Vaak zoek ik een maatje op om mee te gaan
wandelen maar af en toe vind ik het prettig om dit alleen te doen.
Gisteren had ik me heilig voorgenomen om een frisse neus te gaan halen
en het weertype in de ochtend bood perspectief. Nadat ik mijn
huishoudelijke plichten had vervuld en met een broodje op de bank zat
begon de lucht te betrekken en de regen die daarop volgde probeerde mij
van mijn eerder genomen besluit af te brengen. Mijn overtuiging om te
gaan was blijkbaar zo groot dat ik bewapend met paraplu de stap naar
buiten waagde. Om de wandeling met de muziek van Sky Radio te omlijsten
jatte ik de oordopjes van mijn jongste mee, omdat mijn eigen exemplaren er weer eens de brui aan hadden gegeven.
Ik had het tempo er goed in en met weinig
wind voelde het niet koud aan. Met 'Simply the best' van Tina
Turner in mijn oren observeerde ik de regendruppels die, in een rustig
maar onafgebroken tempo, in de reeds gevormde plasjes kringetjes maakten. Ik paste
mijn wandeltempo aan op het ritme van de muziek en keek heel even om me
heen. Toen ik zeker wist dat er niemand in beeld was draaide ik met de
paraplu boven mij een rondje en liet ik mij gaan op de klanken van de
muziek. Het hoge relativeringsgehalte wat dit bij me opriep was meer dan
welkom in de zwaarmoedigheid waarin ik soms dreig te verzanden.
Regen hoeft niet altijd alleen maar
deprimerend te werken en in combinatie met een muzikale wandeling
kunnen de natte parels zelfs opbeurend werken. Oke, Tina heeft een
streepje voor. De invloeden uit haar turbulente leven komen op kenmerkende wijze, in combinatie met de stevige beat, tot
uiting in haar krachtige stem. Het enthousiasme met een vleugje
neerslachtigheid waarmee zij - vooral in dit liedje - haar nummers brengt,
is waarschijnlijk de aanzet geweest voor mijn vreugdedansje. Wat het
ook was, het leerde mij weer eens inzien dat iets
wat ogenschijnlijk triest lijkt om te buigen is naar positivisme. Soms in
een lang proces, in dit geval in een tijdsbestek van een paar minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten