zaterdag 30 december 2017

Het jaar dat ik 50 werd

Het eind van het jaar is voor velen een tijd van bezinning en reflectie. De top 2000 doet daar nog een schepje bovenop en zorgt er voor dat naast 2017 het hele leven onder een vergrootglas wordt genomen. Bijna elk nummer herinnert mij er aan hoe oud ik was, wat ik toen deed, met wie ik omging en meestal ook hoe ik mij voelde ten tijde dat het een hit was. Voor mij altijd een bijzondere manier om het jaar af te sluiten.

2017 was in vele opzichten een prachtig jaar. Ik mocht mijn 50e verjaardag en ons 20 jarig huwelijk vieren. Ik schreef over mijn belevenissen en observaties wat resulteerde in een vaste column in de streekkrant. Ik ontwikkelde mij in het schrijversvak door een verdiepingscursus aan de Schrijversvakschool. Het schrijven is een manier van leven geworden, een soort verslaving wat net als bij hardlopers een ultiem geluksgevoel oplevert. Soms zijn het gedachten, soms wil ik een punt maken, soms probeer ik aan te zetten tot denken of schets ik puur een situatie. Maar soms probeer ik ook dingen voor mezelf helder te krijgen door er over te schrijven. Er gebeurt dus van alles tijdens het schrijfproces, wat ik als een verrijking van mijn leven beschouw.

In 2017 had ik lief, had ik verdriet, had ik hoop, werd ik teleurgesteld, ging ik stuk van het lachen, ontmoette ik inspirerende mensen, liet ik mij verrassen, moest ik verwachtingen bijstellen, dacht ik na, kwam ik mezelf tegen en maakte ik herinneringen. Soms alleen, vaak met lieve mensen om mij heen. Dit maakte 2017 tot een intens mooi jaar waar ik met positieve gevoelens op terugkijk.
Ik ben klaar voor 2018!





Wat, als…?


Donderdagmiddag, even na vijven. Op deze kortste dag van het jaar sta ik eindeloos te wachten op de vluchtheuvel van de Petrus Campersingel in Groningen. Een lange rij auto's schuift voorbij en ik sta op scherp. Zodra er ook maar één gaatje ontstaat schiet ik de weg over richting de bushalte van het UMCG. Tijdens de oversteek word ik overvallen door een lichte angst als ik mij inbeeld dat ik struikel, ten val kom en kansloos slachtoffer word van een verkeersongeval. Als ik aan de overkant ben moet ik een klein gilletje onderdrukken en ben ik enigszins opgelucht omdat ik veilig ben overgekomen.

Ik krijg dit soort visioenen wel vaker als ik mij als voetganger in het drukke verkeer beweeg. Maar ook thuis, als ik de trap op loop met bijvoorbeeld een mand vol met wasgoed, doemt er zo maar het scenario op dat ik in een onbewaakt ogenblik een misstap maak, dat mijn kin tijdens de noodlanding elke traptrede raakt en dat de val resulteert in gekneusde of gebroken ledematen of nog erger.

Angst dus voor wat er mogelijk mis kan gaan of onverwachts kan gebeuren. Heel soms, na een nachtelijk bezoekje aan het toilet, ren ik als een angsthaas naar mijn slaapplaats terug om te voorkomen dat iemand onder het bed zich aan mijn voeten vergrijpt. Ik ben mij jaren geleden eens lam geschrokken toen mijn partner een geintje dacht uit te halen door achter de slaapkamerdeur zijn opwachting te maken en mij liet schrikken toen ik langs liep.



Die schrikreactie had ik laatst weer toen er plots voor mijn ogen een achterdeur van een bestelwagen openzwaaide die mij, ondanks mijn alerte wegduikactie, licht raakte. De veelvuldige  excuses van de chauffeur nam ik, getergd en onder protest, in ontvangst. In dit geval was ik nietsvermoedend en zeker niet op voorhand al aan het fantaseren over een rampscenario, met alle mogelijke gevolgen van dien. Gelukkig kan mijn reactievermogen nog onverminderd in worden gezet bij situaties als deze. Een prettige gedachte voor 2018.


woensdag 27 december 2017

Burgerlijk

Tweede kerstdag 2017. Het is de eerste keer in onze relatiecarrière dat wij op zo'n bonusfeestdag met burgerlijke schaamtegevoelens naar een woonboulevard rijden. Nog niet het dorp uit worden mijn lachspieren geactiveerd als mijn partner met een besmuikte grijns ' We kunnen nog terug' uitbrengt. 

Als we de parkeerplaats mét verkeersregelaar oprijden zien we dat we niet de enigen zijn die meubels willen kijken. Wonder boven wonder vinden we nog een plekje en even later treden we het woonpaleis binnen waar we enigszins gedesoriënteerd in het rond kijken. We slenteren langs de zaken en stappen er een naar binnen. Op zoek naar inspiratie, in eerste instantie voor een kast. Ons oog valt op een exemplaar dat ons beiden aanspreekt. Als we het hout voelen en de deurtjes open trekken duurt het maar heel kort of er staat al een verkoper in onze nek te hijgen met: 'Weet u dat deze kast onderdeel is van een hele serie?' Er staan nog meer meubels boven, ik loop wel even met u mee als u wilt?'

Even later staan we op de bovenverdieping naar de aanverwante artikelen te staren.' Hebt u al veel winkels gehad vandaag?' informeert hij. 'Nee hoor, dit is de eerste, wij vinden het eigenlijk ontzettend burgerlijk' zeg ik glimlachend. 'Ach ja', sputtert de jongeman ongemakkelijk en dan: 'Wilt u misschien een kopje koffie?' Als we dat afslaan druipt hij af. 'We gaan hier weg', klinkt het naast me. Als we opnieuw langs de kast lopen en het prijskaartje zien weten we zeker dat we gauw de uitgang moeten opzoeken. Ook in de andere zaken vallen de meeste meubels niet in onze prijsklasse en na het snaaien van een paar kerstkransjes, die her en der op een dienblad worden aangeboden, verlaten we het pand.

Dit jaar miste ik de jaarlijkse toespraak van Alexander. Ik moest het deze kerst doen met de mededeling van mijn partner die, nadat hij van het toilet kwam, naar eigen zeggen een mooie kerstboodschap had gebracht. Niks burgerlijks is ons vreemd. Zo maar even het gourmetstel naar de zolder brengen.



zaterdag 23 december 2017

Geschikte peren

Gisteravond trapte ik mijn voet op het gaspedaal richting het huis van een vriendin. Van de zomer had zij mij  stoofperen uit eigen tuin gebracht, in de verwachting dat ik er een heerlijke lekkernij van zou brouwen. Omdat die verwachting  toch enigszins op een teleurstelling uitliep beloofde ik haar dat ik rond de Kerstdagen in de herkansing zou gaan. Ze had inmiddels zakken vol in haar vriezer liggen die haar moeder of haar vader (daar wil ik af wezen) geduldig had geschild.

Bij haar thuis werd ik met open armen ontvangen. Haar dochter, chill op de bank in trainingsbroek met gat én zin in ijs , begroette mij met een protocollair oprispend keelgeluid, dat ik onmiddellijk zonder gêne op dezelfde manier beantwoordde. De moeder in kwestie zag het aan, boog haar hoofd maar door haar quasi' foei toch' en inmiddels beugelloze smile, wist ik dat zij in stilte genoot en dat het begroetingsritueel haar goedkeuring kon wegdragen. Na het verslag van de dochter over de kerstviering vanuit school, waar een mevrouw verkondigde dat de jeugd maar liefst 8 uur per dag aan sociale media besteedt, er met koude oliebollen werd gegooid en zij er samen met een paar vriendinnen tussen uit was geknepen, kreeg ik een bakkie aangeboden en lieten wij dochterlief met rust. De rest van de avond brachten wij door aan de keukentafel waar de geur van recent gebakken rollade ons al aardig in de kerststemming wist te brengen.

Aan het eind van een gezellig avondje kletsen reed ik met 3 zakken bevroren peren naar huis. Voor ik mijn bed op zocht legde ik ze op het aanrecht waar ze de hele nacht konden ontdooien. Toen ik vanochtend een inspectie uitvoerde zag ik dat de stevige witte exemplaren van gisteravond getransformeerd waren tot bruine, sponzige hoopjes. 'Dat geeft volgens mij niks, ruiken ze goed?' was de aanmoedigende reactie van de vriendin in een Whatsapp bericht. Ik stak mij neus in de zak maar rook niets eigenaardigst en na een hapje van één van de bruin en lichtelijk verschrompelde stompjes gooide ik ze in de pan om ze onder andere in rode wijn, suiker en kaneel gaar te stoven. En warempel, de bruine jongens ondergingen gaandeweg een gedaante verwisseling en glinsterden mij in het rode vocht zalig tegemoet. Dit keer was ik scheutig met de suiker en deed ik er zelfs een straaltje ranja door. De foto die ik stuurde van het eindresultaat wekte onorthodoxe lustgevoelens op bij mijn vriendin en eigenlijk was ze zonder proeven al overtuigd dat ik voor dit herexamen geslaagd was.

Morgen haalt ze het resultaat van mijn kookkunsten op. Ik zal pas juichen als zij mij na de culinaire toetsing kan verblijden met een positieve uitslag. Bij een negatieve uitslag zal ook een derde kans altijd nog tot de mogelijkheden behoren, maar hou ik het voorlopig voor gezien. Het bakje waar ik ze in heb gedaan heeft de proef in ieder geval niet doorstaan. Dat betitelde ze namelijk als 'saai'. Dat is perfect omdat ik weet dat het deze keer niet verdonkeremaand wordt en ik niet met de gebakken peren hoeft te zitten. 






vrijdag 22 december 2017

Codegekte


Zodra er de laatste jaren ook maar één vlokje sneeuw dwarrelt, een briesje wind staat of een onweersbui verwacht wordt, ontstaat er in Nederland een storm van paniek en worden we om de oren geslagen met de inmiddels overbekende codes rood, geel en oranje. Er wordt opgeroepen tot thuiswerken, de scholen sturen de kinderen eerder naar huis en er wordt op dwingende wijze geadviseerd om toch vooral niet de weg op gaan als dat niet nodig is.
Hoewel ik niet ben van het idee dat vroeger alles simpeler was kreeg ik van de week toch heel even de neiging om te denken dat dit wel zo was. Wij fietsten als tieners in weer en wind met sneeuw en ijzel naar school en er was geen ouder of leerkracht, laat staan een landelijk weerstation, die er aan dacht om daar een stokje voor te steken. Als we niet verder konden fietsen dan kwamen we daar snel genoeg achter doordat we al glibberend de macht over het stuur verloren en in een lange rij over het asfalt gleden. Code rood hadden we niet nodig om unaniem tot het besluit te komen dat het verstandiger was om terug naar huis te gaan.
Gezond verstand zet je in om te bepalen of het verantwoord is op pad te gaan dan wel voorzichtig te gaan rijden. En gelukkig kunnen de meeste weggebruikers die keuzes zelf maken. De zogenaamde onbezonnen wegpiraten, die ik als uitzondering zie, gaan ongeacht de weersomstandigheden toch wel hun eigen gang en bestaat er geen enkele code die ze daar van af weet te brengen.

'Waar is code rood als je hem nodig hebt?' Dat vroeg ik mij vorige week af, toen ik zonder enige waarschuwing en met onbekende reden over mijn gelaarsde voeten struikelde en vrij plotseling op mijn bakkes lag. Het was een dag voordat de sneeuw inviel en van gladheid was nog geen enkele sprake. Gelukkig had ik, afgezien van een wat stijf gevoel in een paar ledematen, geen nare gevolgen van mijn val en was ik snel weer ter been. Niks aan de hand dus, slechts een gevalletje van code ‘onhandig’.





zondag 17 december 2017

Warmte op een winteravond

‘Chauffeur kan die deur open?’

Gezellige lichtjes op de Grote Markt in Groningen, de aanloop naar Kerst is een feit. De bus brengt mij en drie vriendinnen van P + R  Hoogkerk naar het centrum van Groningen en heel even vrezen we dat de deur van de bus niet open zal gaan. Omdat ik dit als ervaringsdeskundige vaker heb meegemaakt schal ik door de bus of de chauffeur dit wil  doen en krijg ik van mijn vriendinnen onmiddellijk te horen dat ik met mijn geschreeuw prima pas op de locatie van onze eerste stop, namelijk de Vismarkt.

Bij Cantina worden we door een dame naar boven geleid waar we ons mogen melden voor een tafeltje. Een paar van ons wordt tijdens het traplopen licht claustrofobisch als ze zich het scenario van brand of andere ellende inbeelden. Gelukkig worden ze gerustgesteld als ze een lichtje met het nooduitgangteken zien hangen. Als we boven komen moeten we onze verwachting toch iets bijstellen als het personeel niet direct als aasgieren op ons af komt om ons te verwelkomen. Dan zelf maar even een jongeman aanschieten die ons vanaf de bar naar een tafeltje dirigeert. ‘We hebben het bioscoopmenu gereserveerd en meestal krijg je dan één velletje’ is de scherpe reactie van één van ons, als we enthousiast een menumap vol keuzes krijgen aangereikt. Een lamp in de vorm van een biechthokje maar dan zonder pastoor, benen die onder de tafel agressie bij elkaar opwekken,  spannende verhalen over het naaien, dat alleen gebeurt tijdens de nesteldrang om er daarna voor eens en voor altijd mee te stoppen worden, zelfs door een met kracht bijgezette schaamteloze smile, niet geloofd. Het zijn slechts een paar elementen die het decor vormen van de Mexicaanse maaltijd, die uitstekend smaakt. De muziek mag iets zachter maar is altijd beter dan het gekakel van de dame aan een tafel verderop, die met haar Engels, met Russische invloeden, de boventoon in het restaurant voert.
In Pathé gaan we na de maaltijd, op het mooiste plekje van de bioscoop, lekker onderuit. Voordat we neerploffen maken we nog een gang naar het toilet waar de ouwe wijven putlucht ons niet langer dan strikt noodzakelijk in de ruimte houdt. Tijdens ‘Gek van geluk’ op het scherm houden we het haast niet droog als er tijdens de verschillende scènes hilarische toestanden ontstaan. Over klei, die na het genot van een modderbad een week nadien nog steeds tussen de intieme zones blijft schuren, een Chinese muur, waar je tijdens een zoenpoging tegen aan botst, slavinken die eenzaam verorberd moeten worden en een bitchfight waar een schaal tomatensoep als bijna dodelijk wapen wordt ingezet. 

Na de anticlimax, veroorzaakt door de felle lichten na de film, verlaten we met enige tegenzin de bioscoopzaal. Nadat ik door één van mijn maatjes bij het oversteken van de Intensive Care wordt gered omdat er een malloot met volle snelheid over het Zuiderdiep rijdt, moeten we nog even wachten op de bus waar mijn reddende engel ‘beloond’ wordt met een busspiegel die rakelings lang haar hoofd suist. In Hoogkerk wordt ze opnieuw gepest als bij het uitstappen de deuren pal voor haar neus dichtklappen. Gelukkig verlaat ze ongeschonden samen met ons de bus waar onze chauffeuse ons vervolgens allemaal keurig en veilig op de plaats van bestemming brengt. 

Warmte in de winter, het kan!






donderdag 14 december 2017

Maandagochtend

Hoewel ik een broertje dood heb aan het huishouden in het algemeen en het poetsen van de badkamer in het bijzonder stort ik me toch elke maandagochtend op deze bijzonder geestdodende klus. Uitstel is verleidelijk maar erg onverstandig want de gel-, zeep-, en tandpastaresten zouden zich alleen maar meer gaan hechten waardoor ik mijzelf nog verder in de nesten zou werken. 

Met op de achtergrond het geluid van de noeste schoonmaakactiviteiten van de werkster van de buren, die mij er steevast aan herinneren dat het maandagochtend is, nam ik ook maar weer de gang naar boven. Ik besloot van de nood een deugd te maken en de muziek van de top 1000 aller tijden van Veronica uit mijn smartphone te laten schallen. Met een sopje en een sponsje leefde ik mij uit op de sporen van uiterlijke verzorging en toen 'It's my life' van Talk Talk voorbij kwam deed ik het geluid een paar tandjes harder. Ik had het nummer de avond ervoor nog op mijn stemlijstje voor de top 2000 gezet. Vooral bij het refrein kon ik mij niet inhouden en zong en danste ik er lustig op los. Ik begon bijna plezier in het soppen te krijgen totdat ik op de overloop een slaapkamerdeur open hoorde gaan en oog in oog stond met mijn oudste zoon die overduidelijk 'not amused' was.‘Ik probeer nog wat te slapen, kan het iets zachter?'  Door deze toch wat gebiedende vraagstelling voelde ik mij als een puber die terecht werd gewezen door haar ouders en in die rol sputterde ik: 'Waarom, het valt toch best mee?' Al snel weer doordrongen van het feit dat ik nu volwassen was en mij weer als zodanig moest gaan gedragen mompelde ik met een laatste stuiptrekking 'gezeur' en deed ik de muziek zachter.

Het gevoel van vrijheid van de schreeuwende meeuwen aan het begin van het nummer van Talk Talk had ik heel even mogen ervaren toen ik mij liet gaan op de fraaie klanken van ‘It’s my life’.  Inmiddels loodste Bob Geldofs’'I don’t like Mondays’ mij zachtjes verder door de ochtend. 


zaterdag 9 december 2017

Benen

Laatst had ik bedacht om een paar enkellaarsjes in de sale te scoren. Het meisje dat mij hielp, of wat daar voor door moest gaan, had een hoog 'hihi' en 'zeg maar' gehalte en met haar non adviezen was ik haar liever kwijt dan rijk. Uiteindelijk had ik toch een paar redelijke exemplaren gevonden. De aanblik in de spiegel van mijn benen in mijn spijkerbroek en de laarzen die daar eigenlijk niet mee ‘matchten' verloor het van mijn drang om met iets nieuws de winkel uit te lopen.

In de auto wisselde ik mijn oude laarzen om voor de nieuwe en met de  spijkerbroekbenen nog vers op mijn netvlies reed ik naar huis. 'Ze zijn toch leuk, waarom kijk je dan zo sip?' waren de woorden van mijn partner toen hij mijn aanwinst zag. 'Ik heb dikke benen ', was mijn antwoord. Hij wist hoe laat het was. Zijn vrouw was ondergedompeld in een poel van zelfkritiek en de ervaring leert dat je haar dan beter even kunt laten. Voor nog meer zelfpijniging ging ik boven opnieuw voor de spiegel staan. Ik probeerde een andere broek, een langere trui, nog een andere broek en eindigde toch weer in dezelfde. Nog steeds niet tevreden met de broeklaars combi maar met het idee dat ik misschien even moest wennen liet ik de laarzen de rest van de middag aan. Toen we ‘s avonds naar een theatervoorstelling gingen en ik me omgekleed had vroeg mijn partner: ' Doe je je nieuwe laarzen niet aan?' 'Nee, anders krijg ik misschien nog blaren', verzon ik als excuus. Ik was al aan het afscheid nemen en in de nacht erop trok ik de conclusie dat de laarzen en ik een kansloze toekomst zouden hebben. Gelukkig nam de winkel ze zonder problemen terug.

'Prachtige benen heb je. Die dragen je lijf en daar mag je trots op zijn.' Het was de reactie van een vriendin op mijn benendip.  Met dat gegeven kan ik voorlopig wel even vooruit. In ieder geval tot het volgende mentale dalletje. Dan staan buik en billen weer op de nominatie.




vrijdag 1 december 2017

‘Zeg luister eens…’

In de gesprekken die ik hoor op straat, in de bus, op het werk, op het voetbalveld en zo meer is er bijna altijd wel iemand in dat gesprek die zaken die hij of zij hoort aangrijpt om het zo snel mogelijk weer over zichzelf te kunnen hebben.  Ik hoorde van de week van een docent op de Schrijversvakschool dat hier een term voor bestaat, namelijk ‘autobiografisch luisteren.’

Sommigen mensen hebben nog wel het fatsoen om de ander uit te laten praten maar kunnen bijna niet wachten tot de laatste zin. Ze hebben het altijd nog erger meegemaakt of kennen iemand die vergelijkbare ervaringen had en halverwege jouw verhaal  staan ze al heftig in de knikstand te popelen om het gesprek over te nemen.
Maar waarom zou je van een ander verwachten dat die wel op jouw verhaal zit te wachten terwijl je zelf totaal geen interesse hebt in wat er zojuist aan je verteld werd? Iedereen vraagt wel eens  iets uit fatsoen met het bekende ‘alles goed?’ terwijl  je eigenlijk niet op het antwoord zit te wachten.  En daar is helemaal niks mis mee als je dat van elkaar weet.  In Engeland hebben ze dat met ‘How do you do?’ wel goed bekeken. Echt luisteren is een gave en interesse in de ander heb je wel of niet. Als een ander doorvraagt , eventueel samenvat wat jij gezegd hebt en jou uitnodigt om je gevoel onder woorden te brengen weet je dat je met een goeie luisteraar te maken hebt en zul je een echt gesprek kunnen hebben. Jij zult dan ook geïnteresseerd raken in die ander omdat je weet dat die ander dat ook in jou is.

Ik heb de laatste tijd steeds meer de neiging om vragen van autobiografische luisteraars  als ‘Hoe gaat het met je studie of je kinderen? ’of voor mijn part ‘Wat zijn jouw plannen met Kerst?’ te beantwoorden met  ‘Wil je dat echt weten?’  Een goede luisteraar zal in dit geval aan een half woord genoeg hebben.


zondag 26 november 2017

Koude regen in november

November loopt op zijn eind. Een maand die al meer dan twintig jaar tegenstrijdige gevoelens bij mij oproept. In onze verkeringstijd maakte ik nader kennis met de muziek van rockgroep Guns n' roses, die veelvuldig gedraaid werd door mijn partner Peter. Ik had er tot dan toe weinig mee maar het nummer 'November rain' sloot ik vrijwel onmiddellijk in mijn hart. Over loslaten, elkaar nodig hebben, niets zeker weten, ruimte geven, dingen die voorbij gaan en liefde. De liefde die onverwachts in ons leven kwam door verdieping in elkaar. 'November rain' werd ons liedje.

Peter en ik besloten te trouwen in november, op de 29e. We leefden toe naar de datum en het ging ons beiden voor de wind. We waren gelukkig, blij met elkaar en met ons zelf. Alles was geregeld voor onze bijzondere dag. Onze wereld stortte in toen mijn vader tien dagen voor onze dag er plotseling niet meer was. Een tijd van verwarring en verdriet. Beslissen of en hoe we gingen trouwen, ondertussen de begrafenis met broers en zussen voorbereiden en mijn moeder proberen tot steun te zijn. Op de begraafplaats regende het pijpenstelen. 'De hemel huilt', zei mijn oudste broer.

Het trouwen ging door, zonder feest, slechts een ceremonie in het gemeentehuis met een selecte groep en een ambtenaar die weinig compassie toonde en het vooral erg druk had met zichzelf. Verdrietig en toch blij dat we samen waren. Nog dichter tot elkaar komen en letterlijk beseffen hoe betrekkelijk het leven en de liefde kan zijn. Veel tranen en intense liefde , nog meer tranen maar ook hoop voor de toekomst met elkaar. 

Nog lang niet opgekrabbeld overleed veertien dagen na onze trouwdag de moeder van Peter.  Op de vraag hoeveel een mens kan hebben krijg je uiteindelijk wel een antwoord op het moment dat je breekt. En gelukkig lieten we dat gebeuren en kon dat in volledig vertrouwen door onze liefde voor elkaar.

Onze begintijd werd een goeie vuurdoop om onze relatie te testen op houdbaarheid. Garanties zijn er uiteraard nooit maar de basis werd gelegd in die verdrietige periode in november en december van 1996.

'November rain' staat symbool voor ons en onze liefde, in het bijzonder in deze tijd van het jaar met dubbele gevoelens. Verdrietig maar ook intens mooi. En fijn om te ervaren dat verdriet en blijdschap elkaar altijd zullen blijven afwisselen. En dat niks eeuwig zal duren, zelfs de koude regen in november niet.



vrijdag 24 november 2017

Zie ginds komt de schimmel

Laatst ving ik een conversatie op tussen twee mensen. De vrouw vertelde hoe ze een pan bami bereidde. Dat ging ongeveer zo: 'Ik pleur de kip in de pan, daarna pleur ik er zo'n groentepakket bij en dan de gekookte bami’. Het onderwerp kwam daarna op de versheid van eieren en de penetrante geur die loskomt als ze verrot zijn.
Dit deed mij denken aan de tijd dat wij nog vla aten, iets uit het tijdperk van voor 2012. Het wilde wel eens voorkomen dat de datum op het pak niet spoorde met de datum van consumptie. Zelfs als de vla één dag over de datum was weigerden alle mannen hier in huis die te eten . Met tegenaanvallen als ‘kortzichtig’, ‘stel je niet aan’ en ‘zonde’ met als afsluiter ‘zolang er nog geen paddenstoelen of aanverwante schimmels op drijven en de smaak goed is’ kon ik de heren niet overtuigen met als gevolg dat ik demonstratief  in mijn eentje een bakje naar binnen zat te werken.

Dat met de smaakpillen van mijn partner niks mis is blijkt uit de proef die ik ooit deed door een goedkoop merk cola over te  gieten in een fles Coca Cola en hij na één slok onmiddellijk doorhad dat hij genept werd.
Afgelopen weekend had ik zin in een dipje bij de nachochips. Toen ik het dekseltje van het blikje guacamole haalde en er een wit zwammetje fraai afstak tegen de groene achtergrond twijfelde ik even maar besloot ik snel dat weggooien altijd nog kon. Ik schepte het ding eraf, mikte het in de prullenbak, roerde even in het blikje, rook even, nam een likje en oordeelde dat er niks mis was met de smaak. Ik genoot in stilte toen mijn partner, in onwetendheid, samen met mij de nacho's in het blikje doopte en met smaak nuttigde. Nog steeds prima smaakpapillen en zeker geen reden meer voor datumstress. Wellicht heb ik na deze onthulling wel een relatieprobleem maar dat los ik dan wel weer op met een kakelvers ontbijtje.









dinsdag 21 november 2017

Gekkenwerk op Dennenoord

Zingende dames in jaren zestig jurkjes. Ze doen het vol overgave op het podium van theater de Kimme op het Dennenoord terrein in Zuidlaren. Het optreden maakt onderdeel uit van de voorstelling ‘Gekkenwerk?’ die daar deze maand twee keer vertoond wordt. Het publiek krijgt een kijkje in de geschiedenis van de psychiatrie in het algemeen en van Dennenoord in het bijzonder.  De aanleiding van de theatervoorstelling is dat het 120 jaar geleden is dat Dennenoord werd opgericht door de ‘Vereniging tot Christelijke Verzorging van Krankzinnigen en Zenuwlijders.

De spreuk prijkt nog steeds op één van de gebouwen op het terrein.
Een gesticht met meerdere paviljoens in de bossen bij Zuidlaren voor mensen met een steekje los, mensen die niet spoorden en/ of van het padje waren. Ze werden in de begintijd verplicht opgenomen en met harde hand onder barre omstandigheden verzorgd. Een wereld met een systeem van strenge regels waar afgedwaalde mensen in een gezinssetting weer bij zinnen moesten worden gebracht. Omdat de patiënten niet van het terrein af mochten werd er voorzien in een keuken, een wasserette en zo meer. De mensen droegen speciale kleding, zodat bij 'ontsnapping' ze gemakkelijk teruggevonden konden worden. 

De voorstelling schetst de ontwikkeling in de psychiatrie. Werden de behandelde patiënten eerst nog ‘gek' genoemd, na 1950 werd die term verruild voor 'ziek' en kwam er een omslag in de benadering, behandelwijze en medicatie. De hekken verdwenen, men mocht vrij in en uitlopen en er werd voor werkkleding en nette kleding gezorgd. 'De mens zien' als uitgangspunt, kijken wat er nodig is en van daaruit de eventuele behandeling starten. Lossere regels zorgden er voor dat het voor de mensen prettiger werd om op het terrein te verblijven. Maar om de 'geestelijke gezondheidszorgtent' draaiende te houden kwamen er weer andere regels om de hoek kijken. Het gezonde verstand werd veelal vervangen door protocollen en alle handelingen, voortkomend uit vaststaande regels, moesten ook nog eens op schrift vastgelegd en verantwoord worden.

Helaas is dat nog steeds de realiteit. Op een manier dat het systeem doorslaat en men verzandt in een moeras van registratiedruk met als gevolg dat de zorg voor de cliënt ondergeschikt raakt. De mens wordt nog wel gezien maar dan vanachter een computer of door een zorgverlener met een IPad. Om gek van te worden. Dat is de boodschap die duidelijk klinkt in de theatervoorstelling 'Gekkenwerk.' Om het tij te keren is de campagne 'Minder regelgekte meer zorg' gestart waarvan Lentis, GGZ Nederland maar ook  andere GGZ instellingen in Nederland deel uit maken. Een mooi initiatief om weer terug te gaan naar de basis. Dat is luisteren naar de hulpvraag van de cliënt en de zorg daarop aanpassen.  En dat kan in veel gevallen prima met ongeschreven regels.

Informatie over de campagne is te lezen op http://www.regelgekte.nl




woensdag 15 november 2017

Multifunctionele schaal

Afgelopen zomer kreeg ik van een vriendin een zak stoofperen uit eigen tuin. Diezelfde middag stond ik achter mijn fornuis om ze in rode wijn, sinaasappelsap, bosbessensap met kruidnagelen, laurierblad en kaneelstokjes te bereiden tot een culinair hoogstandje. Meestal lukt dat maar in dit geval was het eindproduct toch ietwat teleurstellend en kon ik tijdens het eten tegen een paar zure gezichten aankijken. Ik had inmiddels een schaaltje apart gezet voor de gulle geefster, die de dag daarna kwam om ze te halen. Vol trots liet ik het kunstwerk zien en het water liep haar nog net niet uit de mond. Ik zweeg over de zuurtegraad en besloot haar reactie gewoon af te wachten. 

De dagen daarna bleef het angstvallig stil. Eerst liet ik dat zo maar toen ze in alle toonaarden bleef zwijgen informeerde ik toch maar eens naar de gastronomische smaakbeleving van de peren. Door het sociaal-wenselijke antwoord, waarmee ze om de hete brij heen draaide, viel ze redelijk snel door de mand. 
Het schaaltje zou ik wel eens terug krijgen. Tijdens het koken miste ik het met regelmaat omdat ik het vaak gebruik voor salade of andere bijgerechten. Een fraai, Noord-Afrikaans exemplaar, dat ik eens op Sinterklaasavond mocht ontvangen. Desondanks vergat ik het steeds mee terug te nemen. Mijn vriendin idem dito maar sinds kort weet ik haar achterliggende motief. Toen ik bij haar was en op een helder moment om het schaaltje vroeg nam ze me mee naar haar slaapkamer waar ze de schaal, gevuld met allerhande sfeerkaarsjes en schitterend op haar nachtkastje, met een schaamteloze smile aan mij toonde. Die tomaten en gehaktballetjes die er normaliter in prijken werden acuut een ver van mijn bed show. Haar tip dat het schaaltje na een beetje spiritus gewoon weer te gebruiken was deed ik vriendelijk maar resoluut van de hand. Eigenlijk had haar moeder de aanzet gegeven. Die had er namelijk kastanjes in gedaan en ja toen was het hek van de dam. 

'Het bloed kruipt......'





zaterdag 11 november 2017

Openbaar is toch voor iedereen?

Genderneutraal plassen. Er zouden aparte openbare toiletten moeten komen voor mensen die zich niet helemaal man maar ook niet helemaal vrouw voelen. De transgenders voelen zich namelijk ongemakkelijk als ze bij hoge nood niet weten voor welk toilet ze moeten kiezen. Keuzestress bij het plassen dus. 

Ik maakte laatst de keuze om in het toeristische park waar ik was het herentoilet binnen te stappen. Voor het damestoilet stond namelijk een enorme rij terwijl je bij de heren zo door kon lopen. De mannen die voor de urinoirs stonden negeerde ik en ik verdween in één van de hokjes met zittoilet.

Ik heb overigens nooit begrepen waarom er überhaupt onderscheid gemaakt moet worden tussen heren- en damestoiletten. Thuis deel ik ook al jaren het toilet met vier heren. Ik heb ze ooit geleerd om ook bij een kleine boodschap te gaan zitten. Dat ze dat tot nu toe ook allemaal braaf doen blijkt wel uit het feit dat ik nooit spetters op en rond de pot en de bril opmerk. 

Die keuzestress die transgenders ervaren zou volgens mij dus ook niet nodig hoeven zijn. Maak de toiletten in openbare ruimtes gewoon toegankelijk voor iedereen. Desnoods maak je een ruimte met zittoiletten en een ruimte met urinoirs maar verwijder de plaatjes van het mannetje en het vrouwtje. Hang er plastuitjes naast voor de liefhebber en het probleem is opgelost. Een gore bende blijft het vaak toch wel in een openbaar toilet tenzij er heel regelmatig wordt schoongemaakt zoals bij het toilet van een Mc Donalds in Amsterdam dat na elk individueel bezoek gereinigd wordt. Daar betaal je dan ook iets van €1,50 voor maar je kunt dan in ieder geval met een gerust hart plaats nemen op een schone bril. 

Iedereen blij met een uniseks toilet. Geen ongemakkelijkheid door keuzestress. En gelijkheid voor iedereen die moet ontlasten. Geen etiketjes meer, slechts eentje, die van 'Toilet'. En het woord 'openbaar' klopt dan in dit geval ook weer.








vrijdag 10 november 2017

Punt uit!

De term ‘accreditatie’ is vaak op mijn werk te horen. Accreditatie is het behalen van punten door professionals, die een scholing, een cursus of een symposium hebben bijgewoond. Die professionals kunnen bijvoorbeeld huisartsen, praktijkondersteuners of praktijkassistentes van een huisartsenpraktijk zijn maar ook overige zorgverleners, die tot de doelgroep van ons bedrijf behoren.  Mijn collega’s van de nascholingsafdeling hebben als taak de zogenaamde accreditatiepunten, na deelname, in een systeem bij te schrijven.

Van de week kwam er een collega van de genoemde afdeling bij mijn bureau staan met de vraag: ‘Is het de accreditatiepunt of het accreditatiepunt?’ Ja, toen had ze mij even stil. Natuurlijk wisten we allebei dat punt zowel met het als met de aangeduid kan worden. De punt als een leesteken, de punt als een stip en de taartpunt. Het punt als in‘het punt aansnijden’ of ‘ik sta op het punt te vertrekken.’ Maar zeg je: ‘Ik schrijf het accreditatiepunt of de accreditatiepunt bij?’ Google werd ingeschakeld. Wat we ook probeerden, het werd ons niet duidelijker. Op de website ‘Welklidwoord.nl’ krijg je na het intypen van ‘accreditatiepunt’ de melding: ‘Helaas, we zijn nog niet zo slim, is het wel een zelfstandig naamwoord?’ in beeld. 

Mijn collega besloot dit punt, in het bericht wat ze hierover aan de desbetreffende mensen moest sturen, maar te omzeilen. Ze zou haar vader, die dit soort dingen vaak weet, wel eens vragen hoe het zit. De kwestie had mij de hele dag in haar greep, om een punthoofd van te krijgen. Steeds als ik langs het kantoor van mijn collega liep werd het punt aangestipt.  

Wat zijn woorden als spits, display en cluster dan een verademing. Poot er een willekeurig lidwoord voor en het is goed. Mijn hoop is gevestigd op de vader van mijn collega om er daarna voor eens en voor altijd een punt achter te zetten.


zaterdag 4 november 2017

De ballen!

'Kom je ook kijken mam?'
'Wil je dat graag?' 
'Ja, ik vind het wel leuk'
'Oké, dan kom ik!'

Zo gebeurde het dat ik op zaterdagochtend langs de lijn stond om naar de keeperskwaliteiten van mijn jongste te kijken. Zijn vader moest als grensrechter fungeren en stond aan de andere kant van het veld. Ik had een plekje dicht bij het doel gezocht en stond in mijn eentje het spel te bekijken. Het duurde maar even en er werd een punt gescoord in 'ons' voordeel. Af en toe hoorde ik de coachende woorden van mijn zoon en ook die van één van zijn teamgenoten in een oproep om gewoon te gaan voetballen in plaats van zinloos commentaar te geven op de scheidsrechter, die volgens de mopperaars in het voordeel van de tegenpartij zou fluiten. Na een tijdje kwam er een tweede bal in het net van de tegenstander. De regen die inmiddels uit de lucht viel maakte het er niet gezelliger op maar ik hield vol. Ik reageerde een paar keer adequaat op een bal die over de lijn in mijn richting werd geschoten door er een trap tegen aan te geven zodat het spelletje door kon gaan. De blik van verstandhouding, die ik daarna met mijn zoon in het doel uitwisselde, was bijzonder en hij was zichtbaar onder de indruk van de traptechnieken van zijn moeder. Ook ik was onder de indruk maar dan in het kwadraat toen ik een tegenspeler aan een teamgenoot van mijn zoon - volledig doordacht - een keiharde schouderduw zag uitdelen, zo erg dat hij op de grond terecht kwam. Het scheelde maar weinig of deze speler had met hersenletsel naar het ziekenhuis gemoeten want tijdens zijn val knalde hij bijna met zijn hoofd tegen de dug-out. Net als ik schrokken zijn coaches ook en riepen ze de scheidsrechter op om maatregelen te nemen. Het enige wat deze man deed was in algemeenheden spreken door: 'Kom op een beetje respect voor elkaar, anders stoppen we er mee,' te zeggen. Ik hoorde de jongen zonder op te kijken een verplicht 'Sorry' zeggen en hij kon gewoon weer door.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik weinig van deze sport begrijp. Na vanochtend is dat begrip nog weer iets minder geworden. Ik snap sowieso niets van het fanatisme op het veld. Als dat uit de hand loopt, zoals dit, lijkt het mij niet meer dan logisch dat zo'n jongen uit het spel wordt gehaald of op zijn minst stevig wordt aangesproken op zijn daad.

Na de eerste helft hield ik het voor gezien. Ik heb even de tijd nodig om me te herpakken voor een eventueel volgend bezoekje aan het voetbalveld. En zolang mijn zoon dat leuk vindt komt dat moment ook wel weer. Voorlopig speel ik de bal even door. 





donderdag 2 november 2017

Van het kastje....

' We willen hem graag kwijt.' 'Ja, ik begrijp het maar helaas. Ik wens jullie in ieder geval succes met de verdere verkoop.'

Het zal niet veel mensen zijn ontgaan dat we onze wandkast graag willen slijten. Tot vervelends toe plaatste ik hem op verschillende social media kanalen in de hoop een koper te kunnen vinden. Van de week hadden we twee potentiële kandidaten. De eerste was een mevrouw. Aan de telefoon was zij erg enthousiast en ze wilde hem het liefst dezelfde avond nog ophalen. Omdat zij hiervoor een kar moest regelen spraken we af voor de volgende dag. Tien minuten later ging de telefoon opnieuw. Het was haar man die informeerde of de soort hout massief of, zoals hij dat noemde, 'vol' was. Aangezien dit soort vragen al snel te inhoudelijk voor mij zijn gaf ik het toestel aan mijn partner, die hem verder te woord stond. Om zijn vraag goed te kunnen beantwoorden zou de kast van de wand moeten en dat is een klus die je niet zo even doet. Ze spraken af dat hij dit de volgende dag nader zou komen inspecteren. Op de dag zelf, een uur voor de afgesproken tijd, belde de meneer weer met de mededeling van de koop af te zien omdat de kast te groot zou zijn. Wel bijzonder dat hij dat wist omdat ik in de advertentie de maten niet specifiek genoemd had.
Maar er was nog een gegadigde. 'Kat in het bakkie' ging er door me heen toen er een veelbelovende bestelbus voor kwam rijden. Deze meneer kwam voor zijn broer, die serieuze belangstelling had. Na telefonisch overleg met die broer meldde hij dat het niet door ging omdat de staanders te smal zouden zijn. Vanaf de bank sprak ik mijn teleurstelling uit en hij moet vast aan mijn lichaamstaal gezien hebben dat ik verre van blij was.
Over ' Iemand op de kast jagen' gesproken. 














dinsdag 31 oktober 2017

Op die fiets

Met een tas boodschappen loop ik richting mijn fiets. Als ik daar bijna ben zie ik dat mijn stalen ros tussen de andere fietsen, die in het rek staan, op de grond ligt. Er staan drie mensen in de buurt van mijn fiets. Een mevrouw, een jongen en een meisje, alle drie met een fiets in hun hand. Ik kijk eens naar mijn fiets en maak een 'nou ja zeg' uitdrukking met mijn gezicht. Het meisje is in gesprek met de mevrouw en staat met de rug naar me toe, ze heeft me niet zien aankomen. Ik kan het gesprek niet verstaan want het gaat in een taal die ik niet ken.

Als ik mijn tas op de grond neerzet om mijn fiets op te pakken zie ik dat het meisje aanstalten maakt om van haar fiets te stappen om hetzelfde te doen. Als ze ziet dat ik het al gedaan heb zegt ze: 'I'm sorry.' 'Het is oké,' zeg ik.

Met een lichtelijk gevoel van schaamte fiets ik naar huis. In de gauwigheid had ik de conclusie getrokken dat het meisje of de twee anderen mijn fiets omver hadden gegooid en stiekem weg wilden gaan. Aan het gezicht van het meisje zag ik dat ze dit helemaal niet van plan was en dat ze mijn fiets, die waarschijnlijk per ongeluk door haar toedoen op de grond terecht was gekomen, gewoon weer rechtop wilde zetten.

Bij het woord conclusie op encyclo.nl staat: 'Besluit na onderzoek of goed nadenken.'
Voorvallen als deze houden me scherp. Even boodschappen doen.


vrijdag 27 oktober 2017

Geschonden

‘Is het te zien?’ Ik heb mijn bril afgezet. ‘Nee hoor, je ziet er niks van.’

De nieuwe gordijnen voor onze woonkamer zijn eindelijk klaar en vanochtend hingen mijn partner en ik ze op. Voordat dit kon moest eerst de rail aan het plafond gemonteerd worden. Met schroefjes en zijn Bosch in de aanslag stond mijn partner met de rail boven zijn hoofd op de vensterbank. Ik werd zijn assistente en vond mezelf best proactief toen ik uit mezelf op een stoel ging staan om de rail tegen het plafond te houden. ‘Hou je hem vast?’ hoorde ik hem zeggen. Blijkbaar deed ik dat niet goed want het ding viel hard tegen mijn bril en wenkbrauw met als gevolg dat er een stroom van schuttingtaal uit mijn mond gutste. ‘Nee dus’, klonk het naast me. Geërgerd haalde ik de bril van mijn gezicht en legde hem op de kast naast me.
Toen de gordijnen hingen en we aan de koffie zaten liet ik mijn eega de boel boven mijn oog nog even inspecteren. Gelukkig was er niks te zien en was de plek niet meer gevoelig. Dat was twee weken geleden wel anders toen ik tijdens een nachtelijk bezoekje aan het toilet de bocht niet ruim genoeg nam en met mijn been tegen de punt van ons bed stootte. Waarschijnlijk was ik slaapdronken want ik kon mij niet staande houden en maakte een harde smak tegen de grond.  Daarbij gleed ik nog even door op het tapijt met als resultaat een flinke schaafwond op mijn linkerhand en eentje onder mijn linkeroog.  Ik was gelijk  klaarwakker. Toen mijn partner door de consternatie het licht aan had gedaan en mij omhoog hielp zag ik dat de punt van het bed zijn werk op mijn onderbeen goed had gedaan.
Het duurde een tijdje voordat de ‘wond’ onder mijn oog weer herstelde. Uiteraard kreeg ik van een paar mensen ‘grappige’ en geijkte vragen of er sprake was van huiselijk geweld.  Dat was zeker het geval . Mede mogelijk gemaakt door mijn onhandigheid.

donderdag 19 oktober 2017

Leven als een hart

'Ik heb hier helemaal niks mee. Als ik dood ga hoef ik dit allemaal niet. Dan mogen ze me zo vanuit huis bij het afval zetten.'

We staan in een ruimte met banken, een paar statafels en een koffieapparaat en wachten tot we naar binnen mogen. Rechts van me staat mijn partner, links van mij de partner van een lieve vriendin. Zij neemt vandaag afscheid van haar oma. Hoewel haar man geen affiniteit heeft met uitvaarten in het algemeen en die van zichzelf in het bijzonder is hij er vandaag toch bij.

Als we de aula inlopen klinkt er prachtige muziek met Italiaanse zang. Voorin de ruimte bij de kist, die omringd is met mooie bloemen, staat een prachtige foto van een negenennegentig jarige. Achter de kist zijn er ramen die een mooi uitzicht geven op een oneindig pad, omringd met bomen. De kleuren van de bladeren en de zon die door de takken schijnt typeren de herfst. Haar seizoen want oma hield van deze tijd van het jaar. Deze dag, alsof zij hem zelf heeft uitgezocht, is perfect voor haar afscheid.

Er volgen mooie, warme woorden, afgewisseld met fraaie piano- en klassieke muziek. Ik kijk af en toe naar mijn vriendin en haar familie die op de voorste banken zitten. Haar  zoon zag er wat tegenop. Hij vindt het niet prettig om huilende mensen te zien. Haar dochter vindt het allemaal zichtbaar spannend en kijkt vol bewondering naar de kist van haar overgroot oma.

Ik leg mijn ene hand op de arm van mijn maatje naast me. Mijn andere hand gaat naar zijn bovenbeen. Ik fluister in zijn oor dat ik blij ben dat hij met mij mee is gegaan.

Na de dienst laten we ons nog even heerlijk koesteren door de zonnestralen. Bij gebrek aan een bankje leunen we tegen een grote houten bloembak. Na een tijdje komen mijn vriendin en haar familie ons nog een klein poosje gezelschap houden. 'Het was een mooi afscheid en het is goed zo', zegt ze. Haar partner werd verdrietig van de muziek. 'Soms is het heerlijk om te huilen,' zeg ik. 'Mannen hebben daar toch meer moeite mee, iets met feminisme', is zijn reactie. Hij lacht. Als ik mijn vriendin en beide kinderen knuffel wil hij er ook een.

Bij het afscheid zeg ik: 'Tot gauw!' Bij het wegrijden maakt mijn vriendin een handkusgebaar. De uitvaartverzorger zei het al. 'Dierbaren zitten altijd in je hart, ook als ze er niet meer zijn.' Deze vriendin heeft al meer dan veertig jaar een vaste plaats in mijn hart en gaat daar alleen maar uit als ik er niet meer ben. Tot die tijd gaan we het leven vieren. Als we de leeftijd van haar oma mogen bereiken zijn we nog maar net over de helft.



woensdag 18 oktober 2017

Recht(s)

Zo één keer per twee maanden hoef ik op donderdag na mijn werkdag niet de bus vanaf Groningen te nemen maar mag ik meerijden met iemand die dezelfde kant op moet. 

Het is even na half 7 als we de straat waar ik woon in rijden en er vanuit het niets een auto van rechts komt aan scheuren. Omdat er zowel links en rechts van ons auto’s geparkeerd staan kan de chauffeur niet passeren. Heel even hopen wij op de coulance van de meneer, het is voor hem een kleine moeite om zijn voertuig een stukje terug te rijden. Een kansloze hoop, de auto komt niet in beweging en de lichaamstaal van de man laat zien dat hij absoluut niet van plan is om zijn auto in de achteruitstand te zetten. ‘Nou, dat gaat hem niet worden’ , zegt ‘mijn’ chauffeur en met een berustend glimlachje draait hij de auto naar achteren in een parkeerhaventje. Als de tegenligger langsrijdt valt ons oog op zijn snor en oorbel.  Dit helpt niet mee ons vooroordeel, dat dit soort types te allen tijde en ongeacht de omstandigheden neemt waar ze recht op meent te hebben, weg te nemen.

Jaren geleden reed ik met mijn partner in de richting van een smal bruggetje waarop het niet mogelijk was dat twee auto’s elkaar passeerden. Wij hadden voorrang toen een tegenligger zijn auto halverwege de brug tot stilstand bracht. In de stille verwachting dat de chauffeur van de auto zijn fout, die iedereen in zo’n geval kan maken, zou herstellen, verroerden we ons niet.  Daarentegen bleef hij op intimiderende wijze stokstijf staan. Mijn partner besloot de minste te zijn en hem er na een tijdje, weliswaar met tegenzin en wat gesputter, langs te laten.

Ook deze meneer was van dezelfde soort als de meneer die ik eerder schetste met dat verschil dat laatstgenoemde volledig in zijn recht stond en dit ook nam. Als mijn partner dat toen had gedaan stonden we er waarschijnlijk nu nog. Tja, geen oorbel en snor hè?




zondag 15 oktober 2017

50 plus geneugten

'Don't worry 'bout a thing' van Bruno Mars schalt uit de luidspreker als ik met ontbloot bovenlijf op het bankje in het hokje, waar je nauwelijks je kont kunt keren, zit te wachten tot ik gehaald word. Ik kijk wat in het rond en ga staan om mezelf nog eens in de spiegel te bekijken. Doorgaans zijn spiegels daarvoor bedoeld, al begrijp ik niet goed waarom er in deze ruimte een hangt.

Dan gaat de deur open en verschijnt er een mevrouw met witte jas. Ik schat haar tegen de zestig. Ze zegt tegen me dat ik voor het apparaat moet gaan staan. Als ik dat gedaan heb zegt ze dat ze vier foto's gaat maken, van elke borst twee. Ze draait mijn lichaam naar links, zegt dat ik moet ontspannen en pakt vervolgens mijn linkerborst en legt die neer op het plateau voor me. 'Als het pijn doet, geeft u dat maar aan.' Dan komt het apparaat in beweging. Van bovenaf komt er langzaam een ding naar beneden. Research op YouTube  leert mij dat dit een compressieplaat heet. Als ik een naam had mogen kiezen had ik dit martelplaat genoemd. Het lichaamsdeel wordt op zodanige manier geplet en aangeschroefd dat het haast voelt alsof je een amputatie, maar dan zonder narcose, ondergaat. Nadat de foto wordt gemaakt volgt de felbegeerde verlossing maar niet voor lang omdat dezelfde procedure voor de andere borst in werking treedt. Zo volgen er ook nog twee foto's van opzij waarbij je je arm  naar voren moet leggen. Bij de laatste pose, nadat het apparaat flink wordt aangedraaid en zo erg dat ik er misselijk van word, laat ik mijn stoerheid los en verzucht ik: Ho maar hoor!'

'Mevrouw Doornbos, u bent klaar en mag zich weer aankleden.' Met kramp, die gelukkig na een tijdje vervaagt, verdwijn ik in het hokje. Na het aankleden moet ik nog even wachten tot de mevrouw achter de balie mij vertelt dat ik mag vertrekken. Met een foldertje waar : 'Praat u met ons mee over het bevolkingsonderzoek borstkanker?' op staat stap ik weer op de fiets.

Ik wist niet hoe een borstonderzoek in zijn werk ging. Een paar uur voor het onderzoek had ik Whatsapp contact met een ervaringsdeskundige die me uitvoerig uit de doekjes deed wat ik kon verwachten. Helaas had ze mij niets te veel verteld.

De mevrouw die het onderzoek uitvoerde deed haar werk. Terugkijkend had ik toch wat meer empathie verwacht. Ik had me dat niet zo gerealiseerd maar je stelt je toch behoorlijk kwetsbaar op als je deze twee bijzondere, vrouwelijke lichaamsdelen in zo'n setting laat zien. En dan worden ze ook nog, zij het voor de goede zaak, respectloos gepijnigd. Dat heeft toch meer impact dan ik van te voren besefte. Iets meer informatie vooraf zoals een omslagdoek meenemen tegen de kou, voor als je iets langer moet wachten en ook om de ongemakkelijkheid iets draaglijker te maken als je de onderzoeksruimte binnenkomt, was fijn geweest. Dat soort dingen bedenk ik namelijk niet uit mezelf.  Nog even extra benoemen dat de pijn naar kan zijn maar kort duurt en even vragen of het de eerste keer is dat je dit onderzoek ondergaat maakt het allemaal net iets prettiger.

Om nou naar Drachten af te reizen en daar op 7 november a.s. van 17:15 - 19:45 feedback op het onderzoek te geven aan een onafhankelijke patiëntenorganisatie en medewerkers van het bevolkingsonderzoek gaat mij te ver. Zelfs de cadeaubon ter waarde van 25 euro plus de gemaakte reiskosten die ik daarvoor kan ontvangen trekken mij niet over de streep. Vrouwen, die respect hebben voor zichzelf, weten hoe zij bejegend willen worden.  Laten alle mensen, het liefst vrouwen, die vanuit het onderzoek betrokken zijn eens kort om de tafel gaan zitten en zich even verplaatsen in de vrouwen die onderzocht moeten worden. Daar komen vast de mooiste dingen uit. Een win win situatie want je spaart daarmee ook nog eens reiskosten en kosten voor cadeaubonnen uit.


woensdag 11 oktober 2017

Een zwarte

Laatst had ik voor een weekendje de auto van een vriendin te leen. Een fijn zwart autootje, het merk weet ik niet, ik ben van het type dat auto’s benoemd met de kleur.

Ik maakte er flink gebruik van. Zo ging ik er op zaterdagmiddag een paar boodschappen mee halen bij de plaatselijke supermarkt. Terwijl ik met mijn volle winkelkar na mijn buit weer richting de auto liep drukte ik parmantig met mijn duim op het knopje van de deurontgrendeling. Hoewel ik geen klikje hoorde maakte ik mij nog niet direct zorgen maar toen ik het portier open wilde doen bleef het potdicht. Ik drukte nog een keer en nog een keer en nog een keer. Bij geen enkele deur enige verandering.

Terwijl de zweetstraaltjes al gezellig en moeiteloos hun weg langs mijn rug naar beneden vonden ging mijn hand - in een poging de hulptroepen te mobiliseren – in de richting van mijn jaszak op zoek naar mijn telefoon. Maar die telefoon vond ik niet. Zenuwachtig keek ik in het rond. Even diep ademhalen. Dan maar op de ouderwetse manier en met de sleutel probeerde ik beweging in het slot te krijgen. Maar wat ik ook probeerde, geen sjoege. Ik besloot maar niet te veel te gaan wrikken. Het scenario, dat ik haar auto had gemold plus de bijbehorende reacties en veroordelende blikken daarop,  doemde  in mij op. Terwijl ik mijn tranen nog net kon onderdrukken zag ik vanuit mijn ooghoek een soortgelijke auto staan. Toevallig zeg. Zelfs de inhoud, inclusief bananenschil, leek verdacht veel op 'mijn' exemplaar. Ik keek nog es goed. Het zal toch niet? Ja, dus! 


Als ik haar bakkie nog eens mag gebruiken ga ik me bij twijfel focussen op het nummerbord. Dat is iets met SBS-6. Kan niet missen lijkt mij.



maandag 9 oktober 2017

Terug naar Terschelling

De zweetplekken, die zijn trui doordrenken en getuigen van een koortsig lichaam weerhouden Hessel er niet van om zijn vaste plaats op het podium te bestijgen en zijn publiek te bedienen van een breed scala aan covers en eigen werk. Dochter Tess treedt ook toe en laat haar muzikale talenten samen met haar vader aan de gasten horen. Het duurt maar even of de lichaamstemperatuur van 39 graden (plus een beetje) van de zanger wordt gelijk getrokken met de warmtegraad in het gezellige zaaltje waar in no time het dak er af wordt gespeeld. Klassiekers als 'Malle Babbe" en 'Iedereen is van de wereld' dragen hieraan bij en het feestje wordt letterlijk op grote hoogte gehouden als een aantal van ons het optreden staande op stoelen aanschouwt en al swingend de glazen heft

Het eerste weekend van oktober breng ik samen met een aantal collega's door op het mooie Terschelling. Pension de Berg in Midsland wordt ons hoofdkwartier en van daar uit worden de activiteiten gepland. De eerste dag staat in het teken van fietsen huren, borrelen bij de Walvis, friet eten en een gezellig samenzijn aan de lange keukentafel. De overheersende regenbuien van de tweede dag zijn niet fijn maar worden getrotseerd als we door de duinen een wandeltocht naar West aan Zee maken om warm onthaald te worden door het personeel van het gelijknamige paviljoen. Gezelligheid wordt omlijst met cappuccino, thee en al dan niet huisgemaakt, overheerlijk gebak. Dat laatste is de aanzet voor een discussie over vrouwenlijven van rond de vijftig, die nog best te corrigeren zijn door allerhande, ondersteunende kledij maar ook gekoesterd mogen worden als ze daar vrij van komen. Een strak lichaam behoort tot het verleden en is helemaal niet erg zolang het hoofd erboven maar met het verouderingsproces mee beweegt. Plat gezegd 'een barbielijf onder een ouwe kop' is not done!

Met volle magen starten we de terugweg over het strand waar de wind ons via opgedroogde megakwallen naar huis blaast. De zee is onstuimig en als we opnieuw verrast worden door een aantal regenbuien, die ons tot op het bot bevochtigen, houdt onze 'mindful' houding ons op de been. Als verzopen katjes ploffen we neer op de bank in ons onderkomen en laten we ons opwarmen door hete thee en een dito douche. Met dikke sokken beginnen we aan de borrel om ons daarna met een taxi naar Hoorn te laten brengen waar we in de Groene Weide van een heerlijke maaltijd genieten. Het feestje wat we na het optreden van Hessel op de dansvloer uitbundig vieren loopt al tegen zijn eind als een aantal mannen toenadering zoekt en - blijkbaar om indruk te maken -  zich uitgeeft voor medici. Het uitgedeelde visitekaartje verraadt hen als er 'medische' specialisten in plaats van het correcte 'medisch' op vermeld staat. Tot het taxibusje ons weg brengt wijken de heren niet van onze zijde. Thuis volgt er nog een korte afterparty en als we eenmaal ons bed hebben opgezocht is een tweetal onder ons zo hyper dat slapen nog niet aan de orde is. Dan maar even met  lach en kaakspieren de hilarische avond evalueren om tegen 4.00 toch nog een klein tukje te doen.

De volgende ochtend maken we ons na een frisse douche en overheerlijke broodjes op voor een fietstocht. De regen is eindelijk gestaakt en de temperatuur is met weinig wind erg aangenaam. Via de bossen en door de duinen langs het strand is deze activiteit na de natte ellende van de dag ervoor een verademing. De tussenstop maken we in West Terschelling waar we ons opnieuw laten verleiden tot gebak met een warm drankje. Een korte wandeltocht daarna doet ons in een duinpan belanden waar de zon ons vertroetelt en de neerslag van gisteren volledig compenseert. De sneldienst brengt ons aan het eind van de middag weer naar het vaste land.

Hessel heeft gelijk, terugkomen doen we zeker!


maandag 2 oktober 2017

Feesten in stijl

Flikkerende lichtjes met een stevige discobeat op de achtergrond. Dat is het beeld dat we zien en het geluid dat we horen als we op de parkeerplaats van de hockeyclub in Eelde staan. Eén van onze collega's viert vanavond dat ze dit jaar de bijzonder mooie leeftijd van veertig heeft bereikt. Absoluut een feestje waard. Om het feest compleet te maken werd van de gasten verwacht dat ze zich in seventy of eighty outfit zouden persen. Ik probeerde daar nog onderuit te komen en informeerde eerder bij het feestvarken of dat echt de bedoeling was. Heel subtiel reageerde ze met:" Het hoeft natuurlijk niet maar als je het niet doet zal je zeker opvallen." Door deze uitspraak wist ik dat ik er aan moest geloven en werd ik door enthousiaste collega's mee op sleeptouw genomen en belandden we de avond voor het feest in een winkel voor kledingverhuur. Daar vonden we allen een geschikte outfit.

Aan een vriendin moest ik plechtig beloven dat ik haar een foto van mijn metamorfose zou appen en nadat ik dat gedaan had kreeg ik van haar en haar dochter, die ook meekeek naar het plaatje, de verwachte, onvermijdelijke en ongezouten feedback over me heen. Alles wat ik droeg was meer dan goedgekeurd, behalve de blouse, die in hun ogen veel te wijd was en afbreuk deed aan de geweldige broek van het type zebra, inclusief zwabberpijpen, die zo kenmerkend zijn voor het discotijdperk. Ik sputterde nog een paar keer in de trant van dat het in die periode allemaal wijd was maar dit argument werd genadeloos van tafel geveegd. De dames overtuigden mij en zo gebeurde het dat ik het afgekeurde kledingstuk inruilde voor een strakkere variant.

De sfeer zit er al goed in als we als uitgedoste en opgetogen dametjes de feestzaal betreden. We worden warm ontvangen door de jarige, die zichtbaar blij is dat we voor haar zijn gekomen. We voelen ons onmiddellijk welkom en doordat de andere gasten met hun kleding ook over de top zijn gegaan  voelen we ons direct verbonden met elkaar. Ook de aanwezigheid van een oud-collega is leuk en als enige man in ons gezelschap voelt hij zich als een vis in het water.

Alle mogelijke dansplaten worden in een onafgebroken tempo de ruimte in geslingerd en  maakt dat we eigenlijk geen moment van de dansvloer af te slaan zijn. Herkenning, blijheid, gekkigheid en meezingdrang vormen het decor en een aantal verborgen spieren wordt genadeloos in werking gezet. Hoe later het wordt hoe meer waardering we krijgen voor de nummers die in het gewone leven niet direct op ons voorkeurslijstje staan. Als 'Rio' van Maywood en 'Sing me a chason' van Luv' door de luidsprekers schalt is dit voor een enkeling van ons nog wel behoorlijk choquerend als de rest van ons gezelschap zonder enige gêne de dansvloer beheerst en de teksten moeiteloos, inclusief bijpassende dansjes, uit de monden laat vloeien. Maar de dame in kwestie herpakt zich, laat haar eerdere twijfel varen en doet gezellig met ons mee. 

Zo komt een eind aan een fantastische, ongecompliceerde, avond waar de gastvrouw met haar prachtige blauwe outfit het absolute middelpunt was. Het tevergeefs wachten op het aangevraagde 'Rivers of Babylon' duurt zelfs voor ons te lang. Voldaan nemen we even na enen afscheid en kunnen we terugkijken op een super geslaagd feestje waar we als collega's nog zeker lang op kunnen teren. 





dinsdag 26 september 2017

Geraakt langs de lijn

"Laat je niet te veel beïnvloeden door wat je op school leert maar blijf je eigen stijl volgen."

Afgelopen zaterdag was ik op het voetbalterrein van de club waar mijn oudste en jongste in dezelfde wedstrijd een rol zouden gaan spelen. Eerstgenoemde als scheidsrechter en laatstgenoemde als keeper. Het was al weer een tijd geleden dat ik hier mijn gezicht liet zien en het 'twee vliegen in één klap' principe vormde een mooie aanleiding om mij deze keer weer eens langs de velden op te houden. De zon gaf warmte en op de weg langs het terras bij de kantine werd mijn partner begroet door een groepje mannen die, met hun bekertjes koffie, in afwachting waren van een mooie pot voetbal.

Eén van hen sprak mij aan op de wekelijkse stukjes die ik voor de krant verzorg. Hij had ze al een aantal keren gelezen en bij zijn dochter, die ik goed ken, gedropt dat hij mij erg vond lijken op de foto die boven de column staat. Zijn dochter had hem subtiel gemeld dat ik inderdaad degene ben die op de foto afgebeeld staat. Hij vroeg naar mijn drijfveren en hoe het zover was gekomen dat ik dit wekelijkse plekje in de krant had veroverd. Het gesprek ging over de inhoud maar ook over de regels van grammatica en spelling die, ook voor hem, niet altijd helder zijn. Ik vertelde over de Schrijversvakschool waar ik met een verdiepingscursus was begonnen om me verder te ontwikkelen in het schrijversvak. Zijn bruine ogen begonnen te sprankelen en straalden tegelijkertijd overtuiging uit toen hij het advies aan de hand deed om mij op die school vooral niet teveel te laten aanpraten maar dat ik vooral mijn persoonlijke plan moest blijven trekken. Deze wijze raad, vanuit zijn hart en waarschijnlijk door ervaring ingegeven, kwam zo bij mij binnen dat ik hem de hele week al met mij meedraag. Toevallig wist een goeie vriendin mij een dag later te vertellen dat er slechts 20% van wat je op school leert blijft hangen en dat de onbewuste kennis ( in het Engels 'tacit knowledge') die je ooit ergens anders dan in de schoolbanken hebt opgepikt, naar boven komt drijven op de momenten dat je die kennis nodig hebt

Zo mondde het begin van het bezoekje aan het voetbalveld uit in een onverwacht inspirerend moment en werd een mooie inleiding op het balspelletje, dat zich even later voor mijn oog voltrok. De onbewuste kennis die ik bij het zien van deze wedstrijd en ook bij eerdere opdeed heb ik, voor zover ik weet, nog niet in kunnen zetten. Wel deelde ik een vaardigheid op het gebied van spellingscontrole op de computer met degene die mij eerder die ochtend met zijn prachtige uitspraak een wijze les meegaf. Ik hoop dat ik hem met deze kennisoverdracht ook een klein beetje verder heb kunnen helpen.