Op het fietspad in Leek is het 's ochtends rond acht spitsuur. Scholieren, ouders met kinderen en ik, die daar tegenin moet. De jeugd is zwaar in de meerderheid. Dat is helemaal niet erg en ik snap ook best dat het leuk is om met minstens drie man naast elkaar te fietsen. Dus hou ik me in. Maar zodra ik het dorp uit ben gaan de remmen los.
Ik denk altijd dat ik best snel ga. Op z'n hardst is dat zo'n 26 kilometer per uur. Maar als ik gepasseerd word door de dame die mij elke ochtend met hoge snelheid voorbij vliegt, ben ik die illusie kwijt. Voor even dan. Want als zij uit beeld is ben ik weer de baas en sjees ik langs de zwetende ploeteraars, die niet bedeeld zijn met een accu.
Een fiets met ondersteuning went snel. Maar niet alle weggebruikers kunnen die snelheid goed inschatten. De eend die vanochtend bijna onder mijn voorwiel zat, had daar ook nog moeite mee. Onder kwaakend protest herpakte hij zich en vloog hij weg. Zich ergerend aan het nieuwe gevaar op de weg. Het nieuwe gevaar wat mij dagelijks van A naar B brengt.
Toch maar eens serieus een helm overwegen. Voor mij en de eend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten