‘Zeg luister eens…’

In de gesprekken die ik hoor op straat, in de bus, op het werk, op het voetbalveld en zo meer is er bijna altijd wel iemand in dat gesprek die zaken die hij of zij hoort aangrijpt om het zo snel mogelijk weer over zichzelf te kunnen hebben.  Ik hoorde van de week van een docent op de Schrijversvakschool dat hier een term voor bestaat, namelijk ‘autobiografisch luisteren.’

Sommigen mensen hebben nog wel het fatsoen om de ander uit te laten praten maar kunnen bijna niet wachten tot de laatste zin. Ze hebben het altijd nog erger meegemaakt of kennen iemand die vergelijkbare ervaringen had en halverwege jouw verhaal  staan ze al heftig in de knikstand te popelen om het gesprek over te nemen.

Maar waarom zou je van een ander verwachten dat die wel op jouw verhaal zit te wachten terwijl je zelf totaal geen interesse hebt in wat er zojuist aan je verteld werd? Iedereen vraagt wel eens  iets uit fatsoen met het bekende ‘alles goed?’ terwijl  je eigenlijk niet op het antwoord zit te wachten.  En daar is helemaal niks mis mee als je dat van elkaar weet.  In Engeland hebben ze dat met ‘How do you do?’ wel goed bekeken. Echt luisteren is een gave en interesse in de ander heb je wel of niet. Als een ander doorvraagt , eventueel samenvat wat jij gezegd hebt en jou uitnodigt om je gevoel onder woorden te brengen weet je dat je met een goeie luisteraar te maken hebt en zul je een echt gesprek kunnen hebben. Jij zult dan ook geïnteresseerd raken in die ander omdat je weet dat die ander dat ook in jou is.

Ik heb de laatste tijd steeds meer de neiging om vragen van autobiografische luisteraars  als ‘Hoe gaat het met je studie of je kinderen? ’of voor mijn part ‘Wat zijn jouw plannen met Kerst?’ te beantwoorden met  ‘Wil je dat echt weten?’  Een goede luisteraar zal in dit geval aan een half woord genoeg hebben.