woensdag 28 juni 2017

Twijfelpunt

De laatste tijd betrap ik mij erop dat ik fietsend vanaf de Pulvertorenstraat in Leek links het trottoir neem, om zo via het Vredewoldplantsoen op het fietspad op de Lindensteinlaan te komen. Ik vermijd op deze manier het bruggetje dat de Samuel Leviestraat scheidt van het Vredewoldplantsoen en waarop je als fietser overgeleverd bent aan de oplettendheid, coulance en snelheid van de gemotoriseerde weggebruikers. Hoewel ik weet dat het niet de bedoeling is om als fietser gebruik te maken van de stoep is de verkeerssituatie op deze plek de oorzaak van mijn recalcitrante gedrag. Want sinds de herstructurering van dit gebied is er op de bewuste plek abrupt een einde gekomen aan het fietspad en word je als fietser geacht om over het bruggetje je weg te vervolgen. Als je vanaf de kant van Albert Heijn komt moet je schuin links oversteken om op het fietspad te komen. Tijdens deze oversteek moet je de automobilisten van zowel van achteren als tegemoetkomend scherp in de gaten houden, want hoewel het fietsgedeelte gemarkeerd is met strepen staan daar geen haaientanden op de weg en hoeven ze daar officieel niet te stoppen. 

De verhoging is gemaakt om het naderende verkeer tot langzaam rijden te manen maar in de praktijk is in veel gevallen het tegendeel waar en ben ik altijd weer blij als ik ongeschonden het fietspad bereikt heb. En ik ben niet de enige want ik hoor van veel mensen dat men zich minder veilig voelt dan voorheen, toen het fietspad nog gewoon doorliep tot het Boveneind. 

De gemeente Leek is echter van mening dat de verhoging van het bruggetje het gevoel van veiligheid vergroot doordat de ontstane verkeerssituatie twijfel oproept en men hierdoor extra alert zou zijn. Twijfel lijkt mij in dit verband geen goeie basis om het gevoel van veiligheid te vergroten. Wél een goede graadmeter om de gecreëerde situatie nog eens ter heroverwegen. Ik moedig de gemeente Leek van harte aan dit te doen.   

zondag 25 juni 2017

Een liefdevolle avond

Na ruim vijftig jaar is het moment gekomen dat ik ook eens naast mijn schoenen loop als mijn voeten zich bewegen op dansbare muziek uit het jaren tachtig tijdperk. Ik loop al een tijdje mee en op de schoenen die ik vandaag draag is dat niet bepaald een feestje. En dat is nou juist het doel waar we hiervoor gekomen zijn. Ik vier samen met Peter dat we twintig jaar getrouwd zijn en dat we samen de vijftig hebben gehaald. Bij de prachtige jurk die ik voor deze speciale gelegenheid heb aangeschaft had ik mooie bijpassende schoenen gekocht, die na een verkeerd advies in de grootste schoenenzaak van Leek, toch een halve maat te klein blijken. De service van ruilen ontbrak, oprekken was mogelijk maar baatte niet en nieuwe kopen vond ik geen optie. Het gevolg hiervan is dat ik noodgedwongen het feest inga met enigszins opgekrulde tenen. Dat hou ik een paar uren vol tot ik het schoeisel na een tijdje op de dansvloer uit schop en het voorbeeld volg van één van mijn dansmaatjes. Niets is lekkerder dan ongehinderd  los gaan op 'Summer of 69'.

Het feestje komt lekker op gang als vrienden, familie en collega's binnen zijn en genieten van een drankje, hapje, de muziek en elkaars gezelschap in de gezellige Koetsier in Tolbert. Voor een aantal is dit samenzijn een soort van reünie omdat men elkaar kent van vroeger of eerdere gelegenheden. Wat worden we verrast door de lieve en dierbare gasten die met hun meegebrachte attenties blijk geven van hun sympathie voor ons. De blijheid die zij uitstralen maakt dat wij ons extra bijzonder en geliefd voelen. De opgebouwde spanning in mijn lichaam verdwijnt hierdoor als sneeuw voor de zon. We genieten intens van de ontspannen en liefdevolle sfeer die ontstaat door de mensen om ons heen.

Als even na 1.00 het feest er op zit fietsen we met een voldaan gevoel naar huis. De vele cadeaus worden door een lieve vriendin met auto bij ons thuis afgezet. Daar volgt nog een kleine afterparty als we de kaarten en de teksten, die tijdens het feest op papier zijn gezet, tot ons nemen en ons verwonderen over de lieve woorden die men ons toewenst.

Zo komt een eind aan een onvergetelijke avond waar we lange tijd naar toe hebben geleefd en waar we nog lang van zullen nagenieten. Zelfs te kleine schoenen kunnen dat geluksgevoel niet tegenhouden.


vrijdag 23 juni 2017

Authenticiteit

'Ik vind het gezellig met jullie dames aan deze tafel en de soep smaakt heerlijk.' De meneer is zojuist bij ons aan tafel komen zitten en heeft het zichtbaar naar zijn zin. Hij vertelt tussen het eten door dat hij hier al jaren werkt en zijn dagen vult met het doorboren van schelpen die, als ik het goed begrepen heb, gebruikt worden om er een soort mobiel van te maken. Geen mobiel in de zin van telefoon maar de schelpen worden door een draadje aan elkaar verbonden en kunnen dan dienen als decoratie. Hij houdt van zijn werk en is tevreden. Straks moet hij nog de rode loper op voor het pronken van kleding tijdens de modeshow. Nu is vooral de soep belangrijk.

Zomermarkt op het Lentis terrein in Zuidlaren. Geen zonovergoten dag maar wel met de temperaturen die bij dit jaargetijde horen. Het terrein is gevuld met stalletjes waar etenswaren, tassen, servies en vogelhuisjes aan de gasten aangeboden worden. Er speelt een bandje, er is een loterij en de plaatselijke bibliotheek biedt boeken tegen spotprijzen aan. Cliënten, vrijwilligers, medewerkers, familie en gasten uit het dorp lopen door elkaar en zorgen voor een gemoedelijke en ontspannen setting. Samen met mijn moeder geniet ik van een broodje hamburger met gebakken uien, die door mijn typische etensstijl op mijn tas belanden, waardoor ik vrijwel onmiddellijk het etiket 'knoeidoos' door mijn vriendin -  ook aanwezig en werkzaam op dit terrein - krijg opgeplakt. Daarbij lepelt ze richting mijn moeder nog eens twee van mijn mindere eigenschappen op om het daarna goed te maken met de opmerking dat ik verder wel goed gelukt ben. 

Het is vooral de puurheid van een aantal cliënten waar ik vanmiddag door geraakt word. Door allerlei omstandigheden, pech, het verkeerde moment op de verkeerde plaats, onveilige leefomgeving en zo meer zijn ze op deze plek terecht gekomen en doen ze hun uiterste best om wat van hun leven te maken. Ook de vrijwilligers stralen passie voor hun werk uit en de wederkerigheid is absoluut invoelbaar. Ik praat aan het eind van de middag nog met een medewerker die verantwoordelijk is voor de groenvoorziening op het terrein. Ondanks alle bezuinigingen van de afgelopen jaren, waardoor hij op verschillende plekken binnen de instelling werkzaam is geweest, heeft hij nog steeds veel plezier in zijn werk en is het vooral het contact met de cliënten waar hij zijn energie uit haalt. Gedrevenheid is het woord wat bij me opkomt. 

Met dat gevoel loop ik even later het terrein weer af. De lp 'And're André - 50 onvergetelijke liedjes' van van Duin, waar ik in het begin van de middag in de kringloopwinkel tegenaan liep, is dan al lang uit mijn gedachten verdwenen. 



donderdag 22 juni 2017

Inspiratie binnen handbereik

'Kijk, hij zit er weer!' Mijn collega staat in de deuropening van mijn kantoor en wijst naar buiten. Ik kijk links uit het raam en mijn oog valt onmiddellijk op een ontbloot en bruin mannelijk bovenlijf. Verdiept in zijn krant, zittend op een balkon, zijn knieën gebogen en zijn voeten rustend op de witte balustrade. Geen oog voor zijn omgeving en zich totaal niet bewust van de dames die vanuit het gebouw aan de overkant hem observeren.

Bij mooi weer zitten wij eerste rang en is het uitzicht op deze jongeman een welkome afleiding als de kantoorwerkzaamheden, met een blik naar buiten, overdacht moeten worden. Ik ken mindere uitzichten, in het Gronings aangeduid als 'kon minder' waar 'schitterend' mee wordt bedoeld. Nadat we een andere collega uitleg geven wat met het begrip 'hunk' - zo noemen we hem-  wordt bedoeld blijven we nog even zwijgzaam staren naar de fijne aanblik.

Terwijl hij zijn hand een paar keer door zijn donkere haardos haalt en de bladzijde van zijn krant omslaat besluiten we om hem voor nu met rust te laten en ons weer te storten op de werkzaamheden waarvoor we hier op kantoor gekomen zijn en dat is in eerste instantie niet het bekijken van mannelijk schoon. Dat gaat helemaal lukken. Door af en toe een blik naar buiten te werpen weten we weer dat de secundaire arbeidsvoorwaarden binnen dit bedrijf uitstekend zijn.



zaterdag 17 juni 2017

Waar vind je ze nog?

'Mag ik naast je komen zitten?' 'Ja,zeker', antwoordt de vrouw en schuift op naar het raam terwijl de man naast haar plaats neemt. 'Wil je ook een kers?' Ze houdt het bakje voor zijn neus en hij neemt het aanbod vol overgave aan. Ze wijst naar de krant die hij in zijn hand heeft en zegt: 'Lees je de Volkskrant?' 'Ja, die lees ik door de week en in het weekend lees ik Trouw, ook een goeie krant.' Hij vouwt hem dicht en stopt hem in zijn zwarte boodschappentas. De kers is blijkbaar in de smaak gevallen want hij is zo vrij er nog eentje te pakken terwijl hij vraagt: 'Dat mag wel hè?' 'Ja joh, neem gerust! Hoe is het op je werk, hoe lang zit je daar nou?' 'In september veertig jaar, antwoordt hij met gepaste trots als hij vanachter zijn brillenglazen zijn gesprekspartner glimlachend aankijkt terwijl zij met grote ogen reageert: 'Zo joh, dat is een heel tijdperk!' 'Ik krijg volgens de regeling een extra maandsalaris en neem mijn collega's daarvan mee naar het theater. En dan ga ik ook nog met de secretaresses uit eten. Ik hou nog genoeg over hoor en ik vind dat gewoon gezellig om te doen.' ' Dat is het zeker, die collega's boffen maar met jou', zegt ze terwijl ze nog een kers in haar mond stopt.
' Nou en dan ga je de rest van het geld lekker verbrassen, elke dag uit eten, een drankje op het terras en je koopt een paar mooie schoenen!' 'Is niet nodig' brengt hij uit terwijl hij zijn rechterschoen omhoog houdt. 'Deze zijn pas nieuw en ik heb nog twee paar, exact dezelfde, in de kast staan. Prima schoenen, ik kan nog een tijd vooruit.' 

Het gekeuvel gaat nog even verder, over het werk, de gast die hij over krijgt uit het buitenland met wie hij een rondvaart in de Groningse grachten gaat maken en een bezoekje zal brengen aan de zeehondencrèche in Pieterburen. Hij heeft al uitgezocht hoe hij daar met de trein en de deeltaxi moet komen. Vakantieplannen heeft hij niet. Hij is van de eerste lichting die tot zevenenzestig door moet werken, wat betekent dat hij nog vier jaar heeft tot zijn pensioen.

Beiden stappen drie haltes voor mij uit de bus. Ik kan het niet laten om even naar zijn schoenen te kijken. Bruine met veters en passend bij een degelijke harde werker, van wie zijn eerste baan ook zijn laatste wordt. Behorend tot een uitstervend ras, die een extra maandsalaris deelt met zijn collega's. Ik vind het mooi!



woensdag 14 juni 2017

Kiezen uit twee kwaden

'Ik zit al een half uur te wachten, duurt het nog lang?' Als ik me met deze vraag bij de medewerkster bij de balie meld antwoordt ze met: 'Welke wachttijd staat er op het scherm?' Ik reageer met: 'Elf minuten.' . 'Ze moeten die wachttijd aanpassen, ik loop er wel even naar toe', zegt ze terwijl ze de ruimte verlaat.

Ik heb inmiddels weer plaatsgenomen in de wachtkamer als dezelfde dame naar me toekomt en mij meldt dat de wachttijd op het beeldscherm is aangepast. Dat had ik al gezien, mijn wrevel zit hem echter in het feit dat ik nu al meer dan een half uur wacht op mijn afspraak bij de kaakchirurg en dit best lang vind duren. 'Dat heb je wel vaker in een ziekenhuis, afspraken kunnen uitlopen en er kunnen spoedgevallen tussendoor komen' is haar nietsverhullende verdedigingsstrategie. 'Ik begrijp dat dit vervelend is, we doen er alles aan om dit te beperken maar soms is het overmacht', was de reactie die ik meer had gewaardeerd maar die er bij deze mevrouw niet in zit.

Na ruim vijfendertig minuten word ik opgehaald voor het maken van een foto van de kies, die mij opnieuw het leven zuur maakt door de pijn die ik er aan heb. Precies een jaar geleden kreeg ik in hetzelfde ziekenhuis een wortelpuntbehandeling in de verwachting dat ik pijnvrij zou worden. Nu heb ik al weer een paar weken last bij het eten van harde dingen om afgelopen weekend ook pijn te krijgen bij het nuttigen van koude dranken en dito etenswaren. Een bezoek aan de tandarts leerde dat de ontsteking weer terug was gekomen en dat het raadzaam was om weer contact op te nemen met de kaakchirurg.

De kaakchirurg biedt mij na het zien van de foto twee scenario's: Opnieuw een wortelpuntbehandeling met 50% kans dat de ontsteking weer terugkomt of de kies laten trekken en een implantaat of brug laten plaatsen. Met deze wetenschap sta ik binnen tien minuten weer op de gang. Stof tot nadenken en het afwegen van de voor en nadelen, inclusief de kosten die gepaard gaan met de twee verschillende opties. Omdat ik graag van de pijn af wil, zal ik met het maken van de keuze niet te lang wachten. Maar toch wel minimaal een half uur met een aanpassing naar boven.


dinsdag 13 juni 2017

Het verschil maken

'Nee, dat ligt aan uw pas', antwoordt het meisje bij de kassa als ik geconstateerd heb dat het pinapparaat 'onleesbare betaalkaart' vermeldt en ik haar vraag of zij iets op de kassa moet aanslaan om de 'storing' te verhelpen. Mijn bankpas geeft de laatste tijd wel vaker deze melding en in de meeste gevallen moet er dan op de kassa iets gedeblokkeerd worden om de transactie opnieuw te doen. Hoewel het meisje waarschijnlijk niets met haar opmerking insinueert gaan bij mij de nekharen, voor zover aanwezig, enigszins omhoog staan. 'Muts, dat weet ik ook wel'  hou ik netjes binnen en ik toets mijn pincode nogmaals in.

Als ik in de volgende winkel 'mijn' - van oorsprong - Turkse kapster tegen het lijf loop, die de zak 'verse' tuinbonen in haar hand ernstig bestudeert, vraagt ze mij of ik weet wat de Nederlandse naam van deze bonen is. 'Ze zien er niet vers uit en de prijs staat er niet op, ik neem ze niet, ze zijn hard en oud.' We moeten beiden lachen om de typische resolute maar altijd grappige manier waarop zij de dingen vaak zegt.

Als ik verder naar de kassa's loop heb ik de keuze uit twee en hoewel ik bij de ene eerder aan de beurt zal zijn kies ik voor de andere omdat daar mijn favoriete caissière de kassa bedient. Zij is al jaren werkzaam bij deze winkel en altijd aardig, opgewekt en zeer klantvriendelijk. Ook als je haar buiten werktijd tegenkomt heeft ze steeds een lach en een groet voor je in petto.  Al zou zij ook wel eens een offday hebben dan weet zij dit prima en op professionele wijze te camoufleren. Ook uit het feit dat ze mij een 'mooie' dag wenst in plaats van het geijkte 'fijne dag' blijkt dat ze zich onderscheidt. En dan het tutoyeren waarvan ze weet bij wie ze dat wel en niet kan doen en mij met 'jij' aanspreekt. In de vorige winkel was ik 'u'. Laten we dat vooral zo houden.







zondag 11 juni 2017

Retro in Emmen

'Ik ben alvast begonnen hoor...' Ik ben nog bezig om me te installeren op het kleed terwijl mijn vriendin al een start heeft gemaakt met de observatie van de vele soorten mensen vanaf de terp bij de Rietplas in Emmen. Ze heeft een mevrouw van 58 plus in het vizier die met haar blauwe hemdje en korte spijkerbroek haar potige benen uit het lijf swingt. Het korte broekje is op zich nog niet zo'n bezienswaardigheid maar de gaten erin des te meer. 

Het is rond half twee 's middags en het festivalterrein stroomt vol met een bonte verzameling van mensen uit de vele lagen van de bevolking en uit alle delen van Nederland, die allemaal komen om van de muziek van Retropop 2017 te genieten. Voordat we het terrein op mogen worden onze tassen gecontroleerd op dubieuze voorwerpen waarmee we de medemens zouden kunnen verwonden dan wel bedreigen. Zo ben ik genoodzaakt mijn favoriete deodorant in te leveren omdat ik wel eens in de verleiding zou kunnen komen om er iemand mee in het gezicht te spuiten. Die neiging had ik niet direct voor ogen toen ik hem vanochtend in mijn tas stopte. De meeste mensen die hier naar toe zijn gekomen zijn relaxt en hebben niet de intentie om stennis te gaan schoppen. Nadat de deo in de kliko is gegooid wordt mijn tas nog eens grondig bevoeld op andere mogelijke wapens maar niet drastisch genoeg, want de schaar -  handig als je een pleister moet knippen - blijft onopgemerkt. 

Na deze veiligheidscheck staat niets meer in de weg om er een mooie dag van te maken. Het weertype is uiterst geschikt voor een festival, niet te warm maar een aangename temperatuur. Op ons kleedje laten we ons vermaken en verrassen door Chris Norman, Doe Maar, the Pretenders, Fischer Z én de heerlijkste delicatessen, onder andere in de vorm van zalige churros met poedersuiker, die we afwisselend  dopen in een chocolade- en karamelsausje. En als dit nog niet genoeg is verschijnt de climax van de avond, Roger Hodgson, op het hoofdpodium. De man, die vroeger hit na hit scoorde met Supertramp verwent ons met prachtige nummers als School, Dreamer, Give al little bit en the logical Song. We worden keer op keer geraakt door de fijne teksten, zijn prachtstem en de sympathieke performance waarmee hij zijn nummers vanuit zijn tenen over de menigte verspreidt. Een perfecte dag, die ter gelegenheid van het vijftienjarig bestaan van het muziekfeest, afgesloten wordt met een vuurwerkshow op muziek van onder andere Radar Love van Golden Earring. 

Jammer dat er een malloot met een helikopter grappig dacht te zijn door laag rondjes te vliegen boven het publiek van het festivalterrein. Ik las vanochtend dat de piloot in kwestie na zijn onbezonnen duikvlucht is opgepakt. Daar was die deodorant nou wel goed voor geweest. 



maandag 5 juni 2017

Een avondje feesttent

'Hebben jullie zin in een feestje?' is een altijd van succes verzekerde openingsvraag van dj Olaf in de afgeladen feesttent tijdens Pinksteren in Leek. Er wordt volmondig met 'ja' op geantwoord door de dames en heren van bijna alle leeftijdscategorieën. Ben je nog niet in de stemming dan kom je het wel als Olaf afgewisseld wordt door de feestgroep Papi di Grazzi. Een zanger met vage hoed en blonde zangeressen in zwarte showpakjes brengen de vele covers op geheel eigen wijze ten gehore.

Een paar feestgangers zijn zo enthousiast dat ze het niet laten kunnen om het bier te laten regenen. En ook dit jaar ontbreken de traditionele stinkbommen niet die door een paar grapjassen het publiek in worden geslingerd en door de menigte worden plat getrapt. Er wordt gedanst, gesprongen - het dragen van een sport-bh zou voor sommigen handig zijn - en gehost op de meest uiteenlopende liedjes. Iedereen kent ze en iedereen zingt ze mee. Zelfs als je polonaise haat moet je sterk in je schoenen staan om niet aan te haken in de rij. Vrolijke mensen, groot, klein, bebaard, onbehaard en zo meer, met drankjes in hun hand doen hun best om er samen een gezellig feestje van te maken. Het is dan ook voor de meesten veel te vroeg als even na 2.00 het onvermijdelijke licht aan gaat. Een vette hap in de vorm een broodje shoarma, een puntzak friet of een afzakkertje in de plaatselijke kroeg kan nog voor een pleister op de wond zorgen maar daarna is het echt tijd om in bed te kruipen. 

Een geslaagde avond die halverwege de nacht ten einde kwam, met één minpuntje. Want waar was de rosé en wat is de achterliggende gedachte om die niet te schenken? Het geeft meer vlekken dan bier. Het enige wat ik kan bedenken.