Struinen

'Voor het eerst zijn er meer vacatures dan werklozen', kopt de Volkskrant van vandaag 17 augustus 2021. 

Na ruim een jaar struinen op de arbeidsmarkt snuffel ik nog even door. Ik heb het nog nooit zo druk gehad als het afgelopen jaar. Misschien is het daarom dat ik soms zo moe ben. Sollicitatiemoe vermoed ik. 

De eerste maanden na mijn gedwongen ontslag bij WerkPro, als gevolg van corona, heb ik hard mijn best gedaan om een baan te vinden die mij past. Ik richtte mij op banen waar ik iets met taal mag doen. Vooral omdat ik daar plezier in heb; volgens mij de beste motivatie om leuk werk te vinden. 

Als freelance verslaggever bij de weekbladentak van de NDC mediagroep interview en schrijf ik wat af. Soms produceer ik wel vier artikelen per week. Daarnaast schud ik er regelmatig een columnpje, een blogje of een gedichtje uit. De taalpurist in mij staat constant aan. Het was best aardig geweest als ik zou kunnen leven van mijn werk als verslaggever. Maar meer dan een onkostenvergoeding zit er jammergenoeg niet in. De bakken tijd en energie die ik erin steek kan ik beter investeren in iets wat meer oplevert. Dus zet ik mijn werk voor de NDC op de waakvlam. 

Ondertussen kwam ik op een werkervaringsplek bij de communicatieafdeling van Noorderlink, een noordelijk HR netwerk, terecht. Ik maakte mooie reportages van de bijeenkomsten en events over het thema van de Noorderlinkdagen, de 'Expeditie van betekenis', en schreef mee aan het gedenkboek over deze Expeditie. Toch zie ik mijzelf niet als communicatiemedewerker omdat daar ook vaak grafische vaardigheden bijhoren. Daar heb ik beduidend minder mee. 

Ervaring als secretaresse heb ik ruimschoots maar doordat mijn aandacht steeds naar teksten gaat, ontgroei ik zo langzamerhand een flink aantal van de taken die bij het secretaressevak horen. Heb nog wel een aantal keren op dergelijke functies gesolliciteerd. Ik werd ook uitgenodigd. Maar tijdens het gesprek kan ik mijn enthousiasme voor schrijven niet onder stoelen en banken steken en wint dat fors van het enthousiasme voor de typische secretaressetaken. Uiteraard wordt dat opgemerkt door mijn gesprekspartners waardoor we niet met elkaar in zee kunnen gaan. 

Tijd om het roer om te gooien dus. Maar de vraag is even in welke richting. In ieder geval moet het een zinvolle baan zijn bij een maatschappelijk betrokken organisatie waar ik mijn schrijfervaring in mag zetten. De opgebouwde ervaring als secretaresse kan ik overal mee naartoe nemen. 

Mijn laatste sollicitatie als behandelrapporteur bij de van Mesdagkliniek leek perfect te passen in dat plaatje. Als behandelrapporteur schrijf je op basis van het straf- en patiëntendossier verlofaanvragen en verlengingsadviezen. Je bereidt de behandelplanbesprekingen voor en notuleert deze en je bewaakt de wettelijke termijnen binnen de behandeling en de rechtspositie van patiënten. Ik had een hartstikke leuk en open gesprek. Ik zag mij daar al helemaal werken. Helaas voor mij namen ze iemand die naast het goed kunnen rapporteren ook een juridische achtergrond meebracht. Tja, daar kan ik niet aan tippen. 

Dus struin ik nog even door. 

Nog even terug naar de eerste zin van dit stuk. Er schijnen dus meer vacatures te zijn dan werklozen. In mijn geval is het eigenlijk: Ik heb genoeg te bieden maar waar mag ik dat kwijt? Blijkbaar zijn er vacatures genoeg maar lastig te vinden of ik voldoe net niet aan de eisen. Of ik voldoe wel aan de eisen maar vind geen voldoening meer in de werkzaamheden. Of ze zoeken een jonger iemand. Mag niet natuurlijk maar het gebeurt volop. Hoe vaak lees je niet: 'In ons jonge en dynamische team is plek voor...' 

Dus struin ik nog even door. Is ook niet zo erg. Ik weiger mij te laten ontmoedigen. Uiteindelijk levert het altijd iets op. Al is het alleen maar dat het steeds duidelijker wordt waar ik wel en niet blij van word. Dat het goed is om afscheid te nemen en mij te richten op iets nieuws ook al weet ik nog niet precies op wat. Ja, soms word ik daar een beetje moe van. Dan maak ik even een pas op de plaats en ontstaat er vanzelf ruimte voor iets anders. 

Intussen schrijf ik door aan mijn boek. Het verhaal over mijn ziekteperiode van ruim zes jaar geleden. Een intensief maar ook een mooi en waardevol proces. Misschien vind ik een uitgever. Ik hoef er geen geld mee te verdienen dus uitgeven in eigen beheer kan ook altijd. 

En zo struin ik nog even door.