Op die fiets

Met een tas boodschappen loop ik richting mijn fiets. Als ik daar bijna ben zie ik dat mijn stalen ros tussen de andere fietsen, die in het rek staan, op de grond ligt. Er staan drie mensen in de buurt van mijn fiets. Een mevrouw, een jongen en een meisje, alle drie met een fiets in hun hand. Ik kijk eens naar mijn fiets en maak een 'nou ja zeg' uitdrukking met mijn gezicht. Het meisje is in gesprek met de mevrouw en staat met de rug naar me toe, ze heeft me niet zien aankomen. Ik kan het gesprek niet verstaan want het gaat in een taal die ik niet ken.

Als ik mijn tas op de grond neerzet om mijn fiets op te pakken zie ik dat het meisje aanstalten maakt om van haar fiets te stappen om hetzelfde te doen. Als ze ziet dat ik het al gedaan heb zegt ze: 'I'm sorry.' 'Het is oké,' zeg ik.

Met een lichtelijk gevoel van schaamte fiets ik naar huis. In de gauwigheid had ik de conclusie getrokken dat het meisje of de twee anderen mijn fiets omver hadden gegooid en stiekem weg wilden gaan. Aan het gezicht van het meisje zag ik dat ze dit helemaal niet van plan was en dat ze mijn fiets, die waarschijnlijk per ongeluk door haar toedoen op de grond terecht was gekomen, gewoon weer rechtop wilde zetten.

Bij het woord conclusie op encyclo.nl staat: 'Besluit na onderzoek of goed nadenken.'
Voorvallen als deze houden me scherp. Even boodschappen doen.

Geschonden

‘Is het te zien?’ Ik heb mijn bril afgezet. ‘Nee hoor, je ziet er niks van.’

De nieuwe gordijnen voor onze woonkamer zijn eindelijk klaar en vanochtend hingen mijn partner en ik ze op. Voordat dit kon moest eerst de rail aan het plafond gemonteerd worden. Met schroefjes en zijn Bosch in de aanslag stond mijn partner met de rail boven zijn hoofd op de vensterbank. Ik werd zijn assistente en vond mezelf best proactief toen ik uit mezelf op een stoel ging staan om de rail tegen het plafond te houden. ‘Hou je hem vast?’ hoorde ik hem zeggen. Blijkbaar deed ik dat niet goed want het ding viel hard tegen mijn bril en wenkbrauw met als gevolg dat er een stroom van schuttingtaal uit mijn mond gutste. ‘Nee dus’, klonk het naast me. Geërgerd haalde ik de bril van mijn gezicht en legde hem op de kast naast me.

Toen de gordijnen hingen en we aan de koffie zaten liet ik mijn eega de boel boven mijn oog nog even inspecteren. Gelukkig was er niks te zien en was de plek niet meer gevoelig. Dat was twee weken geleden wel anders toen ik tijdens een nachtelijk bezoekje aan het toilet de bocht niet ruim genoeg nam en met mijn been tegen de punt van ons bed stootte. Waarschijnlijk was ik slaapdronken want ik kon mij niet staande houden en maakte een harde smak tegen de grond.  Daarbij gleed ik nog even door op het tapijt met als resultaat een flinke schaafwond op mijn linkerhand en eentje onder mijn linkeroog.  Ik was gelijk  klaarwakker. Toen mijn partner door de consternatie het licht aan had gedaan en mij omhoog hielp zag ik dat de punt van het bed zijn werk op mijn onderbeen goed had gedaan.

Het duurde een tijdje voordat de ‘wond’ onder mijn oog weer herstelde. Uiteraard kreeg ik van een paar mensen ‘grappige’ en geijkte vragen of er sprake was van huiselijk geweld.  Dat was zeker het geval . Mede mogelijk gemaakt door mijn onhandigheid.

Leven als een hart

'Ik heb hier helemaal niks mee. Als ik dood ga hoef ik dit allemaal niet. Dan mogen ze me zo vanuit huis bij het afval zetten.'

We staan in een ruimte met banken, een paar statafels en een koffieapparaat en wachten tot we naar binnen mogen. Rechts van me staat mijn partner, links van mij de partner van een lieve vriendin. Zij neemt vandaag afscheid van haar oma. Hoewel haar man geen affiniteit heeft met uitvaarten in het algemeen en die van zichzelf in het bijzonder is hij er vandaag toch bij.

Als we de aula inlopen klinkt er prachtige muziek met Italiaanse zang. Voorin de ruimte bij de kist, die omringd is met mooie bloemen, staat een prachtige foto van een negenennegentig jarige. Achter de kist zijn er ramen die een mooi uitzicht geven op een oneindig pad, omringd met bomen. De kleuren van de bladeren en de zon die door de takken schijnt typeren de herfst. Haar seizoen want oma hield van deze tijd van het jaar. Deze dag, alsof zij hem zelf heeft uitgezocht, is perfect voor haar afscheid.

Er volgen mooie, warme woorden, afgewisseld met fraaie piano- en klassieke muziek. Ik kijk af en toe naar mijn vriendin en haar familie die op de voorste banken zitten. Haar  zoon zag er wat tegenop. Hij vindt het niet prettig om huilende mensen te zien. Haar dochter vindt het allemaal zichtbaar spannend en kijkt vol bewondering naar de kist van haar overgroot oma.

Ik leg mijn ene hand op de arm van mijn maatje naast me. Mijn andere hand gaat naar zijn bovenbeen. Ik fluister in zijn oor dat ik blij ben dat hij met mij mee is gegaan.

Na de dienst laten we ons nog even heerlijk koesteren door de zonnestralen. Bij gebrek aan een bankje leunen we tegen een grote houten bloembak. Na een tijdje komen mijn vriendin en haar familie ons nog een klein poosje gezelschap houden. 'Het was een mooi afscheid en het is goed zo', zegt ze. Haar partner werd verdrietig van de muziek. 'Soms is het heerlijk om te huilen,' zeg ik. 'Mannen hebben daar toch meer moeite mee, iets met feminisme', is zijn reactie. Hij lacht. Als ik mijn vriendin en beide kinderen knuffel wil hij er ook een.

Bij het afscheid zeg ik: 'Tot gauw!' Bij het wegrijden maakt mijn vriendin een handkusgebaar. De uitvaartverzorger zei het al. 'Dierbaren zitten altijd in je hart, ook als ze er niet meer zijn.' Deze vriendin heeft al meer dan veertig jaar een vaste plaats in mijn hart en gaat daar alleen maar uit als ik er niet meer ben. Tot die tijd gaan we het leven vieren. Als we de leeftijd van haar oma mogen bereiken zijn we nog maar net over de helft.

Recht(s)

Zo één keer per twee maanden hoef ik op donderdag na mijn werkdag niet de bus vanaf Groningen te nemen maar mag ik meerijden met iemand die dezelfde kant op moet. 

Het is even na half 7 als we de straat waar ik woon in rijden en er vanuit het niets een auto van rechts komt aan scheuren. Omdat er zowel links en rechts van ons auto’s geparkeerd staan kan de chauffeur niet passeren. Heel even hopen wij op de coulance van de meneer, het is voor hem een kleine moeite om zijn voertuig een stukje terug te rijden. Een kansloze hoop, de auto komt niet in beweging en de lichaamstaal van de man laat zien dat hij absoluut niet van plan is om zijn auto in de achteruitstand te zetten. ‘Nou, dat gaat hem niet worden’ , zegt ‘mijn’ chauffeur en met een berustend glimlachje draait hij de auto naar achteren in een parkeerhaventje. Als de tegenligger langsrijdt valt ons oog op zijn snor en oorbel.  Dit helpt niet mee ons vooroordeel, dat dit soort types te allen tijde en ongeacht de omstandigheden neemt waar ze recht op meent te hebben, weg te nemen.

Jaren geleden reed ik met mijn partner in de richting van een smal bruggetje waarop het niet mogelijk was dat twee auto’s elkaar passeerden. Wij hadden voorrang toen een tegenligger zijn auto halverwege de brug tot stilstand bracht. In de stille verwachting dat de chauffeur van de auto zijn fout, die iedereen in zo’n geval kan maken, zou herstellen, verroerden we ons niet.  Daarentegen bleef hij op intimiderende wijze stokstijf staan. Mijn partner besloot de minste te zijn en hem er na een tijdje, weliswaar met tegenzin en wat gesputter, langs te laten.

Ook deze meneer was van dezelfde soort als de meneer die ik eerder schetste met dat verschil dat laatstgenoemde volledig in zijn recht stond en dit ook nam. Als mijn partner dat toen had gedaan stonden we er waarschijnlijk nu nog. Tja, geen oorbel en snor hè?

50 plus geneugten

'Don't worry 'bout a thing' van Bruno Mars schalt uit de luidspreker als ik met ontbloot bovenlijf op het bankje in het hokje, waar je nauwelijks je kont kunt keren, zit te wachten tot ik gehaald word. Ik kijk wat in het rond en ga staan om mezelf nog eens in de spiegel te bekijken. Doorgaans zijn spiegels daarvoor bedoeld, al begrijp ik niet goed waarom er in deze ruimte een hangt.

Dan gaat de deur open en verschijnt er een mevrouw met witte jas. Ik schat haar tegen de zestig. Ze zegt tegen me dat ik voor het apparaat moet gaan staan. Als ik dat gedaan heb zegt ze dat ze vier foto's gaat maken, van elke borst twee. Ze draait mijn lichaam naar links, zegt dat ik moet ontspannen en pakt vervolgens mijn linkerborst en legt die neer op het plateau voor me. 'Als het pijn doet, geeft u dat maar aan.' Dan komt het apparaat in beweging. Van bovenaf komt er langzaam een ding naar beneden. Research op YouTube  leert mij dat dit een compressieplaat heet. Als ik een naam had mogen kiezen had ik dit martelplaat genoemd. Het lichaamsdeel wordt op zodanige manier geplet en aangeschroefd dat het haast voelt alsof je een amputatie, maar dan zonder narcose, ondergaat. Nadat de foto wordt gemaakt volgt de felbegeerde verlossing maar niet voor lang omdat dezelfde procedure voor de andere borst in werking treedt. Zo volgen er ook nog twee foto's van opzij waarbij je je arm  naar voren moet leggen. Bij de laatste pose, nadat het apparaat flink wordt aangedraaid en zo erg dat ik er misselijk van word, laat ik mijn stoerheid los en verzucht ik: Ho maar hoor!'

'Mevrouw Doornbos, u bent klaar en mag zich weer aankleden.' Met kramp, die gelukkig na een tijdje vervaagt, verdwijn ik in het hokje. Na het aankleden moet ik nog even wachten tot de mevrouw achter de balie mij vertelt dat ik mag vertrekken. Met een foldertje waar : 'Praat u met ons mee over het bevolkingsonderzoek borstkanker?' op staat stap ik weer op de fiets.

Ik wist niet hoe een borstonderzoek in zijn werk ging. Een paar uur voor het onderzoek had ik Whatsapp contact met een ervaringsdeskundige die me uitvoerig uit de doekjes deed wat ik kon verwachten. Helaas had ze mij niets te veel verteld.

De mevrouw die het onderzoek uitvoerde deed haar werk. Terugkijkend had ik toch wat meer empathie verwacht. Ik had me dat niet zo gerealiseerd maar je stelt je toch behoorlijk kwetsbaar op als je deze twee bijzondere, vrouwelijke lichaamsdelen in zo'n setting laat zien. En dan worden ze ook nog, zij het voor de goede zaak, respectloos gepijnigd. Dat heeft toch meer impact dan ik van te voren besefte. Iets meer informatie vooraf zoals een omslagdoek meenemen tegen de kou, voor als je iets langer moet wachten en ook om de ongemakkelijkheid iets draaglijker te maken als je de onderzoeksruimte binnenkomt, was fijn geweest. Dat soort dingen bedenk ik namelijk niet uit mezelf.  Nog even extra benoemen dat de pijn naar kan zijn maar kort duurt en even vragen of het de eerste keer is dat je dit onderzoek ondergaat maakt het allemaal net iets prettiger.

Om nou naar Drachten af te reizen en daar op 7 november a.s. van 17:15 - 19:45 feedback op het onderzoek te geven aan een onafhankelijke patiëntenorganisatie en medewerkers van het bevolkingsonderzoek gaat mij te ver. Zelfs de cadeaubon ter waarde van 25 euro plus de gemaakte reiskosten die ik daarvoor kan ontvangen trekken mij niet over de streep. Vrouwen, die respect hebben voor zichzelf, weten hoe zij bejegend willen worden.  Laten alle mensen, het liefst vrouwen, die vanuit het onderzoek betrokken zijn eens kort om de tafel gaan zitten en zich even verplaatsen in de vrouwen die onderzocht moeten worden. Daar komen vast de mooiste dingen uit. Een win win situatie want je spaart daarmee ook nog eens reiskosten en kosten voor cadeaubonnen uit.

Een zwarte

Laatst had ik voor een weekendje de auto van een vriendin te leen. Een fijn zwart autootje, het merk weet ik niet, ik ben van het type dat auto’s benoemd met de kleur.

Ik maakte er flink gebruik van. Zo ging ik er op zaterdagmiddag een paar boodschappen mee halen bij de plaatselijke supermarkt. Terwijl ik met mijn volle winkelkar na mijn buit weer richting de auto liep drukte ik parmantig met mijn duim op het knopje van de deurontgrendeling. Hoewel ik geen klikje hoorde maakte ik mij nog niet direct zorgen maar toen ik het portier open wilde doen bleef het potdicht. Ik drukte nog een keer en nog een keer en nog een keer. Bij geen enkele deur enige verandering.

Terwijl de zweetstraaltjes al gezellig en moeiteloos hun weg langs mijn rug naar beneden vonden ging mijn hand - in een poging de hulptroepen te mobiliseren – in de richting van mijn jaszak op zoek naar mijn telefoon. Maar die telefoon vond ik niet. Zenuwachtig keek ik in het rond. Even diep ademhalen. Dan maar op de ouderwetse manier en met de sleutel probeerde ik beweging in het slot te krijgen. Maar wat ik ook probeerde, geen sjoege. Ik besloot maar niet te veel te gaan wrikken. Het scenario, dat ik haar auto had gemold plus de bijbehorende reacties en veroordelende blikken daarop,  doemde  in mij op. Terwijl ik mijn tranen nog net kon onderdrukken zag ik vanuit mijn ooghoek een soortgelijke auto staan. Toevallig zeg. Zelfs de inhoud, inclusief bananenschil, leek verdacht veel op 'mijn' exemplaar. Ik keek nog es goed. Het zal toch niet? Ja, dus! 


Als ik haar bakkie nog eens mag gebruiken ga ik me bij twijfel focussen op het nummerbord. Dat is iets met SBS-6. Kan niet missen lijkt mij.

Terug naar Terschelling

De zweetplekken, die zijn trui doordrenken en getuigen van een koortsig lichaam weerhouden Hessel er niet van om zijn vaste plaats op het podium te bestijgen en zijn publiek te bedienen van een breed scala aan covers en eigen werk. Dochter Tess treedt ook toe en laat haar muzikale talenten samen met haar vader aan de gasten horen. Het duurt maar even of de lichaamstemperatuur van 39 graden (plus een beetje) van de zanger wordt gelijk getrokken met de warmtegraad in het gezellige zaaltje waar in no time het dak er af wordt gespeeld. Klassiekers als 'Malle Babbe" en 'Iedereen is van de wereld' dragen hieraan bij en het feestje wordt letterlijk op grote hoogte gehouden als een aantal van ons het optreden staande op stoelen aanschouwt en al swingend de glazen heft

Het eerste weekend van oktober breng ik samen met een aantal collega's door op het mooie Terschelling. Pension de Berg in Midsland wordt ons hoofdkwartier en van daar uit worden de activiteiten gepland. De eerste dag staat in het teken van fietsen huren, borrelen bij de Walvis, friet eten en een gezellig samenzijn aan de lange keukentafel. De overheersende regenbuien van de tweede dag zijn niet fijn maar worden getrotseerd als we door de duinen een wandeltocht naar West aan Zee maken om warm onthaald te worden door het personeel van het gelijknamige paviljoen. Gezelligheid wordt omlijst met cappuccino, thee en al dan niet huisgemaakt, overheerlijk gebak. Dat laatste is de aanzet voor een discussie over vrouwenlijven van rond de vijftig, die nog best te corrigeren zijn door allerhande, ondersteunende kledij maar ook gekoesterd mogen worden als ze daar vrij van komen. Een strak lichaam behoort tot het verleden en is helemaal niet erg zolang het hoofd erboven maar met het verouderingsproces mee beweegt. Plat gezegd 'een barbielijf onder een ouwe kop' is not done!

Met volle magen starten we de terugweg over het strand waar de wind ons via opgedroogde megakwallen naar huis blaast. De zee is onstuimig en als we opnieuw verrast worden door een aantal regenbuien, die ons tot op het bot bevochtigen, houdt onze 'mindful' houding ons op de been. Als verzopen katjes ploffen we neer op de bank in ons onderkomen en laten we ons opwarmen door hete thee en een dito douche. Met dikke sokken beginnen we aan de borrel om ons daarna met een taxi naar Hoorn te laten brengen waar we in de Groene Weide van een heerlijke maaltijd genieten. Het feestje wat we na het optreden van Hessel op de dansvloer uitbundig vieren loopt al tegen zijn eind als een aantal mannen toenadering zoekt en - blijkbaar om indruk te maken -  zich uitgeeft voor medici. Het uitgedeelde visitekaartje verraadt hen als er 'medische' specialisten in plaats van het correcte 'medisch' op vermeld staat. Tot het taxibusje ons weg brengt wijken de heren niet van onze zijde. Thuis volgt er nog een korte afterparty en als we eenmaal ons bed hebben opgezocht is een tweetal onder ons zo hyper dat slapen nog niet aan de orde is. Dan maar even met  lach en kaakspieren de hilarische avond evalueren om tegen 4.00 toch nog een klein tukje te doen.

De volgende ochtend maken we ons na een frisse douche en overheerlijke broodjes op voor een fietstocht. De regen is eindelijk gestaakt en de temperatuur is met weinig wind erg aangenaam. Via de bossen en door de duinen langs het strand is deze activiteit na de natte ellende van de dag ervoor een verademing. De tussenstop maken we in West Terschelling waar we ons opnieuw laten verleiden tot gebak met een warm drankje. Een korte wandeltocht daarna doet ons in een duinpan belanden waar de zon ons vertroetelt en de neerslag van gisteren volledig compenseert. De sneldienst brengt ons aan het eind van de middag weer naar het vaste land.

Hessel heeft gelijk, terugkomen doen we zeker!

Feesten in stijl

Flikkerende lichtjes met een stevige discobeat op de achtergrond. Dat is het beeld dat we zien en het geluid dat we horen als we op de parkeerplaats van de hockeyclub in Eelde staan. Eén van onze collega's viert vanavond dat ze dit jaar de bijzonder mooie leeftijd van veertig heeft bereikt. Absoluut een feestje waard. Om het feest compleet te maken werd van de gasten verwacht dat ze zich in seventy of eighty outfit zouden persen. Ik probeerde daar nog onderuit te komen en informeerde eerder bij het feestvarken of dat echt de bedoeling was. Heel subtiel reageerde ze met:" Het hoeft natuurlijk niet maar als je het niet doet zal je zeker opvallen." Door deze uitspraak wist ik dat ik er aan moest geloven en werd ik door enthousiaste collega's mee op sleeptouw genomen en belandden we de avond voor het feest in een winkel voor kledingverhuur. Daar vonden we allen een geschikte outfit.

Aan een vriendin moest ik plechtig beloven dat ik haar een foto van mijn metamorfose zou appen en nadat ik dat gedaan had kreeg ik van haar en haar dochter, die ook meekeek naar het plaatje, de verwachte, onvermijdelijke en ongezouten feedback over me heen. Alles wat ik droeg was meer dan goedgekeurd, behalve de blouse, die in hun ogen veel te wijd was en afbreuk deed aan de geweldige broek van het type zebra, inclusief zwabberpijpen, die zo kenmerkend zijn voor het discotijdperk. Ik sputterde nog een paar keer in de trant van dat het in die periode allemaal wijd was maar dit argument werd genadeloos van tafel geveegd. De dames overtuigden mij en zo gebeurde het dat ik het afgekeurde kledingstuk inruilde voor een strakkere variant.

De sfeer zit er al goed in als we als uitgedoste en opgetogen dametjes de feestzaal betreden. We worden warm ontvangen door de jarige, die zichtbaar blij is dat we voor haar zijn gekomen. We voelen ons onmiddellijk welkom en doordat de andere gasten met hun kleding ook over de top zijn gegaan  voelen we ons direct verbonden met elkaar. Ook de aanwezigheid van een oud-collega is leuk en als enige man in ons gezelschap voelt hij zich als een vis in het water.

Alle mogelijke dansplaten worden in een onafgebroken tempo de ruimte in geslingerd en  maakt dat we eigenlijk geen moment van de dansvloer af te slaan zijn. Herkenning, blijheid, gekkigheid en meezingdrang vormen het decor en een aantal verborgen spieren wordt genadeloos in werking gezet. Hoe later het wordt hoe meer waardering we krijgen voor de nummers die in het gewone leven niet direct op ons voorkeurslijstje staan. Als 'Rio' van Maywood en 'Sing me a chason' van Luv' door de luidsprekers schalt is dit voor een enkeling van ons nog wel behoorlijk choquerend als de rest van ons gezelschap zonder enige gêne de dansvloer beheerst en de teksten moeiteloos, inclusief bijpassende dansjes, uit de monden laat vloeien. Maar de dame in kwestie herpakt zich, laat haar eerdere twijfel varen en doet gezellig met ons mee. 

Zo komt een eind aan een fantastische, ongecompliceerde, avond waar de gastvrouw met haar prachtige blauwe outfit het absolute middelpunt was. Het tevergeefs wachten op het aangevraagde 'Rivers of Babylon' duurt zelfs voor ons te lang. Voldaan nemen we even na enen afscheid en kunnen we terugkijken op een super geslaagd feestje waar we als collega's nog zeker lang op kunnen teren.