Als ik mijn boodschappen heb afgerekend pin ik twintig euro bij de automaat in de winkel. Tijdens het wachten bij de kassa bedacht ik me en nam ik het besluit dat ik toch wel weer eens een uitgave van de Riepe kon aanschaffen. Met het geldbriefje in de hand loop ik naar de jongen toe en vraag hem tegen beter weten in of hij terug heeft van twintig euro. Hij voelt in zijn broekzak en in zijn geopende handpalm zie ik een paar één en twee euromunten liggen. "I'm sorry," klinkt het zacht en ik verdwijn weer in de winkel om bij de infobalie mijn briefje om te wisselen in kleingeld. Als ik terugkom en een krant koop wrijft hij met zijn hand over zijn arm waar de laatste krant, die hij zojuist aan mij verkocht, op gelegen was. "Heb je het koud?" vraag ik hem. Zijn bruine ogen knijpen iets samen als hij mij in gebrekkig Engels laat weten dat dat niet het geval is maar dat de stapel kranten die op zijn arm lag hem een gevoel van kramp heeft bezorgd. Met een "Thank you very much," scheiden onze wegen zich en met de krant in mijn hand loop ik naar mijn fiets.
Straatkrantverkopers. In weer en wind staan ze er, overgeleverd aan de sympathie van het langslopende publiek. Als ik hen passeer voel ik mij altijd wat bezwaard als ik niks koop. Hoewel ik het initiatief van de bedenkers van deze krant omarm en oprecht geïnteresseerd ben in de verhalen die er in staan, zal het sussen van mijn schuldgevoel, door de goede daad die ik verricht, ook een reden kunnen zijn om tot aanschaf over te gaan.
Wat het ook is, ik breng een ode aan alle straatkrantverkopers die, ondanks de omstandigheden waarin zij leven, er voor kiezen 's ochtends uit hun bed te komen om een stapeltje kranten aan de man te brengen zodat zij met hun zuurverdiende centjes een extraatje kunnen kopen. Daar draag ik, met of zonder schuldgevoelens, graag een steentje aan bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten