Een oud wijf die op haar strepen staat

Gisteravond was het weer zo'n feest. Dansen voor 40 plussers in the Palace in Groningen.

Zoals altijd moesten we (vriendin H en ik) even in de stemming komen. Da's niet erg, het komt altijd goed is de ervaring.

Behalve gisteren.

Het was anders dan anders. De 2 mannen, die we op elke 40 plus party tegenkomen - de ene met een petje, eeuwige smile en de andere, strakke kuif naar achteren én met een serieuze, rondspiedende blik - ontbraken ook deze keer niet. Dus daar lag het niet aan. We behoren niet per se tot hun fanclub maar gedogen is oké.

Wat was er dan aan de hand?
Dat was de muziek, als je het al zo kunt noemen. Elk nummer moest versterkt worden met een constante dreun als ondertoon. Daarbij werd geen enkel nummer uitgedraaid, het liep allemaal in elkaar over. Het leek alsof we óf op het verkeerde feestje waren beland óf dat we het thema hadden gemist. De jaren 80 nummers waren sowieso zwaar in de minderheid, wat op zichzelf al erg teleurstellend was. Veel muziek uit de late nineties en de zero's of nog later. Aardig richting techno.

Maar misschien is het gewoon de bediening van de doelgroep. Misschien horen mensen zoals ik, die dichter bij de 60 zijn dan de 50 niet meer thuis op een 40 plus party. Immers, de jonge veertigers van nu zijn groot geworden met muziek uit de jaren 90 en de zero's. En deze jonge veertigers en ook die daar ver onder zitten waren ruimschoots vertegenwoordigd.

Dus..

Word ik oud? Jazeker.
Ben ik zo oud als ik me voel? Geen idee. Ik weet niet hoe ik me zou moeten voelen op mijn leeftijd. Is leeftijd maar een getal? Pff, de oneliners vliegen om je oren als je het over dit soort dingen hebt. Jong van geest? Ik hoop het maar ook weer niet. Senior zijn heeft toch ook voordelen. Je bent over het algemeen minder snel van slag, kunt beter relativeren en bent flexibeler. Tenzij het om uitholling van de ouderwetse discoplaten gaat natuurlijk. Dan ben ik een oud wijf die op haar strepen gaat staan.