Adieu Paris?

'Adieu Paris aan de Seine, wat gaat zo'n vakantie toch snel...'

Het is het begin van een liedje uit de musical Adieu Paris.

Het is 1983. De derde klas van de mavo in Loppersum mag deze musical opvoeren en laat ik nu net in deze klas zitten. De verhaallijn weet ik niet exact meer. Als ik het mij goed herinner kijkt een schoolklas terug op een reisje naar Parijs. Er is een clochard en we zitten op de trappen van de Sacré-Coeur.

Afgelopen week was ik voor de eerste keer in Parijs. De items waar we veertig jaar geleden over zongen in de musical zag ik nu eindelijk in het echt.

De boekenstalletjes langs de Seine, de wijk Montmartre waar de kunstenaars leefden en werkten op Place du Tertre nabij de Sacré-Coeur, het Louvre, de Notre-Dame (nog steeds in de steigers na de brand in 2019), de Arc de Triomphe, de schattige straatjes; het was één grote sensatie.

Maar ook veel bedelaars, zwervers, politie met mitrailleurs, Japanse bruidsparen en obers die om fooi vragen horen bij het dagelijkse straatbeeld. 'Balletje, balletje' bestaat nog steeds. Als je niet oppast ben je binnen een paar minuten 150 euro lichter. Zo'n dertig jaar geleden overkwam dit mij en mijn zusje in Athene. Daar trapt deze boomer in ieder geval nooit meer in. Franse charmeurs doen het goed bij mij maar er zijn grenzen.

En dan de Bœuf bourguignon, de Franse specialiteit, rundvlees gestoofd in rode wijn. Eerlijk gezegd viel mij dat een beetje tegen. Misschien niet het juiste restaurant, misschien had de kok zijn/haar dag niet. Het was niet slecht maar ik maak het echt beter.

Maar daar gaan we verder natuurlijk niet moeilijk over doen.

Adieu Paris? Dat klinkt zo definitief. Alsof je de stad nooit meer zult terugzien. Misschien is dat zo, rien n'est sûr maar voorlopig houd ik het op Au revoir Paris!