Lastige massen en skippyballen

Gisteren volgde ik met een aantal collega managentassistenten (afgekort massen) en stafmedewerkers de training Adviesvaardigheden.

Een leuke training, in een ontspannen sfeer, met theorie maar ook heel veel praktijk, onder leiding van trainer Rein van Goor. Serieus en toch luchtig.

Hoe kun je een gesprek beïnvloeden ( met de Roos van Leary:cirkel van invloed) of een patroon doorbreken? Hoe geef je ongevraagde adviezen zonder dat de ander dat direct doorheeft? Hoe krijg je een ander in beweging? Hoe zorg je ervoor dat je niet altijd de verantwoordelijkheid neemt voor iets wat eigenlijk niet bij jou ligt? Hoe leg je die terug bij waar deze hoort?

Of: Hoe transformeert een onderdanige, pleasende mas naar een lastige, stevige bitch die op haar strepen gaat staan, de bal voortdurend terugkaatst, geen tegenstand duldt en niks doet wat niet in haar/zijn functieomschrijving staat. Mij niet bellen, morgen ben je de eerste of doe je eigen ding.

Nee, geintje natuurlijk maar ik zei toch dat het ook luchtig was?

De rol van mas is dienstverlenend, een vraagbaak, een regelaar, een planner en nog veel meer. Valkuilen bij die rol zijn: oververantwoordelijk zijn, met teveel gemak je voor andermans karretje laten spannen, belast zijn met zaken die niet van jou zijn want jij kunt dat immers zo goed als duizend dingendoekje.

Tips van Rein:
Wacht even met reageren.
Wees duidelijk (ik heb hier nu geen tijd voor)
Stel vragen: Heb je er zelf ideeën bij? Wat is je punt? Wat heb je ervoor nodig?
Of: Stem het even af met Joost, Karin (of wie dan ook) en dan hoor ik wel wat er uitkomt.

Als je emoties op voelt komen, bijvoorbeeld irritaties als in: pfff, wat een gezanik is dit zeg, ik kan 'm wel door de telefoon trekken, zij is ook altijd te laat, hoezo is dat mijn taak? Nou, dat ga ik èèèècht niet doen, raak dan niet in de stress. Dit soort opwellingen mogen er allemaal zijn, laat ze dus vooral toe want hoe hard je deze denkbeeldig skippybal(voorbeeld van Rein, echt waar) ook onder water probeert te drukken, hij komt hoe dan ook naar boven. Laat hem dus langzaam komen, zonder dat ie ontploft. Dus benoem wat iets met je doet, zonder je irritatie primair te uiten. Da's de kunst.

Nou, hier spelen we dus wat mee tijdens de training. Met ingebrachte casussen uit de praktijk en een acteur (echt minder eng dan je denkt). Ook de verschillende communicatievormen komen uitgebreid aan de orde, net als effectiviteit (gaat vaak over keuzes maken) volgens de goeroe aller goeroes Stephen Covey.

Een paar leuke afkortingen die je kunt onthouden en in kunt zetten in contact met anderen:
LSD: Luisteren,  Samenvatten, Doorvragen
KOE: Kaken Op Elkaar

OEN: Open, Eerlijk en Nieuwsgierig 
OMA: Overtuiging, Meningen, Aannames

NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander

En nu moeten we in de praktijk gaan oefenen en over 3 weken komen we terug.

 Ik verheug me op de LSD verhalen. 

En op de skippyballen.

Belerend

Van der Gijp is er klaar mee. Nou is hij dat wel vaker maar nu is hij er echt klaar mee. Deze keer met VI gasten Sam Hagens en Lilian Marijnissen. Beiden spraken Johan Derksen aan op zijn opmerking dat Tweede Kamerlid Habtamu de Hoop geen recht van spreken heeft om de friese taal te promoten, omdat hij geen echte Fries is. Gijp: 'Ik ben er allergisch voor om belerend toegesproken te worden. Zodra iemand dat doet, zeg ik: ‘Hallo, even anders nu..Ik ga iemand toch niet belerend toespreken? Daar heb ik totaal geen behoefte aan.'

De heren van VI strooien 5 dagen per week hun vaste wijsheden over vrouwtjes, meisjes, woke, voetbal, politiek, journalistiek en sex de ether in. Ze weten precies wie een leuk grietje is en wie een verschrikkelijk wijf is. Ze weten precies wat wel en niet moet kunnen. Ze weten precies wat een geweldige grap is, wie zich aanstelt, welke gozer zijn bek moet houden en wie hem open mag doen, wat wel ergens over gaat of wat nergens over gaat. Ze weten precies waar anderen tegen moeten kunnen. Ze weten precies wanneer iemand arrogant is, ze weten precies wanneer iemand (vaak een dametje, een vrouwtje, een grietje of een meisje) overdrijft, aandacht wil trekken, wel of niet oprecht is. Ze weten precies wanneer iets wat ze zeggen anders bedoeld is als hoe het overkomt op anderen.

Precies

Behoefte of niet, zij hebben er zelf geen enkele moeite mee om belerende uitspraken te doen. Soms met een lachje of quasi laconieke houding en door net te doen of ze zichzelf niet serieus nemen..Waardoor het alleen maar lijkt of ze niet belerend zijn.

 

Het is maar net hoe je het verpakt.

Koffietje doen met dinnetjes

De jeugd doet tegenwoordig een koffietje. In een hip tentje. Weekendjes weg doen we in een hotelletje. TVster Nicolette Kluijver postte dit eens op Instagram toen ze ging scheiden:' We zullen de beste vriendjes blijven.'

Vriendjes, maatjes, gabbertjes. Het gebruik (en de allergie hiervoor) van verkleinwoorden, woordjes, was vanmiddag tijdens de lunch op mijn werk het onderwerp van gesprek. Bij sommigen gaan de nekharen omhoog bij het woord wijntje, anderen doen zonder gêne een roseetje met vriendinnen of in het ergste geval  (vrien)dinnetjes. Zooo gezellie.

Bij één van de collega’s thuis is zelfs het woord broodje een no-go: 'We eten hier gewoon brood', zegt haar man. Punt uit. Zou biertje dan wel mogen? Of wordt dat bieren met de mannen?  Met een lekkere blok kaas? Vraag ik na.

Mijn tante kon zich vroeger erg druk maken over het woord oudjes. Omdat mensen van een zekere leeftijd niet voor vol worden aan gezien en hooguit weg worden gezet als vertederend. Dat snap ik nu ook. En echt, als het over mijn mannetje, mijn vrouwtje of (nog erger) mijn dinnetje(s) gaat kun je het verhaal toch niet helemaal serieus meer nemen?

Een collega: 'Je kunt mij wegdragen als mannen een foto posten op Facebook met daaronder: 'Mijn meis.' Zou inderdaad ook verboden moeten worden. Want dan bestaat er een woord dat volledig legitiem als verkleinwoord gebruikt mag worden en dan moet dat toch weer vergroot worden. Hoe vaak hoor je niet: 'Kom op meis!' 'Meis, ik hou van je'. 'Hé meis, alles goed?' In de meligheid riep ik tegen mijn collega die naar huis ging: 'Doei meis!' En zij: Doei din!'
Tja, dat krijg je er dus van.

Aan het einde van de werkdag stap ik in de auto en wat zie ik liggen? 

Jumbo spaarzegeltJES.

 Zucht. 

Houdt het dan nooit op?

Gapend gat

Morgenavond 40 uppen in de Oosterpoort in Groningen. Vriendin T en ik hebben besloten om met de auto te gaan want dan staan we niet op tijd voor de laatste bus. We moeten allebei rijden want T woont niet waar ik woon. Dus allebei max 2 drankjes, gedeelde smart, maar dat gaan we redden. De auto's stallen we in de parkeergarage bij de Oosterpoort. Niks aan de hand toch?

Maar..

Parkeergarages en ik zijn niet de beste maatjes. Dat er vaak dampen urine hangen, het er altijd koud is en er een naargeestige sfeer hangt is nog tot daar aan toe. Nee, het  feest begint al bij het naar binnenrijden. Er bestaan riante entrees maar soms zijn ze ook smal.Je zit dan met opgetrokken schouders achter het stuur te zweten om die auto  zonder schade naar beneden te loodsen. Als dat gelukt is moet je vaak tig rondjes rijden om een goed plekje te vinden. Als je pech hebt moet je ook nog hogerop, wat ook weer risico's met zich meebrengt. Als je de bocht niet ruim kan nemen, en dat kan nooit in een parkeergarage, zit er zomaar een vette deuk in de autodeur. Heb dat ooit gehad toen ik nog maar pas mijn eerste auto had. Ik huilde nog net geen tranen met tuiten maar was hier niet ver van af.

En dan het uitrijden.

T is het stoerste van ons tweeën. Hoewel?
Ze appte mij van de week: 'Ik vind 't een dingetje als je omhoog moet en dat is stijl en je moet ineens stoppen omdat je voorganger stopt. 🙄 Positief ging ze verder: 'Komt goed. Iedereen die binnen is,  staat ook in de garage. En als 't goed is zijn dat allemaal aardige mensen.' Maar dan: 'Heb een x opgesloten gezeten in een parkeergarage🙄 Hek ging niet open. Gezeik. Gebeld met een nummer wat op het hek stond. Duurde nog 1,5 uur.'

Ik heb er steeds minder zin in. Wel in 40 up maar niet in die parkeergarage. Dus we spreken af bij een P + R, ik stap in bij T, want zij is nou eenmaal de stoerste, en we dalen samen in haar auto af. T: 'We gaan t gewoon doen. Maar ik reed er van de week langs en dacht even een gapend gat naar beneden te zien.'😇

Nou, krijg er steeds meer zin in.😅

Paashaas, niet voor mij

Vanochtend even snel naar de de AH, voor een paar kleine boodschappen. Bij de zuivel zie ik iets bruins vanuit mijn rechterooghoek.

Een paashaas die leuk aan het doen is. Met een mandje aan zijn arm, hazetanden en een vrolijke snoet. Ik zeg in mezelf: 'Hell no' en duik snel een gangpad in.

In het dorp verderop staat een paashazenorkest By the rivers of Babylon te spelen en worden kinderen tegen een loslopende paashaas aangedrukt zodat papa, die het leuker vindt dan zijn kroost, er een foto van kan maken. 

Waarom voel ik zoveel weerstand bij mensen in verkleed/dierenpakken en in dit geval de paashaas? Het gaat eerder richting ergenis, of  plaatsvervangende schaamte dan dat ik er vrolijk van word. Ik heb het nooit leuk gevonden, ook niet als kind.

Ik ben echt niet tegen verkleden hoor. We hadden vroeger kisten vol met ridderpakken, starwarszwaarden, maskers, legerplunje, politiepetten, spidermanoutfits, pietenpakjes en noem maar op. Hartstikke leuk, onze jongens hebben er veel plezier mee gehad en ik ben zelf ook wel es naar een themafeestje in disco-outfit geweest.

Maar een volwassen vent (of vrouw) die voor joker gaat lopen als paashaas en denkt dat ie leuk is. Daar raak je mij kwijt.

Allen beantwoorden = allen spammen

Dagelijks worden er in bedrijven en organisaties duizenden nieuwsberichten gemaakt en gedeeld via email verzendlijsten.

Als je als werknemer in zo'n verzendlijst zit kun je dagelijks overspoeld worden met nieuwtjes, wijzigingen, reminders, problemen en noem maar op. Als het voor jou interessant lijkt (en je hebt zin en tijd) scan je snel de inhoud en ga je daarna weer door met waar je mee bezig was. Als het niet interessant voor je is gaat het bericht snel in de digitale prullenbak en kun je ook weer door.

Simpel toch?

Toch niet blijkbaar. Bij mij op het werk werd een degelijk nieuwsbericht (voor intimi Nieuwsflits) bijna een horrorbericht. Tja, er hoeft er maar een te zijn die vindt dat deze Nieuwsflits niet voor hem of haar interessant is en het gelazer begint. Als die ene dan ook nog es gaat reageren met 'kunnen jullie mij uit de verzendlijst verwijderen?' en dit vervolgens aan de hele verzendlijst, plus de collega's in cc, stuurt dan zijn de rapen compleet gaar. Want hij/zij heeft anderen op ideeën gebracht.

Zo dus:

Mij ook
Mij ook
Mij ook
Volgens mij is dit bericht niet voor mij bestemd.
Voor mij geldt hetzelfde
Zouden jullie mij ook uit de mailing willen verwijderen?
En mij ook
En mij ook graag
Mij ook
Mij ook
AUB mail verwijderen

En dat nog zo'n 25 keer, in verschillende varianten.

Ik dacht, wat zij kunnen kan ik ook. En om voor eens en voor altijd een einde te maken aan het gespam mailde ik dit aan allen:

Zo, ik doe ook nog even een duit in het zakje.
Ik ga hier een blog over schrijven en dan stoppen we nu met allen te beantwoorden plus de ergernis hierover te uiten aan allen, want tja zo houd je dit gedoe in stand. 😊

PS: Reageren mag maar dan alleen naar ondergetekende (vet gedrukt).

Hierna werd het wel stiller maar mijn eigen mailbox stroomde vol. Een kleine greep:

Ik lach me helemaal suf...dit is toch te erg allemaal?

Stuur je je blog ook aan iedereen? haha

Vergeet niet de blog straks met iedereen te delen via Nieuwsflits

Ik laat even zien hoe het moet, nl op beantwoorden en niet op allen beantwoorden zoals de garnalen wel al vanaf gisteren doen.

Goed bezig, niet wetende dat er zoveel collega's zijn die met modder kunnen gooien

Well done

Is toch om te janken dit?

En heel veel lachende, rollende smileys.

En nu?

Nu is het, op een enkele stuiptrekking na, eindelijk stil op de lijn van de Nieuwsflits.

Fingers crossed dat de volgende digitale versie van Project X in de kiem wordt gesmoord.

Klankschalen versus realiteit

Het is prima als je doet wat het beste is voor jou!

Neem afstand van alles wat je slechte energie bezorgt.

Doe wat je gelukkig maakt.

Dit soort spreuken hè?
Ik kom ze af en toe tegen op de socials of op tv. Of in een gesprek wat ik opvang of waar ikzelf in terecht kom. Ik begin altijd wat te steigeren, zichtbaar of onzichtbaar, als ik ze hoor.

Neem nou die eerste. Klinkt leuk maar het kan niet altijd, tenzij je alleen op de wereld bent. En daarnaast, je hebt toch niet altijd paraat wat het beste is voor jezelf? En waarom zou je het per se willen? Het heeft ook een egoïstische kant. Als in ik eerst en hoe dit voor een ander is boeit niet. Je zult maar in een team werken en jij doet vooral wat het beste is voor jezelf. Lekker collegiaal. Of in een relatie of vriendschap. Nou, die gaan hoe dan ook kapot op die manier.

En die tweede: afstand nemen van alles wat jou negatieve energie bezorgt. Hoe dan?
Alsof het allemaal maakbaar is. Soms zit je zomaar in een negatieve situatie of een negatief gevoel waar je helemaal geen afstand van kunt doen. En dan heb ik het nog niet eens over een oorlogssituatie of andere heftige crisis. Soms zijn er omstandigheden die vervelend zijn, waar je mee moet dealen. Afstand nemen kan dan helemaal niet. Het beste ervan maken misschien wel maar daar heb je ook vaak anderen en een hoop tijd voor nodig.

Doen wat je gelukkig maakt. Tuurlijk, wie wil dat niet. Open deur. Een hoog streven waar je ook ongelukkig van kunt worden. Want als het niet lukt voel je je daar weer rot over.

Dus die spreuken zijn fantastisch. Bij de therapeut, in een volmaakte wereld of tijdens een klankschalensessie. Ik begrijp heus wel dat het positief bedoeld is, om eigen grenzen aan te geven en een goed gevoel te bezorgen en dat is prima. Hoe je dat voor elkaar krijgt, in welke situatie en of het uberhaupt kan blijft altijd de vraag. Theorie en realiteit gaan bijna nooit hand in hand.

Een oud wijf die op haar strepen staat

Gisteravond was het weer zo'n feest. Dansen voor 40 plussers in the Palace in Groningen.

Zoals altijd moesten we (vriendin H en ik) even in de stemming komen. Da's niet erg, het komt altijd goed is de ervaring.

Behalve gisteren.

Het was anders dan anders. De 2 mannen, die we op elke 40 plus party tegenkomen - de ene met een petje, eeuwige smile en de andere, strakke kuif naar achteren én met een serieuze, rondspiedende blik - ontbraken ook deze keer niet. Dus daar lag het niet aan. We behoren niet per se tot hun fanclub maar gedogen is oké.

Wat was er dan aan de hand?
Dat was de muziek, als je het al zo kunt noemen. Elk nummer moest versterkt worden met een constante dreun als ondertoon. Daarbij werd geen enkel nummer uitgedraaid, het liep allemaal in elkaar over. Het leek alsof we óf op het verkeerde feestje waren beland óf dat we het thema hadden gemist. De jaren 80 nummers waren sowieso zwaar in de minderheid, wat op zichzelf al erg teleurstellend was. Veel muziek uit de late nineties en de zero's of nog later. Aardig richting techno.

Maar misschien is het gewoon de bediening van de doelgroep. Misschien horen mensen zoals ik, die dichter bij de 60 zijn dan de 50 niet meer thuis op een 40 plus party. Immers, de jonge veertigers van nu zijn groot geworden met muziek uit de jaren 90 en de zero's. En deze jonge veertigers en ook die daar ver onder zitten waren ruimschoots vertegenwoordigd.

Dus..

Word ik oud? Jazeker.
Ben ik zo oud als ik me voel? Geen idee. Ik weet niet hoe ik me zou moeten voelen op mijn leeftijd. Is leeftijd maar een getal? Pff, de oneliners vliegen om je oren als je het over dit soort dingen hebt. Jong van geest? Ik hoop het maar ook weer niet. Senior zijn heeft toch ook voordelen. Je bent over het algemeen minder snel van slag, kunt beter relativeren en bent flexibeler. Tenzij het om uitholling van de ouderwetse discoplaten gaat natuurlijk. Dan ben ik een oud wijf die op haar strepen gaat staan.

Spaarzegelstress

Sparen van zegels doe ik eigenlijk nooit meer. Ik heb het ooit wel gedaan, zoals bij Douwe Egberts. Wat ik mij ervan herinner is dat je jaren moest knippen voor een paar kopjes waarvoor je dan ook nog minstens 25 euro moest bij betalen. Lekker gespaard joh! Oké, ik overdrijf misschien een beetje maar er moest altijd geld bij.

Het gelik aan zegels, die je vervolgens op een spaarkaart of in een boekje moet plakken vind ik ook helemaal niks. Ik raak zo'n kaart (of de zegels) altijd kwijt of krijg 'm niet op tijd vol omdat de actie afgelopen is. Tegenwoordig kun je in veel winkels digitaal sparen, de zegels worden automatisch in de app op je telefoon gezet. Dat maakt het allemaal wel wat aantrekkelijker maar toch ben ik nog steeds niet overstag gegaan.

Misschien verandert dat na mijn ervaring van vandaag. Ik was samen met collega M bij de Jumbo in Leeuwarden voor een paar dingetjes voor de lunch. Bij de zelfscan pak ik mijn eigen pakje Wasacrackers uit het mandje van M. 'Nee, dat hoeft niet, ik betaal het wel', zegt ze. 'Wat een onzin, dat hoeft toch niet?' antwoord ik. 'Ach, die ene euro,  mompelt M, terwijl ze haar soepjes, noodles en yoghurt begint te scannen. 'Nou toe, doe die crackers er maar bij, misschien kom ik dan op 10 euro voor een spaarzegel' (Voor haar dochter die glazen spaart, die M zelf ook wel graag wil hebben) Maar helaas, ook met de Wasacrackers gaat dit, op een paar centen na, niet lukken. Een sprintje terug de winkel in  om iets te scoren voor een euro levert niks op. Ondertussen komt onze collega AM, met kattenbrokken en een broodje, richting de scankassa. 'Doe dat er ook maar bij', roept M. 'Dan komen we vast wel aan het bedrag voor de zegels. 'Shit, net geen 20 euro!', klinkt het teleurgesteld na het scannen. 'Een plantje voor je kantoor erbij doen?' vraag ik. 'Ja, doe die cactus maar.' 

En dan ineens staat er een medewerker van de Jumbo naast ons. ' U wilt zegels voor de glazen? Ik kan er een paar halen, die kunt u dan bij de servicebalie op de app laten zetten.' We snappen er niks van maar toch gebeurt het. De medewerker komt met minstens 5, misschien wel 7 zegeltjes terug en de baliemedewerker zet deze zonder problemen op de app van M. De echte zegels blijven achter bij de balie.

Ik snap er nog steeds niks van. Je krijgt 1 zegel bij 10 euro boodschappen. M zou in dit geval 2 zegels sparen maar krijgt er nu wel een stuk of 7 als ik het goed gezien heb. Je kunt dus gewoon om extra zegels vragen? Of ben je als klant afhankelijk van een oplettende winkelmedewerker die jou extra punten gunt? Ik vind het allemaal prima maar heb toch ergens een afslag gemist. Had dit destijds bij DE niet gekund? Dat had een hoop knipwerk en geld gescheeld. 

Belangrijkste is dat de mooie glazen steeds dichterbij komen. Linksom of rechtsom. Spaarzegelstress was ooit.

.

 
.

Pijn in het hart

‘Met pijn in mijn hart trek ik me voor dit seizoen terug als presentator van Zomergasten', zegt Theo Maassen vandaag in de Volkskrant.

Ik ga hier echt heel slecht op. Niet om het feit op zich, daar ga ik niet over, maar om de uitdrukking' met pijn in mijn hart'. Een groter en lelijker cliché bestaat haast niet.

Ik snap best dat iemand, in dit geval Theo, zich rot voelt maar pijn in het hart? Je leest of hoort dit zo vaak, bijvoorbeeld: 'Met pijn in het hart neem ik afscheid.' Dramatisch en nietszeggend. Nog erger is: met een bloedend hart, met grote schroom, met diep verdriet, met een zwaar gemoed of met een zwaar hart, ik ben ten diepste geraakt. Pff, kan nog wel even doorgaan.

Maar nog even terug op Theo. Hij zou, gezien zijn cabaretachtergrond, deze teleurstelling bij uitstek, toch origineler kunnen verwoorden? Goedgebekt is hij zeker. Maar misschien wilde hij in dit geval aan de veilige kant gaan zitten. Snap ik ook. Maar dat kan ook zonder pijn in het hart. Als ie het al heeft. 

Huilie huilie

In de trein vanaf Zwolle richting Utrecht.

De hele coupé is getuige van een beller met oortjes én frustraties. Zo hard mogelijk, zo zielig mogelijk.

Dat ging zo:

'Ja, met mij.
Ik heb flinke vertraging.
Flinke vertraging ja. Echt flinke vertraging
Ik kom dus een uur later aan in Heeze.
Ik had je ook al eerder gebeld.
Ik had gedacht dat je wel terug zou bellen.
Wil je me dan ophalen? Ja, als je dat zou willen doen? Anders krijg ik nog minder slaap. En laat Blacky thuis alsjeblieft.
Love you, kus kus.'

Krap aan 10 minuten kunnen we genieten van de stilte. Dan begint het circus opnieuw:

'Ik heb je toegevoegd aan mijn app. Dan kun je altijd zien waar ik ben. Kun je me altijd volgen. Ja, zat er ineens aan te denken.'

Klaagzang gaat verder:
'Waarom hebben die mensen een telefoon als ze 9 van de 10 keer niet opnemen of geen berichten lezen? Ik denk, maak er gewoon een gewenning van. Ik ga het er vanavond ook met ze over hebben hoor. Ja, stel dat er iets gebeurt? Maar schatje, ik ga je nu laten. Maar snap je dat ik geïrriteerd ben? Ze weet het altijd recht te breien.Zeg het gewoon verdomme eerlijk. Nou die is echt dement aan het worden.'

'Wilma, van de Goede doelen week, vroeg of ik wilde helpen. Ik heb gezegd dat ik geen tijd heb omdat ik vaak in Brabant ben. Ze zei dat ze van mijn oma had gehoord dat ik een vriendje heb. Nou, ik kookte van binnen. Snap niet waarom ze 't doet. Oma is te enthousiast, dat is mooi maar brengt ook risico's met zich mee. Nou, we laten het hierbij want Ronald zal me zo wel bellen. Bel mij maar om 3 uur. Love you. Doe doei.'

We rijden Utrecht binnen. De dame gaat staan en kijkt onze kant op. Gezicht op onweer. Op naar haar schatje.

Doe doei.

Kus kus.
Love you.

Oftewel huilie huilie.

Gerard, bedankt!

Gisteravond mochten we in de herkansing. Gerard Ekdom kwam met Back to the disco opnieuw naar de Martiniplaza in Groningen. In mei vorig jaar werd zijn show halverwege de avond noodgedwongen gestopt door vallende aluminiumstrips vanaf het plafond.

Maar nu deden we het dunnetjes over. Hoewel? Om 22:00 kwam Gerard op. Het lijkt hem allemaal zo gemakkelijk af te gaan. Hij kent sowieso alle songteksten uit zijn hoofd en maakt daarbij allerlei bewegingen en houdt ook nog eens contact met zijn publiek. Dat Michael Jackson glitterhandschoentje zit hem als gegoten, ook al heeft ie dat bij de Action gescoord. De ene discotopper na de andere wordt de zaal in geknald en Gerard blijft lachen, alsof het zijn eerste keer is. Het verveelt nooit. Wij boomers kunnen nog prima meedoen, Gerard doet dat heel goed.

Dansen en feestvieren is toch ook een serieuze zaak. Tenminste bij sommige gasten die met een stalen gezicht en ingehouden pasjes de ene na de andere dansplaat aan zich voorbij laten gaan. Anderen gaan weer helemaal los, inclusief met glitteroutfit of uitgedost als verdwaalde powerflowers met madeliefjes in hun haar. Juist die balans maakt het leuk.

En ja, wat boeit het dan eigenlijk dat door het gedrang je plastic beker op de grond valt en dat je die tussen de puntschoenen en de hakjes met kettingen moet terugvinden? Dat het daardoor in je rug schiet en dat dit er heel bijzonder uitziet?  Dat dans je allemaal wel weer weg want Gerard roept om Abba. En hij waarschuwt ook nog es. Dat we morgen allemaal last zullen hebben van onze benen en dat we daardoor de hele zondag op de bank zullen doorbrengen.

Valt mee trouwens. Die lamme benen bedoel ik. De voeten zijn veel erger. Die moesten ons na dit heerlijke avondje al strompelend via het stadspark naar de bushalte brengen. Maar ook dat hebben we gehaald. Na een korte nacht zijn ze aan de beterende hand. De rug gelukkig ook.

Gerard bedankt voor deze topavond!

Kan gewoon

Caroline van der Plas heeft begrip voor de boerenprotesten en de blokkades op de snelwegen. 'Alles wat strafbaar is, is strafbaar', zegt ze maar ze gaat niet tegen de boeren zeggen om te stoppen met deze manier van protest. 'De boeren hebben er immers genoeg van? Het water staat hen toch aan de lippen?' Tweede Kamerlid Pieter Grinwis (CU) reageert op deze uitlatingen van Caroline op radio 1 zo: 'Het blokkeren van snelwegen is strafbaar maar wat Caroline zegt, mag zij weten.'

Afgelopen week zat oud-minister en huidig  raadslid (Hart voor Den Haag) Rita Verdonk aan tafel bij Jeroen Pauw.  Zij is van mening dat de gemeente Den Haag zich niet aan de Spreidingswet hoeft te houden. Haar partij sluit zich aan bij de gemeenteraad van de gemeente Westland. Die laat zich letterlijk niets opleggen door een stelletje Eerste Kamerleden, die een ander besluit hadden moeten nemen. Filmmaker Hans Hermans van de docu De wereld in Ter Apel (ook aan tafel bij Jeroen) benadrukt dat zowel burgemeester Velema (gemeente Westerwolde waar Ter Apel onder valt) en de voorzitters van de VNG en de Veiligheidsraad hulp vragen voor het creëren van opvangplekken. Rita's reactie hierop: 'Nou en?'

Iedereen mag blijkbaar alles vinden, doen en zeggen. Of dat nu immoreel is of zelfs tegen de wet ingaat, het moet kunnen. Wetsovertreders worden begripvol bejegend, Eerste Kamerleden worden denigrerend weggezet als een 'stelletje' en er worden schouders opgehaald als er serieus een beroep wordt gedaan op ondersteuning. Verantwoordelijkheid nemen hoeft niet als dat niet in het straatje past.

En om hier even op door te gaan: dat laconieke, alles moet kunnen, zeg wat je wilt, de 'het raakt mij niet' houding, heeft toch ook iets irritants. Ook Yesilgöz deed dat van de week op camera toen haar werd gevraagd wat ze ervan vond dat Wilders haar zuur noemde. Lachend zei ze dat ze niet bij elke tweet stil kan staan. Nee, natuurlijk niet maar in dit geval kun je toch niet anders? Je zit aan tafel met die man! Net als hoeder van de rechtsstaat Pieter Omzigt die de tweets van Wlders afdoet met 'Ach ja.' 

Maar alles voor de goede indruk naar buiten, voor het volk en de kiezers die je moet behouden.

Kan gewoon.

Beelddenken

Je kent het wel. Iemand zegt of vertelt iets en je krijgt er onmiddellijk beeld bij. Soms is dat grappig. Vooral als een ander, die het ook gehoord heeft, soortgelijke beelden doorkrijgt en je daar samen op kunt doorfantaseren.

Soms is het in eerste instantie best grappig wat je hoort maar blijft het beeld langer hangen dan je lief is. Dat overkwam mij laatst en dat ging zo.

Ik tegen collega: 'De toiletspray op de vrouwen wc is op. Wil je een nieuwe brengen?'
Collega 'Ja hoor, doe ik wel. Nog voorkeur voor een smaakje?'
Ik: 'Huh smaakje?'
Collega: 'Jij gaat er vast niet aan likken hè? Ik zet wel iets neer.'

Ik snapte natuurlijk best wat ze bedoelde met smaakje maar haar reactie daarop zag ik niet direct aankomen. Gevolg was wel dat ik het beeld van mijzelf, lebberend aan een toiletspray van zoete rozen, lavendel of oceaangeur niet snel kwijtraakte. Ik proefde het zelfs. Da's toch niet goed?

Maar goed, veel dingen slijten dus dit ook. Een toiletspray is nu gewoon weer iets waar deze voor bedoeld is. Voor mij dan want misschien heb ik anderen nu met onwenselijke beelden opgezadeld.

Sorry, beelddenkers, was niet de bedoeling hè? Maar echt, het slijt wel weer.

Woordjes

Twee jochies van een jaar of 8 in het badhokje van het zwembad:

Jochie 1: 'Ik dacht vroeger dat de wereld er uitzag zoals in GTA 5.'

Jochie 2: 'Ik dacht vroeger dat de wereld niet groter was dan ons huis en onze tuin.'
Jochie 1: 'Watttt??'
Jochie 2: 'Ja echt en dat ik eraf viel als ik verder ging.'

Jochie 1: 'Wat was jouw eerste woordje?'
Jochie 2: 'Papa.'
Jochie 1: 'Mijn eerste woordje was mama.' Dan zachtjes: 'En mijn tweede woordje was kut.'

Na een korte stilte weet Jochie 2 het ook weer: 'Mijn tweede woordje was Wifi.'

Einde gesprek. Met natte haartjes naar huis. Potje GTA spelen en kut roepen als de Wifi  niet werkt.