We staan in een ruimte met banken, een paar statafels en een koffieapparaat en wachten tot we naar binnen mogen. Rechts van me staat mijn partner, links van mij de partner van een lieve vriendin. Zij neemt vandaag afscheid van haar oma. Hoewel haar man geen affiniteit heeft met uitvaarten in het algemeen en die van zichzelf in het bijzonder is hij er vandaag toch bij.
Als we de aula inlopen klinkt er prachtige muziek met Italiaanse zang. Voorin de ruimte bij de kist, die omringd is met mooie bloemen, staat een prachtige foto van een negenennegentig jarige. Achter de kist zijn er ramen die een mooi uitzicht geven op een oneindig pad, omringd met bomen. De kleuren van de bladeren en de zon die door de takken schijnt typeren de herfst. Haar seizoen want oma hield van deze tijd van het jaar. Deze dag, alsof zij hem zelf heeft uitgezocht, is perfect voor haar afscheid.
Er volgen mooie, warme woorden, afgewisseld met fraaie piano- en klassieke muziek. Ik kijk af en toe naar mijn vriendin en haar familie die op de voorste banken zitten. Haar zoon zag er wat tegenop. Hij vindt het niet prettig om huilende mensen te zien. Haar dochter vindt het allemaal zichtbaar spannend en kijkt vol bewondering naar de kist van haar overgroot oma.
Ik leg mijn ene hand op de arm van mijn maatje naast me. Mijn andere hand gaat naar zijn bovenbeen. Ik fluister in zijn oor dat ik blij ben dat hij met mij mee is gegaan.
Na de dienst laten we ons nog even heerlijk koesteren door de zonnestralen. Bij gebrek aan een bankje leunen we tegen een grote houten bloembak. Na een tijdje komen mijn vriendin en haar familie ons nog een klein poosje gezelschap houden. 'Het was een mooi afscheid en het is goed zo', zegt ze. Haar partner werd verdrietig van de muziek. 'Soms is het heerlijk om te huilen,' zeg ik. 'Mannen hebben daar toch meer moeite mee, iets met feminisme', is zijn reactie. Hij lacht. Als ik mijn vriendin en beide kinderen knuffel wil hij er ook een.
Bij het afscheid zeg ik: 'Tot gauw!' Bij het wegrijden maakt mijn vriendin een handkusgebaar. De uitvaartverzorger zei het al. 'Dierbaren zitten altijd in je hart, ook als ze er niet meer zijn.' Deze vriendin heeft al meer dan veertig jaar een vaste plaats in mijn hart en gaat daar alleen maar uit als ik er niet meer ben. Tot die tijd gaan we het leven vieren. Als we de leeftijd van haar oma mogen bereiken zijn we nog maar net over de helft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten