De nieuwe gordijnen voor onze woonkamer zijn eindelijk klaar
en vanochtend hingen mijn partner en ik ze op. Voordat dit kon moest eerst de
rail aan het plafond gemonteerd worden. Met schroefjes en zijn Bosch in de aanslag stond mijn partner
met de rail boven zijn hoofd op de vensterbank. Ik werd zijn assistente en vond
mezelf best proactief toen ik uit mezelf op een stoel ging staan om de rail
tegen het plafond te houden. ‘Hou je hem vast?’ hoorde ik hem zeggen. Blijkbaar
deed ik dat niet goed want het ding viel hard tegen mijn bril en wenkbrauw met als
gevolg dat er een stroom van schuttingtaal uit mijn mond gutste. ‘Nee dus’, klonk het naast me. Geërgerd haalde ik de bril van mijn gezicht en legde hem op de kast naast me.
Toen de gordijnen hingen en we aan de koffie zaten liet ik
mijn eega de boel boven mijn oog nog
even inspecteren. Gelukkig was er niks
te zien en was de plek niet meer gevoelig. Dat was twee weken geleden wel anders toen ik
tijdens een nachtelijk bezoekje aan het
toilet de bocht niet ruim genoeg nam en met mijn been tegen de punt van ons bed
stootte. Waarschijnlijk was ik slaapdronken want ik kon mij niet staande houden
en maakte een harde smak tegen de grond.
Daarbij gleed ik nog even door op het tapijt met als resultaat een flinke schaafwond op mijn linkerhand en eentje
onder mijn linkeroog. Ik was gelijk klaarwakker. Toen mijn partner door de consternatie het licht aan had gedaan en mij
omhoog hielp zag ik dat de punt van het bed zijn werk op mijn onderbeen goed had gedaan.
Het duurde een tijdje voordat de ‘wond’ onder mijn oog weer
herstelde. Uiteraard kreeg ik van een paar mensen ‘grappige’ en geijkte
vragen of er sprake was van huiselijk geweld. Dat was zeker het geval . Mede mogelijk
gemaakt door mijn onhandigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten