing spontaan over in het Nederlands. Ik uit de auto, druk op de knop en de paal gaat omhoog. Triomfantelijk rijd ik het parkeerterrein op.

Eenmaal binnen op de werkvloer zijn manager M, huismeester S en een beveiliger, van wie ik geen initialen weet, (die noem ik voor het gemak dus B) druk in de weer. Wat blijkt? Er is geen beweging meer in die vervloekte slagboom te krijgen. Maar ik moet weer weg en M  heeft haar Volvo ergens illegaal geparkeerd en heeft uiteraard geen trek in een boete. Consternatie, consternatie.

S, M, B en ik naar buiten.
S en B maken de stroomkast open en prutsen wat. Ondertussen komt M al aanrijden in haar Volvo, raampje naar beneden. Helemaal niet drammerig of zo. Eén en al geduld en ontzag voor de expertise van S en B. Tuurlijk.

'Ik voel een blog aankomen', grijns ik.

Het geduld van M blijkt toch eindig te zijn en ze parkeert haar wagen, in goed overleg met S, achter de afvalcontainer.

'Kom ik nog weg?', gaat er door mij heen.
'Ik denk dat je de schroeven los moet draaien', zeg ik tegen S. 'Ik denk dat je gelijk hebt', antwoordt hij. Niet veel later komt ie er aan met een setje inbussleutels. Even daarna houden S en B handmatig de slagboom voor mij omhoog. Dikke duim voor beiden.

Die vervloekte slagboom. Goed voor een soap. Én een blog.

Standje moedeloos

Op zoek naar een simpel shirtje, kleur lila.

Geen roezeltjes, touwtjes of pofmouwen. Maar vooral zonder tekst. Een subtiel embleempje mag wel maar geen schreeuwerige plakkaten.

Hoe moeilijk kan dat zijn?

Daar ga ik. In een Drents dorp, even verderop.

Winkel 1: een bonte verzameling van kleuren. Geen lila.

Winkel 2: wel lila in alleen maat S.

In winkel 3 loop ik tegen shirts aan met teksten als Don't trust me en Not my problem. Er is er ook nog eentje met Yeah.

Inmiddels bij winkel 4. Buiten op het rek hangt een lilashirt met Voila. In koeienletters. 

Binnen tussen de rekken vind ik er een met Miami, in bloemenprint twee keer onder elkaar, schuin gedrukt. 

Eveneens in koeienletters.

Winkel 5: shirt met print/schilderij van een vrouw met hoed. Over de hele lengte.

Heel moeilijk dus.

Daar ging ik. Inmiddels op standje moedeloos.

Slagen voor je diploma en Wilders

Alexia is geslaagd voor haar diploma.

Bron:NOS

Slagen voor je diploma is vergelijkbaar met je ergens aan irriteren of dat iets duur kost.

Het zal de drukte van de afgelopen dagen wel zijn waardoor de NOS niet alle nieuwsberichten controleert voordat deze online worden gezet. Dan kan er dus wel eens een taalkundig foutje doorheen vliegen.

Over taal gesproken. Wilders bedankt Rutte voor zijn tomeloze inzet voor Nederland. ' Uw keuzes waren niet de onze, maar u bracht ze met overtuiging en dat verdient ontzettend veel respect.'

Met deze woorden slaat Wilders een totaal andere toon aan dan de afgelopen jaren. Immers, uiting van respect is nou niet het eerste wat boven komt drijven als je aan Wilders denkt. Nu wordt hij er de hemel mee in geprezen. Prima natuurlijk maar over een tijdje zal hij de campagne ingaan met zijn vertrouwde stokpaardjes op de typische Wilderstoon.

Wilders zou Wilders niet zijn.
Maar het kan dus anders.

Nudist

Mijn collega durfde me niet te beeldbellen tijdens mijn vakantie. Want stel dat ik op dat moment op een nudistenstrandje lag. 

'Nou, ik heb mijn kleren net weer aan dus het kan wel', bazelde ik.

Grapje natuurlijk.

De kans dat ik op een nudistenstrand ga liggen is nihil. Ik heb er nog nooit serieus over nagedacht om dat te gaan doen en wat er prettig aan zou kunnen zijn.

Ik hou overigens wel van de sauna. 

Hoe dan?
Wat is het verschil met een nudistenstrand?
Ben er nog niet uit.

'We zijn allemaal hetzelfde daar', hoor je vaak. Nou, was het maar zo'n feest.
De verschillen worden nergens anders zo duidelijk uitvergroot als in de sauna. Is niet erg maar feit is het wel.

Nu ik er over nadenk. Ik hou wel van het strand maar niet van schurende zandkorrels die zich nestelen in elke kier en naad van je lijf die voorhanden is. Heb je in de sauna niet.

Laten we nu net een buitensauna hebben bij ons vakantiehuisje. Elke avond hang ik hier met volle overtuiging de nudist uit. 

Met uitzicht op de bergen.

Gelukzoeker

Ik ben een gelukzoeker.

Belachelijk hè?

Wie bedenkt het?

Beter zou ik blijven zwelgen in mijn ongeluk. Want geluk heb ik toch helemaal niet nodig?

Klinkt zuur he?
Dat is het ook.
Want welk schepsel is niet op zoek naar beter als het niet goed gaat en is tevreden met ongemak, pijn, armoede, onderdrukking  of ziekte?

Waarom heeft het woord gelukzoeker dan zo'n negatieve lading, vooral als het om migratie gaat? Gelukzoeker staat in dat geval opeens gelijk aan parasiet, nietsnut en  rotzooischopper.

Ik weet, het is een open deur maar ik gooi 'm er toch maar weer es in: 

Iedereen is op zoek naar geluk dus laten we elkaar geen mietje noemen. Of het nu dichtbij huis is of verder weg. Iedereen wil liever daarnaartoe waar het beter is dan daar blijven waar geen perspectief meer is. Ben je dan een gelukzoeker? Jazeker! En daar is helemaal niks mis mee. Elke persoon zoekt vanuit zijn eigen perspectief, situatie en achtergrond naar geluk en het betekent voor iedereen iets anders.

Dus kappen met die ondertoon bij het woord gelukzoeker. We zijn het allemaal!

70 plus en een e-bike

Erger je niet, verbaas je.

Een mooi advies wat ik soms wel maar niet in alle gevallen voor ogen heb.

70plussers op een e-bike met zijspiegels.
Op zich trek ik dat nog wel.

Wat mij verbaast en zeker ook irriteert is dit:

Ze, uitzonderingen daargelaten, gedragen zich alsof het fietspad alleen van hen is.
Meestal in stellen. De vrouw voorop met een tronie die van alle kanten uitstraalt dat zij de baas is. De armen wijd van het lichaam, een bilk alsof ze de Tour de France moet en zal winnen. In de hoogste stand.Uiteraard! Ook in een bocht. Anderen houden rekening met haar (en haar eventuele, volgzame man) in plaats van andersom. En dat weet ze.

Het getingel van de fietsbel is evenzo ergerlijk.

Ach eigenlijk is het veel meer dan dat; het is bloedje irritant.De 70plus duim lijkt vastgeplakt aan die bel. Ook al is er genoeg ruimte om in te halen (want dat moet altijd), dan nog wordt er enthousiast (lees agressief) met de bel getingeld. En nóg een keer. Alsof ze ervan genieten.

En dan de bochten.

Die worden met een grote boog genomen. Vooral als ze bij een brug omhoog moeten koersen. Ook al rijd je vlak achter ze en zien ze je in hun glimmende, hippe, zijspiegel aankomen. Jij remt wel af. En dat weten ze. Want ze hebben megahaast immers. Voor wat eigenlijk? En voor wie?

Beste 70 plussers op een e-bike (oké, oke: ook alle niet 70 plussers op een e-bike, gewone bike of sportfiets):

Adem in, adem uit.
Ontspan.
Er is tijd genoeg.
Er is ruimte zat.
Er zit niemand achter je aan.
Er is geen gevaar.
Zet de ondersteuning op de laagste stand of zo nu en dan helemaal uit.

Dan hoef je niet meer te tingelen, teveel ruimte in te nemen en kom je relaxt op je bestemming aan. Lijkt me leuker voor iedereen.

Leuk doen bij de kassa

Bij het teruggeven van een bankbiljet zegt de kassière: Zo klopt het. 'Nee, dat klopt niet', zegt de klant. 'Ja, dat klopt wel, volgens de kassière. De klant tikt met zijn vinger op het bankbiljet. 'Dit klopt toch niet?' Haha haha haha. De grapjas verlaat de winkel, de kassière blijft achter met een kleur op haar wangen.

Dezelfde man staat even later achter mij bij de kassa in een andere winkel. "Mevrouw mag ik mijn spullen daar neer leggen?'vraagt hij. Ik maak ruimte op de band. Na een tijdje wachten leg ik een beurtbalkje (niet zelf bedacht) achter mijn boodschappen. 

Ik denk: 'nu komt het.' Nu kopt hij er hem in met: 'Oh, ik dacht dat u mijn boodschappen zou betalen.' Gevolgd door krom liggen van het lachen. 

Maar de vrolijke Frans liet zijn kans op leuk doen aan zijn neus voorbij gaah en hield zijn kaken op elkaar.

Aan leukdoenerij bij de kassa zit blijkbaar een grens.

Soort van

Voetbalvrouwen langs de lijn.

Amper uit de puberteit.

Dialoogje:

'Heb jij dat hele huis voor jou alleen?'
'Ja. Nou ja, we zijn zooo vaak bij elkaar.'

'Oke, woont hij dan soort van bij jou in?'

'Ja, soort van.'

'Mmm, we gaan straks weekendje naar Rotterdam.' 'Nice!' 'Betalen jullie dan elk de helft?' 'Nou, daar krijg ik de kans niet voor hoor. Hij betaalt alles voor mij. Behalve de boodschappen soms niet.'

'Zijn jullie nog lang gebleven zaterdag? Er zijn  allemaal foto's gemaakt nog. Ik stond er niet op. Jij stond er niet op. Ik denk dan: maak ze dan als iedereen er nog is.' 'Ja, stom.'

'Nou ja, het maakt mij niet uit hoor.
'Nee, het maakt mij ook niet uit hoor.'

Telefoon gaat.
'Ja? Oooh, doe maar rustig aan hoor.
Ja, is goodsie!'
Doeiiiiiii!!'

Goodsie. 

Serieus?

Soort van gaat nergens over.

Goeie bal!

Het jaarlijkse volleybalspektakel op Ameland van afgelopen weekend is weer achter de rug. Het is het hoogtepunt van volleybalminnend Nederland, georganiseerd door Lycurgus. Mijn man doet mee, een vriendin en een aantal kennissen zijn van de partij. Ze hebben een fantastisch weekend samen en ik gun het ze van harte.

Zelf heb ik ook wel es een balletje geslagen maar het zit er niet in bij mij. Vroeger deed ik een poging tijdens de gymles en was ik stinkend jaloers op de meiden die moeiteloos de bal smashten in het veld van de tegenstander. Het enige wat ik eraan overhield was een blauwe pols en verrotte knieën, die toch al niet het sterkste deel van mijn lichaam zijn. 

Balsporten zijn niet aan mij besteed. Hoewel.... Je zou't niet zeggen maar op de lagere school kon ik aardig mee doen met een potje basketbal. Nog steeds zie ik mijzelf in gedachten de bal veroveren en als een  soort einzelgänger naar de basket rennen. 'Stop' riep de meester. 'Kijk, zo doe je dat!' 

'Kijk zo doe je dat!' 

Dat ging over mij hè? 

En dan de potjes voetbal, vroeger met mijn broers. Ik mocht meedoen met overtrappen. Dat ging nog wel. Maar als het om een partijtje ging kon ik nooit de bal veroveren. 

Ook mijn zoons speelden mij wel es de bal toe die ik meestal niet goed kon aannemen.

'Goeie bal mama!' 

Tuurlijk, zo doe je dat.🙈

Het is Pinksteren in Leek

Bier in de lucht
Bier op je broekspijp
Bier op je mouw
Bier in je smoel
En op niet nader te noemen plekken

Papi di Grazzi die Rammstein doet, maar ook Abba, Queen en moeiteloos doorschakelt naar Marco Schuitmaker.

We schrijven Pinksteren 2023. In de tent op de Tip in Leek is het feest. Een man met een strohoed pakt zijn ruimte op de dansvloer, een dubbelganger van Tik Tok Tammo hijst aan een filtersigaret, boomertjes hossen tussen zeventienjarigen en iedereen zingt mee met Guus Meeuwis die over Brabant zingt. Rasechte Groningers doen daar niet moeilijk over.

Het is maar één keer per jaar Pinksteren.Dan is er geen rem. Als je moet plassen ga je niet in de rij voor het toilet staan. Dan zoek je wel een schimmig plekje op andermans terrein. Is niet jouw pakkie aan want hé het is Pinksteren. In Leek. Dus ja.

Maar dat is buiten de tent. In de tent is het gezellig. Moeders, dochters, collega's, jong en oud kennen YMCI plus de daarbij horende moves. Maar ook Meat Loaf wordt van A tot Z meegezongen. Tja en de bierfontein die je dan zo nu en dan over je heen krijgt? Die neem je gewoon lekker op de koop toe. Zelfs de boomertjes kunnen dat. Want het is Pinksteren. In Leek.

De boomer in een notendop

'Ik had jullie moeder kunnen zijn.'

Ik zei het echt.
Een paar keer.
Alsof dit mezelf ook verbaasde.

De collega's tegen wie ik het zei zijn vroege dertigers. Niet eens piepjong meer dus.

Het lot van de boomer.

Dit:

Smileys niet snappen.
Bijvoorbeeld deze:😏
Volgens mij een sippe smiley.
Collega (niet-boomer): 'Oh haha vind jij 😏 een zielige smiley?' Ik leg het je morgen haarfijn uit.'

In werkelijkheid is dit een halve glimlach in een grijns. Totaal niet begrepen dus.

En dan:
Computershit: programma's om het werk gemakkelijker te maken. Het zal. Maar pas als je het snapt weet je hoe het werkt (was dat niet van Cruyff?). Pfff..die weg er naartoe. Soms moet ik wel 5 keer bellen met een collega, een niet-boomer, die mij er gelukkig liefdevol doorheen sleept. Dan denk ik: 'yes, nu ga ik het onthouden' maar de volgende keer ben ik weer terug bij af en moet de hulplijn opnieuw ingeschakeld worden.

Ik had ook haar moeder kunnen zijn. Met gemak. Geen idee wat ik daar mee wil zeggen overigens.

Natuurlijk word ik ook, met regelmaat, door onze jongste zoon met de neus op de boomerfeitjes gedrukt. Als we een stukje gaan fietsen zijn we boomers. Als ik ga zwemmen ben ik een boomer. Als ik ga dansen op een 40 plus party idem dito. 'Ga je weer lekker naar de club?'

Eigenlijk kun je het als boomer nooit goed doen.

Een oud persoon die probeert cool te doen. 
Je voelt je jong maar bent het niet. 

Dat is de boomer in een notendop.

Maar we boomeren lekker door. De niet-boomers komen vanzelf waar wij als boomers nu staan. Praten we dan weer.

.

Bericht is verwijderd

Je hebt per ongeluk iets getypt in een verkeerde chat op WhatsApp. Kan gebeuren. Snel verwijder je het bericht maar degene aan wie je het bericht stuurde wordt daarvan op de hoogte gebracht. Bericht is verwijderd.

Zo stom. Het roept immers allerlei vragen op?

Dit:

'Ik zie allemaal verwijderde berichten. Waren niet voor mij bedoeld?'

'Verkeerde chat?'

'Wat was het dan en voor wie?'

'Huh?'

'Beetje in de war?' (Met rollende, lachende smiley)

Op al deze vragen zou standaard 'Duh!' voldoende kunnen zijn. Want het gaat die ander in principe geen ruk aan. Juist niet hè? Anders had je de berichten toch niet verwijderd?

Maar het kwaad is al geschied, de nieuwsgierigheid is gewekt en bovendien word je toch met een ongemakkelijk gevoel opgezadeld. Want je weet: die ander is er nu toch mee bezig. Wat je niet wilt.

De ander krijgt dus de melding: 'bericht is verwijderd' maar je wordt zelf ook nog op de hoogte gebracht van wat je hebt gedaan met: 'uw bericht is verwijderd.'
Joh! Zout in de wonden  Stom systeem.

Dus lieve WhatsAppontwikkelaars: Skippen die meldingen! Hoop gelazer om niks.
Bedenk maar iets leuks.

De nek van Jaap

Ik ben nog maar een paar honderd meter van huis als de begintune van 'Like a prayer' van Madonna uit de autoradio klinkt.

'Hè jammer', denk ik.

Niet omdat ik bijna thuis ben maar omdat ik het liedje niet helemaal af kan luisteren. En om er nou voor om te rijden? Ik moet toegeven dat ik dat wel eens heb gedaan. Nu niet,  maar de volumeknop gaat sowieso naar rechts.

Muziek, vooral uit de jaren 80, ik hou ervan. Wham, Prince, Miami soundmachine, Kool & the gang, Pet shop boys. Oké, jaren negentig en daarna mag ook hoor. Robbie Williams, Bruno Mars, helemaal goed.

De dansbare zijn sowieso lekker, de ballads ook hoewel daar wel enorme zeiknummers tussen zitten. Whitney Houston, ik ben fan maar vind 'I Will alway love you' vreselijk. Ook Céline Dion, en nu kwets ik een collega, trek ik slecht. Bryan Adams, meestal erg goed maar bij 'I'll do it for you' heb ik een bakje nodig.

En dan is daar Jaap Reesema. Die van de beste zangers, de man van Kim Kötter en van de podcast met Sander Schimmelpenninck. 

Valt eigenlijk ook in de categorie 'zeik' maar toch ben ik ergens geraakt door zijn vertolking van 'Grijs'. Afgelopen weekend kreeg ik kippenvel toen het nummer werd gedraaid op het terras waar Peter en ik zaten. 'Nooit van gehoord', was zijn reactie.

Toen Jaap vandaag opnieuw ter sprake kwam bij twee collega's, nu om zijn nek, of liever gezegd, het ontbreken daarvan, promootte ik 'Grijs' met enthousiasme bij de twee.

Nou, dat heb ik geweten. Jaap kon het niet goed doen bij de dames. 'Dat gejammer komt van zijn nekloze houding', volgens de ene collega. De andere haakte daarop in door met een slijmerig stemmetje 'Mijn kleine presidentje' te zingen. 'Dat is toch vreselijk?'

'Oké, oké maar luister dan eens puur naar de tekst van 'Grijs', probeerde ik nog. Geloof niet dat dat nog iets uithaalde.

Dus..

'Alles is veranderd', neuriede ik zachtjes en met de staart tussen de benen liep ik terug naar mijn kantoor.

For me ook

In Griekenland snappen ze de Nederlander. De Grieken spelen subtiel in op de gevoelens van de toeristen door zoveel mogelijk Nederlandse woorden te gebruiken die ze in de loop der tijd hebben geleerd. Een soort welkom en blijk van waardering voor dat hun land is uitgekozen voor een vakantie, in de hoop dat we terugkomen

Het gevolg van deze gastvrijheid is dat je als gast in verwarring raakt en tijdens de conversaties je beste Engels vermengt met Nederlandse woorden. 

Dan krijg je dus dit : 'Would  you like mayonaise?' 'No, it's good zo' . Of om aan te geven dat ik hetzelfde gerecht wil als mijn tafelgenoot zojuist besteld heeft : 'For me ook'. En 'Would you like toetje?' 'No hoor'. 

Terug in het hotel bestel ik een cappuccino. 'I like kaneel on it', zeg ik vastberaden. Nou wil ik het weten ook dus vraag ik' How do you say kaneel in Greece?'  It's canello, volgens de barman'. Dankjewel!' lach ik als ik met de kopjes wegloop.

Whatsapp voor Boomers

Ik kom naar jouw toe

jouw = jou

Anders wacht ik wal

wel

Dat zonnetje van zegt niks

Van nu?

Ja woordje vergeten😁

Schrijffoutjes op WhatsApp. Het gebeurt bijna iedereen. Meestal komt het van de woordherkenning die ingesteld is. En van te snel op verzenden drukken.

Ik heb altijd de neiging om snel te corrigeren. Dat doe ik ook. Maar ik hoorde laatst in een podcast (De Shitshow) dat dit voor bejaarden is. Want het zijn geen echte spelfouten. Het zijn verschrijvingen door snelheid. Iedereen snapt wat er echt bedoeld wordt maar alleen bejaarden voelen zich genoodzaakt om te verbeteren. Irritant.

'Niet meer doen dus… of reken jij jezelf al tot die groep 😇😂?', appte een vriendin mij.

Nou, niet per se nog....

Trouwens nu ik het zo schrijf....

Die puntjes achter een zin, daar schijnt ook iets mee te zijn. Ik kreeg vaak te horen van de jeugd dat dit irritant is. Waarom weet ik niet. Gewoon irritant. Puntje, puntje, puntje.

Net als 'Ok'. Daar kleeft desinteresse aan of zoiets. Is niet zo bedoeld maar ik snap het wel.

En ook: als je te snel op iets reageert heb je geen leven. Maar als je te lang wacht met een reactie negeer je iemand.

Pfff, het valt nog niet mee voor een bejaarde.

Of: de jeugd legt op alle slakken zout.

Punt(je).

-

Bieren met de boys

Treinconversatie Utrecht - Den Haag Centraal 

'Is wel relaxed. Door de week chill ik met m'n chick en in het weekend bieren met de boys. Maar niet alle vrienden van vroeger gaan nog mee.'

'Nee man, ik heb er ook zo een. Die mag niks meer van z'n chick. Hij was dronken op z'n vrijgezellenfeest en moest een nacht de cel in. Had een vrouw geslagen.

'Da's toch gaar?'

'Nu zit ie helemaal onder het duimpie.
En als ie nog es mee gaat is ie direct stuk van het bieren. Niet chill man.'

'Kapot volle trein. Is significant kut als je moet staan. '

'We gaan vaak borrelen na het werk. Zuipen. Echt chilll. Best wel.'

"Laatst gingen we skieën. Stonden we te zuipen en gingen we weer. Stond er nog 500 euro bier op tafel te verdampen. Bizar. In de tijd op de uni toen bier nog 50 cent kostte kon dat nog. Niet helemaal handig.
Paar biertjes is gewoon leuk.'

'Mijn vriendin rijdt niet. Helemaal kut. Ik rijd wel veel. In een gehuurde waggie. Wel chill. Ik rijd altijd te hard. Laatst 200 euro voor 18 kilometer te hard. Niet nice.
Alsof je een halve crimineel bent.

'Da's toch gaar?'

Maar ik betaal niet.
Ik wacht tot de laatste dag van de betalingstermijn en ga dan in bezwaar.
Moet je altijd doen. Wordt heel vaak goedgekeurd. Kost te veel tijd. Best wel bizar.'

Chille boys.
Met hun chick onder het duimpie in een gehuurde waggie, stuk van het bieren op de uni. 

Da's toch gaar?

Niet nice. 

Significant kut. 

Ofwel omhooggevallen snotneuzen.