70 plus en een e-bike

Erger je niet, verbaas je.

Een mooi advies wat ik soms wel maar niet in alle gevallen voor ogen heb.

70plussers op een e-bike met zijspiegels.
Op zich trek ik dat nog wel.

Wat mij verbaast en zeker ook irriteert is dit:

Ze, uitzonderingen daargelaten, gedragen zich alsof het fietspad alleen van hen is.
Meestal in stellen. De vrouw voorop met een tronie die van alle kanten uitstraalt dat zij de baas is. De armen wijd van het lichaam, een bilk alsof ze de Tour de France moet en zal winnen. In de hoogste stand.Uiteraard! Ook in een bocht. Anderen houden rekening met haar (en haar eventuele, volgzame man) in plaats van andersom. En dat weet ze.

Het getingel van de fietsbel is evenzo ergerlijk.

Ach eigenlijk is het veel meer dan dat; het is bloedje irritant.De 70plus duim lijkt vastgeplakt aan die bel. Ook al is er genoeg ruimte om in te halen (want dat moet altijd), dan nog wordt er enthousiast (lees agressief) met de bel getingeld. En nóg een keer. Alsof ze ervan genieten.

En dan de bochten.

Die worden met een grote boog genomen. Vooral als ze bij een brug omhoog moeten koersen. Ook al rijd je vlak achter ze en zien ze je in hun glimmende, hippe, zijspiegel aankomen. Jij remt wel af. En dat weten ze. Want ze hebben megahaast immers. Voor wat eigenlijk? En voor wie?

Beste 70 plussers op een e-bike (oké, oke: ook alle niet 70 plussers op een e-bike, gewone bike of sportfiets):

Adem in, adem uit.
Ontspan.
Er is tijd genoeg.
Er is ruimte zat.
Er zit niemand achter je aan.
Er is geen gevaar.
Zet de ondersteuning op de laagste stand of zo nu en dan helemaal uit.

Dan hoef je niet meer te tingelen, teveel ruimte in te nemen en kom je relaxt op je bestemming aan. Lijkt me leuker voor iedereen.

Leuk doen bij de kassa

Bij het teruggeven van een bankbiljet zegt de kassière: Zo klopt het. 'Nee, dat klopt niet', zegt de klant. 'Ja, dat klopt wel, volgens de kassière. De klant tikt met zijn vinger op het bankbiljet. 'Dit klopt toch niet?' Haha haha haha. De grapjas verlaat de winkel, de kassière blijft achter met een kleur op haar wangen.

Dezelfde man staat even later achter mij bij de kassa in een andere winkel. "Mevrouw mag ik mijn spullen daar neer leggen?'vraagt hij. Ik maak ruimte op de band. Na een tijdje wachten leg ik een beurtbalkje (niet zelf bedacht) achter mijn boodschappen. 

Ik denk: 'nu komt het.' Nu kopt hij er hem in met: 'Oh, ik dacht dat u mijn boodschappen zou betalen.' Gevolgd door krom liggen van het lachen. 

Maar de vrolijke Frans liet zijn kans op leuk doen aan zijn neus voorbij gaah en hield zijn kaken op elkaar.

Aan leukdoenerij bij de kassa zit blijkbaar een grens.

Soort van

Voetbalvrouwen langs de lijn.

Amper uit de puberteit.

Dialoogje:

'Heb jij dat hele huis voor jou alleen?'
'Ja. Nou ja, we zijn zooo vaak bij elkaar.'

'Oke, woont hij dan soort van bij jou in?'

'Ja, soort van.'

'Mmm, we gaan straks weekendje naar Rotterdam.' 'Nice!' 'Betalen jullie dan elk de helft?' 'Nou, daar krijg ik de kans niet voor hoor. Hij betaalt alles voor mij. Behalve de boodschappen soms niet.'

'Zijn jullie nog lang gebleven zaterdag? Er zijn  allemaal foto's gemaakt nog. Ik stond er niet op. Jij stond er niet op. Ik denk dan: maak ze dan als iedereen er nog is.' 'Ja, stom.'

'Nou ja, het maakt mij niet uit hoor.
'Nee, het maakt mij ook niet uit hoor.'

Telefoon gaat.
'Ja? Oooh, doe maar rustig aan hoor.
Ja, is goodsie!'
Doeiiiiiii!!'

Goodsie. 

Serieus?

Soort van gaat nergens over.

Goeie bal!

Het jaarlijkse volleybalspektakel op Ameland van afgelopen weekend is weer achter de rug. Het is het hoogtepunt van volleybalminnend Nederland, georganiseerd door Lycurgus. Mijn man doet mee, een vriendin en een aantal kennissen zijn van de partij. Ze hebben een fantastisch weekend samen en ik gun het ze van harte.

Zelf heb ik ook wel es een balletje geslagen maar het zit er niet in bij mij. Vroeger deed ik een poging tijdens de gymles en was ik stinkend jaloers op de meiden die moeiteloos de bal smashten in het veld van de tegenstander. Het enige wat ik eraan overhield was een blauwe pols en verrotte knieën, die toch al niet het sterkste deel van mijn lichaam zijn. 

Balsporten zijn niet aan mij besteed. Hoewel.... Je zou't niet zeggen maar op de lagere school kon ik aardig mee doen met een potje basketbal. Nog steeds zie ik mijzelf in gedachten de bal veroveren en als een  soort einzelgänger naar de basket rennen. 'Stop' riep de meester. 'Kijk, zo doe je dat!' 

'Kijk zo doe je dat!' 

Dat ging over mij hè? 

En dan de potjes voetbal, vroeger met mijn broers. Ik mocht meedoen met overtrappen. Dat ging nog wel. Maar als het om een partijtje ging kon ik nooit de bal veroveren. 

Ook mijn zoons speelden mij wel es de bal toe die ik meestal niet goed kon aannemen.

'Goeie bal mama!' 

Tuurlijk, zo doe je dat.🙈