Tel je zegeningen. De laatste tijd hoor ik het weer meer dan anders. Bedoeld
als een oppepper. Waarderen wat je wel hebt in plaats van niet.
Uiteraard helemaal goed bedoeld. Natuurlijk kan het helpen om positiviteit tegen
negatieve gevoelens af te zetten en dan te bekijken wat er per saldo over
blijft.
Dit?
Dat je je zegeningen moet tellen omdat je het niet eens zo slecht hebt als je
relatie ongewild voorbij is maar je verder wel gezond bent?
Dat je nog heel veel vrienden over hebt terwijl je net die ene leuke vriendschap kwijt
bent of door je vingers ziet glippen?
Dat je elke dag te eten hebt ondanks dat je bijna uit je huis bent gezet?
Elke keer als ik in zulke gevallen iets in de trant van tel je zegeningen hoor bekruipt me een gevoel van.....Ja, van wat eigenlijk? Allergie? Dooddoenertaal? Ook dat, maar zeker plaatsvervangende schaamte. Verboden te zaniken. Zet je erover heen, het wordt weer anders en het helpt niet om te
klagen. Over tot de orde van de dag.
Tel je zegeningen wordt vaak gebruikt om verdere discussie of een echt gesprek
dicht te timmeren. Dat komt denk ik omdat mensen graag een oplossing willen
aandragen als ze merken dat anderen het moeilijk hebben. Dat kan natuurlijk
heel vaak niet dus komt al snel een cliché om de hoek als tel je zegeningen,
kijk wat je wel hebt, gelukkig is het mooi weer, kijk niet te ver
vooruit, ga iets leuks doen, blijf er niet te lang in hangen en je moet door. Alsof verdriet, pijn of teleurstelling niet mag en nergens toe dient.
In plaats van dat iemand zich er ineens beter door gaat voelen voelt een
dergelijke opmerking aan als een extra klap in het gezicht. Want de meeste
mensen weten ook wel wat het is om zich oké te voelen maar zijn niet altijd zo
veerkrachtig of in staat om daar actief en acuut mee aan de slag te gaan als
het tegenzit. Soms wel, soms ook niet.
Misschien eens gewoon luisteren, doorvragen, vragen wat helpt, wat iemand nodig
heeft of het er gewoon te laten zijn zonder meteen met een pasklare oplossing
te komen, die vaak helemaal niet voor handen is. Waar iemand anders ook niet
direct op zit te wachten en die vaak juist averechts werkt. Het is geen gezichtsverlies maar er straalt kracht vanuit.
Juist die speciale aandacht, kan voelen als een verademing. Misschien wel als
een zegen. 🙏
