Het jaarlijkse volleybalspektakel op Ameland van afgelopen weekend is weer achter de rug. Het is het hoogtepunt van volleybalminnend Nederland, georganiseerd door Lycurgus. Mijn man doet mee, een vriendin en een aantal kennissen zijn van de partij. Ze hebben een fantastisch weekend samen en ik gun het ze van harte.
Zelf heb ik ook wel es een balletje geslagen maar het zit er niet in bij mij. Vroeger deed ik een poging tijdens de gymles en was ik stinkend jaloers op de meiden die moeiteloos de bal smashten in het veld van de tegenstander. Het enige wat ik eraan overhield was een blauwe pols en verrotte knieën, die toch al niet het sterkste deel van mijn lichaam zijn.
Balsporten zijn niet aan mij besteed. Hoewel.... Je zou't niet zeggen maar op de lagere school kon ik aardig mee doen met een potje basketbal. Nog steeds zie ik mijzelf in gedachten de bal veroveren en als een soort einzelgänger naar de basket rennen. 'Stop' riep de meester. 'Kijk, zo doe je dat!'
'Kijk zo doe je dat!'
Dat ging over mij hè?
En dan de potjes voetbal, vroeger met mijn broers. Ik mocht meedoen met overtrappen. Dat ging nog wel. Maar als het om een partijtje ging kon ik nooit de bal veroveren.
Ook mijn zoons speelden mij wel es de bal toe die ik meestal niet goed kon aannemen.
'Goeie bal mama!'
Tuurlijk, zo doe je dat.🙈
Geen opmerkingen:
Een reactie posten