Agendagate

''Ik kan er wel een blog over schrijven', zei ik vorige week tegen collega S. 'Ja, doe dat!' was zijn reactie.

Nou komt ie:

Onderwerp: agendagate

Stukje context:

Zo half oktober begint het te broeien. Dan komt de vraag uit het team of ik bureau agenda's wil bestellen. Dat lijkt simpel maar voor die bestelling de deur uit kan ben je een paar weken verder.

Namelijk dit:
Wie wil er eentje maar vooral wie wil welke en wie wil welke vooral niet.

Dat gaat ongeveer zo:

Ik wil er een met 1 dag op 1 pagina. Hadden we vroeger ook en was heel handig.

Ik wil er een met de week over 2 pagina's verdeeld, dus bijvoorbeeld maandag, dinsdag en woensdag op de linkerpagina en donderdag en vrijdag op de rechterpagina. Weekend hoeft niet hoor.

Ik wil er een met kolommen. Hoeft niet per se heel groot hoor maar mag wel.

En de rest is van het type: maakt mij niks uit, een agenda is een agenda.

Half november de bestelling gedaan.
Ik krijg direct te horen dat alleen de agenda's met 1 dag op 1 pagina direct leverbaar zijn. Na wat heen en weer mailen en bellen wordt 14 december als leverdatum voor de andere agenda's doorgegeven. Nog op tijd dus.

Collega S (van team agenda met kolommen) houdt consequent de vinger aan de pols. We hoeven elkaar alleen maar te zien en we weten waar we het over hebben. En als we elkaar niet direct zien zorgt hij wel dat dit gebeurt. Dan komt hij op mijn kantoor. 'Zeg euh...die agenda's, zijn ze er al?' Ook bij het kopieerapparaat, bij zijn werkplek, in de keuken en de kantine wordt dezelfde vraag zowel verbaal als non-verbaal gesteld. En elke keer moet ik hem teleurstellen. 'Alsof jij er persoonlijk verantwoordelijk voor bent hè?', grijnst hij dan.

Het wordt 14, 15, 16, 17 en 18 december. Nog steeds geen agenda te zien. Wat blijkt? De krengen zijn niet leverbaar. Dus? Ja, dus dan maar aan iedereen melden dat ze zelf kunnen kopen en het geld kunnen declareren. Kan het weer van mijn lijstje af.

S laat er geen gras over groeien en bestelt direct bij Bol.com. Vol trots toont hij zijn nieuwe aanwinst via een foto op WhatsApp. Maar het was toch nog even spannend. Hij had er namelijk ook eentje voor zijn schoonvader besteld als kerstcadeau. De vriendin van S had zijn eigen agenda ingepakt omdat zij dacht dat deze voor haar vader was. Snappen we het nog? Ik citeer S: 'Was heel grappig... ik had een agenda voor mijn schoonvader gekocht. Met 2 dagen op een pagina. Mijn eigen agenda was al ingepakt door mijn vriendin. Ze dacht al waarom 2 agenda's? Ik dacht dus dat ik de verkeerde had besteld.' Einde citaat.

Pffffff, hoe agendagate uiteindelijk toch nog goed kwam.

Writer's block bij kerstboodschappen

'Echt, ik kan het niet aan hoor zoveel zondagen.'

Noodkreet van collega M op mijn telefoon, vanochtend rond de klok van 11. Daarbij een foto van een blanco boodschappenlijstje met onderschrift: ben om 9:00 begonnen🤣.

Druk in haar kop maar er komt niks uit.

Herkennen we toch allemaal? Die ellenlange boodschappenlijst die je moet maken voor een megalang kerstweekend komt niet lekker van de grond. En zeker niet na een drukke werkweek waarin je van hot naar her vliegt.

Dus als je het efficiënt wilt aanpakken moet je er toch voor gaan zitten. Maar was het maar zo'n feest. Je begint vol goeie moed te bedenken wat er op die lijst moet komen en het gelazer begint. Heb ik nou nog wel of geen maïzena, cacaopoeder of rijst in huis? Dus moet je weer opstaan om de kastjes te checken op voorraad.

'Doe het dan sowieso staand met een kladblok in de hand', hoor ik denken. Tja, maar dat is niet het idee van lekker gaan zitten voor een lijstje (LIJST in dit geval).

Dus we rommelen maar wat aan maar de lijst krijgt op den duur toch inhoud. Bij mij dan.

Bij M loopt het nog wat stroef. Ze heeft last van een writer's block maar is toch van de stoel gekomen om in het kastje te kijken. Ik krijg opnieuw een foto van haar  boodschappenlijstje en ze heeft iets op papier staan: koffie. 

Precies wat we nu nodig hebben.

Sorrycultuur bij 40+ party's

Korte lontjes.

Schelden.

Agressieve uitingen.

De verhuftering lijkt alleen maar toe te nemen.

Maar er is best een beetje hoop. Ga eens (of vaker) dansen op een 40 + party. Iedereen die daar komt is blij, ontspannen, positief en niet te beroerd om excuses te maken. Daar gunnen we elkaar de ruimte nog en zo vanzelfsprekend is dat  helemaal niet. Want man man man, een plekje veroveren op een drukke dansvloer zoals gisteravond bij de Club 40+ Christmasparty in the Palace ( Groningen) is een taak op zich.

Een stomp in je rug wordt onmiddellijk goed gemaakt met een lief aaitje op de schouder. Een klap op je hoofd (tot twee keer toe door dezelfde man) wordt rechtgetrokken met een 'het spijt me enorm' gezicht, minstens vier keer sorry horen als je steeds door dezelfde meid wordt aangestoten, tja waar moet je dan nog naartoe met je korte lontje? Helemaal nergens. Dan ga je gewoon weer verder met waar je gebleven was. Abba met Lay all your love on me en Don't you want me baby (The Human league) lenen zich daar uitstekend voor. Maar ook als je totaal geen idee hebt op welk nummer je eigenlijk staat te hossen komt er geen agressie naar boven, hooguit verbazing.

Je danst door, ondanks dat je zere voeten je je eraan herinneren dat je geen 18 meer bent. Je wilt door als je weg moet om de laatste bus te halen. Je tikt subtiel met je vingers op de toonbank als het te lang duurt voordat je je jas uit de garderobe terugkrijgt. Maar korte lontjes zijn voor losers, je blijft lachen. Ook om de glitterbroeken die je zo hier en daar tegenkomt als je naar beneden kijkt. Het is één groot feest.

Dus, wil je ontsnappen aan verruwing en negativiteit? 40 + party's bieden die escape.
Sorry, meer kan ik er niet van maken.