“Hoi met mij, ik sta op het station. Ik kom
later thuis, de bus is overvol en ik ben er weer uit gestapt. Je ziet me
vanzelf wel verschijnen.” Het meisje loopt ijsberend met haar telefoon in haar
hand terwijl lijn 4 stationair staat.
Ik sta te wachten op lijn 3. Voor de ingang
staat een rij mensen die nog mee moet en ik hoor de chauffeur,
boven de ronkende motor uit, hen bevelen door te lopen naar achteren. Dat bevel
landt niet direct in de hoofden van de passagiers en de chauffeur herhaalt zijn
oproep nog een keer. Langzaam komt er beweging in de massa maar dit geeft
blijkbaar niet het gewenste effect. De chauffeur stapt uit het voertuig en draagt
het groepje mensen, dat nog buiten staat, op hem te volgen naar de achterste
portier. Als makke schapen lopen ze achter hem aan en worden ze via de
achterkant naar binnen geloodst. De bus rijdt weg met de passagiers die geen
enkele bewegingsvrijheid meer hebben en ik kan de gedachte aan een tjokvolle trein ruim zeventig jaar geleden
richting Duitsland of Polen niet onderdrukken. Met dat grote verschil dat de
mensen toen niet op vrijwillige basis vervoerd werden, niet wisten waar ze heen
werden gebracht en het een reis van dagen werd.Staan in de bus is nog niet zo erg maar wel als je geen enkele houvast hebt en tijdens de bochten op een dusdanige manier heen en weer wordt geslingerd dat je er misselijk van raakt. Wellicht viel het laveren in deze overvolle bus mee omdat de mensen als haringen in een ton opgepropt zaten en er van beweging geen enkele sprake was.
Ik weet niet wat de regels zijn en hoeveel mensen er in deze bus vervoerd mogen en kunnen worden. De bussen op deze lijn rijden in de spits om de tien minuten. Het bellende meisje koos eieren voor haar geld en liet de bus aan haar neus voorbij gaan. Uit respect, vooral ook voor zichzelf. Bewonderenswaardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten