Dan gaat de deur open en verschijnt er een mevrouw met witte jas. Ik schat haar tegen de zestig. Ze zegt tegen me dat ik voor het apparaat moet gaan staan. Als ik dat gedaan heb zegt ze dat ze vier foto's gaat maken, van elke borst twee. Ze draait mijn lichaam naar links, zegt dat ik moet ontspannen en pakt vervolgens mijn linkerborst en legt die neer op het plateau voor me. 'Als het pijn doet, geeft u dat maar aan.' Dan komt het apparaat in beweging. Van bovenaf komt er langzaam een ding naar beneden. Research op YouTube leert mij dat dit een compressieplaat heet. Als ik een naam had mogen kiezen had ik dit martelplaat genoemd. Het lichaamsdeel wordt op zodanige manier geplet en aangeschroefd dat het haast voelt alsof je een amputatie, maar dan zonder narcose, ondergaat. Nadat de foto wordt gemaakt volgt de felbegeerde verlossing maar niet voor lang omdat dezelfde procedure voor de andere borst in werking treedt. Zo volgen er ook nog twee foto's van opzij waarbij je je arm naar voren moet leggen. Bij de laatste pose, nadat het apparaat flink wordt aangedraaid en zo erg dat ik er misselijk van word, laat ik mijn stoerheid los en verzucht ik: Ho maar hoor!'
'Mevrouw Doornbos, u bent klaar en mag zich weer aankleden.' Met kramp, die gelukkig na een tijdje vervaagt, verdwijn ik in het hokje. Na het aankleden moet ik nog even wachten tot de mevrouw achter de balie mij vertelt dat ik mag vertrekken. Met een foldertje waar : 'Praat u met ons mee over het bevolkingsonderzoek borstkanker?' op staat stap ik weer op de fiets.
Ik wist niet hoe een borstonderzoek in zijn werk ging. Een paar uur voor het onderzoek had ik Whatsapp contact met een ervaringsdeskundige die me uitvoerig uit de doekjes deed wat ik kon verwachten. Helaas had ze mij niets te veel verteld.
De mevrouw die het onderzoek uitvoerde deed haar werk. Terugkijkend had ik toch wat meer empathie verwacht. Ik had me dat niet zo gerealiseerd maar je stelt je toch behoorlijk kwetsbaar op als je deze twee bijzondere, vrouwelijke lichaamsdelen in zo'n setting laat zien. En dan worden ze ook nog, zij het voor de goede zaak, respectloos gepijnigd. Dat heeft toch meer impact dan ik van te voren besefte. Iets meer informatie vooraf zoals een omslagdoek meenemen tegen de kou, voor als je iets langer moet wachten en ook om de ongemakkelijkheid iets draaglijker te maken als je de onderzoeksruimte binnenkomt, was fijn geweest. Dat soort dingen bedenk ik namelijk niet uit mezelf. Nog even extra benoemen dat de pijn naar kan zijn maar kort duurt en even vragen of het de eerste keer is dat je dit onderzoek ondergaat maakt het allemaal net iets prettiger.
Om nou naar Drachten af te reizen en daar op 7 november a.s. van 17:15 - 19:45 feedback op het onderzoek te geven aan een onafhankelijke patiëntenorganisatie en medewerkers van het bevolkingsonderzoek gaat mij te ver. Zelfs de cadeaubon ter waarde van 25 euro plus de gemaakte reiskosten die ik daarvoor kan ontvangen trekken mij niet over de streep. Vrouwen, die respect hebben voor zichzelf, weten hoe zij bejegend willen worden. Laten alle mensen, het liefst vrouwen, die vanuit het onderzoek betrokken zijn eens kort om de tafel gaan zitten en zich even verplaatsen in de vrouwen die onderzocht moeten worden. Daar komen vast de mooiste dingen uit. Een win win situatie want je spaart daarmee ook nog eens reiskosten en kosten voor cadeaubonnen uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten