Oogappels

Net als de rest van half Nederland ben ook ik fan. Vooruitkijken kan maar doe ik niet. Woensdagavond is Oogappelavond en ik smul ervan.

Kleine impressie van aflevering 7, seizoen 2023.

Je kunt er op wachten. Volgende week of de week erna gaat Tim voor de bijl. Dan is hij zo schijtziek van het gezeik van Dina waardoor hij niet anders kan dan in de armen van collega Jasmijn belanden. Wedden?

Fabie is al voor de bijl gegaan. Nou ja, bijna. Ze heeft een date met haar yogaleraar. Hij is eigenlijk veel te jong maar ze is gezwicht voor z'n manipulatieve praatjes. Kostte hem niet heel veel moeite trouwens. Heeft ie natuurlijk vaker gedaan en nu heeft hij weer beet. Fabie laat zich volledig inpakken. Heeft helemaal geen argwaan maar straalt alleen maar als de jonge knul haar vol overtuiging vertelt dat hij direct wist dat Fabie dé vrouw voor hem is. Dit gaat natuurlijk falikant fout. Tot die tijd is die arme Fabie in de wolken terwijl die yogaleraar haar volledig kaalplukt. 

En dan Danny. Die wil je het liefst een dikke knuffel geven. Vader Marcel woont in een caravan en zit bij de vuurkorf te bazelen over afstand nemen van spullen en mensen. Asociaal, volgens Danny, dat zijn vader zijn moeder en hem voor dit nieuwe inzicht in de steek moest laten. Ik ben voor team Danny. Marcel voelt dat ie weer aan het aarden is door het campingleven. Maar wat koopt Danny daarvoor? Helemaal niks.

Ook Mees verdient beter. Hij hoopte dat het weer iets kon worden tussen Nina en hem maar zij is gevallen voor de charmes van haar collega van het hotel waar ze werkt. Mees trekt dat niet. Ik ook niet. Mees is toch duizendmaal leuker dan die hotelgast? Kom op Nina, gebruik je verstand.

Merel is nog steeds lekker op dreef. Is quasi ontdaan maar geniet er natuurlijk stiekem van dat dochter Hansje nu ook niet meer bij haar ex Tim wil wonen. Lekker puh. De therapie die Merel volgt heeft blijkbaar nog niet het beoogde effect. En 'wijnen' doet ze ook weer. Lekker bezig Merel. Gewoon mooi zo doorgaan. Merel in het gareel zou supersaai zijn.

Fantastische aflevering,  zoals altijd. En nu heb ik Carola, Pip, Lieke, Erik, Max , de opa's en oma's nog niet eens gehad. Volgende week woensdag weer verder. Heerlijk!

 Helaas nog maar 3 afleveringen te gaan.

Een veer is mooi zat

Vanavond op het Nos Journaal was er een item over het omstreden standbeeld van missionaris Petrus Donders in Tilburg. (De linkerhand van de missionaris rust op het hoofd van een zwarte, halfnaakte man, die op zijn knieën zit). Er is een bordje bij het standbeeld geplaatst met uitleg over de oorsprong van het beeld.

De discussie laait regelmatig op over wat we moeten met dergelijke dubieuze standbeelden. De vrouw, (commisielid omstreden monumenten) die geïnterviewd werd bij het beeld, vond het bordje niet afdoende en was van mening dat het beeld beter tot zijn recht kwam in een museumpark waar het hele verhaal kan worden verteld.

Ik ben van mening dat ze sowieso nooit zogenaamde helden als Michiel de Ruyter,  Winston Churchill en zo kan ik nog wel even doorgaan, op een voetstuk hadden moeten zetten. Dat ze geweldig waren is subjectief. Vaststaat dat het gewone mensen zijn geweest zoals jij en ik dat zijn. Met goede maar ook zwarte kanten. En die donkere kanten komen bijna altijd aan het licht, omdat die er doodgewoon ook zijn. Complimentjes maken is prima, af en toe een veer of desnoods een eerbetoon kan ook nog maar laat het verder. En daarbij: Wie wil er nu een beeld van zichzelf waar mensen tegenop kijken? Nou ja,  ze zijn er vast maar vaak al niet meer in leven als hun beeld er staat.

Maar laat de standbeelden die er nog zijn voor mijn part staan. Als symbool voor de absurditeit van heldenverering, als uitgangspunt voor een discussie hierover.

Om de beelden nou weg te halen en hier een museumpark voor op te tuigen? Tja, volgende discussie.

Lekker direct is niet lelijk

Sinds kort heb ik een nieuwe taak op mijn werk. Ik moet het rooster maken voor één van de teams die ik ondersteun.

Inplannen van dagdiensten, late diensten en weekenddiensten. Turen naar het beeldscherm en puzzelen met de wensen. Zorgen dat er genoeg mensen op het rooster staan, ervoor zorgen dat iedereen genoeg, niet te veel of te weinig uren werkt.

Ga er maar aan staan.

't is dus nog best een klusje maar we houden de moed erin. Gelukkig kan ik terugvallen op een ervaren collega die graag met mij meekijkt en mij oppept: 'Komt goed Ineke, ik zat ooit net zo als jij, maak je niet druk' en meer van dat soort heerlijkheden.
Ik geloof haar.

Afgelopen week was het zover, mijn eerste rooster was een feit. Nu was het wachten op de reacties van het team. Ik kreeg een paar suggesties via de mail waar ik nog even goed naar moet kijken.

De meest directe reactie kreeg ik gisteren,  face to face. Die klonk zo:

'Ik vind het een kutrooster maar het komt uit een goed hart.' (ze bedoelde: jij hebt echt je best gedaan)

Bam!

Ook haar geloof ik.

Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.

Adieu Paris?

'Adieu Paris aan de Seine, wat gaat zo'n vakantie toch snel...'

Het is het begin van een liedje uit de musical Adieu Paris.

Het is 1983. De derde klas van de mavo in Loppersum mag deze musical opvoeren en laat ik nu net in deze klas zitten. De verhaallijn weet ik niet exact meer. Als ik het mij goed herinner kijkt een schoolklas terug op een reisje naar Parijs. Er is een clochard en we zitten op de trappen van de Sacré-Coeur.

Afgelopen week was ik voor de eerste keer in Parijs. De items waar we veertig jaar geleden over zongen in de musical zag ik nu eindelijk in het echt.

De boekenstalletjes langs de Seine, de wijk Montmartre waar de kunstenaars leefden en werkten op Place du Tertre nabij de Sacré-Coeur, het Louvre, de Notre-Dame (nog steeds in de steigers na de brand in 2019), de Arc de Triomphe, de schattige straatjes; het was één grote sensatie.

Maar ook veel bedelaars, zwervers, politie met mitrailleurs, Japanse bruidsparen en obers die om fooi vragen horen bij het dagelijkse straatbeeld. 'Balletje, balletje' bestaat nog steeds. Als je niet oppast ben je binnen een paar minuten 150 euro lichter. Zo'n dertig jaar geleden overkwam dit mij en mijn zusje in Athene. Daar trapt deze boomer in ieder geval nooit meer in. Franse charmeurs doen het goed bij mij maar er zijn grenzen.

En dan de Bœuf bourguignon, de Franse specialiteit, rundvlees gestoofd in rode wijn. Eerlijk gezegd viel mij dat een beetje tegen. Misschien niet het juiste restaurant, misschien had de kok zijn/haar dag niet. Het was niet slecht maar ik maak het echt beter.

Maar daar gaan we verder natuurlijk niet moeilijk over doen.

Adieu Paris? Dat klinkt zo definitief. Alsof je de stad nooit meer zult terugzien. Misschien is dat zo, rien n'est sûr maar voorlopig houd ik het op Au revoir Paris!