Haaraffaire

Vier weken vakantie van mijn kapster betekent vier weken haargroei op mijn gezicht. Een weekje teveel want ik zit meestal stipt om de drie weken in de kappersstoel om de haartjes te laten verwijderen. Mijn kapster heeft besloten, voor het knippen, eerst te epileren. "Balen, ik hoopte dat ik het nog even uit mocht stellen", jammer ik. Mijn kapster lacht maar is niet van plan mij uitstel te verlenen. Intussen is er een andere klant met haar dochtertje binnen gekomen. Ze zitten eerste rang en kunnen mee genieten van mijn pijniging. Terwijl ik mijn gezicht overgeef aan het nylondraadje zegt ze:"Ik heb laatst mijn wangen laten doen, dat doe ik nooit weer!" Ik weet wat ze bedoelt; een martelgang.

 "Ga je even naar papa, hij heeft croissantjes in de oven”,zegt de moeder tegen haar dochtertje. Ze wonen pal tegenover de kapsalon. Het meisje is niet van plan haar moeder alleen te laten, kruipt tegen haar aan en zegt: "Nee, ik wil bij mama blijven." "We hadden toch een grote meiden afspraak gemaakt?", zegt de moeder weer. Het meisje houdt voet bij stuk. Dit gaat nog een tijdje door totdat de moeder haar onder protest meeneemt en alleen terug komt.

Ondertussen heeft het tafereel mij door de gezichtskwelling heen geloodst en zijn mijn hoofdharen aan de beurt. Tijdens het knippen valt mijn oog via de spiegel op het plakplastic op het raampje achter mij. "De vorige keer zag ik ook dat het plastic los laat", zeg ik. "Ik heb al geprobeerd het vast te maken maar het laat steeds los" antwoordt mijn kapster. "Het stoort mij niet, het valt mij op”, zeg ik terwijl ik mezelf als een mierenneuker vindt klinken. "Ik kijk het liefst ook niet naar mijn gezicht in de spiegel, dat is wat ongemakkelijk", zegt de mevrouw. Weer zijn we het eens. 

Het dochtertje komt weer binnen. “Wat had je op je croissantje?” informeert haar moeder. “Hagelslag!” klinkt het opgetogen. Dit dametje gaat het nog ver schoppen. Naast een eigen wil heeft ze ook nog smaak.