Een slechte monoloog in Lijn 3

Vanochtend viel ik per ongeluk in een slechte monoloog. Het was in Lijn 3 richting stad. De meid naast me was aan het woord. De andere, er tegenover, ontving. 

Zo ongeveer:

'Ik word he-le-maal panisch van een zonnebank. Stel dat je er niet meer uitkomt. Dan zie je eruit alsof je drie maanden in Australië bent geweest.'

'Mijn hond Coco zit in de puberteit, hij luistert niet. Snap het niet hoor. Als iemand tegen mij zegt: 'Lig', dan ga ik meteen liggen.'

'Ik hoop steeds dat ik in een elektrische bus terecht kom. Daar kun je je mobiel in opladen. Onwijsssss handig!'

'Ik eet heeeeeel vaak een appeltje. Soms wel twee per dag. Zooo lekker! Mijn moeder heeft noooooit boodschappen in huis. Ik moet ze zelf halen. En ik krijg het geld niet eens terug.'

'Ik moet mijn studie zelf betalen. Ik ga niet lenen. Want geld lenen kost geld. Hihi haha.'

'Als ik niet weg hoef doe ik geen make-up. 's ochtends is het altijd even incasseren als ik voor de spiegel sta. Whahaha. Dan gaan er lagen op en dan lijkt het weer wat.'

'Whahahahaha....'

Volgende week weer op de fiets.

Lekker meehorken

Bij de Aldi

Ik heb 4 dingetjes in mijn handen.
Ik loop naar kassa 1.
Ik kom van links.
Tegelijkertijd komt van rechts een stel met een mandje boodschappen. We kruisen elkaars blikken.

De kassière kijkt naar de rij, pakt haar microfoon en roept een collega op voor een extra kassa.

'Oh kassa 2 gaat ook oop'm', zegt de man van het stel tegen zijn vrouw/vriendin. Hij loopt voor mij langs. Zijn vrouw in de achterhoede.

'Kijk, dat je man een hork is, is misschien wel the story of your life. En ik hoef echt niet per se eerst hoor. Maar even afstemmen zit er blijkbaar ook niet in? Wij, als vrouwen onder elkaar? Nee hè? Gewoon meehorken hè?'

Zei ik dat?

Natuurlijk niet!

Want dan zou ik ook aardig richting hork/ horkin gaan.

Maar iets in die strekking, man oh man, wat lijkt me dat toch lekker.

Story of my life.

Lekker zelfscannen bij Ikea

Een bezoekje naar Ikea op zaterdag.Is misschien sowieso niet zo'n goed idee.Maar we doen het toch.

We vinden vrij vlot een parkeerplek.We hoeven niet te wachten bij de draaideur.We lopen zonder opstopping de trap op.Daarna de roltrap op.

Tot nu niet al te veel problemen. Wel veel mensen maar die kristalliseren zich mooi uit in de winkel.

We hebben ruimte bij de garderobekasten (waar we naar op zoek zijn) en niemand loopt elkaar in de weg. Af en toe doen we een stapje terug voor een blije oma die met haar kleinkind verstoppertje speelt, een buggy of een rolstoel maar dat doen we gewoon.Natuurlijk!

Met een paar badkameraccessoires in de kar lopen we richting de uitgang.

Tot we bij de kassa's komen.

Alleen maar mensen.

In lange rijen.

Alleen maar zelfscankassa's met hier en daar een Ikeamedewerker die hulp kan bieden als het nodig is.

Snel en efficiënt. Dat idee.

Dan de praktijk.

De mensen turen op de schermen, pakken hun koopwaar uit de winkelkar, zoeken onbeholpen met de scanner in hun hand naar de streepjescode en turen weer op het scherm. Het duurt twee lang, twee breed.

Ook wij zijn aan het klooien.Wat hebben we nu wel en niet gescand? Overzicht kwijt.

Dan maar weer opnieuw.

'Een medewerker komt u helpen', verschijnt er op het scherm.

'Wat is het probleem?', vraagt de aangesnelde medewerker. 'We weten niet meer wat we wel en niet hebben gescand.' Ze doet een pasje door een gleuf aan de zijkant van het scherm en we kunnen weer opnieuw beginnen.

'Het komt omdat je de artikelen die je hebt gescand daar weer neerlegt', zegt Peter. ('daar' is het plateautje waarop je de artikelen uit kunt stallen).

Poging twee.

Artikel scannen.

Aan Peter geven.

Volgende artikel scannen.

Dat nog een paar keer.

Afrekenen

Klaar.

Door de hekjes.

'Mag ik uw bon controleren?', vraagt een beveilingsmedewerker? Omdat we zo aan het hannesen waren?', vraagt Peter.'Nee hoor, gewoon random', lacht ze.

Alles in orde.

Bij de uitgang. Rechts de liften. Wachtende mensen met volle karren.

Links de roltrap. Die is stuk.

De kar kan dus niet mee naar beneden.We hebben maar een paar dingetjes dus die kar hebben we niet nodig om bij de auto te komen.

Het zal toch niet waar zijn?

'Mag de kar hier blijven staan?', vraagt Peter aan een medewerker.

Ja hoor, ik verzamel ze hier', antwoordt hij.

Fieuw! Is uiting van opluchting. 

Ik voel een blog aankomen.

Maaien in het zwembad

 Maaien in het zwembad 

Een man op leeftijd doet de rugslag. Zijn armen zwaaien sierlijk boven de golven. Hij neemt zijn ruimte. Twee vrouwen komen hem tegemoet. 'Ho, ho', zegt de ene met oordoppen. Hij schrikt op. Hij grinnikt. Gaat verder in schoolslag. De dames mompelen: 'Beetje rekening houden met een ander toch?' 

De twee dames zwemmen nu voor mij. Blijven plotseling staan. De ene zonder oordoppen wijst naar buiten richting de bomen. Een ooievaar die broedt. 'Bijzonder he? Waar zie je dat nog?' Ik wijk uit naar links en maak een ruime bocht. Dat kan gelukkig want geen tegenliggers. 

De man is opnieuw aan het maaien. Een vrouw voor hem krijgt een flinke draai om de oren. Ze kijkt om. Ik vind het niet erg hoor', glimlacht ze. De man grinnikt en zegt: 'Tja.'

Deze vrouw houdt ook van rugslag. Neemt ook haar ruimte. Ik kan niet verder want de twee dames (met en zonder oordoppen) komen mij tegemoet en uitwijken lukt niet. Watertrappelen dus, totdat ik weer kan. Maar niet voor heel lang want de maaier is weer in zicht. 

50 minuten, 46 baantjes in zigzag, 1150 meter. Zonder slag of stoot. Nou ja, soort van.