Gewoon leuk

Als ik bij de kruising mijn richtingaanwijzer omhoog duw stop ik braaf omdat de naderende fietser voorrang heeft. De wind in zijn haren, al slingerend komt hij dichterbij. Vrolijk kijkt hij mijn kant op en begint te zwaaien. Automatisch zwaai ik terug terwijl ik hem goed in me opneem. Nee, ik ken hem echt niet.
Als ik de bocht neem en verder rij ben ik verward en verwonderd tegelijkertijd.
Deze jongen bedankte mij omdat ik alleen maar deed wat ik moest doen. Nauwelijks volwassen en toch al zo goed sociaal ontwikkeld.
Ze bestaan echt en ik hou er van!