woensdag 30 augustus 2017

Jinek, Eva

"Jullie worden gegarandeerd plat geappt vanavond." Ze staat voor ons en terwijl ze dit zegt maken haar handen een resolute zwaai beweging. Bij binnenkomst in de studio kregen we deze zitplaatsen door een aardige gastvrouw toegewezen en omdat we pal achter de presentatrice zitten is de kans groot dat we vaak in beeld zullen zijn tijdens de uitzending. Ik ben samen met één van mijn zoons, zijn kameraad en zijn moeder.

Een avondje Jinek in de Westergasfabriek in Amsterdam. Eva is zichtbaar goed gehumeurd en oprecht blij dat haar publiek aanwezig is want zonder dit waren haar uitzendingen niet wat ze nu zijn. Het is nog vijftien minuten voor de uitzending en Eva oefent met ons nog even een 'alles uit de kast maandagavond' applaus. Na twee keer oefenen is ze dik tevreden en wenst ons een fijne uitzending. Terwijl de regisseur ons nog enkele instructies geeft over o.a. de autocue en dat wij vooral niet actief met onze lippen mee mogen lezen, omdat dit voor de kijkers thuis aanstootgevend kan zijn, laat Eva nog snel haar make up bijwerken. De gasten voor vanavond, o.a. Sophie Hilbrand, Owen Schumacher en André Hazes junior zijn inmiddels welkom geheten en zitten al rond de tafel. De studio is klein en gemoedelijk. De regisseur telt af en de uitzending kan van start gaan.

Tijdens de filmpjes, die tussen de gesprekken door vertoond worden en de mensen thuis op datzelfde moment geen beelden van de studio zien is het een hilarische toestand tussen Eva en haar gasten. Hoewel wij niet kunnen horen wat er gezegd wordt voert de humor de boventoon, waarin Eva de hoofdrol speelt. Echter, zodra de fragmenten eindigen, is ze weer in haar rol en een presentatrice die haar functie met grote professie uitvoert. Haar accent met Amerikaanse invloeden is altijd fraai om te horen maar vooral als ze dat en wat als 'dot' en 'wot' uitspreekt is dit absoluut een streling voor de oren. Haar glas wordt buiten beeld met regelmaat bijgevuld met bier, 0.0 en op het tafeltje naast haar liggen de keelsnoepjes klaar voor eventuele calamiteiten rond haar stem.

Eva houdt van het begin tot het eind de regie, is welgemeend geïnteresseerd, niet bang om emoties te tonen en in staat om met haar aanstekelijke lach een luchtige tafelsfeer te creëren. De uitzending vliegt om en naderhand is er nog een kleine afterparty als iedereen die dat maar wenst met haar op de foto mag. Zij neemt hiervoor uitgebreid de tijd en levert graag een bijdrage aan een mooie en blijvende herinnering aan deze avond. In de bar bij de studio volgt nog een gezellig samenzijn en rond half 1 vertrekken we weer richting het noorden.

Eva heeft gelijk. De appjes, inclusief screenshots van mijzelf in de studio, stromen binnen.







Stad

Ik word altijd een beetje melancholisch en toch vrolijk als ik draaiorgelklanken hoor. En door de melodie “Stay with me till the morning”  van Vicki Brown, die nu klinkt vanuit de klankkast, worden ook nog eens nostalgische gevoelens naar boven gebracht. Het moet ongeveer 25 jaar geleden zijn dat ik na een nachtje stappen op de fiets door de stad reed en de vriendin die ik achterop had dit liedje, op de weg naar huis, neuriede.  Als “Shape of you” van Ed Sheeran hierop volgt verdwijnt dat ‘goeie oude tijd’ gevoel vrijwel onmiddellijk en word ik weer terug geslingerd in het heden.

Een middagje in Groningen. Met Bommen Berend op komst is de kermis begonnen en mag het publiek het eerste uur gratis gebruik maken van de attracties wat betekent dat het op de Grote markt zwart is van mensen. Met mijn jongste beklom ik , op zijn verzoek, de Martinitoren en namen we van grote hoogte de stad en haar omgeving in ons op. De klim naar boven herinnerde mij eraan hoe het mijn lichamelijke conditie is gesteld en vroeg ik mij af waar het mis is gegaan maar vooral hoe ik die weer op een acceptabel niveau kan krijgen.  
Op de trappen tegenover het Stadhuis wacht ik op mijn zoon die even een Minion wil grijpen en geniet ik van de diversiteit van de mensheid die zich voor mijn ogen afspeelt. Het straatbeeld wordt beheerst door opa’s en oma’s met kleinkinderen, jongens en meiden, al of niet in gezelschap van hun ouders, studenten in de Keiweek en getatoeëerde, zwaarlijvige tienermoeders, die al rokend achter de buggy hun weg vervolgen. De zon schijnt en er heerst een ‘niks aan de hand’ sfeertje in deze mooie hoofdstad.

Vlak voordat we huiswaarts gaan eten we nog een citroen aardbeien ijsje van het karretje schuin tegenover de HEMA. Met de aangeschafte Calvin Klein onderbroeken van mijn zoon en een paar shirtjes voor ons beiden bestijgen we even later lijn 3 en laten we drukte voor vandaag achter ons.  Morgenavond nog even ‘Noorderzonnen’ in het plantsoen. Gezellig!



zondag 27 augustus 2017

Eilandgangers

"Het is toch geen herfstvakantie!" Met de temperaturen die prima zijn voor dit jaargetijde is het maden kweken voor een aantal mensen begonnen en betekent het einde van augustus blijkbaar ook het einde van de zomer. Ik ben met een vriendin op Ameland, op Nes is het nog geen herfst maar hoogzomer en de tegenstelling met de wollen vesten, de lange broeken en de dichte jassen is opvallend.

Om circa 9.00 kwamen we aan in Holwerd. Op de boot, in de rij voor de koffie, stonden we in tweestrijd of we er wel of geen gevulde koek bij zouden nemen. Eentje delen was een sociaal wenselijke optie die gauw van tafel werd geveegd en in daden werd omgezet in de vorm van het grissen naar twee werkelijk prachtige exemplaren die we moeiteloos en met smaak naar binnen werkten.

Op Nes slenterden we door de kledingwinkeltjes om daarna op een terras met loungebanken neer te ploffen waar een kaasplankje met brood, stroop en olijven onze volgende culinaire beleving werd. De prijs die we hiervoor moesten betalen steeg, mede dankzij de twee Radlers van 4,50 per persoon, tot ongekende hoogte en omdat het bakje olijven door de serveerster mee terug genomen werd, terwijl dit nog halfvol zat, was dit extra zuur. Bij het verifiëren van de rekening kregen we, zonder dat dit onze opzet was, twee euro retour omdat het niet helemaal duidelijk was wat de werkelijke prijs van de genuttigde drankjes was. Het compenseerde in ieder geval het onrechtmatig afnemen van de eerder genoemde olijven.

Op het strand was het met weinig wind en een beetje bewolking heerlijk vertoeven. Met de zee op loopafstand, brutale meeuwen, spelende kinderen en de voeten in het zand vloog de middag voorbij. In een klein buitje liepen we op het fietspad terug naar Nes. Tijdens deze wandeling mochten we nog een sneer van een geïrriteerde, fietsende, voorbijganger in ontvangst nemen omdat de ruimte die hij nodig had om ons te passeren blijkbaar niet voldoende was. Hierdoor lieten wij ons echter niet uit het veld slaan en schouderophalend vervolgden we onze weg richting het dorp waar we bij Nescafé genoten van een gelijknamige burger met biologische friet en salade. Na deze rijkelijke maaltijd liepen we richting de boot die ons weer op het vaste land bracht.

Dat er nog eerlijke mensen bestaan bleek wel uit het feit dat er helemaal niets uit de auto van mijn vriendin was ontvreemd terwijl het raam aan de bestuurderskant toch de hele dag wagenwijd had open gestaan. Voor mij was het ook eens fijn om te ervaren dat ik niet altijd degene ben die iets vergeet of kwijtraak. Met een blij gevoel reden we naar huis. Niet alleen omdat de inhoud van de auto nog intact was maar vooral ook omdat we terug kunnen kijken op een waardevolle dag met uitstekend gezelschap!


donderdag 24 augustus 2017

Seizoenen


Een regenachtige middag in augustus. Hoewel de bomen nog volop in het bezit zijn van bladeren, doet de manier waarop de wind ze doet bewegen en met ze speelt mij denken aan de herfst. Dit is slechts mijn observatie vanaf de bank want toen ik vanochtend de supermarkt uit liep sloeg de warme zomerlucht mij om de benen, die omgeven waren door een jeans. De geur van stoofperen in rode wijn die vanuit de keuken mijn neusgaten binnenstroomt doet overigens vermoeden dat het Kerst is maar omdat ik ze gisteren uit de tuin van een vriendin kreeg staan ze vanavond al op het menu.

Mijn laatste vakantieweek loopt tegen zijn einde en nog even en het is weer september. Vroeger, als kind, had ik een hekel aan deze maand omdat de school al weer een tijdje was begonnen, de zomer eindeloos ver weg leek en de eerst volgende vakantie nog lang op zich liet wachten. Nu beleef ik het anders en ervaar ik september vaak als een cadeautje als de zon nog warm is en je halverwege de maand nog in je korte broek kunt lopen.

Alle seizoenen schijnen zo hun charme te hebben maar op een koude dag in januari kan ik die maar moeilijk vinden. Deze eerste maand, nog ver verwijderd van de lente, heb ik altijd een lastige gevonden. Met haar 31 dagen lijkt ze eindeloos te duren, vernoemd naar de Romeinse god Janus en met bijnamen als louwmaand, ijsmaand, wolfsmaand of hardmaand wordt haar imago er ook niet veel beter op. Ik beviel die maand van mijn eerste zoon. Als een verrijking van een sombere en donkere maand werd hij geboren op de 18e, wat ook nog eens mijn lievelingsgetal is. Januari is sinds zijn komst een klein beetje lichter geworden, temeer nu ik elk jaar op zijn geboortedag aan de zwaarte van de bevalling denk en ik mij ten onrechte liet aanpraten dat je de pijn snel weer vergeten zou zijn. Daarmee vergeleken is januari een warme augustusmaand.




zondag 20 augustus 2017

Gedrevenheid, een vak apart

Al enige tijd discussiëren wij thuis over een goeie metamorfose van onze huiskamer waar we in mei van dit jaar een serieuze start mee hebben gemaakt. Gaandeweg dit proces kwamen we in de wereld van raamdecoratie terecht. Nadat we min of meer tot het democratische besluit waren gekomen dat er roljaloezieën moesten komen, gingen we op tournee langs verschillende woonwinkels en bouwmarkten waar we ons lieten voorlichten op dit voor ons onbekende gebied. Soms werden we geprikkeld en geïnspireerd tot licht enthousiasme maar nooit werden we compleet geraakt door het aanbod en de benadering door het personeel in de zaken die we bezochten. 

Toen we met dit zelfde gevoel een aantal weken geleden Decokay in Roden binnen liepen en daar wat rondsnuffelden werden we al snel aangesproken door één van de dames die daar werkzaam is. Al snel kwamen we er achter dat zij oprecht mee wilde denken met onze make over. Aan de hand van een getekende plattegrond van onze huiskamer waarbij rekening werd gehouden met lichtinval en de plek van de tv volgde een kleuradvies voor twee soorten muurverf die een mooie basis zou kunnen vormen voor de keuze van jaloezieën en overgordijnen. Alle mogelijke kleurencombinaties die zij aanbood - op geen enkele manier opdringerig - via verscheidene stalen gordijnstof, passeerden de revue. De tijd die zij nam om ons op weg te helpen, te enthousiasmeren en een beeld te geven van de mogelijkheden en die bij ons te laten landen was opvallend. Door haar gemeende betrokkenheid en bevlogenheid voor haar vak, die zij op ons over bracht, werden we steeds enthousiaster. Met een gordijnstof, kaartjes met muurverf en een boek met stalen roljaloezieën togen we weer naar huis. 

Afgelopen zaterdag zagen we haar weer. In de vakantie hadden we één en ander laten  bezinken en waren we tot de conclusie gekomen dat we niet voor de roljaloezieën zouden kiezen maar dat leuke vouwgordijnen ook een goed alternatief zouden kunnen zijn. Met dat gegeven dook ze onmiddellijk weer in de verschillende soorten en kleuren die er zijn op dit vlak. Ik had op haar verzoek foto's en een filmpje van onze huiskamer gemaakt en hiermee kreeg zij nog een beter beeld om te komen, uiteraard in samenspraak met ons, tot de mooiste mogelijkheden voor raamdecoratie. Met een emmer muurverf, een hoofd vol nieuwe inspiratie, een prijsopgave maar vooral een goed gevoel liepen we na ruim anderhalf uur over de drempel richting onze auto. Deze dame heeft gevoel voor stijl, niet alleen op het gebied van wonen maar ook op de manier waarop zij haar klanten aanvoelt. Klantenbinding, niet op een zakelijke manier maar vanuit haar hart. 



maandag 14 augustus 2017

Kinderen van dertien

'Wat worden ze groot he?' zegt mijn jongste telg als hij zich bij de tuindeur naar me omdraait en me een brede glimlach gunt. Vanaf de bank achter het huis moet ik lachen en wens ik hem veel plezier toe. Hij vertrekt naar de bushalte waar de bus hem naar de stad zal brengen. Hij ging al een keer eerder samen met een klasgenoot en dit wordt zijn eerste keer alleen.

Toen wij elkaar vanmorgen halverwege de trap ontmoetten vroeg hij of hij met de bus naar de stad mocht om een vriend te bezoeken. De bustijden had hij al uitgezocht, hij wist mij te vertellen waar hij uit moest stappen en zijn ov-chipkaart was al opgeladen. Hij keek me hoopvol en toch zelfverzekerd aan. Ik bespeurde geen enkele twijfel of angst bij hem. "Wat ga je daar doen?" informeerde ik. "Een beetje gamen en daarna misschien nog even in de stad kijken", was zijn reactie. Even zweeg ik maar ik merkte dat hij er goed over had nagedacht en dus zag ik geen reden om te weigeren. De enige voorwaarde die ik had was dat hij vanavond rond etenstijd weer thuis zou zijn.

Dertien jaar, al lang geen kind meer en de volwassenheid wacht nog een tijdje. Toch al heel autonoom en niet bang om nieuwe dingen te ondernemen. Ook de wijsheid en diepgang die kinderen van deze leeftijd kunnen hebben raakt mij. Ik was laatst zwaar onder de indruk toen de dochter van een vriendin en tevens dertien jaar, mij dingen wist te vertellen over wat de invloed van stress van de moeder kan zijn op het kind, wat nog geboren moet worden. De dochter van dezelfde leeftijd van een andere vriendin was erg gevat toen ik stevige benen onder een rokje zag en vroeg of mijn benen er net zo uitzagen als die van de rokdraagster."Nee, zij denkt dat ze jouw benen heeft en daarom draagt ze het", was haar antwoord. De dertienjarige zoon van een andere vriendin nam laatst een voor hem onbekend gerecht in een Frans restaurant. Ondanks dat dit hem werd afgeraden bleef hij bij zijn keuze om zijn smaak te leren ontwikkelen.

Als ik aan het koken ben ontvang ik een berichtje op mijn telefoon. Mijn zoon zit weer in de bus naar huis en meldt hoe laat hij thuis komt. Ik heb vrijwel de hele middag niet aan hem gedacht, een teken dat ik hem volledig vertrouw. Opgewekt en trots komt hij binnen. Deze dertienjarige is weer een stapje verder op zijn weg naar zelfstandigheid. Toen hij mij gisteren uitgebreid knuffelde nadat we elkaar een aantal dagen niet hadden gezien realiseerde ik mij dat deze intimiteit, hoe volwassen je ook bent, nooit leeftijdgebonden hoeft te zijn. Heerlijk vooruitzicht.  








zondag 13 augustus 2017

Vrouwen aan zee

"Ik kon niet kiezen." De opmerking van mijn vriendin wordt met een eigenzinnige smile kracht bij gezet. De serveerster zet een dienblad op ons tafeltje met daarop drie schoteltjes met chocoladetaart en twee varianten op worteltaart. We zijn met z'n tweeën maar omdat de keuze te ruim was koos ze voor deze drie soorten. De twee glazen met cappuccino maken het plaatje compleet en de culinaire beleving van de lekkernijen kan met recht hemels genoemd worden. 

Zaterdagmiddag in Wassenaar waar de winkels de voorbijgangers naar binnen lokken met afgeprijsde artikelen. Mijn oog valt op een rokje en hoewel ik een fundamentele hekel heb aan alles wat met pashokjes te maken heeft luister ik naar het advies van mijn winkelmaatje en verdwijn met het roze, zwart wit gestreepte kledingstuk in de daarvoor bestemde ruimte. Het rokje past, een bijpassend shirtje wordt een uitdaging en nadat ik vier potentiële exemplaren, die het net niet zijn, krijg aangereikt besluit ik dat ik alleen voor het rokje ga.

Ons gezelschap is inmiddels uitgebreid met de dochter van mijn vriendin en haar vriendin. De twee meiden, bewapend met een rol chips en een puntzak met een rijkelijk assortiment aan verschillende snoepsoorten, ploffen tegenover ons neer. Hun onverzadigbare puberbehoefte, als het om eten gaat, is nog lang niet bevredigd als de dochter haar moeder vragend aankijkt en "Mam, mogen wij ook iets lekkers?" uitbrengt. In een mum van tijd wordt deze wens vervuld en zitten beiden aan de cheesecake en de oreotaart.

Het is de laatste dag voor we weer huiswaarts gaan. Ik hield mijn vriendin en kroost met aanhang de laatste vier dagen gezelschap op haar vakantieadres. Normaliter zit ik in de thuissituatie tussen vier mannen. Nu mocht ik ervaren hoe het is om mij langere tijd onder uitsluitend vrouwen te begeven. Laten we het er op houden dat het anders is en niet beter of slechter. De jonge meiden zijn langer en op een andere manier met hun uiterlijk bezig dan mijn jongens. Qua zoet en vetbehoefte functioneren ze op hetzelfde niveau en op het gebied van het laten rondslingeren van eigendommen en ander materiaal doen ze zeker niet voor elkaar onder. Ook het slaapgedrag is identiek te noemen en ergens halverwege de middag eens te voorschijn komen is meer regel dan uitzondering. Het is absoluut gezellig met beide geslachten maar ik zou liegen als ik zou beweren dat ik geen plezier zou beleven aan de typische vrouwenpraat. Oprispende geluiden kunnen zowel door mannen als vrouwen geproduceerd worden en hoe langer we bij elkaar waren hoe meer dit een vanzelfsprekend onderdeel werd van de dagelijkse praktijk. 

In een volgepropte Skoda moesten de twee jongste dames vanmiddag tussen de koffers, tassen, slaapzakken en schoeisel een zitplekje op de achterbank bemachtigen en terwijl mijn beautycase als voetensteun fungeerde en mijn benen omgeven werden door nog meer tassen vol allerhande prullen, trapte mijn vriendin het gaspedaal in richting het noorden. Ondanks dat de opgezette huid onder haar linkeroog deed vermoeden dat ze een botoxbehandeling had ondergaan en dit enig ongemak veroorzaakte, reed ze ons keurig naar onze eindbestemming.

Zonder zee en duinen binnen handbereik en met het gemis van de uitgebreide ontbijtjes en de overige overheerlijke maaltijden van de afgelopen dagen, waar ik de gastvrouw zeer erkentelijk voor ben, zal de omschakeling naar de realiteit erg wennen zijn. De wijze uitspraak 'Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren' van een Indiase dichter en Nobelprijswinnaar zal ons hier, samen met nieuwe waardevolle herinneringen van de afgelopen dagen, zeker doorheen slepen. 





























Blad aan een boom

Gekleurde parasolletjes, een rubberboot in de verte en een jongen die zichzelf insmeert met zonnebrand. Het zijn de beelden die ik zie als ik mijn ogen open. Een warme middag op mijn luchtbed, waar ik alleen van af kom als de hitte niet meer te harden is en ik verkoeling zoek in het water. Dat frisse gevoel nadien is een tinteling die ik het liefst zo lang mogelijk vast wil houden. Liggend op mijn rug en turend naar het groen van de bomen, zo fraai afgeschilderd tegen de achtergrond van de strakblauwe lucht, moet ik altijd aan mijn vader denken. Zittend op zijn stoel observeerde hij diezelfde kleurencombinatie die hem ieder jaar weer het ultieme zomergevoel bezorgde. Ik moet die sensatie ook hebben gehad toen ik - volgens mijn moeder - als baby vanuit mijn kinderwagen urenlang naar de lucht tuurde en de speelsheid van de blaadjes in mij opnam. Wellicht is daar de basis gelegd voor mijn altijd aanwezige gedachten en voorliefde voor beschouwing van dingen die mij raken. Zet mij ergens op een terras neer en binnen de kortste keren zie ik iets voor mij gebeuren wat mij stof geeft tot bezinning. In alle gevallen spelen mensen een rol in het decor. De manier van lopen, de interactie tussen twee of meerdere personen, de uitstraling, het kapsel en een blik, zijn dingen die mij treffen en doen mijmeren. 


Deze middag op het strand is er een die ik vast zou willen houden en de beelden die ik vang zou ik acuut op willen roepen op een regenachtige middag in november als er geen enkel blaadje meer aan de bomen te vinden is. Maar als de pepernotengeur je neusvleugels bereikt is het haast onmogelijk dat midzomergevoel weer terug te halen en zul je het moeten doen met het plaatje in je hoofd. Gelukkig is ook de herfst een seizoen vol met bladeren die kunnen aanzetten tot nieuwe inzichten. Toch hoop ik dat ze voorlopig nog even groen blijven.




maandag 7 augustus 2017

Niet klaar

'Ik ben er helemaal klaar mee!' Het komt vanuit mijn strot als ik over een viertal voetbalschoenen in de woonkamer struikel. Iedereen zal begrijpen wat ik met deze uitspraak bedoel. Ik gebruik hem de laatste tijd wel vaker om mijn geïrriteerdheid enige kracht bij te zetten. Toch heb ik nooit begrepen waarom juist deze uiting van ergernis gebruikt wordt over iets of iemand waar juist het tegenovergestelde mee wordt bedoeld. Je bent helemaal niet klaar, je zit nog aan het begin of halverwege het verwerkingsproces van je frustratie. Klaar is af, einde, finito, afgesloten, de deur dicht, vrij. En dat is nou juist niet het gevoel wat ik met mij meedraag bij het zien van die voetbalschoenen en - om het rijtje nog maar even aan te vullen -  de jassen, de pizzadozen en de sokken die ik op plekken tegenkom waar ze niet voor bedoeld zijn. 

Iemand deelde eens haar moeizame relatie met haar schoonmoeder met mij. Ze zat vol negatieve emoties die haar min of meer het leven zuur maakten. Ze was er helemaal klaar mee. Dat was nog in het begintijdperk van de 'klaar mee' uitspraak toen ik deze eigenlijk nog nooit gehoord had. In een serieuze reactie op haar conclusie dat zij er klaar mee was vroeg ik haar: 'Als je er aan onderdoor gaat ben je er toch juist niet klaar mee?' Waarop zij mij weer probeerde uit te leggen hoe zwaar ze het had. 

De 'klaar mee' uitspraak, oftewel ergens helemaal zat van zijn, zal wel geboren zijn uit cynisme en net zoals in 'Ergens mooi klaar mee zijn' betekenen dat je een groot probleem hebt. Een 'beetje' klaar hoor je ook wel eens en wordt gebruikt als men het woord 'helemaal' niet wil gebruiken terwijl dat vaak wel bedoeld wordt maar toch wat minder stellig over wil te komen.

Mijn oren zaten al een tijdje verstopt met het gevolg dat ik niet alles vanuit mijn directe omgeving meer meekreeg. Vanmorgen liet ik ze uitspuiten en kan ik weer dingen horen als het knisperen van een papiertje en het spuitende water op de schaaltjes in de vaatwasser. 'Het is klaar hoor', zei de assistente na het klusje. Even twijfelde ik maar al snel wist ik dat ze bedoelde dat er een einde was gekomen aan mijn NIET klaar zijn gevoel van dichtzittende oren.




vrijdag 4 augustus 2017

Haaraffaire


Vier weken vakantie van mijn kapster betekent vier weken haargroei op mijn gezicht. Een weekje teveel want ik zit meestal stipt om de drie weken in de kappersstoel om de haartjes te laten verwijderen. Mijn kapster heeft besloten, voor het knippen, eerst te epileren. "Balen, ik hoopte dat ik het nog even uit mocht stellen", jammer ik. Mijn kapster lacht maar is niet van plan mij uitstel te verlenen. Intussen is er een andere klant met haar dochtertje binnen gekomen. Ze zitten eerste rang en kunnen mee genieten van mijn pijniging. Terwijl ik mijn gezicht overgeef aan het nylondraadje zegt ze:"Ik heb laatst mijn wangen laten doen, dat doe ik nooit weer!" Ik weet wat ze bedoelt; een martelgang.

 "Ga je even naar papa, hij heeft croissantjes in de oven”,zegt de moeder tegen haar dochtertje. Ze wonen pal tegenover de kapsalon. Het meisje is niet van plan haar moeder alleen te laten, kruipt tegen haar aan en zegt: "Nee, ik wil bij mama blijven." "We hadden toch een grote meiden afspraak gemaakt?", zegt de moeder weer. Het meisje houdt voet bij stuk. Dit gaat nog een tijdje door totdat de moeder haar onder protest meeneemt en alleen terug komt.

Ondertussen heeft het tafereel mij door de gezichtskwelling heen geloodst en zijn mijn hoofdharen aan de beurt. Tijdens het knippen valt mijn oog via de spiegel op het plakplastic op het raampje achter mij. "De vorige keer zag ik ook dat het plastic los laat", zeg ik. "Ik heb al geprobeerd het vast te maken maar het laat steeds los" antwoordt mijn kapster. "Het stoort mij niet, het valt mij op”, zeg ik terwijl ik mezelf als een mierenneuker vindt klinken. "Ik kijk het liefst ook niet naar mijn gezicht in de spiegel, dat is wat ongemakkelijk", zegt de mevrouw. Weer zijn we het eens. 

Het dochtertje komt weer binnen. “Wat had je op je croissantje?” informeert haar moeder. “Hagelslag!” klinkt het opgetogen. Dit dametje gaat het nog ver schoppen. Naast een eigen wil heeft ze ook nog smaak.