Dolce Vita

Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd gaat. 

Een belegen cliché volgens actrice Lies Visschedijk. In haar laatste podcast die ze samen met Aaf Brandt Corstius maakt werd dit even aangestipt. 'Het is nu grote vakantie, je knippert een keer met je ogen en het is Kerst. Hoe kan dit?' vroegen de dames zich af.

'Ik denk altijd dat 'de jaren 80' twintig jaar geleden is', zei mijn zusje laatst.

Dolce Vita van Ryan Paris, vanochtend op de radio, was in 1983 een leuke zomerhit. Ik was 16. Anno 2023 zit ik dichterbij de 60 dan de 50.

Collega T is volgend jaar 25 jaar getrouwd. Vindt ze wel een ding. Niet het feit op zich maar dat het zo snel is gegaan en omdat het zo oud klinkt. 'Dat wil je niet hè? Maar wat doe je eraan?', vroeg ik. 'Ja niks. Of scheiden.'
Was een grapje van T. 

Maar goed, lang verhaal kort: Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat (lijkt te gaan). Hoe dat kan? Check internet. Iets met interne klok en beleving.

Anyway:

25 jaar getrouwd zijn lijkt lang maar is voor mensen die de 60 jaar aangetikt hebben een schijntje.

De jaren 80 is een tijdje terug maar nou ook weer niet zooooooo lang geleden hè? 

En het mooiste: Dolce Vita blijft leuk. Ook over 40 jaar.🎊

Slagboomsoap

Locatie: Leeuwarden, nabij WTC, parkeerterrein voor COA personeel.

Je moet er zo dicht mogelijk op rijden, dan gaat ie omhoog. Dat is wat ze mij vertelden de laatste keer, een maand geleden.

De keren daarvoor was ik steeds een tikkeltje gefrustreerd als de slagboom niet omhoog ging als ik aan kwam rijden.

De eerste keer ging het zo:  Uit de auto, op de knop van het kastje naast de slagboom drukken, de paal gaat omhoog, ik snel weer in de auto en de paal gaat weer naar beneden zonder dat ik erdoor ben. Echt gebeurd. De keren daarna moest ik nog steeds uit de auto om op de knop te drukken maar de slagboom ging (en bleef) in ieder geval wel open zodat ik door kon.

Dan vanochtend. Vol goede moed rijd ik bijna tegen de slagboom aan. Want ja, dat was mij immers verteld. 'Moatst tichterby ride!', adviseert de automobiliste achter mij. 'Nog dichter?' vraag ik. Dus ik rijd maar zo ver ik kan. Geen beweging. 'Wat is dat nou?' De Friezin achter mij schakelt van verbazing spontaan over in het Nederlands. Ik uit de auto, druk op de knop en de paal gaat omhoog. Triomfantelijk rijd ik het parkeerterrein op.

Eenmaal binnen op de werkvloer zijn manager M, huismeester S en een beveiliger, van wie ik geen initialen weet, (die noem ik voor het gemak dus B) druk in de weer. Wat blijkt? Er is geen beweging meer in die vervloekte slagboom te krijgen. Maar ik moet weer weg en M  heeft haar Volvo ergens illegaal geparkeerd en heeft uiteraard geen trek in een boete. Consternatie, consternatie.

S, M, B en ik naar buiten.
S en B maken de stroomkast open en prutsen wat. Ondertussen komt M al aanrijden in haar Volvo, raampje naar beneden. Helemaal niet drammerig of zo. Eén en al geduld en ontzag voor de expertise van S en B. Tuurlijk.

'Ik voel een blog aankomen', grijns ik.

Het geduld van M blijkt toch eindig te zijn en ze parkeert haar wagen, in goed overleg met S, achter de afvalcontainer.

'Kom ik nog weg?', gaat er door mij heen.
'Ik denk dat je de schroeven los moet draaien', zeg ik tegen S. 'Ik denk dat je gelijk hebt', antwoordt hij. Niet veel later komt ie er aan met een setje inbussleutels. Even daarna houden S en B handmatig de slagboom voor mij omhoog. Dikke duim voor beiden.

Die vervloekte slagboom. Goed voor een soap. Én een blog.

Standje moedeloos

Op zoek naar een simpel shirtje, kleur lila.

Geen roezeltjes, touwtjes of pofmouwen. Maar vooral zonder tekst. Een subtiel embleempje mag wel maar geen schreeuwerige plakkaten.

Hoe moeilijk kan dat zijn?

Daar ga ik. In een Drents dorp, even verderop.

Winkel 1: een bonte verzameling van kleuren. Geen lila.

Winkel 2: wel lila in alleen maat S.

In winkel 3 loop ik tegen shirts aan met teksten als Don't trust me en Not my problem. Er is er ook nog eentje met Yeah.

Inmiddels bij winkel 4. Buiten op het rek hangt een lilashirt met Voila. In koeienletters. 

Binnen tussen de rekken vind ik er een met Miami, in bloemenprint twee keer onder elkaar, schuin gedrukt. 

Eveneens in koeienletters.

Winkel 5: shirt met print/schilderij van een vrouw met hoed. Over de hele lengte.

Heel moeilijk dus.

Daar ging ik. Inmiddels op standje moedeloos.

Slagen voor je diploma en Wilders

Alexia is geslaagd voor haar diploma.

Bron:NOS

Slagen voor je diploma is vergelijkbaar met je ergens aan irriteren of dat iets duur kost.

Het zal de drukte van de afgelopen dagen wel zijn waardoor de NOS niet alle nieuwsberichten controleert voordat deze online worden gezet. Dan kan er dus wel eens een taalkundig foutje doorheen vliegen.

Over taal gesproken. Wilders bedankt Rutte voor zijn tomeloze inzet voor Nederland. ' Uw keuzes waren niet de onze, maar u bracht ze met overtuiging en dat verdient ontzettend veel respect.'

Met deze woorden slaat Wilders een totaal andere toon aan dan de afgelopen jaren. Immers, uiting van respect is nou niet het eerste wat boven komt drijven als je aan Wilders denkt. Nu wordt hij er de hemel mee in geprezen. Prima natuurlijk maar over een tijdje zal hij de campagne ingaan met zijn vertrouwde stokpaardjes op de typische Wilderstoon.

Wilders zou Wilders niet zijn.
Maar het kan dus anders.

Nudist

Mijn collega durfde me niet te beeldbellen tijdens mijn vakantie. Want stel dat ik op dat moment op een nudistenstrandje lag. 

'Nou, ik heb mijn kleren net weer aan dus het kan wel', bazelde ik.

Grapje natuurlijk.

De kans dat ik op een nudistenstrand ga liggen is nihil. Ik heb er nog nooit serieus over nagedacht om dat te gaan doen en wat er prettig aan zou kunnen zijn.

Ik hou overigens wel van de sauna. 

Hoe dan?
Wat is het verschil met een nudistenstrand?
Ben er nog niet uit.

'We zijn allemaal hetzelfde daar', hoor je vaak. Nou, was het maar zo'n feest.
De verschillen worden nergens anders zo duidelijk uitvergroot als in de sauna. Is niet erg maar feit is het wel.

Nu ik er over nadenk. Ik hou wel van het strand maar niet van schurende zandkorrels die zich nestelen in elke kier en naad van je lijf die voorhanden is. Heb je in de sauna niet.

Laten we nu net een buitensauna hebben bij ons vakantiehuisje. Elke avond hang ik hier met volle overtuiging de nudist uit. 

Met uitzicht op de bergen.

Gelukzoeker

Ik ben een gelukzoeker.

Belachelijk hè?

Wie bedenkt het?

Beter zou ik blijven zwelgen in mijn ongeluk. Want geluk heb ik toch helemaal niet nodig?

Klinkt zuur he?
Dat is het ook.
Want welk schepsel is niet op zoek naar beter als het niet goed gaat en is tevreden met ongemak, pijn, armoede, onderdrukking  of ziekte?

Waarom heeft het woord gelukzoeker dan zo'n negatieve lading, vooral als het om migratie gaat? Gelukzoeker staat in dat geval opeens gelijk aan parasiet, nietsnut en  rotzooischopper.

Ik weet, het is een open deur maar ik gooi 'm er toch maar weer es in: 

Iedereen is op zoek naar geluk dus laten we elkaar geen mietje noemen. Of het nu dichtbij huis is of verder weg. Iedereen wil liever daarnaartoe waar het beter is dan daar blijven waar geen perspectief meer is. Ben je dan een gelukzoeker? Jazeker! En daar is helemaal niks mis mee. Elke persoon zoekt vanuit zijn eigen perspectief, situatie en achtergrond naar geluk en het betekent voor iedereen iets anders.

Dus kappen met die ondertoon bij het woord gelukzoeker. We zijn het allemaal!