De mooiste tijd van het jaar is aangebroken. Overal waar je komt brengen lampjes licht in de donkere dagen. We zitten in de aanloop naar kerst.
Voor die twee dagen per jaar worden alle registers open getrokken. Ik ken mensen die eind augustus al tot in de puntjes geregeld hebben wat ze gaan doen, waar, wanneer, met wie, hoe en waarom. Want je zou eens voor verrassingen komen te staan. Je moet er toch niet aan denken dat je twee dagen, misschien wel in je eentje, onder de kerstboom zit weg te kwijnen terwijl anderen het oergezellig hebben? Dus dan maar beter alles op tijd vastleggen.
Kerst is in de praktijk niets meer dan verplichte gezelligheid, gepropt in twee dagen in de laatste week van het jaar. We moeten iets bijzonders doen met de maaltijd en lopen in de winkel met lijstjes rond met ingrediënten waar we nog nooit van gehoord hebben. We halen een boom in huis en staan op zolder te klauwen naar kerstspullen om er op het moment suprême achter te komen dat de lampjes niet aan gaan.
Die lampjes alleen al zouden een prima reden kunnen zijn om de hele kerst te boycotten. Wie wordt er vrolijk van het getrek aan de groene wirwar waarmee je altijd het tegenovergestelde bereikt van wat je wenst?
En dan de naalden, die halverwege juni tijdens het stofzuigen te voorschijn komen op plekken waarvan je zeker wist dat je die al tot in den treure gezogen had.
Ondanks de lampjesstrijd en het boomgedoe vind ik de kersttijd best leuk met Last Christmas, de Top 2000, kaarsjes, mierzoete films en familie. Maar het blindstaren op die twee dagen, waarin het (wat eigenlijk?) allemaal moet gebeuren is redelijk spastisch. Als we daar nu eens wat luchtiger naar zouden kunnen kijken. Misschien zouden de mensen die alleen zijn zich dan niet nog eens extra eenzaam hoeven voelen tijdens de twee kerstdagen. En gaat het verplichte gezelligheidskarakter en het opgeklopte samenzijngevoel er hopelijk van af.
En als kerst voorbij is? Dan liggen de paaseitjes alweer in de schappen. Wat zullen we eens gaan doen?
