dinsdag 26 september 2017

Geraakt langs de lijn

"Laat je niet te veel beïnvloeden door wat je op school leert maar blijf je eigen stijl volgen."

Afgelopen zaterdag was ik op het voetbalterrein van de club waar mijn oudste en jongste in dezelfde wedstrijd een rol zouden gaan spelen. Eerstgenoemde als scheidsrechter en laatstgenoemde als keeper. Het was al weer een tijd geleden dat ik hier mijn gezicht liet zien en het 'twee vliegen in één klap' principe vormde een mooie aanleiding om mij deze keer weer eens langs de velden op te houden. De zon gaf warmte en op de weg langs het terras bij de kantine werd mijn partner begroet door een groepje mannen die, met hun bekertjes koffie, in afwachting waren van een mooie pot voetbal.

Eén van hen sprak mij aan op de wekelijkse stukjes die ik voor de krant verzorg. Hij had ze al een aantal keren gelezen en bij zijn dochter, die ik goed ken, gedropt dat hij mij erg vond lijken op de foto die boven de column staat. Zijn dochter had hem subtiel gemeld dat ik inderdaad degene ben die op de foto afgebeeld staat. Hij vroeg naar mijn drijfveren en hoe het zover was gekomen dat ik dit wekelijkse plekje in de krant had veroverd. Het gesprek ging over de inhoud maar ook over de regels van grammatica en spelling die, ook voor hem, niet altijd helder zijn. Ik vertelde over de Schrijversvakschool waar ik met een verdiepingscursus was begonnen om me verder te ontwikkelen in het schrijversvak. Zijn bruine ogen begonnen te sprankelen en straalden tegelijkertijd overtuiging uit toen hij het advies aan de hand deed om mij op die school vooral niet teveel te laten aanpraten maar dat ik vooral mijn persoonlijke plan moest blijven trekken. Deze wijze raad, vanuit zijn hart en waarschijnlijk door ervaring ingegeven, kwam zo bij mij binnen dat ik hem de hele week al met mij meedraag. Toevallig wist een goeie vriendin mij een dag later te vertellen dat er slechts 20% van wat je op school leert blijft hangen en dat de onbewuste kennis ( in het Engels 'tacit knowledge') die je ooit ergens anders dan in de schoolbanken hebt opgepikt, naar boven komt drijven op de momenten dat je die kennis nodig hebt

Zo mondde het begin van het bezoekje aan het voetbalveld uit in een onverwacht inspirerend moment en werd een mooie inleiding op het balspelletje, dat zich even later voor mijn oog voltrok. De onbewuste kennis die ik bij het zien van deze wedstrijd en ook bij eerdere opdeed heb ik, voor zover ik weet, nog niet in kunnen zetten. Wel deelde ik een vaardigheid op het gebied van spellingscontrole op de computer met degene die mij eerder die ochtend met zijn prachtige uitspraak een wijze les meegaf. Ik hoop dat ik hem met deze kennisoverdracht ook een klein beetje verder heb kunnen helpen.


vrijdag 22 september 2017

Eersteklas brugpiepers


Eersteklas brugpiepers

Een tijdje geleden kreeg ik via Facebook een berichtje van een klasgenoot van de middelbare school. Begin oktober vindt op die school een reünie plaats en ze was op zoek naar klasgenoten waarbij ze mij op het spoor kwam. Ruim vijfendertig jaar werd met een chatsessie van een half uur ingehaald en we brachten elkaar tevens op de hoogte van onze huidige status. Ik hoefde niet na te denken over haar vraag of ik wel of niet zou komen want wegens verplichtingen elders kan ik niet aanwezig zijn op de reünie.  Hoewel ik maar anderhalf jaar op deze school heb gezeten was ik zeker gegaan als ik wél in de gelegenheid was geweest.

Terugkijkend op die periode heb ik er meer minder fijne dan mooie herinneringen aan. In het eerste jaar zaten we met alle brugklassen, die gingen van 1a tot en met 1f, in een noodgebouwtje omdat er nog gebouwd werd aan de nieuwe school waar we na de zomer naar toe zouden verhuizen.

Dat eerste jaar was voor mij en mijn vriendinnetje een enorme overgang.  We speelden tot voor kort nog in de weilanden, bouwden hutten, kwamen regelmatig met een kletspoot thuis en waren niet toe aan de structuur van de middelbare school. Met een zware schooltas twintig kilometer fietsen vanaf het platteland naar de grote stad om voor elk vak een andere leraar in een ander lokaal te begroeten was één ding. Maar op maandagochtend moesten we nog eens vijf kilometer verder om bij de gymzaal te komen. Daar kregen we op onze kop van de lerares als we een paar minuten te laat waren en beval ze ons om in het vervolg nog eerder van huis te gaan, terwijl we al om 7.00 uur waren vertrokken.

Het vak biologie vond ik het minst fascinerend. Bij het hoofdstuk over voortplanting kregen we dingen te horen waarvan wij, als provinciaaltjes, tot dan toe het bestaan niet wisten en het eerste cijfer wat ik op dat vak haalde was een teleurstellende 1.  Ik vind overigens dat ik met het creëren van mijn drie zonen dat cijfer ruimschoots heb opgekrikt naar een vette voldoende.  

dinsdag 19 september 2017

Een neerslachtige dans

Vaak zoek ik een maatje op om mee te gaan wandelen maar af en toe vind ik het prettig om dit alleen te doen. Gisteren had ik me heilig voorgenomen om een frisse neus te gaan halen en het weertype in de ochtend bood perspectief. Nadat ik mijn huishoudelijke plichten had vervuld en met een broodje op de bank zat begon de lucht te betrekken en de regen die daarop volgde probeerde mij van mijn eerder genomen besluit af te brengen. Mijn overtuiging om te gaan was blijkbaar zo groot dat ik bewapend met paraplu de stap naar buiten waagde. Om de wandeling met de muziek van Sky Radio te omlijsten jatte ik de oordopjes van mijn jongste mee, omdat mijn eigen exemplaren er weer eens de brui aan hadden gegeven. 

Ik had het tempo er goed in en met weinig wind voelde het niet koud aan. Met 'Simply the best' van Tina Turner in mijn oren observeerde ik de regendruppels die, in een rustig maar onafgebroken tempo, in de reeds gevormde plasjes kringetjes maakten. Ik paste mijn wandeltempo aan op het ritme van de muziek en keek heel even om me heen. Toen ik zeker wist dat er niemand in beeld was draaide ik met de paraplu boven mij een rondje en liet ik mij gaan op de klanken van de muziek. Het hoge relativeringsgehalte wat dit bij me opriep was meer dan welkom in de zwaarmoedigheid waarin ik soms dreig te verzanden.

Regen hoeft niet altijd alleen maar deprimerend te werken en in combinatie met een muzikale wandeling kunnen de natte parels zelfs opbeurend werken. Oke, Tina heeft een streepje voor. De invloeden uit haar turbulente leven komen op kenmerkende wijze, in combinatie met de stevige beat, tot uiting in haar krachtige stem. Het enthousiasme met een vleugje neerslachtigheid waarmee zij - vooral in dit liedje - haar nummers brengt, is waarschijnlijk de aanzet geweest voor mijn vreugdedansje. Wat het ook was, het leerde mij weer eens inzien dat iets wat ogenschijnlijk triest lijkt om te buigen is naar positivisme. Soms in een lang proces, in dit geval in een tijdsbestek van een paar minuten. 



zaterdag 16 september 2017

De helden van de straatkrant

"Nee, dank je wel." Ik knik vriendelijk naar de jongen, die mij uitnodigt een straatkrant te kopen en verdwijn met mijn kar in de supermarkt.

Als ik mijn boodschappen heb afgerekend pin ik twintig euro bij de automaat in de winkel. Tijdens het wachten bij de kassa bedacht ik me en nam ik het besluit dat ik toch wel weer eens een uitgave van de Riepe kon aanschaffen. Met het geldbriefje in de hand loop ik naar de jongen toe en vraag hem tegen beter weten in of hij terug heeft van twintig euro. Hij voelt in zijn broekzak en in zijn geopende handpalm zie ik een paar één en twee euromunten liggen. "I'm sorry," klinkt het zacht en ik verdwijn weer in de winkel om bij de infobalie mijn briefje om te wisselen in kleingeld. Als ik terugkom en een krant koop wrijft hij met zijn hand over zijn arm waar de laatste krant, die hij zojuist aan mij verkocht, op gelegen was. "Heb je het koud?" vraag ik hem. Zijn bruine ogen knijpen iets samen als hij mij in gebrekkig Engels laat weten dat dat niet het geval is maar dat de stapel kranten die op zijn arm lag hem een gevoel van kramp heeft bezorgd. Met een "Thank you very much," scheiden onze wegen zich en met de krant in mijn hand loop ik naar mijn fiets.

Straatkrantverkopers. In weer en wind staan ze er, overgeleverd aan de sympathie van het langslopende publiek. Als ik hen passeer voel ik mij altijd wat bezwaard als ik niks koop. Hoewel ik het initiatief van de bedenkers van deze krant omarm en oprecht geïnteresseerd ben in de verhalen die er in staan, zal het sussen van mijn schuldgevoel, door de goede daad die ik verricht, ook een reden kunnen zijn om tot aanschaf over te gaan.

Wat het ook is, ik breng een ode aan alle straatkrantverkopers die, ondanks de omstandigheden waarin zij leven, er voor kiezen 's ochtends uit hun bed te komen om een stapeltje kranten aan de man te brengen zodat zij met hun zuurverdiende centjes een extraatje kunnen kopen. Daar draag ik, met of zonder schuldgevoelens, graag een steentje aan bij.


maandag 11 september 2017

Over muren bij Lentis Zuidlaren

Verdieping, verbinding en authenticiteit vormden afgelopen zaterdag en zondag het decor in en rond de bossen van het fraaie Dennenoord terrein van Lentis in Zuidlaren. Daar vond een theater en kampeerweekend met als thema 'Up digging'  plaats. Bewoners van het terrein maakten de verbinding met inwoners van het dorp en samen waren ze goed voor het creëeren van het voorprogramma ' De muren te lijf' waarin begrip, openheid en wederzijds respect de basiselementen waren in het nader tot elkaar komen. 

Muren kunnen naast dat ze bescherming bieden tevens isolererend werken. Deze twee eigenschappen werden beeldend geschetst in een sfeer van zang, toneel en muziek. Om over je grens te durven stappen en de wereld van een ander te begrijpen is echte aandacht en openheid nodig. Dat gebeurde de afgelopen maanden in de voorbereiding naar dit weekend en kwam op het toneel op een prachtige manier uit de verf. De thema's zwak en sterk werden aan de hand van sketches en clips aan het publiek getoond en elk individu op het toneel speelde daarin zijn of haar unieke rol. Niet  tegenover maar naast elkaar gaan staan en onbevooroordeeld luisteren naar elkaars verhaal was het doorlopende thema van de avond. Het hoofdprogramma werd verzorgd door de band "Solace I guess" die het publiek meenam naar Afrika en een verhaal over dood en de ten onrechte beschuldiging hiervan op muzikale wijze vertoonde. 

De connectie die gemaakt werd tussen publiek en de mensen op het podium, werd na de voorstelling in de foyer nog even voortgezet. In een informele sfeer ontstonden mooie gesprekken tussen bewoners van Dennenoord en die daar buiten. Een aantal mensen maakte van de kampeermogelijkheid gebruik en brachten de nacht door op het grasveld bij het theater. 

De volgende dag werd het thema in een kerkdienst opnieuw geaccentueerd. De bewoners van Dennenoord stonden centraal en droegen op unieke en pure wijze een mooie bijdrage aan de dienst. Zo droeg een mevrouw haar eigen gedicht voor en speelde een meneer zijn lievelingslied op zijn mondharmonica. Tijdens de koffie in de tuin werd de verbinding die gemaakt was nog verder uitgediept in gesprekken over onderwerpen als zorg, aandacht, drijfveren en passie. 

De aftrap voor een jaarlijks terugkerend gebeuren werd hier het afgelopen weekend gedaan en werd alleen mogelijk gemaakt doordat de mensen die er aan meewerkten over hun eigen muur durven kijken. Een mooi thema, dat iedereen met een open mind, binnen en buiten de muren van het bestaan als basis kan gebruiken voor verdere verdieping en zingeving.  






vrijdag 8 september 2017

Een maakbare God 

Af en toe zie ik het via sociale media langskomen. (Ernstig) zieke mensen, die door de artsen zijn opgegeven, genezen door gebed. Ook blinden gaan weer zien, kreupelen kunnen plots weer lopen en doven kunnen weer horen nadat ze zich bekeerd hebben, zich storten in het gebed of voor zich laten bidden door de leiders van de kerk. De evangelische gelovigen geloven dat hun God prachtige dingen kan doen als er maar veel tot Hem gebeden wordt. 

Dit roept bij mij altijd meer vragen op dan dat ik antwoorden krijg. Vragen als waarom het lijkt alsof Hij vanuit een bepaalde willekeur mensen uitkiest, wat de frequentie van veel bidden is, wat als er geen genezing plaatsvindt en hoe om te gaan met het schuldgevoel wat dit met zich meebrengt? Immers, veel mensen kunnen in de problemen komen en worstelen met de vraag waarom een ander wel en zij geen genezing ontvangen? En blijf je tot in het oneindige door bidden omdat er toch nog ergens een sprankje hoop is om  beter te worden? 

Buiten het feit dat ik niet in genezing via een gebed geloof vind ik het nogal hoogmoedig dat mensen menen te weten welke voorwaarden een God , als Hij al bestaat, stelt om wel of niet tot genezing over te gaan. En daarbij, als gebedsgenezing op die schaal plaatsvindt zoals men doet voorkomen, waarom wordt dit dan niet breed uitgemeten in de pers en waarom is het geen terugkerend item bij  programma's als Nieuwsuur en Vinger aan de pols? 

Op een wonder kun je altijd blijven hopen maar ik zie niet in waarom onverklaarbare genezingen aan een God toegeschreven zouden moeten worden.  Net als bij rampen en oorlogen dit als straf wordt gezien om over vragen als waarom Hij deze niet wist te voorkomen nog maar te zwijgen. Vragen waar nooit een antwoord op gevonden zal worden, en aannames die nergens op gebaseerd zijn. Dergelijke God wordt door de mens geschapen, niet andersom.




woensdag 6 september 2017

Tien minuten


“Hoi met mij, ik sta op het station. Ik kom later thuis, de bus is overvol en ik ben er weer uit gestapt. Je ziet me vanzelf wel verschijnen.” Het meisje loopt ijsberend met haar telefoon in haar hand terwijl lijn 4 stationair staat. 
Ik sta te wachten op lijn 3. Voor de ingang staat een rij mensen die nog mee moet en ik hoor de chauffeur, boven de ronkende motor uit, hen bevelen door te lopen naar achteren. Dat bevel landt niet direct in de hoofden van de passagiers en de chauffeur herhaalt zijn oproep nog een keer. Langzaam komt er beweging in de massa maar dit geeft blijkbaar niet het gewenste effect. De chauffeur stapt uit het voertuig en draagt het groepje mensen, dat nog buiten staat, op hem te volgen naar de achterste portier. Als makke schapen lopen ze achter hem aan en worden ze via de achterkant naar binnen geloodst. De bus rijdt weg met de passagiers die geen enkele bewegingsvrijheid meer hebben en ik kan de gedachte aan  een tjokvolle trein ruim zeventig jaar geleden richting Duitsland of Polen niet onderdrukken. Met dat grote verschil dat de mensen toen niet op vrijwillige basis vervoerd werden, niet wisten waar ze heen werden gebracht en het een reis van dagen werd.

Staan in de bus is nog niet zo erg maar wel als je geen enkele houvast hebt en tijdens de bochten op een dusdanige manier heen en weer wordt geslingerd dat je er misselijk van raakt. Wellicht viel het laveren in deze overvolle bus mee omdat de mensen als haringen in een ton opgepropt zaten en er van  beweging geen enkele sprake was. 

Ik weet niet wat de regels zijn en hoeveel mensen er in deze bus vervoerd mogen en kunnen worden. De bussen op deze lijn rijden in de spits om de tien minuten. Het bellende meisje koos eieren voor haar geld en liet de bus aan haar neus voorbij gaan. Uit respect, vooral ook voor zichzelf. Bewonderenswaardig.

maandag 4 september 2017

Positief geploeter

“Hoe gaat het met je telefoon?” vraagt mijn jongste aan zijn oma als zij het toestel in haar hand heeft en het mapje opent. “Ach, ik kan er nog niet zoveel mee”,  antwoordt ze. Ik knipoog naar mijn echtgenoot als ik opsta van mijn stoel en naast haar ga zitten. “Weet je hoe je het moet ontgrendelen?” informeer ik terwijl ik het toestel uit haar handen neem.  “Ja, dat lukt wel maar dan krijg ik al dit soort dingen te zien” zegt ze. Ik zie de Messengerfoto van mijzelf in beeld en links bovenin staan vier meldingen van Facebook en één Whatsapp bericht. “Dat betekent dat je berichten hebt en om ze te zien schuif je ze naar beneden. Als je op Facebook een reactie plaatst krijg je elke keer een melding als iemand anders dat op datzelfde bericht ook doet”, ga ik verder. “Nou,dan reageer ik wel nergens meer op”, verzucht ze. Even gaat het door me heen om haar uit te leggen dat je dat uit kunt schakelen maar ik besluit dat nu niet te doen. Want hoe meer ik haar vertel over hoe social media werkt hoe ingewikkelder het voor haar wordt. “Ik ben te vroeg geboren”,  hoor ik haar de laatste tijd vaak zeggen. Ondanks de worsteling met haar smartphone en iPad gaat ze aardig met haar tijd mee en kunnen veel leeftijdsgenoten en ook die een stuk jonger zijn dan zij, een voorbeeld aan haar nemen. Af en toe komt ze bij ons met de mededeling dat haar iPad weer in de war is en vraagt ze aan mijn jongens of zij naar het ding willen kijken, die dat graag voor hun oma doen. 

Gisteren vroeg ze of wij een adres in haar Tom Tom wilden zetten. Toen mijn partner daar mee bezig was vertelde ze dat ze zo de pest in had als het ding tijdens het rijden van het raam flikkerde. Ik moest enorm lachen om deze heerlijke ongezouten uitspraak, omdat ik het voor me zag maar ook omdat zij ondanks haar gestuntel in dit digitale tijdperk, met vallen en opstaan, stug door gaat en haar best doet om bij te blijven. De 'geef nooit op mentaliteit' is altijd haar kracht geweest en heeft haar gebracht waar ze nu is. Volgende week heeft ze een afspraak bij haar audicien om te kijken of er nog betere gehoorapparaten voor haar beschikbaar zijn. Bij de pakken neer gaan zitten staat niet in haar woordenboek en het levensmotto van haar oma  'Ik ben lid van de roeivereniging ‘Help u zelf' hanteert zij het liefst. 'Durf te vragen’ gelukkig ook steeds vaker. 



zaterdag 2 september 2017

Glamour in Lemmer

"Dat is een droogloper." We hebben de auto geparkeerd op het parkeerterrein bij het strand van Lemmer en we worden opgeschrikt door een schrijnend doordringend geluid op de achteruit. Het blijkt de ruitenwisser die wegens grote droogte schurende klanken veroorzaakt en om onduidelijke redenen in werking werd gezet.

Ik ben samen met drie vriendinnen per auto naar het mooie Friesland gereden. We zijn nog geen drie minuten op pad of het onderwerp eiergerechten komt ter tafel, een thema wat op de één of andere onverklaarbare reden altijd weer de kop op steekt als we samen zijn. Alle verschillende vormen komen aan bod en waarover de meningen mijlenver uiteen liggen. Waar de een houdt van hoe natter hoe lekkerder verafschuwt de ander dit en houdt het op droog en hard. Dat over smaak wel degelijk te twisten valt blijkt wel uit het feit dat we elkaar proberen te overtuigen van hoe lang je een ei zou moeten koken tot hoe smaakvol een echte Groningse eierbal is en vooral hoe de smaakpapillen zalig geprikkeld worden bij het consumeren ervan. Over een spiegelei nog maar te zwijgen. De nattige substantie van het gele gedeelte van dit gerecht schijnt een hemelse sensatie te zijn en hoewel deze gedachte kippenvel bezorgt op de armen van de dame die naast mij op de achterbank zit kan de lady op de bijrijdersstoel er nooit genoeg van krijgen.

Na de check-in op het strand lopen we richting de catering waar een vette hap onze honger moet stillen. Twee van ons, in de auto reeds opgewarmd voor het nuttigen van een eierbal worden zwaar teleurgesteld als deze bij de kraam niet verkrijgbaar is. De term 'ballentent' is hier op zijn plaats en wordt vrijwel onmiddellijk geventileerd door onze chauffeuse na het "nee, die hebben we niet." Met een puntzak friet, een klodder romige mayonaise en voor één van ons aangevuld met een frikandel en - ter compensatie van de ongezondheid - een paar hypocriete blaadjes sla, lopen we naar een met tentdoek overdekte plek op het strand waar we van onze maaltijd willen genieten. Bij aankomst blijkt dat deze voor genodigden is waar we zonder kaartje niet langs de strenge dame van de security komen.

Met volle magen ploffen we neer op een steigerhoutenbank waarbij de meegebrachte vuilniszakken onze achterwerken scheidt van de zitting die door de regen nat is geworden. Een fotosessie is in deze tijd van social media een onmisbaar onderdeel van een avondje uit en een gewillige voorbijganger schiet een paar fraaie plaatjes waarbij ik mij, voordat de foto's worden geschoten, in mijn ijdelheid zorgen maak over mijn al dan niet zichtbare vetrollen. Ik krijg van de vriendin die links van mij zit haar tas als mogelijke pensbeschermer aangereikt maar bij nader inzien kies ik er toch voor om 'vol' de foto in te gaan en het resultaat gewoon voor lief te nemen.

De vuurtonnen zijn inmiddels aangestoken en de wangen worden door de warmte aardig op de proef gesteld. De eigenwijste van ons viertal koos voor een strandoutfit van blote benen met slippers en is de hele avond niet meer bij het vuur weg te slaan. Later op de avond zijn de fleecedekentjes een welkome aanvulling voor ons allemaal en genieten we bij de vlammen van de muzikale sfeer op het strand. Als Anouk als hoofdact optreedt gaan twee van ons haar in de feesttent beluisteren terwijl de andere twee het bankje bij het vuur warmhouden. Anouk zingt, springt, headbangt en terwijl ze tussen het zingen door haar zwarte jeans af en toe ophijst, verwent ze haar publiek met nummers als 'Girl' en 'Nobody's wife.'  Ook de interactie tussen haar, de band en de zangers is mooi om te zien en maakt het optreden tot een waar feestje op het podium. Na ongeveer drie kwartier neemt ze afscheid met een luid applaus en worden de twee maatjes op het strand weer opgezocht. Daar worden nog een tweetal slappe kroketten, met een volgespoten puntzak met mosterd, een enkele frikandel en een Radler genuttigd.

Glemmerbeach was ook dit jaar weer gezellig. Het strand op deze plek aan het IJsselmeer is de ultieme basis voor een mooi muziekfeest en aangevuld met het gezelschap van vanavond een waardige bijschrijving op het lijstje met dierbare herinneringen.