Echt, hou je bek

Echt, hou je bek. Een grandioze kop boven een artikel van journalist Chris Klomp, gisteren  op zijn Facebookpagina.

 Waar ging het allemaal om? Over de Hashtag ’ikdoenietmeermee’, die dinsdag werd gelanceerd. Een aantal bekende Nederlanders suggereert hiermee niet meer mee te willen doen aan de regels om het coronavirus terug te dringen. Het vleesgeworden product van #ikdoenietmeermee zat afgelopen woensdag in de persoon van influencer Famke Louise bij Jinek om haar verhaal te doen. Dat verhaal kwam op zijn zachts gezegd niet helemaal uit de verf en haar optreden gaf aanleiding om er, onder andere door Chris Klomp, op te reageren.

 Met ‘Hou je bek’ als kop ben je verzekerd van een groot lezersaantal. Ik begrijp de woordkeuze van Chris, ik snap zijn punt en hij mag uiteraard schrijven wat hij wil om een groot publiek te trekken.

 Dat een gerenommeerd journalist voor een dergelijk stuk alleen al op Facebook ruim 2500 reacties ophaalt en dit ook nog eens 2400 keer gedeeld ziet is te verwachten. Maar in een aantal gevallen ook zorgelijk. Want ook al heeft Chris het gelijk aan zijn kant, door termen te gebruiken als ‘verwende artiesten’, ‘klein kind’, ‘ga je schamen’, goedkoop en gemakzuchtig’, geeft hij blijkbaar het startschot voor een scheldkanonnade op social media. Ik citeer: ’Famke Louise, wiens enige talent haar lelijke wenkbrauwen is’, ‘ als mensen zonder ontwikkelde hersenen gaan denken krijg je gekkies’, ‘empathieloze derderangs artiesten’, ‘egoïstische profiteurs’ en - die krijgt Chris zelf over zich heen -‘hoernalist’.

 Met harde (scheld) woorden, verwijten en vernietigende stempels, mensen naar onze hand proberen te zetten is meestal niet de manier om dat gedaan te krijgen, laat staan een oplossing te vinden. ‘Echt hou je bek’, is helaas voor velen een aanleiding om in dezelfde trant de bal terug te kaatsen. De vergelijking van niet afgeronde MBO-opleiding tot schoonheidsspecialiste van Famke Louise met de respectabele staat van dienst van medicus Diederik Gommers is voer om het ‘Wij – zij systeem’ in stand te houden.

 Gommers deed bij  Jinek het tegenovergestelde. De man weet wat empathie is en hoe hij daar invulling aan moet geven. Niet ondenkbaar dat Famke mede door zijn benadering een draai van 180 graden heeft gemaakt.

 

'Wie bedenkt dit en waarom?'

Woensdag 2 september. Mijn moeder en ik stappen in de auto voor een bezoek aan Herinneringscentrum en kamp Westerbork.

Eerder deze zomer had mijn moeder al eens een balletje opgegooid. Ze wilde er weer eens kijken. Dat had ze ook gedaan. In haar eentje was ze er naartoe gereden. Het was er druk en het weer was druilerig. Ze was rechtsomkeert gegaan.

Afgelopen woensdag was het zover. Een blauwe lucht en een stralende zon. De paar stapelwolken onderweg trekken mijn moeders. aandacht. 'Mooi hè, die wolkjes?'

Bij het Herinneringscentrum parkeren we de auto. 'Ik kan het stuk naar het kampterrein misschien best lopen', zegt ze optimistisch. Omdat ik dat sowieso geen goed idee vind had ik eerder deze week al informatie ingewonnen over ontheffing. 'Nou, zeg maar niet dat het misschien wel lukt om te lopen, dan wordt het vast lastig met die ontheffing', reageer ik. 'Ze zien het ook wel aan mijn stok', mompelt ze.

De ontheffing komt er zonder problemen. Voordat we naar het kampterrein rijden maken we een rondje door het Herinneringscentrum. De sporen van de oorlog met beelden, geluid en tastbaarheden zoals koffers en scheerattributen van de mensen die daar hebben geleefd zijn en blijven indrukwekkend. 'Wij wisten niets van de dingen die in de kampen gebeurden', zegt mijn moeder. Pas later werd dat bekend.' Geen wonder ook als de mensen onder schot werden gehouden om verplicht te lachen op propagandafilms van de nazi's. 'Wie bedenkt er zoiets? En waarom?' Het zijn de vragen van mijn moeder waar ze waarschijnlijk nooit een antwoord op zal krijgen.

Na een kopje cappuccino en een saucijzenbroodje in de zon rijden we de mooie route door het bos naar het kampterrein. We parkeren de auto voor de slagboom. Het voormalige huis van commandant Albert Gemmeker is met glas omgeven. In mijn herinnering was dat niet zo, de laatste keer dat ik hier was, zo'n 13 jaar geleden.

Een treinwagon, herinneringssteentjes, een stukje barak en het treinspoor waar abrupt een eind aan komt. Het blijft bijzonder om hier te zijn. 'Ik ben blij dat ik dit weer eens kan zien' , zegt mijn moeder als we op een bankje in de schaduw zitten. 'Misschien is het wel de laatste keer', antwoord ik.

We lopen terug naar de auto. Als we weg willen rijden komt er een meneer naar ons toe. 'Gaan jullie terug naar de parkeerplaats? Mag mijn moeder met jullie mee terug?' vraagt hij. Ik maak plaats op de achterbank voor zijn moeder, voor hem en een mevrouw die er ook bij hoort. De hele weg terug zijn ze dankbaar dat ze mee mogen rijden.

Dankbaar ben ik ook. Voor de mooie middag met mijn moeder. Voor de kennis die zij meedraagt en daarover blijft vertellen. Voor de zon en voor de stapelwolken.