Gisteren was ik samen met een achternicht, die een tijdje over is uit Amerika, op zoek naar haar roots in de provincie Groningen. Zo kwamen we op onze reis uit in het Groningse Middelstum waar de oma van haar vader vandaan kwam. Ze wist zich uit haar kindertijd nog te herinneren dat zij in een klein huisje met een bedstee woonde, ergens in dat dorp. Tijdens onze zoektocht kwamen we veel van dit soort huisjes tegen die in hiervoor in aanmerking zouden kunnen komen maar helaas vonden we het bewuste huisje uit haar herinnering niet.
In de auto er naar toe had ik mijn achternicht al verteld dat mijn geschiedenisleraar van de middelbare school, meneer Reinders woonachtig was in een soort van borg in Middelstum. Omdat ik mij nog herinnerde dat hij ook altijd actief was in allerlei historische verenigingen zou de kans groot zijn dat hij zou weten waar het huis van haar overgrootmoeder zou staan of hebben gestaan.Toen onze zoektocht niks had opgeleverd was de stap om aan te bellen bij zijn huis - omgeven met gracht - nog maar een kleine. Een mevrouw deed de deur open. Toen ik haar vroeg of zij mevrouw Reinders was en ze dit bevestigde deed ik mijn verhaal. Haar man had visite maar ze wou hem wel even roepen. We werden binnengelaten. Het echtpaar moet overigens een enorme passie hebben voor klokken want in de hal waar we mochten wachten telden we minstens tien exemplaren die allemaal op zenuwachtige wijze hun werk deden.
Na een korte tijd hoorden we wat gestommel en na 33 jaar stond ik opeens weer oog in oog met de man van wie ik les had gehad over oorlogen, vredesverdragen, Amerika, staatsinrichting en zo meer. NIet veel ouder geworden en nog zeer herkenbaar. Ik stelde mij voor en vroeg of hij nog wist wie ik was. 'Ja zeker weet ik dat nog, jij zat vooraan!' Het klonk kordaat en overtuigend. Hij had gelijk en het lokaal waar we zaten tijdens het examenjaar plopte onmiddellijk op in mijn gedachten. Helaas kon hij ons niks vertellen over de woonplek waar we naar zochten. Zijn gezicht ging wel in de bekende 'meneer Reinderssmile' en zijn ogen begonnen te stralen toen hij zei dat hij met heel veel plezier had lesgegeven en het een leuk schooltje vond.
Het was inderdaad een schooltje op het platteland waar orde en regels de maatstaf waren en leerlingen onder een dictatoriaal bewind onder de duim werden gehouden. Wij waren allemaal braaf, welopgevoed en binnen de lijntjes, geen enkele reden en volkomen misplaatst om op die manier de wind er onder te moeten houden. Toen ik hem vertelde dat ik de school erg streng vond beaamde hij dit volmondig maar liet zich niet verleiden om te vertellen wat hij daar van vond. Jammer. Ik had graag zijn gedachten hierover aangehoord maar waarschijnlijk is hij nog steeds loyaal aan de toenmalige directeur die daar de scepter zwaaide, wat hem natuurlijk volkomen siert.
Toen mijn achternicht, vlak voor ons vertrek, aan hem vroeg of ik een goede leerling was zei hij: 'Ze was een hele lieve leerling. Net zoals je spreekt over een lieve baby, als je vindt dat hij oerlelijk is, bracht hij zijn boodschap op subtiele wijze over.
Lief. Je zou het ook eens in je hoofd halen om dat niet te zijn, zeker als je vooraan zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten