Maandagochtend

Hoewel ik een broertje dood heb aan het huishouden in het algemeen en het poetsen van de badkamer in het bijzonder stort ik me toch elke maandagochtend op deze bijzonder geestdodende klus. Uitstel is verleidelijk maar erg onverstandig want de gel-, zeep-, en tandpastaresten zouden zich alleen maar meer gaan hechten waardoor ik mijzelf nog verder in de nesten zou werken. 

Met op de achtergrond het geluid van de noeste schoonmaakactiviteiten van de werkster van de buren, die mij er steevast aan herinneren dat het maandagochtend is, nam ik ook maar weer de gang naar boven. Ik besloot van de nood een deugd te maken en de muziek van de top 1000 aller tijden van Veronica uit mijn smartphone te laten schallen. Met een sopje en een sponsje leefde ik mij uit op de sporen van uiterlijke verzorging en toen 'It's my life' van Talk Talk voorbij kwam deed ik het geluid een paar tandjes harder. Ik had het nummer de avond ervoor nog op mijn stemlijstje voor de top 2000 gezet. Vooral bij het refrein kon ik mij niet inhouden en zong en danste ik er lustig op los. Ik begon bijna plezier in het soppen te krijgen totdat ik op de overloop een slaapkamerdeur open hoorde gaan en oog in oog stond met mijn oudste zoon die overduidelijk 'not amused' was.‘Ik probeer nog wat te slapen, kan het iets zachter?'  Door deze toch wat gebiedende vraagstelling voelde ik mij als een puber die terecht werd gewezen door haar ouders en in die rol sputterde ik: 'Waarom, het valt toch best mee?' Al snel weer doordrongen van het feit dat ik nu volwassen was en mij weer als zodanig moest gaan gedragen mompelde ik met een laatste stuiptrekking 'gezeur' en deed ik de muziek zachter.

Het gevoel van vrijheid van de schreeuwende meeuwen aan het begin van het nummer van Talk Talk had ik heel even mogen ervaren toen ik mij liet gaan op de fraaie klanken van ‘It’s my life’.  Inmiddels loodste Bob Geldofs’'I don’t like Mondays’ mij zachtjes verder door de ochtend.