dinsdag 31 augustus 2021

On-Nederlands? Dit is politiek Nederland 2021

Jesse Klaver noemt het on-Nederlands dat VVD en CDA niet inhoudelijk willen praten.Volgens mij is het vooral typisch Nederlands hoe het er in 2021 in de politiek toegaat.

Liegen, draaien, geen actieve herinnering, gewoon blijven zitten als bijna de hele Kamer je gedrag afkeurt of het vertrouwen opzegt. Omtzigt zit ziek thuis maar Rutte gaat na een beetje stof happen gewoon weer over tot de orde van de dag.

Ook de 'ons past bescheidenheid' houding van het CDA betekent in de praktijk blijkbaar gewoon dat de christendemocraten in alle onbescheidenheid op hun strepen kunnen staan: Wopke wil (net als Mark) niet met twee linkse partijen in zee, ex partijlid en lastpak Pieter Omtzigt zit elders (veilig thuis) en het verlies van vier zetels tijdens de laatste Kamerverkiezing is ook al weer vergeten. Als je het er niet te veel over hebt, is het er ook niet. Zie ook de toeslagenaffaire.

Kaag kon vier maanden geleden niet meer met Rutte op dezelfde weg voort :'Hier scheiden onze wegen', maar schrijft na een paasweekend vol bezinning en een partijtje mislukte onderhandelingen samen met Rutte een regeerakkoord op hoofdlijnen. Of eigenlijk een aanzet voor een opzet tot een mogelijk regeerakkoord.

De ChristenUnie kan volgens Gert-Jan Segers nooit meer met Mark Rutte in een kabinet maar de partij krabbelt later terug omdat zij niet voor haar verantwoordelijkheid wil weglopen. Maar Sigrid heeft geen zin meer in Gert-Jan en Gert-Jan heeft er inmiddels ook geen trek meer in. Maar je weet het nooit bij Gert-Jan. Ook niet bij Sigrid trouwens.

Klaver en Ploumen houden elkaar vast en willen wel. Maar ook zij zeiden een paar maanden terug het vertrouwen in Mark op. Wat is er veranderd sinds die tijd? Wat hebben we gemist? 

Dat is niet on-Nederlands maar dit is politiek Nederland anno 2021. Het ene zeggen en het andere doen. Het ene doen en het andere zeggen. In willekeurige volgorde, net hoe het uitkomt. Of was het altijd al zo in Haagse kringen?

Nieuwe bestuurscultuur? Welke burger snapt dit nog? Ik ben zo zachtjes aan behoorlijk van het padje. 

 

 


 

 

 




dinsdag 17 augustus 2021

Struinen

'Voor het eerst zijn er meer vacatures dan werklozen', kopt de Volkskrant van vandaag 17 augustus 2021. 

Na ruim een jaar struinen op de arbeidsmarkt snuffel ik nog even door. Ik heb het nog nooit zo druk gehad als het afgelopen jaar. Misschien is het daarom dat ik soms zo moe ben. Sollicitatiemoe vermoed ik. 

De eerste maanden na mijn gedwongen ontslag bij WerkPro, als gevolg van corona, heb ik hard mijn best gedaan om een baan te vinden die mij past. Ik richtte mij op banen waar ik iets met taal mag doen. Vooral omdat ik daar plezier in heb; volgens mij de beste motivatie om leuk werk te vinden. 

Als freelance verslaggever bij de weekbladentak van de NDC mediagroep interview en schrijf ik wat af. Soms produceer ik wel vier artikelen per week. Daarnaast schud ik er regelmatig een columnpje, een blogje of een gedichtje uit. De taalpurist in mij staat constant aan. Het was best aardig geweest als ik zou kunnen leven van mijn werk als verslaggever. Maar meer dan een onkostenvergoeding zit er jammergenoeg niet in. De bakken tijd en energie die ik erin steek kan ik beter investeren in iets wat meer oplevert. Dus zet ik mijn werk voor de NDC op de waakvlam. 

Ondertussen kwam ik op een werkervaringsplek bij de communicatieafdeling van Noorderlink, een noordelijk HR netwerk, terecht. Ik maakte mooie reportages van de bijeenkomsten en events over het thema van de Noorderlinkdagen, de 'Expeditie van betekenis', en schreef mee aan het gedenkboek over deze Expeditie. Toch zie ik mijzelf niet als communicatiemedewerker omdat daar ook vaak grafische vaardigheden bijhoren. Daar heb ik beduidend minder mee. 

Ervaring als secretaresse heb ik ruimschoots maar doordat mijn aandacht steeds naar teksten gaat, ontgroei ik zo langzamerhand een flink aantal van de taken die bij het secretaressevak horen. Heb nog wel een aantal keren op dergelijke functies gesolliciteerd. Ik werd ook uitgenodigd. Maar tijdens het gesprek kan ik mijn enthousiasme voor schrijven niet onder stoelen en banken steken en wint dat fors van het enthousiasme voor de typische secretaressetaken. Uiteraard wordt dat opgemerkt door mijn gesprekspartners waardoor we niet met elkaar in zee kunnen gaan. 

Tijd om het roer om te gooien dus. Maar de vraag is even in welke richting. In ieder geval moet het een zinvolle baan zijn bij een maatschappelijk betrokken organisatie waar ik mijn schrijfervaring in mag zetten. De opgebouwde ervaring als secretaresse kan ik overal mee naartoe nemen. 

Mijn laatste sollicitatie als behandelrapporteur bij de van Mesdagkliniek leek perfect te passen in dat plaatje. Als behandelrapporteur schrijf je op basis van het straf- en patiëntendossier verlofaanvragen en verlengingsadviezen. Je bereidt de behandelplanbesprekingen voor en notuleert deze en je bewaakt de wettelijke termijnen binnen de behandeling en de rechtspositie van patiënten. Ik had een hartstikke leuk en open gesprek. Ik zag mij daar al helemaal werken. Helaas voor mij namen ze iemand die naast het goed kunnen rapporteren ook een juridische achtergrond meebracht. Tja, daar kan ik niet aan tippen. 

Dus struin ik nog even door. 

Nog even terug naar de eerste zin van dit stuk. Er schijnen dus meer vacatures te zijn dan werklozen. In mijn geval is het eigenlijk: Ik heb genoeg te bieden maar waar mag ik dat kwijt? Blijkbaar zijn er vacatures genoeg maar lastig te vinden of ik voldoe net niet aan de eisen. Of ik voldoe wel aan de eisen maar vind geen voldoening meer in de werkzaamheden. Of ze zoeken een jonger iemand. Mag niet natuurlijk maar het gebeurt volop. Hoe vaak lees je niet: 'In ons jonge en dynamische team is plek voor...' 

Dus struin ik nog even door. Is ook niet zo erg. Ik weiger mij te laten ontmoedigen. Uiteindelijk levert het altijd iets op. Al is het alleen maar dat het steeds duidelijker wordt waar ik wel en niet blij van word. Dat het goed is om afscheid te nemen en mij te richten op iets nieuws ook al weet ik nog niet precies op wat. Ja, soms word ik daar een beetje moe van. Dan maak ik even een pas op de plaats en ontstaat er vanzelf ruimte voor iets anders. 

Intussen schrijf ik door aan mijn boek. Het verhaal over mijn ziekteperiode van ruim zes jaar geleden. Een intensief maar ook een mooi en waardevol proces. Misschien vind ik een uitgever. Ik hoef er geen geld mee te verdienen dus uitgeven in eigen beheer kan ook altijd. 

En zo struin ik nog even door.




vrijdag 4 juni 2021

Een goed verhaal.....

Het is begin jaren tachtig. Ik zit op mijn slaapkamer in het huis waar ik ben opgegroeid. Door een kier van de zwarte gordijnen komt een zonnestraal die weerkaatst op de stalen poten van mijn bureau. Het bureau waar mijn meester van de zesde klas een keer zo hard tegenaan duwde dat het voorover klapte en landde op mijn tafel want ik zat eerste rang. De schriften en boeken vlogen tot halverwege de klas.

Ben je benieuwd naar dit verhaal en wil je verder lezen? Dan heb ik jouw nieuwsgierigheid gewekt. Er kunnen allerlei vragen boven komen drijven. Bij jou en ook bij mijzelf waardoor het verhaal boeiend en krachtig wordt. Hoe oud ben ik hier? Hoe ziet de slaapkamer eruit? Waarom heb ik een bureau van de meester op mijn slaapkamer? Hoe loopt het af met het omgeduwde bureau? Hoe reageerden mijn klasgenoten, de meester en ik zelf?

Afgelopen week deed ik mee aan een workshop Storytelling. Trainer Erik Mathlener leerde mij en nog vier anderen, hoe je collega's, medewerkers, het bestuur van de hockeyclub, een directieteam, je vriend of vijand, kunt binden met wat je ze te vertellen hebt. Je hebt ideeën over een nieuwe koers, je wilt erkenning, je hebt suggesties over ledenwerving of de wens om een betekenisvolle relatie te krijgen. Hoe breng je die boodschap het beste over? Door te putten uit je eigen ervaringen. Iedereen heeft duizenden verhalen in zijn hoofd. Je weet ze niet allemaal meer maar ze zitten er wel. Die verhalen kunnen van betekenis worden en mensen in beweging brengen. Als je gehoord wilt worden door iemand die jou niet goed heeft behandeld of als je verandering wilt, kun je tien argumenten bedenken om te overtuigen. Maar feiten opsommen, argumenten aandragen, cijfers tonen is iets anders dan een echt verhaal vertellen.

Ik leerde nog beter dat het begin van een verhaal cruciaal is om de aandacht vast te houden. Als jouw luisteraars zichzelf herkennen in jouw verhaal, als het associaties oproept met hun eigen ervaringen, als jouw verhaal emoties oproept, als je het persoonlijk maakt, schep je vertrouwen. Jouw verhaal is immers echt. Daar twijfelt niemand aan want je was er zelf bij. Aandacht houd je ook door een dilemma op te voeren, door tegenstanders en medestanders te beschrijven en als je laat zien wat dit met je doet en hoe je daar mee dealt.

Tijdens de workshop leert Erik je te ontdekken hoe je van jouw casus, (wat is jouw boodschap aan anderen?) die je thuis hebt voorbereid, een boeiend verhaal maakt. Door zijn eigen ervaringen te delen, met filmpjes van verhalenvertellers, door jezelf de juiste vragen te stellen en details te benoemen reikt Erik waardevolle tips aan om een sterk verhaal te vertellen. Lichaamstaal, loopjes maar ook stiltes in je verhaal hebben een functie. In de workshop is er veel ruimte om samen te oefenen, ontvang en geef je feedback op elkaars verhaal.

Aan het eind van de dag vertel je jouw verhaal aan de medecursisten. Dat klinkt spannend als je dat nog nooit hebt gedaan. Maar gedurende de dag wordt steeds helderder wat je boodschap is en hoe je deze op een krachtige manier kunt overbrengen. Zoeken naar woorden is niet erg, ook dat helpt bij het overbrengen van je verhaal. De rust die Erik vanaf de eerste minuten van de workshop uitstraalt, zijn grapjes en zijn zelfspot, zorgen voor een veilige maar ook luchtige sfeer. Naast zijn ervaring en kennis draagt het allemaal bij om op een boeiende manier een goed verhaal te leren vertellen.

Nieuwsgierig naar het verhaal wat ik tijdens de workshop heb verteld? Ik vertel het je graag persoonlijk, dat spreken we af!


 




dinsdag 4 mei 2021

Op verhaal komen

'Ze werden in een bunker gestopt. Eerst kregen ze nog af en toe een stuk brood toegeworpen. Ze dronken hun eigen urine. De kaarsjes die ze brandden raakten op.'

Twee jonge meiden achter mij in de bus. De een vertelt de ander het slotgedeelte van een boek. Het verhaal is niet af. Ja, de mensen in de bunker zullen sterven maar wat gebeurt er daarna? Is hun familie er ooit achter gekomen waar ze gevangen werden gehouden? Hoe lang hebben ze nog geleefd? Zijn de lichamen ooit gevonden? Wat zijn het voor monsters die zoiets kunnen doen? Er volgen nog meer verhalen met een open einde. Het is voor de meiden niet te verkroppen dat ze niet weten hoe de verhalen aflopen. Ze praten verder over oorlogsfilms, vrijheid, Jodenhaat, onderdrukking, grootheidswaanzin, de hel. 

Het verhaal van de bunker doet me denken aan de oorlog die in deze tijd weer volop wordt herdacht. Zoveel verhalen konden niet worden naverteld. Van mensen die niet meer terugkwamen uit de kampen, doodgeschoten werden of van de honger stierven. Verhalen zijn er ook van jonge jongens, die verplicht moesten dienen in het leger. Ver van huis moesten ze doen wat er werd opgedragen. De oma van mijn moeder kreeg hen in haar manufacturenwinkel. Ze sprak met de jongens over hun familie. Ze lieten haar de foto's zien van hun meisje in het thuisland. Ze zag de tranen in hun ogen.Volgens de verhalen aardige jongens, zonder ook maar een sprankje haat of agressie. Ze hoopten alleen maar dat de oorlog gauw voorbij zou zijn.

Ik hoop dat zij later aan hun kinderen konden vertellen hoe krankzinnig de oorlog was. Hoe zij worstelden met hun soldatenplicht. Hoe zij in het diepste geheim onschuldige mensen lieten ontsnappen. Dat ze steeds over hun eigen grenzen stapten en niet wisten hoe het verder moest. En hoe vaak ze moesten huilen om de waanzin die oorlog heet.


 


dinsdag 9 maart 2021

Ze deed wat ze moest doen 💪

Gisteren had ik een leuk gesprek bij een organisatie waar ik werkervaring als communicatiemedewerker op mag doen. Superblij en helemaal zin om te beginnen. Enthousiast pakte ik vanochtend de telefoon en belde ik het algemene nummer van het UWV. Ik hoopte dat ik door verbonden kon worden met mijn adviseur om even af te stemmen welke voorwaarden het UWV stelt aan een werkervaringsplek. Gewoon even contact, vragen stellen en antwoorden krijgen zodat ik door kan.

Ging niet lukken. Het UWV werkt met een persoonlijke werkmap. In die map moet je als uitkeringsgerechtigde alle sollicitatie-activiteiten vermelden. Ook het berichtenverkeer gaat via deze werkmap. 

Rechtstreeks contact met het UWV is niet mogelijk. Als je het algemene nummer belt krijg je iemand aan de telefoon maar dan houdt het wel zo ongeveer op. Als je je 'persoonlijk adviseur werk' wilt spreken over iets inhoudelijks moet je een bericht achterlaten in je werkmap en kan het maximaal 2 werkdagen duren voor je een reactie kunt verwachten. Zij bellen jou, niet andersom.

De dame die ik aan de telefoon had deed wat ze moest doen: ze dreunde het riedeltje onverstoorbaar op. Rechtstreeks contact gaat niet. 'Zo werken wij niet bij het UWV', voegde ze er nog aan toe. Verwoede pogingen die ik deed om er doorheen te komen werden niet opgepakt. Kan ook niet. Het systeem is dichtgetimmerd en er is geen ruimte om dat systeem open te breken ook al zou ze willen. Ze kon wel een terugbelverzoek indienen. Maar ook dan moest ik rekening houden met een wachttijd van maximaal 2 werkdagen voor ik terug gebeld zal worden. 
Nou ik weer.

Zij deed wat ze moest doen. 
Ik weet wat ik niet moet doen: Me laten opnaaien door de bureaucratie en de paarse krokodillen van deze wereld.
Een taak op zich. 🙄
 

 

zondag 28 februari 2021

Tel je zegeningen 🙏

Tel je zegeningen. De laatste tijd hoor ik het weer meer dan anders. Bedoeld als een oppepper. Waarderen wat je wel hebt in plaats van niet.

Uiteraard helemaal goed bedoeld. Natuurlijk kan het helpen om positiviteit tegen negatieve gevoelens af te zetten en dan te bekijken wat er per saldo over blijft.

Dit?

Dat je je zegeningen moet tellen omdat je het niet eens zo slecht hebt als je relatie ongewild voorbij is maar je verder wel gezond bent?

Dat je nog heel veel vrienden over hebt terwijl je net die ene leuke vriendschap kwijt bent of door je vingers ziet glippen?

Dat je elke dag te eten hebt ondanks dat je bijna uit je huis bent gezet? 

Elke keer als ik in zulke gevallen iets in de trant van tel je zegeningen hoor bekruipt me een gevoel van.....Ja, van wat eigenlijk? Allergie? Dooddoenertaal? Ook dat, maar zeker plaatsvervangende schaamte. Verboden te zaniken. Zet je erover heen, het wordt weer anders en het helpt niet om te klagen. Over tot de orde van de dag.

Tel je zegeningen wordt vaak gebruikt om verdere discussie of een echt gesprek dicht te timmeren. Dat komt denk ik omdat mensen graag een oplossing willen aandragen als ze merken dat anderen het moeilijk hebben. Dat kan natuurlijk heel vaak niet dus komt al snel een cliché om de hoek als tel je zegeningen, kijk wat je wel hebt,  gelukkig is het mooi weer, kijk niet te ver vooruit, ga iets leuks doen, blijf er niet te lang in hangen en je moet door. Alsof verdriet, pijn of teleurstelling niet mag en nergens toe dient.

In plaats van dat iemand zich er ineens beter door gaat voelen voelt een dergelijke opmerking aan als een extra klap in het gezicht. Want de meeste mensen weten ook wel wat het is om zich oké te voelen maar zijn niet altijd zo veerkrachtig of in staat om daar actief en acuut mee aan de slag te gaan als het tegenzit. Soms wel, soms ook niet.

Misschien eens gewoon luisteren, doorvragen, vragen wat helpt, wat iemand nodig heeft of het er gewoon te laten zijn zonder meteen met een pasklare oplossing te komen, die vaak helemaal niet voor handen is. Waar iemand anders ook niet direct op zit te wachten en die vaak juist averechts werkt.  Het is geen gezichtsverlies maar er straalt kracht vanuit.

Juist die speciale aandacht, kan voelen als een verademing. Misschien wel als een zegen. 🙏 

 


 

zaterdag 16 januari 2021

Doorhalen wat niet van toepassing is

Dikke keel, stomp in de maag, diepe zucht. Zin om met deuren te slaan of een potje te janken. Leuke vacature, leuk gesprek aan de telefoon, sprankelende brief geschreven. Opgewarmd voor een nieuwe stap. Hoop op een uitnodiging. Drie weken wachten. 

Bij de eerste zinnen in de afwijzingsmail weet ik het al: 'Wij hebben ontzettend veel passende reacties ontvangen en hebben hieruit een keuze gemaakt.' Motivatie in de brief, werkervaring en vooropleiding zijn de drie beoordelingscriteria waaruit ik zelf kan kiezen. Iets met doorhalen wat niet van toepassing is. Voor het bedrijf een efficiënte manier om afwijzingen af te handelen maar voor mij een nietszeggend, algemeen en onpersoonlijk bericht. En ja, ik zou er nog een telefoontje aan kunnen wagen maar dit afwijzingsbericht nodigt daar nou niet geweldig toe uit. Juist door het zo te formuleren hopen ze dat niemand meer belt. Heb er ook geen zin meer in. Doel bereikt dus.

Etterende gedachtes 'te oud', 'geen specifieke opleiding', 'waar kom ik aan de bak en hoe dan?' komen even naar boven maar verdwijnen ook weer snel. Ik weet toch wat ik kan en wil, wie ik ben en wat ik wel en niet leuk vind? Die ene match komt echt wel maar duurt nog even. Is ook niet erg.

Enthousiast worden, helder krijgen waarom je juist die baan wilt en zou passen in de organisatie. Blij aan een brief beginnen is elke keer een proces. Je hoopt dat een bedrijf dat oppikt en dat ze jou graag willen zien, willen horen wat je te vertellen hebt. Als het dan niet doorgaat is dat iedere keer domweg keihard slikken. Dus doe ik dat maar. Ook om die dikke keel kwijt te raken. De deuren in huis blijven vooralsnog heel en voluit janken heb ik nog niet gedaan. Wel hier en daar een traantje afgedroogd. Best lekker.

Moed verloren? Bij de pakken neer? Geen leven zonder baan? Ben je mal. Wellicht het voordeel van het ouder worden, levenservaring en steeds beter leren relativeren. 

Iets nemen zoals het is is een mooi cliché wat ik steeds beter snap. Loslaten waar je geen invloed op hebt is ook zo'n fijne. Clichés zijn waar. Maar pas als je door hebt hoe ze werken gaan ze leven. En haal ik door wat niet op mij van toepassing is. 


 

 

woensdag 13 januari 2021

2021 wordt niet anders

2020

Niet perfect 

Niet perfect maakt creatief 

Tegenslag zorgt voor bezinning

Voor levensvragen

Wat gaat het om? 

Wie ben je? 

Wat wil je?

Waar heb je invloed op?

Wat is van waarde en wat niet?

Soms iets nemen zoals het is

Soms vluchten, soms vechten

 

Keuze om te praten 

Keuze om te zwijgen 

Keuze om te blijven liggen 

Keuze om weer op te staan 

Er voor kiezen om niet te kiezen 

Soms valt er niets te kiezen

 

2021 wordt niet anders 

in het algemeen 

De een vindt geluk

wordt beter of ziet het licht 

Een ander wordt ziek of getroffen door verdriet

Soms heb je grip

Soms niet

Weet je niet wat juist is en wat niet 

Komt dat achteraf 

 

Hopen kan wel 

Vertrouwen, optimistisch, onbelast 

Werken aan herstel

Inzicht krijgen 

Openstaan voor het goede

Wat dat ook maar is of betekent 

Luisteren en minder zeggen

Ergernis ombuigen naar verbazing 

In kleine stapjes omhoog

Wijsheid en kracht

 

Dat wens ik jullie en mezelf toe. 

💕

 (Deze foto gekozen omdat ik het een mooie foto vind. Natuurschoon Nietap)



Kokhalzen en schelden 🤮😡

Sylvia Witteman maakt in haar column in de Volkskrant van afgelopen zaterdag gehakt van het boek Haar naam was Sarah van Tatiana De Rosnay. Zo'n boek dat door anderen aangeraden wordt en dat dan zo vreselijk tegenvalt volgens Sylvia.

Het verhaal gaat over het meisje Sarah in Parijs dat met haar ouders in de oorlog bij een razzia wordt opgepakt. Ze verstopt haar broertje Michel in een kast in hun huis en neemt de sleutel mee. Het broertje overleeft het niet want Sarah wordt samen met haar ouders weggevoerd en komt dus niet meer terug in het huis.

Sylvia noemt het boek weerzinwekkend slecht. Ze kan het boek niet uitlezen zonder te schelden en te kokhalzen. Het gaat volgens haar niet over de Holocaust maar over een onnozel expatvrouwtje met huwelijksprobleempjes, een 'journaliste'. Schrijfster De Rosnay gebruikt de Holocaust als interessant behangetje voor haar pulproman. Te veel clichés over bleke gezichten en opgestapelde skeletten in een concentratiekamp, een ordinaire bouquetreeks en zo blaat Sylvia nog even door. Aan het eind van haar column beschrijft ze de paniek als Sarah haar broertje maanden later dood terugvindt. 'Had die deur dan ook niet op slot gedraaid', was het enige wat Silvia nog kon denken. Echt een boek om te verbranden.

Ik heb het boek destijds gelezen en zag later ook de verfilming ervan. Ik ben ook zo iemand die dit boek anderen aanraad. Ik las het in een ruk uit en moest (en dat gebeurt bij hoge uitzondering) huilen bij de film. Ik heb het boek zelfs twee keer gelezen. Ik vond sommige gedeeltes, inderdaad net als Sylvia, weerzinwekkend maar niet op de manier zoals zij het bedoelt. En ik had al helemaal niet de neiging om het boek te verbranden. 

Beste Sylvia adem in, adem uit. Haal je schouders op bij het lezen en sla het boek dicht als je er niks aan vindt. Geef het boek door in plaats van het te verbranden. Zeg desnoods dat je het een slecht boek vindt en dat een ander dat zelf maar moet beoordelen. Loop een rondje en kom weer tot jezelf. 

Kokhalzen en schelden is zo jammer voor je keel en je hart.