Blad aan een boom

Gekleurde parasolletjes, een rubberboot in de verte en een jongen die zichzelf insmeert met zonnebrand. Het zijn de beelden die ik zie als ik mijn ogen open. Een warme middag op mijn luchtbed, waar ik alleen van af kom als de hitte niet meer te harden is en ik verkoeling zoek in het water. Dat frisse gevoel nadien is een tinteling die ik het liefst zo lang mogelijk vast wil houden. Liggend op mijn rug en turend naar het groen van de bomen, zo fraai afgeschilderd tegen de achtergrond van de strakblauwe lucht, moet ik altijd aan mijn vader denken. Zittend op zijn stoel observeerde hij diezelfde kleurencombinatie die hem ieder jaar weer het ultieme zomergevoel bezorgde. Ik moet die sensatie ook hebben gehad toen ik - volgens mijn moeder - als baby vanuit mijn kinderwagen urenlang naar de lucht tuurde en de speelsheid van de blaadjes in mij opnam. Wellicht is daar de basis gelegd voor mijn altijd aanwezige gedachten en voorliefde voor beschouwing van dingen die mij raken. Zet mij ergens op een terras neer en binnen de kortste keren zie ik iets voor mij gebeuren wat mij stof geeft tot bezinning. In alle gevallen spelen mensen een rol in het decor. De manier van lopen, de interactie tussen twee of meerdere personen, de uitstraling, het kapsel en een blik, zijn dingen die mij treffen en doen mijmeren. 

Deze middag op het strand is er een die ik vast zou willen houden en de beelden die ik vang zou ik acuut op willen roepen op een regenachtige middag in november als er geen enkel blaadje meer aan de bomen te vinden is. Maar als de pepernotengeur je neusvleugels bereikt is het haast onmogelijk dat midzomergevoel weer terug te halen en zul je het moeten doen met het plaatje in je hoofd. Gelukkig is ook de herfst een seizoen vol met bladeren die kunnen aanzetten tot nieuwe inzichten. Toch hoop ik dat ze voorlopig nog even groen blijven.