'What the fuck is die bus vol'.
'Ja, hij zit daar wél lekker chill'.
'Nou, er is ook eens WiFi'.
'Volgens mijn moeder moet ik mijn haar weer anders doen.'
Ik
ben in lijn 85 beland. Lijn 85 is anders dan de vertrouwde lijn 3. Lijn
85 zit barstensvol. Met alleen maar scholieren, die allemaal richting
stad moeten. Ik zie nog een plekje onder een rugtas. Ik vraag aan het
meisje wat ernaast zit of ze ruimte kan maken. Ze pakt hem weg en gaat
door met appen, swipen of anderzins mobielgebruik. Ik speur, op zoek
naar leeftijdgenoten. In de verste verte niemand te bekennen. Alleen de
buschauffeur komt een beetje in de richting.
Bij P + R Hoogkerk
stap ik uit. Ik loop naar de halte waar ik wacht op de volgende bus.
'Mevrouw, weet u waar perron Q is?', klinkt het naast me. 'Ik heb geen
idee, waar moeten jullie heen?', informeer ik bij het jonge stel. 'Naar
Zernike', antwoordt het meisje.' Dan staan jullie goed', zeg ik.
Ze zei 'mevrouw' tegen me.
Ik ben een mevrouw geworden.
Een mevrouw waar je 'u' tegen zegt.
Het zal op den duur wel gaan wennen.