Gezellige lichtjes op de Grote Markt in Groningen, de aanloop naar Kerst is een feit. De bus brengt mij en drie vriendinnen van P + R Hoogkerk naar het centrum van Groningen en heel even vrezen we dat de deur van de bus niet open zal gaan. Omdat ik dit als ervaringsdeskundige vaker heb meegemaakt schal ik door de bus of de chauffeur dit wil doen en krijg ik van mijn vriendinnen onmiddellijk te horen dat ik met mijn geschreeuw prima pas op de locatie van onze eerste stop, namelijk de Vismarkt.
Bij Cantina worden we door een dame naar boven geleid waar
we ons mogen melden voor een tafeltje. Een paar van ons wordt tijdens het
traplopen licht claustrofobisch als ze zich het scenario van brand of andere
ellende inbeelden. Gelukkig worden ze gerustgesteld als ze een lichtje met het nooduitgangteken zien hangen. Als we boven komen moeten we onze verwachting toch
iets bijstellen als het personeel niet direct als aasgieren op ons af komt om ons te
verwelkomen. Dan zelf maar even een jongeman aanschieten
die ons vanaf de bar naar een tafeltje dirigeert. ‘We hebben het bioscoopmenu
gereserveerd en meestal krijg je dan één velletje’ is de scherpe reactie van
één van ons, als we enthousiast een menumap vol keuzes krijgen aangereikt. Een
lamp in de vorm van een biechthokje maar dan zonder pastoor, benen die onder de tafel agressie
bij elkaar opwekken, spannende verhalen over het naaien, dat alleen gebeurt tijdens de
nesteldrang om er daarna voor eens en voor altijd mee te stoppen worden, zelfs door
een met kracht bijgezette schaamteloze smile, niet geloofd. Het zijn slechts
een paar elementen die het decor vormen van de Mexicaanse maaltijd, die uitstekend
smaakt. De muziek mag iets zachter maar is altijd beter dan het gekakel van de
dame aan een tafel verderop, die met haar Engels, met Russische invloeden, de
boventoon in het restaurant voert.
In Pathé gaan we na de maaltijd, op het mooiste plekje van
de bioscoop, lekker onderuit. Voordat we neerploffen maken we nog een gang naar
het toilet waar de ouwe wijven putlucht ons niet langer dan strikt noodzakelijk
in de ruimte houdt. Tijdens ‘Gek van geluk’ op het scherm houden we het haast
niet droog als er tijdens de verschillende scènes hilarische toestanden
ontstaan. Over klei, die na het genot van een modderbad een week nadien nog
steeds tussen de intieme zones blijft schuren, een Chinese muur, waar je tijdens
een zoenpoging tegen aan botst, slavinken die eenzaam verorberd moeten worden
en een bitchfight waar een schaal tomatensoep als bijna dodelijk wapen wordt ingezet. Na de anticlimax, veroorzaakt door de felle lichten na de film, verlaten we met enige tegenzin de bioscoopzaal. Nadat ik door één van mijn maatjes bij het oversteken van de Intensive Care wordt gered omdat er een malloot met volle snelheid over het Zuiderdiep rijdt, moeten we nog even wachten op de bus waar mijn reddende engel ‘beloond’ wordt met een busspiegel die rakelings lang haar hoofd suist. In Hoogkerk wordt ze opnieuw gepest als bij het uitstappen de deuren pal voor haar neus dichtklappen. Gelukkig verlaat ze ongeschonden samen met ons de bus waar onze chauffeuse ons vervolgens allemaal keurig en veilig op de plaats van bestemming brengt.
Warmte in de winter, het kan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten