Benen

Laatst had ik bedacht om een paar enkellaarsjes in de sale te scoren. Het meisje dat mij hielp, of wat daar voor door moest gaan, had een hoog 'hihi' en 'zeg maar' gehalte en met haar non adviezen was ik haar liever kwijt dan rijk. Uiteindelijk had ik toch een paar redelijke exemplaren gevonden. De aanblik in de spiegel van mijn benen in mijn spijkerbroek en de laarzen die daar eigenlijk niet mee ‘matchten' verloor het van mijn drang om met iets nieuws de winkel uit te lopen.

In de auto wisselde ik mijn oude laarzen om voor de nieuwe en met de  spijkerbroekbenen nog vers op mijn netvlies reed ik naar huis. 'Ze zijn toch leuk, waarom kijk je dan zo sip?' waren de woorden van mijn partner toen hij mijn aanwinst zag. 'Ik heb dikke benen ', was mijn antwoord. Hij wist hoe laat het was. Zijn vrouw was ondergedompeld in een poel van zelfkritiek en de ervaring leert dat je haar dan beter even kunt laten. Voor nog meer zelfpijniging ging ik boven opnieuw voor de spiegel staan. Ik probeerde een andere broek, een langere trui, nog een andere broek en eindigde toch weer in dezelfde. Nog steeds niet tevreden met de broeklaars combi maar met het idee dat ik misschien even moest wennen liet ik de laarzen de rest van de middag aan. Toen we ‘s avonds naar een theatervoorstelling gingen en ik me omgekleed had vroeg mijn partner: ' Doe je je nieuwe laarzen niet aan?' 'Nee, anders krijg ik misschien nog blaren', verzon ik als excuus. Ik was al aan het afscheid nemen en in de nacht erop trok ik de conclusie dat de laarzen en ik een kansloze toekomst zouden hebben. Gelukkig nam de winkel ze zonder problemen terug.

'Prachtige benen heb je. Die dragen je lijf en daar mag je trots op zijn.' Het was de reactie van een vriendin op mijn benendip.  Met dat gegeven kan ik voorlopig wel even vooruit. In ieder geval tot het volgende mentale dalletje. Dan staan buik en billen weer op de nominatie.