Ik maakte er flink gebruik van. Zo ging ik er op zaterdagmiddag een paar boodschappen mee halen bij de plaatselijke supermarkt. Terwijl ik met mijn volle winkelkar na mijn buit weer richting de auto liep drukte ik parmantig met mijn duim op het knopje van de deurontgrendeling. Hoewel ik geen klikje hoorde maakte ik mij nog niet direct zorgen maar toen ik het portier open wilde doen bleef het potdicht. Ik drukte nog een keer en nog een keer en nog een keer. Bij geen enkele deur enige verandering.
Terwijl de zweetstraaltjes al gezellig en moeiteloos hun weg langs mijn rug naar beneden vonden ging mijn hand - in een poging de hulptroepen te mobiliseren – in de richting van mijn jaszak op zoek naar mijn telefoon. Maar die telefoon vond ik niet. Zenuwachtig keek ik in het rond. Even diep ademhalen. Dan maar op de ouderwetse manier en met de sleutel probeerde ik beweging in het slot te krijgen. Maar wat ik ook probeerde, geen sjoege. Ik besloot maar niet te veel te gaan wrikken. Het scenario, dat ik haar auto had gemold plus de bijbehorende reacties en veroordelende blikken daarop, doemde in mij op. Terwijl ik mijn tranen nog net kon onderdrukken zag ik vanuit mijn ooghoek een soortgelijke auto staan. Toevallig zeg. Zelfs de inhoud, inclusief bananenschil, leek verdacht veel op 'mijn' exemplaar. Ik keek nog es goed. Het zal toch niet? Ja, dus!
Als ik haar bakkie nog eens mag gebruiken ga ik me bij twijfel focussen op het nummerbord. Dat is iets met SBS-6. Kan niet missen lijkt mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten