Zodra er de laatste jaren ook maar één
vlokje sneeuw dwarrelt, een briesje wind staat of een onweersbui verwacht wordt,
ontstaat er in Nederland een storm van paniek en worden we om de oren geslagen
met de inmiddels overbekende codes rood, geel en oranje. Er wordt opgeroepen tot
thuiswerken, de scholen sturen de kinderen eerder naar huis en er wordt op
dwingende wijze geadviseerd om toch vooral niet de weg op gaan als dat niet
nodig is.
Hoewel ik niet ben van het idee dat vroeger alles simpeler was kreeg ik van de
week toch heel even de neiging om te denken dat dit wel zo was. Wij fietsten als
tieners in weer en wind met sneeuw en ijzel naar school en er was geen ouder of
leerkracht, laat staan een landelijk weerstation, die er aan dacht om daar een
stokje voor te steken. Als we niet verder konden fietsen dan kwamen we daar
snel genoeg achter doordat we al glibberend de macht over het stuur verloren en
in een lange rij over het asfalt gleden. Code rood hadden we niet nodig om
unaniem tot het besluit te komen dat het verstandiger was om terug naar
huis te gaan.
Gezond verstand zet je in om te
bepalen of het verantwoord is op pad te gaan dan wel voorzichtig te gaan
rijden. En gelukkig kunnen de meeste weggebruikers die keuzes zelf maken. De
zogenaamde onbezonnen wegpiraten, die ik als uitzondering zie, gaan ongeacht de
weersomstandigheden toch wel hun eigen gang en bestaat er geen enkele code die
ze daar van af weet te brengen.'Waar is code rood als je hem nodig hebt?' Dat vroeg ik mij vorige week af, toen ik zonder enige waarschuwing en met onbekende reden over mijn gelaarsde voeten struikelde en vrij plotseling op mijn bakkes lag. Het was een dag voordat de sneeuw inviel en van gladheid was nog geen enkele sprake. Gelukkig had ik, afgezien van een wat stijf gevoel in een paar ledematen, geen nare gevolgen van mijn val en was ik snel weer ter been. Niks aan de hand dus, slechts een gevalletje van code ‘onhandig’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten