Paashaas, niet voor mij

Vanochtend even snel naar de de AH, voor een paar kleine boodschappen. Bij de zuivel zie ik iets bruins vanuit mijn rechterooghoek.

Een paashaas die leuk aan het doen is. Met een mandje aan zijn arm, hazetanden en een vrolijke snoet. Ik zeg in mezelf: 'Hell no' en duik snel een gangpad in.

In het dorp verderop staat een paashazenorkest By the rivers of Babylon te spelen en worden kinderen tegen een loslopende paashaas aangedrukt zodat papa, die het leuker vindt dan zijn kroost, er een foto van kan maken. 

Waarom voel ik zoveel weerstand bij mensen in verkleed/dierenpakken en in dit geval de paashaas? Het gaat eerder richting ergenis, of  plaatsvervangende schaamte dan dat ik er vrolijk van word. Ik heb het nooit leuk gevonden, ook niet als kind.

Ik ben echt niet tegen verkleden hoor. We hadden vroeger kisten vol met ridderpakken, starwarszwaarden, maskers, legerplunje, politiepetten, spidermanoutfits, pietenpakjes en noem maar op. Hartstikke leuk, onze jongens hebben er veel plezier mee gehad en ik ben zelf ook wel es naar een themafeestje in disco-outfit geweest.

Maar een volwassen vent (of vrouw) die voor joker gaat lopen als paashaas en denkt dat ie leuk is. Daar raak je mij kwijt.

Allen beantwoorden = allen spammen

Dagelijks worden er in bedrijven en organisaties duizenden nieuwsberichten gemaakt en gedeeld via email verzendlijsten.

Als je als werknemer in zo'n verzendlijst zit kun je dagelijks overspoeld worden met nieuwtjes, wijzigingen, reminders, problemen en noem maar op. Als het voor jou interessant lijkt (en je hebt zin en tijd) scan je snel de inhoud en ga je daarna weer door met waar je mee bezig was. Als het niet interessant voor je is gaat het bericht snel in de digitale prullenbak en kun je ook weer door.

Simpel toch?

Toch niet blijkbaar. Bij mij op het werk werd een degelijk nieuwsbericht (voor intimi Nieuwsflits) bijna een horrorbericht. Tja, er hoeft er maar een te zijn die vindt dat deze Nieuwsflits niet voor hem of haar interessant is en het gelazer begint. Als die ene dan ook nog es gaat reageren met 'kunnen jullie mij uit de verzendlijst verwijderen?' en dit vervolgens aan de hele verzendlijst, plus de collega's in cc, stuurt dan zijn de rapen compleet gaar. Want hij/zij heeft anderen op ideeën gebracht.

Zo dus:

Mij ook
Mij ook
Mij ook
Volgens mij is dit bericht niet voor mij bestemd.
Voor mij geldt hetzelfde
Zouden jullie mij ook uit de mailing willen verwijderen?
En mij ook
En mij ook graag
Mij ook
Mij ook
AUB mail verwijderen

En dat nog zo'n 25 keer, in verschillende varianten.

Ik dacht, wat zij kunnen kan ik ook. En om voor eens en voor altijd een einde te maken aan het gespam mailde ik dit aan allen:

Zo, ik doe ook nog even een duit in het zakje.
Ik ga hier een blog over schrijven en dan stoppen we nu met allen te beantwoorden plus de ergernis hierover te uiten aan allen, want tja zo houd je dit gedoe in stand. 😊

PS: Reageren mag maar dan alleen naar ondergetekende (vet gedrukt).

Hierna werd het wel stiller maar mijn eigen mailbox stroomde vol. Een kleine greep:

Ik lach me helemaal suf...dit is toch te erg allemaal?

Stuur je je blog ook aan iedereen? haha

Vergeet niet de blog straks met iedereen te delen via Nieuwsflits

Ik laat even zien hoe het moet, nl op beantwoorden en niet op allen beantwoorden zoals de garnalen wel al vanaf gisteren doen.

Goed bezig, niet wetende dat er zoveel collega's zijn die met modder kunnen gooien

Well done

Is toch om te janken dit?

En heel veel lachende, rollende smileys.

En nu?

Nu is het, op een enkele stuiptrekking na, eindelijk stil op de lijn van de Nieuwsflits.

Fingers crossed dat de volgende digitale versie van Project X in de kiem wordt gesmoord.

Klankschalen versus realiteit

Het is prima als je doet wat het beste is voor jou!

Neem afstand van alles wat je slechte energie bezorgt.

Doe wat je gelukkig maakt.

Dit soort spreuken hè?
Ik kom ze af en toe tegen op de socials of op tv. Of in een gesprek wat ik opvang of waar ikzelf in terecht kom. Ik begin altijd wat te steigeren, zichtbaar of onzichtbaar, als ik ze hoor.

Neem nou die eerste. Klinkt leuk maar het kan niet altijd, tenzij je alleen op de wereld bent. En daarnaast, je hebt toch niet altijd paraat wat het beste is voor jezelf? En waarom zou je het per se willen? Het heeft ook een egoïstische kant. Als in ik eerst en hoe dit voor een ander is boeit niet. Je zult maar in een team werken en jij doet vooral wat het beste is voor jezelf. Lekker collegiaal. Of in een relatie of vriendschap. Nou, die gaan hoe dan ook kapot op die manier.

En die tweede: afstand nemen van alles wat jou negatieve energie bezorgt. Hoe dan?
Alsof het allemaal maakbaar is. Soms zit je zomaar in een negatieve situatie of een negatief gevoel waar je helemaal geen afstand van kunt doen. En dan heb ik het nog niet eens over een oorlogssituatie of andere heftige crisis. Soms zijn er omstandigheden die vervelend zijn, waar je mee moet dealen. Afstand nemen kan dan helemaal niet. Het beste ervan maken misschien wel maar daar heb je ook vaak anderen en een hoop tijd voor nodig.

Doen wat je gelukkig maakt. Tuurlijk, wie wil dat niet. Open deur. Een hoog streven waar je ook ongelukkig van kunt worden. Want als het niet lukt voel je je daar weer rot over.

Dus die spreuken zijn fantastisch. Bij de therapeut, in een volmaakte wereld of tijdens een klankschalensessie. Ik begrijp heus wel dat het positief bedoeld is, om eigen grenzen aan te geven en een goed gevoel te bezorgen en dat is prima. Hoe je dat voor elkaar krijgt, in welke situatie en of het uberhaupt kan blijft altijd de vraag. Theorie en realiteit gaan bijna nooit hand in hand.

Een oud wijf die op haar strepen staat

Gisteravond was het weer zo'n feest. Dansen voor 40 plussers in the Palace in Groningen.

Zoals altijd moesten we (vriendin H en ik) even in de stemming komen. Da's niet erg, het komt altijd goed is de ervaring.

Behalve gisteren.

Het was anders dan anders. De 2 mannen, die we op elke 40 plus party tegenkomen - de ene met een petje, eeuwige smile en de andere, strakke kuif naar achteren én met een serieuze, rondspiedende blik - ontbraken ook deze keer niet. Dus daar lag het niet aan. We behoren niet per se tot hun fanclub maar gedogen is oké.

Wat was er dan aan de hand?
Dat was de muziek, als je het al zo kunt noemen. Elk nummer moest versterkt worden met een constante dreun als ondertoon. Daarbij werd geen enkel nummer uitgedraaid, het liep allemaal in elkaar over. Het leek alsof we óf op het verkeerde feestje waren beland óf dat we het thema hadden gemist. De jaren 80 nummers waren sowieso zwaar in de minderheid, wat op zichzelf al erg teleurstellend was. Veel muziek uit de late nineties en de zero's of nog later. Aardig richting techno.

Maar misschien is het gewoon de bediening van de doelgroep. Misschien horen mensen zoals ik, die dichter bij de 60 zijn dan de 50 niet meer thuis op een 40 plus party. Immers, de jonge veertigers van nu zijn groot geworden met muziek uit de jaren 90 en de zero's. En deze jonge veertigers en ook die daar ver onder zitten waren ruimschoots vertegenwoordigd.

Dus..

Word ik oud? Jazeker.
Ben ik zo oud als ik me voel? Geen idee. Ik weet niet hoe ik me zou moeten voelen op mijn leeftijd. Is leeftijd maar een getal? Pff, de oneliners vliegen om je oren als je het over dit soort dingen hebt. Jong van geest? Ik hoop het maar ook weer niet. Senior zijn heeft toch ook voordelen. Je bent over het algemeen minder snel van slag, kunt beter relativeren en bent flexibeler. Tenzij het om uitholling van de ouderwetse discoplaten gaat natuurlijk. Dan ben ik een oud wijf die op haar strepen gaat staan.

Spaarzegelstress

Sparen van zegels doe ik eigenlijk nooit meer. Ik heb het ooit wel gedaan, zoals bij Douwe Egberts. Wat ik mij ervan herinner is dat je jaren moest knippen voor een paar kopjes waarvoor je dan ook nog minstens 25 euro moest bij betalen. Lekker gespaard joh! Oké, ik overdrijf misschien een beetje maar er moest altijd geld bij.

Het gelik aan zegels, die je vervolgens op een spaarkaart of in een boekje moet plakken vind ik ook helemaal niks. Ik raak zo'n kaart (of de zegels) altijd kwijt of krijg 'm niet op tijd vol omdat de actie afgelopen is. Tegenwoordig kun je in veel winkels digitaal sparen, de zegels worden automatisch in de app op je telefoon gezet. Dat maakt het allemaal wel wat aantrekkelijker maar toch ben ik nog steeds niet overstag gegaan.

Misschien verandert dat na mijn ervaring van vandaag. Ik was samen met collega M bij de Jumbo in Leeuwarden voor een paar dingetjes voor de lunch. Bij de zelfscan pak ik mijn eigen pakje Wasacrackers uit het mandje van M. 'Nee, dat hoeft niet, ik betaal het wel', zegt ze. 'Wat een onzin, dat hoeft toch niet?' antwoord ik. 'Ach, die ene euro,  mompelt M, terwijl ze haar soepjes, noodles en yoghurt begint te scannen. 'Nou toe, doe die crackers er maar bij, misschien kom ik dan op 10 euro voor een spaarzegel' (Voor haar dochter die glazen spaart, die M zelf ook wel graag wil hebben) Maar helaas, ook met de Wasacrackers gaat dit, op een paar centen na, niet lukken. Een sprintje terug de winkel in  om iets te scoren voor een euro levert niks op. Ondertussen komt onze collega AM, met kattenbrokken en een broodje, richting de scankassa. 'Doe dat er ook maar bij', roept M. 'Dan komen we vast wel aan het bedrag voor de zegels. 'Shit, net geen 20 euro!', klinkt het teleurgesteld na het scannen. 'Een plantje voor je kantoor erbij doen?' vraag ik. 'Ja, doe die cactus maar.' 

En dan ineens staat er een medewerker van de Jumbo naast ons. ' U wilt zegels voor de glazen? Ik kan er een paar halen, die kunt u dan bij de servicebalie op de app laten zetten.' We snappen er niks van maar toch gebeurt het. De medewerker komt met minstens 5, misschien wel 7 zegeltjes terug en de baliemedewerker zet deze zonder problemen op de app van M. De echte zegels blijven achter bij de balie.

Ik snap er nog steeds niks van. Je krijgt 1 zegel bij 10 euro boodschappen. M zou in dit geval 2 zegels sparen maar krijgt er nu wel een stuk of 7 als ik het goed gezien heb. Je kunt dus gewoon om extra zegels vragen? Of ben je als klant afhankelijk van een oplettende winkelmedewerker die jou extra punten gunt? Ik vind het allemaal prima maar heb toch ergens een afslag gemist. Had dit destijds bij DE niet gekund? Dat had een hoop knipwerk en geld gescheeld. 

Belangrijkste is dat de mooie glazen steeds dichterbij komen. Linksom of rechtsom. Spaarzegelstress was ooit.

.

 
.

Pijn in het hart

‘Met pijn in mijn hart trek ik me voor dit seizoen terug als presentator van Zomergasten', zegt Theo Maassen vandaag in de Volkskrant.

Ik ga hier echt heel slecht op. Niet om het feit op zich, daar ga ik niet over, maar om de uitdrukking' met pijn in mijn hart'. Een groter en lelijker cliché bestaat haast niet.

Ik snap best dat iemand, in dit geval Theo, zich rot voelt maar pijn in het hart? Je leest of hoort dit zo vaak, bijvoorbeeld: 'Met pijn in het hart neem ik afscheid.' Dramatisch en nietszeggend. Nog erger is: met een bloedend hart, met grote schroom, met diep verdriet, met een zwaar gemoed of met een zwaar hart, ik ben ten diepste geraakt. Pff, kan nog wel even doorgaan.

Maar nog even terug op Theo. Hij zou, gezien zijn cabaretachtergrond, deze teleurstelling bij uitstek, toch origineler kunnen verwoorden? Goedgebekt is hij zeker. Maar misschien wilde hij in dit geval aan de veilige kant gaan zitten. Snap ik ook. Maar dat kan ook zonder pijn in het hart. Als ie het al heeft.