Kinderen van dertien

'Wat worden ze groot he?' zegt mijn jongste telg als hij zich bij de tuindeur naar me omdraait en me een brede glimlach gunt. Vanaf de bank achter het huis moet ik lachen en wens ik hem veel plezier toe. Hij vertrekt naar de bushalte waar de bus hem naar de stad zal brengen. Hij ging al een keer eerder samen met een klasgenoot en dit wordt zijn eerste keer alleen.

Toen wij elkaar vanmorgen halverwege de trap ontmoetten vroeg hij of hij met de bus naar de stad mocht om een vriend te bezoeken. De bustijden had hij al uitgezocht, hij wist mij te vertellen waar hij uit moest stappen en zijn ov-chipkaart was al opgeladen. Hij keek me hoopvol en toch zelfverzekerd aan. Ik bespeurde geen enkele twijfel of angst bij hem. "Wat ga je daar doen?" informeerde ik. "Een beetje gamen en daarna misschien nog even in de stad kijken", was zijn reactie. Even zweeg ik maar ik merkte dat hij er goed over had nagedacht en dus zag ik geen reden om te weigeren. De enige voorwaarde die ik had was dat hij vanavond rond etenstijd weer thuis zou zijn.

Dertien jaar, al lang geen kind meer en de volwassenheid wacht nog een tijdje. Toch al heel autonoom en niet bang om nieuwe dingen te ondernemen. Ook de wijsheid en diepgang die kinderen van deze leeftijd kunnen hebben raakt mij. Ik was laatst zwaar onder de indruk toen de dochter van een vriendin en tevens dertien jaar, mij dingen wist te vertellen over wat de invloed van stress van de moeder kan zijn op het kind, wat nog geboren moet worden. De dochter van dezelfde leeftijd van een andere vriendin was erg gevat toen ik stevige benen onder een rokje zag en vroeg of mijn benen er net zo uitzagen als die van de rokdraagster."Nee, zij denkt dat ze jouw benen heeft en daarom draagt ze het", was haar antwoord. De dertienjarige zoon van een andere vriendin nam laatst een voor hem onbekend gerecht in een Frans restaurant. Ondanks dat dit hem werd afgeraden bleef hij bij zijn keuze om zijn smaak te leren ontwikkelen.

Als ik aan het koken ben ontvang ik een berichtje op mijn telefoon. Mijn zoon zit weer in de bus naar huis en meldt hoe laat hij thuis komt. Ik heb vrijwel de hele middag niet aan hem gedacht, een teken dat ik hem volledig vertrouw. Opgewekt en trots komt hij binnen. Deze dertienjarige is weer een stapje verder op zijn weg naar zelfstandigheid. Toen hij mij gisteren uitgebreid knuffelde nadat we elkaar een aantal dagen niet hadden gezien realiseerde ik mij dat deze intimiteit, hoe volwassen je ook bent, nooit leeftijdgebonden hoeft te zijn. Heerlijk vooruitzicht.