Eersteklas brugpiepers

Eersteklas brugpiepers

Een tijdje geleden kreeg ik via Facebook een berichtje van een klasgenoot van de middelbare school. Begin oktober vindt op die school een reünie plaats en ze was op zoek naar klasgenoten waarbij ze mij op het spoor kwam. Ruim vijfendertig jaar werd met een chatsessie van een half uur ingehaald en we brachten elkaar tevens op de hoogte van onze huidige status. Ik hoefde niet na te denken over haar vraag of ik wel of niet zou komen want wegens verplichtingen elders kan ik niet aanwezig zijn op de reünie.  Hoewel ik maar anderhalf jaar op deze school heb gezeten was ik zeker gegaan als ik wél in de gelegenheid was geweest.

Terugkijkend op die periode heb ik er meer minder fijne dan mooie herinneringen aan. In het eerste jaar zaten we met alle brugklassen, die gingen van 1a tot en met 1f, in een noodgebouwtje omdat er nog gebouwd werd aan de nieuwe school waar we na de zomer naar toe zouden verhuizen.

Dat eerste jaar was voor mij en mijn vriendinnetje een enorme overgang.  We speelden tot voor kort nog in de weilanden, bouwden hutten, kwamen regelmatig met een kletspoot thuis en waren niet toe aan de structuur van de middelbare school. Met een zware schooltas twintig kilometer fietsen vanaf het platteland naar de grote stad om voor elk vak een andere leraar in een ander lokaal te begroeten was één ding. Maar op maandagochtend moesten we nog eens vijf kilometer verder om bij de gymzaal te komen. Daar kregen we op onze kop van de lerares als we een paar minuten te laat waren en beval ze ons om in het vervolg nog eerder van huis te gaan, terwijl we al om 7.00 uur waren vertrokken.

Het vak biologie vond ik het minst fascinerend. Bij het hoofdstuk over voortplanting kregen we dingen te horen waarvan wij, als provinciaaltjes, tot dan toe het bestaan niet wisten en het eerste cijfer wat ik op dat vak haalde was een teleurstellende 1.  Ik vind overigens dat ik met het creëren van mijn drie zonen dat cijfer ruimschoots heb opgekrikt naar een vette voldoende.