zaterdag 16 januari 2021

Doorhalen wat niet van toepassing is

Dikke keel, stomp in de maag, diepe zucht. Zin om met deuren te slaan of een potje te janken. Leuke vacature, leuk gesprek aan de telefoon, sprankelende brief geschreven. Opgewarmd voor een nieuwe stap. Hoop op een uitnodiging. Drie weken wachten. 

Bij de eerste zinnen in de afwijzingsmail weet ik het al: 'Wij hebben ontzettend veel passende reacties ontvangen en hebben hieruit een keuze gemaakt.' Motivatie in de brief, werkervaring en vooropleiding zijn de drie beoordelingscriteria waaruit ik zelf kan kiezen. Iets met doorhalen wat niet van toepassing is. Voor het bedrijf een efficiënte manier om afwijzingen af te handelen maar voor mij een nietszeggend, algemeen en onpersoonlijk bericht. En ja, ik zou er nog een telefoontje aan kunnen wagen maar dit afwijzingsbericht nodigt daar nou niet geweldig toe uit. Juist door het zo te formuleren hopen ze dat niemand meer belt. Heb er ook geen zin meer in. Doel bereikt dus.

Etterende gedachtes 'te oud', 'geen specifieke opleiding', 'waar kom ik aan de bak en hoe dan?' komen even naar boven maar verdwijnen ook weer snel. Ik weet toch wat ik kan en wil, wie ik ben en wat ik wel en niet leuk vind? Die ene match komt echt wel maar duurt nog even. Is ook niet erg.

Enthousiast worden, helder krijgen waarom je juist die baan wilt en zou passen in de organisatie. Blij aan een brief beginnen is elke keer een proces. Je hoopt dat een bedrijf dat oppikt en dat ze jou graag willen zien, willen horen wat je te vertellen hebt. Als het dan niet doorgaat is dat iedere keer domweg keihard slikken. Dus doe ik dat maar. Ook om die dikke keel kwijt te raken. De deuren in huis blijven vooralsnog heel en voluit janken heb ik nog niet gedaan. Wel hier en daar een traantje afgedroogd. Best lekker.

Moed verloren? Bij de pakken neer? Geen leven zonder baan? Ben je mal. Wellicht het voordeel van het ouder worden, levenservaring en steeds beter leren relativeren. 

Iets nemen zoals het is is een mooi cliché wat ik steeds beter snap. Loslaten waar je geen invloed op hebt is ook zo'n fijne. Clichés zijn waar. Maar pas als je door hebt hoe ze werken gaan ze leven. En haal ik door wat niet op mij van toepassing is. 


 

 

woensdag 13 januari 2021

2021 wordt niet anders

2020

Niet perfect 

Niet perfect maakt creatief 

Tegenslag zorgt voor bezinning

Voor levensvragen

Wat gaat het om? 

Wie ben je? 

Wat wil je?

Waar heb je invloed op?

Wat is van waarde en wat niet?

Soms iets nemen zoals het is

Soms vluchten, soms vechten

 

Keuze om te praten 

Keuze om te zwijgen 

Keuze om te blijven liggen 

Keuze om weer op te staan 

Er voor kiezen om niet te kiezen 

Soms valt er niets te kiezen

 

2021 wordt niet anders 

in het algemeen 

De een vindt geluk

wordt beter of ziet het licht 

Een ander wordt ziek of getroffen door verdriet

Soms heb je grip

Soms niet

Weet je niet wat juist is en wat niet 

Komt dat achteraf 

 

Hopen kan wel 

Vertrouwen, optimistisch, onbelast 

Werken aan herstel

Inzicht krijgen 

Openstaan voor het goede

Wat dat ook maar is of betekent 

Luisteren en minder zeggen

Ergernis ombuigen naar verbazing 

In kleine stapjes omhoog

Wijsheid en kracht

 

Dat wens ik jullie en mezelf toe. 

💕

 (Deze foto gekozen omdat ik het een mooie foto vind. Natuurschoon Nietap)



Kokhalzen en schelden 🤮😡

Sylvia Witteman maakt in haar column in de Volkskrant van afgelopen zaterdag gehakt van het boek Haar naam was Sarah van Tatiana De Rosnay. Zo'n boek dat door anderen aangeraden wordt en dat dan zo vreselijk tegenvalt volgens Sylvia.

Het verhaal gaat over het meisje Sarah in Parijs dat met haar ouders in de oorlog bij een razzia wordt opgepakt. Ze verstopt haar broertje Michel in een kast in hun huis en neemt de sleutel mee. Het broertje overleeft het niet want Sarah wordt samen met haar ouders weggevoerd en komt dus niet meer terug in het huis.

Sylvia noemt het boek weerzinwekkend slecht. Ze kan het boek niet uitlezen zonder te schelden en te kokhalzen. Het gaat volgens haar niet over de Holocaust maar over een onnozel expatvrouwtje met huwelijksprobleempjes, een 'journaliste'. Schrijfster De Rosnay gebruikt de Holocaust als interessant behangetje voor haar pulproman. Te veel clichés over bleke gezichten en opgestapelde skeletten in een concentratiekamp, een ordinaire bouquetreeks en zo blaat Sylvia nog even door. Aan het eind van haar column beschrijft ze de paniek als Sarah haar broertje maanden later dood terugvindt. 'Had die deur dan ook niet op slot gedraaid', was het enige wat Silvia nog kon denken. Echt een boek om te verbranden.

Ik heb het boek destijds gelezen en zag later ook de verfilming ervan. Ik ben ook zo iemand die dit boek anderen aanraad. Ik las het in een ruk uit en moest (en dat gebeurt bij hoge uitzondering) huilen bij de film. Ik heb het boek zelfs twee keer gelezen. Ik vond sommige gedeeltes, inderdaad net als Sylvia, weerzinwekkend maar niet op de manier zoals zij het bedoelt. En ik had al helemaal niet de neiging om het boek te verbranden. 

Beste Sylvia adem in, adem uit. Haal je schouders op bij het lezen en sla het boek dicht als je er niks aan vindt. Geef het boek door in plaats van het te verbranden. Zeg desnoods dat je het een slecht boek vindt en dat een ander dat zelf maar moet beoordelen. Loop een rondje en kom weer tot jezelf. 

Kokhalzen en schelden is zo jammer voor je keel en je hart.