Lastige massen en skippyballen

Gisteren volgde ik met een aantal collega managentassistenten (afgekort massen) en stafmedewerkers de training Adviesvaardigheden.

Een leuke training, in een ontspannen sfeer, met theorie maar ook heel veel praktijk, onder leiding van trainer Rein van Goor. Serieus en toch luchtig.

Hoe kun je een gesprek beïnvloeden ( met de Roos van Leary:cirkel van invloed) of een patroon doorbreken? Hoe geef je ongevraagde adviezen zonder dat de ander dat direct doorheeft? Hoe krijg je een ander in beweging? Hoe zorg je ervoor dat je niet altijd de verantwoordelijkheid neemt voor iets wat eigenlijk niet bij jou ligt? Hoe leg je die terug bij waar deze hoort?

Of: Hoe transformeert een onderdanige, pleasende mas naar een lastige, stevige bitch die op haar strepen gaat staan, de bal voortdurend terugkaatst, geen tegenstand duldt en niks doet wat niet in haar/zijn functieomschrijving staat. Mij niet bellen, morgen ben je de eerste of doe je eigen ding.

Nee, geintje natuurlijk maar ik zei toch dat het ook luchtig was?

De rol van mas is dienstverlenend, een vraagbaak, een regelaar, een planner en nog veel meer. Valkuilen bij die rol zijn: oververantwoordelijk zijn, met teveel gemak je voor andermans karretje laten spannen, belast zijn met zaken die niet van jou zijn want jij kunt dat immers zo goed als duizend dingendoekje.

Tips van Rein:
Wacht even met reageren.
Wees duidelijk (ik heb hier nu geen tijd voor)
Stel vragen: Heb je er zelf ideeën bij? Wat is je punt? Wat heb je ervoor nodig?
Of: Stem het even af met Joost, Karin (of wie dan ook) en dan hoor ik wel wat er uitkomt.

Als je emoties op voelt komen, bijvoorbeeld irritaties als in: pfff, wat een gezanik is dit zeg, ik kan 'm wel door de telefoon trekken, zij is ook altijd te laat, hoezo is dat mijn taak? Nou, dat ga ik èèèècht niet doen, raak dan niet in de stress. Dit soort opwellingen mogen er allemaal zijn, laat ze dus vooral toe want hoe hard je deze denkbeeldig skippybal(voorbeeld van Rein, echt waar) ook onder water probeert te drukken, hij komt hoe dan ook naar boven. Laat hem dus langzaam komen, zonder dat ie ontploft. Dus benoem wat iets met je doet, zonder je irritatie primair te uiten. Da's de kunst.

Nou, hier spelen we dus wat mee tijdens de training. Met ingebrachte casussen uit de praktijk en een acteur (echt minder eng dan je denkt). Ook de verschillende communicatievormen komen uitgebreid aan de orde, net als effectiviteit (gaat vaak over keuzes maken) volgens de goeroe aller goeroes Stephen Covey.

Een paar leuke afkortingen die je kunt onthouden en in kunt zetten in contact met anderen:
LSD: Luisteren,  Samenvatten, Doorvragen
KOE: Kaken Op Elkaar

OEN: Open, Eerlijk en Nieuwsgierig 
OMA: Overtuiging, Meningen, Aannames

NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander

En nu moeten we in de praktijk gaan oefenen en over 3 weken komen we terug.

 Ik verheug me op de LSD verhalen. 

En op de skippyballen.

Belerend

Van der Gijp is er klaar mee. Nou is hij dat wel vaker maar nu is hij er echt klaar mee. Deze keer met VI gasten Sam Hagens en Lilian Marijnissen. Beiden spraken Johan Derksen aan op zijn opmerking dat Tweede Kamerlid Habtamu de Hoop geen recht van spreken heeft om de friese taal te promoten, omdat hij geen echte Fries is. Gijp: 'Ik ben er allergisch voor om belerend toegesproken te worden. Zodra iemand dat doet, zeg ik: ‘Hallo, even anders nu..Ik ga iemand toch niet belerend toespreken? Daar heb ik totaal geen behoefte aan.'

De heren van VI strooien 5 dagen per week hun vaste wijsheden over vrouwtjes, meisjes, woke, voetbal, politiek, journalistiek en sex de ether in. Ze weten precies wie een leuk grietje is en wie een verschrikkelijk wijf is. Ze weten precies wat wel en niet moet kunnen. Ze weten precies wat een geweldige grap is, wie zich aanstelt, welke gozer zijn bek moet houden en wie hem open mag doen, wat wel ergens over gaat of wat nergens over gaat. Ze weten precies waar anderen tegen moeten kunnen. Ze weten precies wanneer iemand arrogant is, ze weten precies wanneer iemand (vaak een dametje, een vrouwtje, een grietje of een meisje) overdrijft, aandacht wil trekken, wel of niet oprecht is. Ze weten precies wanneer iets wat ze zeggen anders bedoeld is als hoe het overkomt op anderen.

Precies

Behoefte of niet, zij hebben er zelf geen enkele moeite mee om belerende uitspraken te doen. Soms met een lachje of quasi laconieke houding en door net te doen of ze zichzelf niet serieus nemen..Waardoor het alleen maar lijkt of ze niet belerend zijn.

 

Het is maar net hoe je het verpakt.

Koffietje doen met dinnetjes

De jeugd doet tegenwoordig een koffietje. In een hip tentje. Weekendjes weg doen we in een hotelletje. TVster Nicolette Kluijver postte dit eens op Instagram toen ze ging scheiden:' We zullen de beste vriendjes blijven.'

Vriendjes, maatjes, gabbertjes. Het gebruik (en de allergie hiervoor) van verkleinwoorden, woordjes, was vanmiddag tijdens de lunch op mijn werk het onderwerp van gesprek. Bij sommigen gaan de nekharen omhoog bij het woord wijntje, anderen doen zonder gêne een roseetje met vriendinnen of in het ergste geval  (vrien)dinnetjes. Zooo gezellie.

Bij één van de collega’s thuis is zelfs het woord broodje een no-go: 'We eten hier gewoon brood', zegt haar man. Punt uit. Zou biertje dan wel mogen? Of wordt dat bieren met de mannen?  Met een lekkere blok kaas? Vraag ik na.

Mijn tante kon zich vroeger erg druk maken over het woord oudjes. Omdat mensen van een zekere leeftijd niet voor vol worden aan gezien en hooguit weg worden gezet als vertederend. Dat snap ik nu ook. En echt, als het over mijn mannetje, mijn vrouwtje of (nog erger) mijn dinnetje(s) gaat kun je het verhaal toch niet helemaal serieus meer nemen?

Een collega: 'Je kunt mij wegdragen als mannen een foto posten op Facebook met daaronder: 'Mijn meis.' Zou inderdaad ook verboden moeten worden. Want dan bestaat er een woord dat volledig legitiem als verkleinwoord gebruikt mag worden en dan moet dat toch weer vergroot worden. Hoe vaak hoor je niet: 'Kom op meis!' 'Meis, ik hou van je'. 'Hé meis, alles goed?' In de meligheid riep ik tegen mijn collega die naar huis ging: 'Doei meis!' En zij: Doei din!'
Tja, dat krijg je er dus van.

Aan het einde van de werkdag stap ik in de auto en wat zie ik liggen? 

Jumbo spaarzegeltJES.

 Zucht. 

Houdt het dan nooit op?

Gapend gat

Morgenavond 40 uppen in de Oosterpoort in Groningen. Vriendin T en ik hebben besloten om met de auto te gaan want dan staan we niet op tijd voor de laatste bus. We moeten allebei rijden want T woont niet waar ik woon. Dus allebei max 2 drankjes, gedeelde smart, maar dat gaan we redden. De auto's stallen we in de parkeergarage bij de Oosterpoort. Niks aan de hand toch?

Maar..

Parkeergarages en ik zijn niet de beste maatjes. Dat er vaak dampen urine hangen, het er altijd koud is en er een naargeestige sfeer hangt is nog tot daar aan toe. Nee, het  feest begint al bij het naar binnenrijden. Er bestaan riante entrees maar soms zijn ze ook smal.Je zit dan met opgetrokken schouders achter het stuur te zweten om die auto  zonder schade naar beneden te loodsen. Als dat gelukt is moet je vaak tig rondjes rijden om een goed plekje te vinden. Als je pech hebt moet je ook nog hogerop, wat ook weer risico's met zich meebrengt. Als je de bocht niet ruim kan nemen, en dat kan nooit in een parkeergarage, zit er zomaar een vette deuk in de autodeur. Heb dat ooit gehad toen ik nog maar pas mijn eerste auto had. Ik huilde nog net geen tranen met tuiten maar was hier niet ver van af.

En dan het uitrijden.

T is het stoerste van ons tweeën. Hoewel?
Ze appte mij van de week: 'Ik vind 't een dingetje als je omhoog moet en dat is stijl en je moet ineens stoppen omdat je voorganger stopt. 🙄 Positief ging ze verder: 'Komt goed. Iedereen die binnen is,  staat ook in de garage. En als 't goed is zijn dat allemaal aardige mensen.' Maar dan: 'Heb een x opgesloten gezeten in een parkeergarage🙄 Hek ging niet open. Gezeik. Gebeld met een nummer wat op het hek stond. Duurde nog 1,5 uur.'

Ik heb er steeds minder zin in. Wel in 40 up maar niet in die parkeergarage. Dus we spreken af bij een P + R, ik stap in bij T, want zij is nou eenmaal de stoerste, en we dalen samen in haar auto af. T: 'We gaan t gewoon doen. Maar ik reed er van de week langs en dacht even een gapend gat naar beneden te zien.'😇

Nou, krijg er steeds meer zin in.😅

Paashaas, niet voor mij

Vanochtend even snel naar de de AH, voor een paar kleine boodschappen. Bij de zuivel zie ik iets bruins vanuit mijn rechterooghoek.

Een paashaas die leuk aan het doen is. Met een mandje aan zijn arm, hazetanden en een vrolijke snoet. Ik zeg in mezelf: 'Hell no' en duik snel een gangpad in.

In het dorp verderop staat een paashazenorkest By the rivers of Babylon te spelen en worden kinderen tegen een loslopende paashaas aangedrukt zodat papa, die het leuker vindt dan zijn kroost, er een foto van kan maken. 

Waarom voel ik zoveel weerstand bij mensen in verkleed/dierenpakken en in dit geval de paashaas? Het gaat eerder richting ergenis, of  plaatsvervangende schaamte dan dat ik er vrolijk van word. Ik heb het nooit leuk gevonden, ook niet als kind.

Ik ben echt niet tegen verkleden hoor. We hadden vroeger kisten vol met ridderpakken, starwarszwaarden, maskers, legerplunje, politiepetten, spidermanoutfits, pietenpakjes en noem maar op. Hartstikke leuk, onze jongens hebben er veel plezier mee gehad en ik ben zelf ook wel es naar een themafeestje in disco-outfit geweest.

Maar een volwassen vent (of vrouw) die voor joker gaat lopen als paashaas en denkt dat ie leuk is. Daar raak je mij kwijt.

Allen beantwoorden = allen spammen

Dagelijks worden er in bedrijven en organisaties duizenden nieuwsberichten gemaakt en gedeeld via email verzendlijsten.

Als je als werknemer in zo'n verzendlijst zit kun je dagelijks overspoeld worden met nieuwtjes, wijzigingen, reminders, problemen en noem maar op. Als het voor jou interessant lijkt (en je hebt zin en tijd) scan je snel de inhoud en ga je daarna weer door met waar je mee bezig was. Als het niet interessant voor je is gaat het bericht snel in de digitale prullenbak en kun je ook weer door.

Simpel toch?

Toch niet blijkbaar. Bij mij op het werk werd een degelijk nieuwsbericht (voor intimi Nieuwsflits) bijna een horrorbericht. Tja, er hoeft er maar een te zijn die vindt dat deze Nieuwsflits niet voor hem of haar interessant is en het gelazer begint. Als die ene dan ook nog es gaat reageren met 'kunnen jullie mij uit de verzendlijst verwijderen?' en dit vervolgens aan de hele verzendlijst, plus de collega's in cc, stuurt dan zijn de rapen compleet gaar. Want hij/zij heeft anderen op ideeën gebracht.

Zo dus:

Mij ook
Mij ook
Mij ook
Volgens mij is dit bericht niet voor mij bestemd.
Voor mij geldt hetzelfde
Zouden jullie mij ook uit de mailing willen verwijderen?
En mij ook
En mij ook graag
Mij ook
Mij ook
AUB mail verwijderen

En dat nog zo'n 25 keer, in verschillende varianten.

Ik dacht, wat zij kunnen kan ik ook. En om voor eens en voor altijd een einde te maken aan het gespam mailde ik dit aan allen:

Zo, ik doe ook nog even een duit in het zakje.
Ik ga hier een blog over schrijven en dan stoppen we nu met allen te beantwoorden plus de ergernis hierover te uiten aan allen, want tja zo houd je dit gedoe in stand. 😊

PS: Reageren mag maar dan alleen naar ondergetekende (vet gedrukt).

Hierna werd het wel stiller maar mijn eigen mailbox stroomde vol. Een kleine greep:

Ik lach me helemaal suf...dit is toch te erg allemaal?

Stuur je je blog ook aan iedereen? haha

Vergeet niet de blog straks met iedereen te delen via Nieuwsflits

Ik laat even zien hoe het moet, nl op beantwoorden en niet op allen beantwoorden zoals de garnalen wel al vanaf gisteren doen.

Goed bezig, niet wetende dat er zoveel collega's zijn die met modder kunnen gooien

Well done

Is toch om te janken dit?

En heel veel lachende, rollende smileys.

En nu?

Nu is het, op een enkele stuiptrekking na, eindelijk stil op de lijn van de Nieuwsflits.

Fingers crossed dat de volgende digitale versie van Project X in de kiem wordt gesmoord.

Klankschalen versus realiteit

Het is prima als je doet wat het beste is voor jou!

Neem afstand van alles wat je slechte energie bezorgt.

Doe wat je gelukkig maakt.

Dit soort spreuken hè?
Ik kom ze af en toe tegen op de socials of op tv. Of in een gesprek wat ik opvang of waar ikzelf in terecht kom. Ik begin altijd wat te steigeren, zichtbaar of onzichtbaar, als ik ze hoor.

Neem nou die eerste. Klinkt leuk maar het kan niet altijd, tenzij je alleen op de wereld bent. En daarnaast, je hebt toch niet altijd paraat wat het beste is voor jezelf? En waarom zou je het per se willen? Het heeft ook een egoïstische kant. Als in ik eerst en hoe dit voor een ander is boeit niet. Je zult maar in een team werken en jij doet vooral wat het beste is voor jezelf. Lekker collegiaal. Of in een relatie of vriendschap. Nou, die gaan hoe dan ook kapot op die manier.

En die tweede: afstand nemen van alles wat jou negatieve energie bezorgt. Hoe dan?
Alsof het allemaal maakbaar is. Soms zit je zomaar in een negatieve situatie of een negatief gevoel waar je helemaal geen afstand van kunt doen. En dan heb ik het nog niet eens over een oorlogssituatie of andere heftige crisis. Soms zijn er omstandigheden die vervelend zijn, waar je mee moet dealen. Afstand nemen kan dan helemaal niet. Het beste ervan maken misschien wel maar daar heb je ook vaak anderen en een hoop tijd voor nodig.

Doen wat je gelukkig maakt. Tuurlijk, wie wil dat niet. Open deur. Een hoog streven waar je ook ongelukkig van kunt worden. Want als het niet lukt voel je je daar weer rot over.

Dus die spreuken zijn fantastisch. Bij de therapeut, in een volmaakte wereld of tijdens een klankschalensessie. Ik begrijp heus wel dat het positief bedoeld is, om eigen grenzen aan te geven en een goed gevoel te bezorgen en dat is prima. Hoe je dat voor elkaar krijgt, in welke situatie en of het uberhaupt kan blijft altijd de vraag. Theorie en realiteit gaan bijna nooit hand in hand.