donderdag 26 september 2019

De oude bril

Ik stap in de bus. Het gangpad staat vol met schooljeugd. Er zit geen beweging in de rij zodat ik dicht op de chauffeur moet gaan staan. De vrouw die na mij  instapt neemt plaats voor mij. „Iedereen blijft staan, die scholieren zijn niet goed opgevoed", mompelt ze voor zich uit.

Ik staar naar buiten en vraag me af of het waar is wat ze zegt. Kun je die conclusie trekken op basis van wat je hier ziet? Of is deze jeugd gewoon niet zo bezig met anderen en denkt deze jeugd er nu niet aan om naar achteren te lopen? Neemt het egocentrisme met het verstrijken van de jaren toe? Net als schofterigheid, geweld tegen hulpverleners en onverschilligheid? Kijkt de oudere generatie sowieso met een oude bril naar de jeugd en kun je de tijd die geweest is wel vergelijken met nu? „Vroeger hadden we respect voor de politie, nu kunnen ze een grote bek krijgen'', hoorde ik vandaag nog. Wellicht is dat zo maar vroeger kreeg je veel minder mee van wat er op straat gebeurde. Tegenwoordig wordt alles breed uitgemeten in de media en iedereen kan, dankzij het digitale tijdperk, daar direct een mening over spuien, De mondigheid is vast toegenomen maar dat is uiteraard iets anders dan verbaal geweld.

Ik ontsnap er uiteraard zelf ook niet aan. Want ook ik kijk met mijn 50 plus bril naar zaken van nu, naar nieuwe ontwikkelingen en vanuit mijn soms verouderde normen en waarden. Ik frons bijvoorbeeld wel eens als ik foto's of filmpjes van jongeren op sociale media voorbij zie komen waarvan ik me afvraag of ze te prikkelend zijn of toch prima kunnen. Misschien is dat de bekende generatiekloof en kun je niet spreken over goed of fout. De jeugd communiceert anders dan dat wij dat deden en heeft niet iedere generatie het recht, met uitzondering van geweld en asociaal gedrag, op eigen gewoontes? Dat proces is constant in ontwikkeling. Door nieuwe inzichten verruimt je blik en de jongere generatie zit daar midden in.

Over verruimen van die blik gesproken. Net nog stond ik te mopperen op de lettertjes op de pizza verpakking. Die worden steeds kleiner naarmate ik ouder word. Zal ook wel een generatieding zijn. Of toch tijd voor een nieuwe bril. 🤓



.
.


zondag 1 september 2019

De zomer begint pas


Begin september en de eerste kerstmarkt aankondiging op social media is een feit. Ik voel een licht verzet opborrelen. Gisteren was het nog zomer met dertig graden, nu worden we al weer richting december geduwd.

De pepernoten in de supermarkt negeer ik al een maand en ik doe nog regelmatig een poging om even in gedachten terug te gaan naar de vakantie op Corfu. Maar die lijkt mijlenver weg en het vakantiegevoel idem dito. Hoe krampachtig ik me ook wil vastklampen aan de zomerperiode, op een gegeven moment moet ik toch loslaten. En dat gebeurt ook zeker als de herfst zich aandient en het vechten tegen de zomermodus een zinloze strijd wordt. Maar de periode tussen het einde van de mooie dagen en de echte kale periode ervaar ik toch als een soort niemandsland. Een onbestemd gevoel en niet helemaal weten wat ik ermee aan moet. Als het dan eenmaal zo ver is kan ik me gelukkig overgegeven aan de warme kleren periode. Tot die tijd blijft het spartelen.

Kerst is leuk maar ik wil er begin september nog niet mee geconfronteerd worden. Bij de dag leven dan maar en mijn kop in het zand tot in ieder geval begin december. En alle kerstmedia tot die tijd skippen. Zaten we begin november vorig jaar niet in een korte broek? De zomer begint pas. 🌞